Het is een fase.

N. had het rond die leeftijd en J heeft het ook. Wel een graadje erger trouwens.
Ik kan ook echt niks doen zonder dat er gehuild wordt en mijn man kan niks goed doen.

Geen tips verder, behalve negeren als je man er bij is. Anders kun je écht helemaal niks.
Ik kan in ieder geval niet wachten tot deze fase voorbij is.

Mijn zoon hangt ook nog heel erg aan mij. Mijn dochter heeft dat ook wel een tijdje gehad, maar niet zo erg als zoon. Als ik niet thuis ben, is mijn man ook wel goed, maar anders moet ik alles doen. Leuk ook toen ik ziek was vorige week. Ik lag in bed en mijn man bracht de kinderen naar bed. Omdat mijn zoon wist dat ik thuis was, vond hij dat echt niet oke! Gillen, huilen, brullen, keihard tegenstribbelen. Mijn man is gewoon doorgegaan, voor hem ook niet leuk natuurlijk, maar ik was op dat moment gewoon echt te beroerd om te helpen.
Hoe lief ik hem ook vind, ik hoop wel dat dit gauw wat minder wordt. Het is ook niet alsof hij mij er een plezier mee doet, want bij alle poepluiers is het ook: "Mama moet mij schoon poetsen!"

Oke herkenbaar dus. Ik vind het echt rot voor mijn man. Die heeft zo ook weinig zin in een dagje alleen met T.

Ja, deels herkenbaar. Ze vindt mijn man heel leuk en wil ook wel met hem spelen, maar wassen, omkleden, naar bed brengen en dat soort verzorgende taken moet ik doen en als mijn man haar meeneemt naar boven terwijl ik beneden blijf is het brullen. Niet leuk, en mijn eerste neiging is om haar dan over te nemen, maar we hebben het daar een tijd geleden over gehad en dat doen we niet (meer).

Dat zou meteen mijn advies zijn: praat erover met je man en bedenk een plan waardoor je op één lijn zit. Bovendien moet je man ook echt goed beseffen dat het niet aan hem ligt. Hij moet het eigenlijk niet persoonlijk opvatten, hoe moeilijk dat ook is. Het helpt hier ook dat ík dat tegen hem gezegd heb: schat, het ligt niet aan jou, ze houdt echt van je, kijk maar naar... en dan gaf ik een voorbeeld.

Verder: bij ons helpt het om dingen aan te kondigen en door te spreken naar M. Dus: papa gaat jou zo naar bed brengen, want mama moet nog werken. Dat zeggen we een keer of twee en als het dan daadwerkelijk gebeurt, voeren we het ook zo uit. Ze moet dan eerst huilen en roept veel 'nee!', maar na een minuut of twee merkt ze dat het geen zin heeft, leidt mijn man haar af met praten, lachen, grapjes maken en dan is het eigenlijk over.

Sowieso helpt consequent zijn hier erg. Wij zeggen best vaak: ik zie dat je het niet leuk vindt, maar het moet toch, dus we gaan het nu doen. Een beetje de ouder-autoriteit zeg maar. 'Omdat ik het zeg', jeej. Maar dat geeft wel rust, het is heel duidelijk en overzichtelijk. Dus: jij vindt het niet leuk als papa jou uit bed haalt, maar ik haal jou toch uit bed, want het is dag en ik ga voor jou zorgen. Klaar. Volgens mij als je dat kalm en gedecideerd zegt en een paar keer volhoudt, kan een kind zich daaraan overgeven.

Wat we ook ergens in een boekje hebben gelezen, is dat als zij hem afwijst of geen knuffel wil geven of weet ik het, dat mijn man dan zegt: geeft niks als jij mij geen knuffel wil geven/niet wil dat ik jou aankleed, maar ik vind jou wel heel lief dus ik geef jou toch een kus/zorg toch voor jou etc. Dit zegt-ie niet vaak, want het moet ook geen beladen ding worden, maar hij vond dit wel een handig zinnetje voor zichzelf om het goed te zien.

Wat jij zegt doen wij ook Geel.
Uitleggen wat er gaat gebeuren en wie het gaat doen. Wie er gaat werken en wie er thuisblijft.
Ik hoop dat het snel effect heeft.

Mijn man geeft T ook altijd een kus of knuffel als hij gaat en hij zwaait naar hem. Probeert zich normaal te gedragen en zich niet afgewezen te voelen.
Maar ik weet dat hij er nu al tegenop ziet om morgenmiddag met T door te brengen. Dat vind ik erg moeilijk.