28 Nov 2017 10:11 door Caro
Ik vind het ook altijd heel erg beangstigend als mensen helemaal doen alsof stiefkinderen van hunzelf zijn. Dat is gewoon niet zo, en ik vind juist dat je daarmee de echte ouder voorbij streeft. Ongeacht je eigen mening, is die andere ouder wel gewoon een persoon in hun leven. En je mag en kan niet zomaar dat claimen. Maar goed: zo denk ik daar dan weer over.
Ik heb geen moeite met de kinderen, we vormen oprecht een gezin als ze er zijn. We dragen beiden zorg voor ze, spelen met ze, doen ze in bad, kleden ze aan, maken eten etc etc etc. Ik vind het alleen lastig dat ik dingen zie, die ik zelf anders zou willen voor mijn kind. Vooral op het gebied vna educatie. Ik kan niet mee naar de oudergesprekken op school, maar wil wel het beste qua opleiding voor ze. Daarnaast heb ik wat vraagtekens bij de gang van zaken bij de moeder, maar daar kan ik iets van vinden: ik kan het alleen niet oplossen. En dat is het enige waar ik af en toe moeite mee heb. Je bent er wel, speelt zelfs een belangrijke rol: maar wel altijd een bijrol.
Afgelopen weekend voor het eerst ook echt in het openbaar gevoeld toen de kinderen bij ons op het werk waren voor Sinterklaas. De pieten vroegen waar papa en mama waren, en dan is het uiteindelijk wel echt 'ik ben hier alleen met papa'. Volslagen logisch, word er ook niet overstuur van maar wel even een momentje van slikken.
Maar goed, als dat het enige is?