Het niet meer aan kunnen?
Afgelopen juli ben ik bevallen van ons derde kindje. Ons gezin is daarmee compleet en bestaat uit een (stief)zoon van 8, dochter van bijna 2 en dochter van bijna 4 maanden.
Ontzettend leuk, maar waar onze oudste dochter een makkelijke drinker en slaper was, is onze jongste dochter bewerkelijker. Zo heeft ze altijd net een beetje extra hulp nodig om in slaap te komen voordat we ze in bed kunnen leggen en haar flessen drinkt ze moeizaam en bij voorkeur bij mij. Bij anderen weigert ze soms volledig.
Allemaal niet zo erg, wanneer ze mijn enigste kindje zou zijn maar er zijn nog 2 kinderen die mijn aandacht verdienen en mijn huishouden draait ondertussen ook door. Onze zoon kan je inmiddels een hoop uitleggen en hij is ook niet fulltime in ons gezin aanwezig; onze oudste dochter daarentegen zit in een leeftijdsfase die al grensverleggend is en zeker wanneer je zusje meer aanvat krijgt dan je zou willen. Gevolg is dus dat zee alles uit de kast trekt, soms letterlijk, om aan haar aandacht te komen; negatief of positief. Bijkomend nadeel is dat ze tussen de middag ook niet of nauwelijks slaapt dus aan het einde van de dag is haar lontje ook nog eens kort.
Hoewel ik zielsveel van mijn gezin houd, kost me dit onwijs veel energie. Ik sta moe op en ga uitgeput naar bed... De nachten zijn over het algemeen van 22.30 uur tot 06.00 uur dus dát is keurig, maar toch blijf ik moe en opzien tegen de dagen dat ik er alleen voor sta en manlief aan het werk is. Gevoelsmatig krijg ik van mijn man geen begrip voor mijn gevoel, het gevoel van het zwaar vinden, het alleen moeten draaien en leuk zien te houden, etc. Ik probeer er juist over te praten maar met weinig respons houdt dat ook eens op.. Gevolg is dat ik het op krop en de tranen bij mijn ouders, zusje eruit komen wanneer zij vragen hoe het gaat.
Wat is er aan de hand met me? Waarom zie ik zo op tegen de dagen dat ik alleen voor het gezin en huishouden zorg? Waarom ben ik zo snel uit humeur?
Ik verwacht absoluut geen medische adviezen ofzo, maar misschien herkent iemand zich in mijn verhaal en heb je adviezen? Het scheelt alweer dat ik het van me af heb kunnen schrijven...