Het niet meer aan kunnen?

06 Nov 2017 07:40 door stoplicht

Een goede titel voor mijn verhaal weet ik eigenlijk niet. Misschien wordt dit ook nog wel een onsamenhangend verhaal, maar al lees je het maar en krijg ik een enkele tip, alles helpt me waarschijnlijk.

Afgelopen juli ben ik bevallen van ons derde kindje. Ons gezin is daarmee compleet en bestaat uit een (stief)zoon van 8, dochter van bijna 2 en dochter van bijna 4 maanden.
Ontzettend leuk, maar waar onze oudste dochter een makkelijke drinker en slaper was, is onze jongste dochter bewerkelijker. Zo heeft ze altijd net een beetje extra hulp nodig om in slaap te komen voordat we ze in bed kunnen leggen en haar flessen drinkt ze moeizaam en bij voorkeur bij mij. Bij anderen weigert ze soms volledig.
Allemaal niet zo erg, wanneer ze mijn enigste kindje zou zijn maar er zijn nog 2 kinderen die mijn aandacht verdienen en mijn huishouden draait ondertussen ook door. Onze zoon kan je inmiddels een hoop uitleggen en hij is ook niet fulltime in ons gezin aanwezig; onze oudste dochter daarentegen zit in een leeftijdsfase die al grensverleggend is en zeker wanneer je zusje meer aanvat krijgt dan je zou willen. Gevolg is dus dat zee alles uit de kast trekt, soms letterlijk, om aan haar aandacht te komen; negatief of positief. Bijkomend nadeel is dat ze tussen de middag ook niet of nauwelijks slaapt dus aan het einde van de dag is haar lontje ook nog eens kort.
Hoewel ik zielsveel van mijn gezin houd, kost me dit onwijs veel energie. Ik sta moe op en ga uitgeput naar bed... De nachten zijn over het algemeen van 22.30 uur tot 06.00 uur dus dát is keurig, maar toch blijf ik moe en opzien tegen de dagen dat ik er alleen voor sta en manlief aan het werk is. Gevoelsmatig krijg ik van mijn man geen begrip voor mijn gevoel, het gevoel van het zwaar vinden, het alleen moeten draaien en leuk zien te houden, etc. Ik probeer er juist over te praten maar met weinig respons houdt dat ook eens op.. Gevolg is dat ik het op krop en de tranen bij mijn ouders, zusje eruit komen wanneer zij vragen hoe het gaat.
Wat is er aan de hand met me? Waarom zie ik zo op tegen de dagen dat ik alleen voor het gezin en huishouden zorg? Waarom ben ik zo snel uit humeur?

Ik verwacht absoluut geen medische adviezen ofzo, maar misschien herkent iemand zich in mijn verhaal en heb je adviezen? Het scheelt alweer dat ik het van me af heb kunnen schrijven...

06 Nov 2017 07:47 door Jezzie

Wat vervelend zeg dat je je zo voelt :hug:

Ik zou proberen als de jongste slaapt echt even tijd te maken voor je oudste. Spelletje doen, boekje lezen. Misschien vind ze het leuk om te helpen met haar zusje? Dingen aangeven enzo? Overal in betrekken. Naar buiten, wandelen, naar de speeltuin.
En vraag hulp. Misschien iemand die kan helpen in het huishouden.
Misschien is er een vriendin of opa en oma die het leuk vinden om op 1 van je dochters te passen, zodat jij echt even voor 1 alle aandacht kan hebben.
Je hoeft het niet allemaal alleen te doen!

06 Nov 2017 08:04 door Olíve

Wat rot dat je je zo voelt! Heb je wel eens een moment helemaal voor jou alleen? Misschien is dat iets waar je nu even van opknapt en je drukke leven weer makkelijker kunt handelen. En toch nog eens samen met je man proberem te delen dat je het zwaar hebt. Niet vanuit verwijten of om je gelijk te halen of zo maar gewoon omdat jullie samen 3 kinderen hebben (waarvan 1 alleen van hem) en het jou op dit moment zwaar valt.

06 Nov 2017 08:40 door minoessepoes

Wat rot zeg. Je jongste is natuurlijk ook echt nog klein, houd in je achterhoofd dat dit een fase is en dat het waarschijnlijk makkelijker gaat worden.

Ik zou de middelste inderdaad even uitgebreid aandacht geven als de jongste slaapt, helpen met koken, een spelletje spelen, samen een kleurplaat maken of dingen zoals helpen met de was in de wasmachine doen.
Heb je een draagzak? Dat heeft mij de afgelopen zomer heel veel vrijheid gegeven want ik wist zeker dat M daar lekker in sliep. Dan ging ik uren met S naar de speeltuin bijvoorbeeld zodat hij lekker kon uitrazen, maar ook de kinderboerderij, gewoon naar het park met een bal ed.
Ik zou de middelste in de middag gewoon in bed leggen, het is vrij jong om al niet of nauwelijks meer te slapen en blijkbaar hebben jullie beide die rust even nodig en de jongste even een moment dat ze onverdeelde aandacht kan krijgen. Ik zeg altijd tegen S, je hoeft niet te slapen, ga maar even rusten. In de meeste gevallen valt hij in slaap, soms vecht hij er echt tegen en dan geef ik hem een paar boekjes in bed, hebben we beide even een rust moment en dan is hij aan het eind van de dag ook beter te doen.

En ik zou niet teveel van jezelf vragen wat betreft het huishouden, het hoeft niet perfect te zijn. Maak aan de ene kant gebruik van de middelste door lekker te laten helpen, dan duurt alles wel langer maar geef je ook meteen aandacht en maak het jezelf aan de andere kant makkelijk door boodschappen te bestellen bijvoorbeeld.

Wij hebben tegenwoordig een schoonmaker om de week, een stofzuigrobot en bestellen zo'n beetje om de drie weken de boodschappen zodat ik de overige weken alleen de verse spullen hoef te halen. Het is al druk genoeg met die kleintjes zonder het huishouden.
En ga een keer iets voor jezelf doen, zonder de kinderen. Ik was laatst echt heel moe en we gingen een dagje weg met vrienden waar ik best wel tegen op zag, maar het was echt super fijn om er even uit te zijn en niet bezig te zijn met de kinderen, huishouden of werk maar gewoon ouderwets een dagje gelachen met vrienden en in de kroeg geweest, daar kreeg ik echt even wat energie van!

06 Nov 2017 09:34 door Marin

Ah wat rot dat je je zo voelt stoplicht en eigenlijk met name rot dat je het niet echt bij je man kwijt kunt. Jullie doen dit toch samen, het zijn jullie kindjes samen (oudste zelfs niet van jou biologisch gezien natuurlijk maar verder wel) dus ik kan me voorstellen dat het niet fijn voelt wanneer hij jou eigenlijk niet serieus neemt in hoe moe je bent. Snapt hij dat echt niet? Neemt hij wel wat zorg weg?

Ik ben het eens met de rest dat het misschien goed is om af en toe echt iets voor jezelf te doen. Slapen helpt enorm als je zo vermoeid bent, dat is natuurlijk een eerste levensbehoefte. Maar naast slapen krijg je ook (een andere vorm van) energie van iets voor jezelf doen. Even naar de kapper, even winkelen, met een vriendin afspreken en even niet mama zijn maar gewoon jezelf, of iets van een hobby uitoefenen. Maakt ook niet zoveel uit, als je er maar even blij van wordt.

Ik zou inderdaad ook proberen om één op één aandacht aan je oudste dochter te geven. Ik weet niet of de slaapjes van je dochters beetje samenvallen, maar als dat lukt, dan kan je zelf ook natuurlijk even gaan liggen. Vergeet ook niet dat je je jongste dochter ook nog echt jong is, en je middelste eigenlijk ook nog. Twee onder twee lijkt me echt heel erg pittig dus ik vind het niet heel gek dat je zo moe bent. Maar je hoeft het niet alleen te doen! Hopelijk kan je de rust vinden die je nodig hebt!

06 Nov 2017 13:50 door Anoniem313

He, wat sneu dat je je zo voelt. Het klinkt ook echt wel pittig moet ik zeggen. Twee van die hele kleintjes die gewoon echt nog heel veel pure zorg nodig hebben, en een jongen van 8 die ook aandacht nodig heeft.
Weet je hoe het komt dat je man niet zoveel begrip toont? Hoe ervaart hij de zorg voor drie kinderen?

06 Nov 2017 14:06 door Anoniem250

Een jaar geleden rond deze periode was ik ook zó moe. Mijn jongste was toen ook 4 maanden en mijn tweeling bijna 2. Ik moest de energie soms echt uit mijn tenen halen. Ik kan alleen maar zeggen dat het beter wordt. Ik ben nu dus een jaar verder en heb weer genoeg energie. Vermoeidheid werkt verlammend. En ik denk ook dat het bij mij toen ook geen gewone vermoeidheid was, ik was uitgeput. Fijn dat je kunt praten met je familie, misschien kan je man daar een keer bij aanwezig zijn. Want het lijkt me voor jou wel fijn dat hij het begrijpt. En natuurlijk ben je als je zo moe bent snel uit je humeur. Je bent ook maar een mens.

Nog wat praktische tips
- een poets
- een draagzak
- elke avond Netflix
- lekkere koffie maakt de ochtenden beter
- elke dag minimaal een half uur naar buiten met de kinderen. Van een stukje wandelen knap je op. En kan je dochter van bijna twee haar energie kwijt. Zo'n loopfietsje is ook een goede. Dan hoeft ze niet in de wagen, maar kan ze met je mee en wordt ze moe van beweging. Wie weet wil ze 's middags wel samen met jou en de baby een dutje doen.
- gezond eten
- mantra "het wordt beter"
- verwachting van het huishouden op orde hebben bijstellen

Het wordt beter!

06 Nov 2017 14:48 door Suus

Wat rot dat je het nu zo zwaar hebt. Wel herkenbaar trouwens, ik vond de eerste tijd met twee kinderen ook zwaar. Mijn oudste was net 2 toen de jongste geboren was en had mij natuurlijk ook echt nodig. Ik gaf borstvoeding en zat dus ook veel met de baby op de bank. Vaak las ik de oudste voor terwijl de baby dronk en in slaap viel. Tijdens slaapjes van de jongste gaf ik ook heel bewust de oudste 1-op-1 aandacht. Ook vroeg ik af en toe een van mijn ouders of mijn zusje om iets leuks met de oudste te gaan doen, dat vond ze altijd prachtig!
Mijn oudste was ook al heel vroeg klaar met middagslaapjes, maar had het eigenlijk in die tijd nog wel heel erg nodig. Vaak ging ik 's middags wandelen met de jongste in de wagen en de oudste in de draagzak op mijn rug, zodat zij ook lekker in slaap viel. Ze sliep vaak maar een half uurtje, maar hield daardoor de dag veel beter vol, waardoor de middag ook nog gezellig was.
Sterkte in elk geval!

Welkom op Zeg maar Yes!

Het niet meer aan kunnen?

Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Re: Het niet meer aan kunnen?

Wie is er online?