Mijn man is gewoon zichzelf gebleven. Misschien iets softer. Maar dat is hij eigenlijk alleen maar als het om de kinderen gaat. Ik had verwacht dat mijn man juist wat harder zou zijn en ik de softe maar het is echt precies andersom

Ik vond mijn vriend tijdens de zwangerschappen helemaal niet zo leuk. Hij toonde erg weinig interesse in mijn buik en de baby die daarin zat. Ook had ik het idee dat hij totaal niet doorhad dat zwanger zijn soms gewoon heel zwaar is.
Na de zwangerschap werd hij een hele lieve vader met super veel liefde, humor en speelsheid naar zijn kinderen toe!

Mijn man was tijdens de zwangerschap heel voorzichtig met me, dat was heel lief. Op de dag dat ik positief testte maakte hij zich zelfs druk om het feit dat ik een riem om had, hij was bang dat ik de baby plette.
Toen ik heel misselijk werd heeft hij me heel erg ontzien, hij deed eigenlijk alles toen. Later toen ik me weer wat beter voelde bleef hij heel lief, al dacht hij soms volgens mij wel dat ik wat meer kon dan ik deed. Maar over het algemeen liet hij mij gewoon zelf aangeven wat ik wel en niet kon doen en hij ving de rest op, echt top. Hij praatte ook heel lief naar m'n buik en is tot mijn verlof bij elke afspraak bij de VK meegegaan. Toen ik elke week moest ging dat niet meer en vond ik het ook niet meer nodig.

Toen D. geboren was ontpopte hij zich tot een hele lieve en zorgzame vader. Wel wat onhandig soms en hij laat soms wel dingen aan mij over omdat hij dan denkt dat ik dat beter kan dan hij. Hij laat mij makkelijk dingen regelen, ik trek veel naar me toe en hij komt daartegen niet in protest. We hebben daar veel over gesproken, het voelde voor mij alsof ik de hoofdverantwoordelijke was en hij alleen de taken uitvoerde die ik delegeerde. Hij let daar nu goed op en het voelt nu steeds meer alsof we echt samen een team zijn met evenveel taken en verantwoordelijkheden.

Dit had ik kunnen typen (oké...de riem dan wel niet ;), maar voor de rest is dit precies mijn man en hoe het er bij ons thuis aan toe gaat.

Fientje, misschien de quote een even uit halen?

Mijn man is heel lief en beschermend. Soms ook wel goed voor mij want ik geef slecht grenzen aan, of ga er snel overheen. Als ik zo aan het spugen was dan ontzorgde hij. En toen we bijvoorbeeld in Valencia 10 km wandelden toen ik 32 weken zwanger was, zei ik steeds ja hoor gaat nog wel ja hoor gaat nog wel. Ik kan dan niet stoppen, geef m'n grens niet aan al zou dat moeten (twee dagen harde buiken gehad daarna) m. Maar op een gegeven moment zette hij me op het terras neer en zei dat we nu eerst echt even rustig gingen zitten met een kopje koffie. Ik vond hem wel meelevend, voor zover een man echt snapt wat er gebeurt. Tijdens de bevalling had ik zijn hand echt nodig.

Nu ons kind er is is hij een hele lieve papa. Hij werkt hard en veel en vindt het soms best lastig dat hij relatief weinig van z'n zoon mee krijgt. Daarom proberen we veel 'eerste keer' dingen samen te doen, zoals laatst eerste keer op de fiets, dan doen we dat samen.

Ik ben zelf drukker bezig met ons kind, logisch, ik ben meer thuis. Maar waar het kan doet hij het. Hij krijgt hem beter in slaap en douchen is ook zijn taak omdat hij sterker is en het erg leuk is om dat zo samen te doen.

Qua opvoeding zitten we wel redelijk op één lijn tot nu toe al ben ik iiiiets makkelijker denk ik.

Ja, stom. Is gebeurd

Mijn man is sowieso echt superlief, heel zorgzaam en betrokken, zwanger of niet, ouders of niet. En zoals hij naar mij toe is, is hij ook naar onze zoon. Hij wil alleen het beste voor ons en doet daar ook alles voor. Als ik niet lekker in m'n vel zit, geeft-ie me ruimte, maar komt uiteindelijk wel altijd vragen of-ie iets voor me kan doen.

M'n man had in zijn geloften het over dat het te vergelijken is met een boot. Als kind zit je op je ouders boot en daarna in je eigen bootje aan die van hen. Daarna ga je zelfstandig varen, tot je iemand tegenkomt, met wiens bootje jij zij aan zij wil varen. En als je dan moe bent, dan knoop je jouw boot, aan de zijne en kan je uitrusten. En samen meer je aan in een baai en.. Nou ja terwijl ik dit type besef ik me dat ik de helft ben vergeten en dat 't sowieso heel lame klinkt op deze manier. Maar 't was superlief en kwam erop neer dat hij me altijd zal steunen, leiden of opvangen, wanneer 't nodig is. Dat is altijd al zo geweest en 't ouderschap en leven met kind, benaderen we eigenlijk op dezelfde manier.

Mijn man is altijd al een lieverd, maar nu extra. Ik had een tijdje enorm last van mijn bekken en hij heeft mij toen echt ontzien, hij deed het huishouden, de boodschappen en droeg mij op om naar bed te gaan om te rusten. Dat vond ik wel ontroerend.
Ik denk dat hij een hele leuke, lieve, bezorgde, beschermende vader wordt, ben heel erg benieuwd!

Tijdens de zwangerschap was hij gewoon zoals daarvoor. Ook aan het einde toen het niet zo goed ging maakte hij zich absoluut niet druk. Voor mij was het erg prettig dat hij optimistisch was/is.
Hij is super gek op onze zoon en wil alles wel voor hem doen. Hij mist hem ook echt als hij aan het werk is. En vindt het jammer als hij nog niet wakker is als hij aan het werk moet.

Wat alleen erg moeilijk is, is dat T enorm naar mij trekt. Hij vraagt naar papa maar als papa er is wil hij toch liever bij mij zijn. Mijn man reageert dan super enthousiast dat T hem roept. Maar daarna wordt hij een beetje genegeerd. Hij drukt mijn man ook vaak weg.
Ik vind dat echt heel erg en we proberen het ook te doorbreken. Maar dit zorgt er wel voor dat mijn man vaak denkt: Laat maar..
Fase?

Mij vriend was altijd een losbol, overal en bij iedereen druk bezig en vaak laat thuis door de vele biertjes die na “werk” genuttigd werden. Tijdens mijn eerste zwangerschap hebben we dat ook veel besproken dat ik er bang voor was dat als de baby er eenmaal is alles op mij af komt. Maar hij heeft het tegendeel helemaal bewezen. Hij ging in de weekenden en ‘s avonds niet meer zoveel op pad. Ging er elke nacht voor mij uit om T te pakken zodat ik liggend kon voeden. En is nu een hee lieve zorgzame vader. Hij heeft zijn vaste avonden in de week dat hij weg is. Maar vliegt niet meer overal naar toe. Weekend is weekend. Papa tijd.

Tijdens mijn eerste zwangerschap was hij niet heel anders dan er voor. Gewoon zoals hij is, zorgzaam, attent. Hij is zich helemaal rotgeschrokken van de complicaties en nasleep na de bevalling. Ik ging van de bevalkamer naar de ok en weer terug en dat zo een paar keer, uiteindelijk naar een ander ziekenhuis, en mijn man dacht dat het afgelopen was. Die schrik heb ik nog wel lang gezien bij hem.

Hij is veranderd na onze oudste. Er is regelmaat gekomen in ons huishouden, en ook bij hem zelf. De regelmaat doet hem goed. De verantwoordelijkheid en het opvoeden maken van hem een sterker persoon dan hij al was. Dat is mooi om te zien.

Bij de tweede is er niet veel meer veranderd.

Edit: ik bedenk me nog dat hij de eerste 24 uur van onze oudste alleen met onze oudste is geweest, en dat heeft hij super gedaan, ondanks alle angst en spanning rondom mij toen. Hij stuurde me foto’s en draaide een muziekje voor de baby dat we altijd voor mijn buik draaiden voor de geboorte. Door dat soort dingen werd ik gerustgesteld ook al lag ik ergens anders. Ik vind het echt knap hoe hij dat toen gedaan heeft allemaal.

Mijn man is wel betrokken maar ik denk niet dat hij altijd in de gaten heeft hoe pittig een zwangerschap kan zijn. Als vader vind ik hem fantastisch. Hij is lief voor en zo trots op zijn mannen. Hij kan daarnaast ook wel streng zijn maar ik merk dat de kinderen het daar goed op doen. En hij redt zich ermee, zo’n pluspunt vind ik dat. Ik kan gerust een avonddienst werken of een paar dagen weg gaan, zonder dat dit problemen geeft. Hij redt zich prima.