12 Okt 2017 19:27 door Pompoen
Ik baal, en dat is zacht uitgedrukt.
Ik volg sinds kort een re-integratietraject via het UWV bij een re-integratiebureau. Helaas is de coach die me is toegewezen nogal een weirdo en na twee sessies waar ik me totaal ongemakkelijk voelde, die me slapeloze nachten bezorgden en waarbij ik me ook tamelijk onveilig voelde heb ik besloten dat ik dat tegen hem moest gaan zeggen. Het liefst wilde ik gewoon heel hard wegrennen, doen alsof ik ziek was, nooit meer op komen dagen of allemaal van dat soort lichtelijk onvolwassen scenario's ingegeven door angst.
Ik ben er namelijk langzamerhand achter samen met mijn therapeut dat mijn grootste angst is dat mensen boos worden en de sijpelt in mijn hele leven overal in door, nou dat komt natuurlijk lekker omhoog zetten in zo'n situatie.
Maar ik heb hem dus verteld dat hij mijn grens over was gegaan en dat ik de sessies als erg onprettig had ervaren.
Helaas reageerde hij niet echt heel lekker, hij deed superredelijk, daar niet van, maar hij had overal een antwoord op, ging dingen uitleggen en vergoelijken, ik had echt het gevoel dat hij niet begreep dat hij iets verkeerd had gedaan, alles werd een beetje bij mij neer gelegd en zijn uiteindelijke conclusie was dat ik duidelijk nog niet klaar ben voor een re-integratietraject. Hij zou hier achteraan gaan en dit terugkoppelen.
Ik heb dit in eerste instantie maar even gelaten, maar na ruim een week had ik nog steeds niets gehoord maar wel inmiddels heel duidelijk het gevoel dat ik de uitkomst onbevredigend en onwenselijk vond. Ook werd me door reacties van anderen steeds duidelijker dat hij niet alleen mijn grens over was gegaan, maar dat hij echt over de schreef is gegaan.
Nu heb ik gisteren, nadat mijn eigen therapeut bijna van zijn stoel viel van mijn verhaal (en overigens ook bijna van zijn stoel viel omdat ik de beste man zelf er al mee geconfronteerd had) en aangaf dat hij zich af vroeg of ik hier niet meer werk van moest maken en ook vond dat stoppen met het traject ook wel zonde zou zijn waarschijnlijk, besloten om er toch meer werk van te maken.
Ik heb het UWV gemaild en kort het verhaal uit de doeken gedaan. De arbeidsdeskundige belde me vanmorgen al op en vond dat dit riekt naar seksuele intimidatie, dat ik zeker niet met die coach verder moet en hij raadde me aan om een klacht bij het bureau zelf neer te leggen en te kijken of we er uit konden komen zodat mijn traject geen verdere vertraging zou oplopen.
Omdat het indienen van een klacht bij het bureau zelf ook al de hele week door mijn hoofd speelde heb ik vanmiddag dus per mail een officiële klacht ingediend via de klachtenprocedure.
Tien minuten later werd ik al door het bureau gebeld, ze was heel correct, zei steeds: "ik hoor wat je zegt", "ik hoor je" maar gaf ook aan dat ik een stap had overgeslagen (het driegesprek, een gesprek met haar, de coach en mij), ik heb dus ook nog even haarfijn uit de doeken mogen doen dat ik de coach op zich niet zo nodig weer hoef te spreken en dat ik graag mijn verhaal wil kunnen doen en dat ik niet weet of dat wel goed lukt met hem er bij.
Nu heb ik maandag een afspraak om mijn klacht uit de doeken te doen, ik heb alleen gezegd dat het om grensoverschrijdend gedrag gaat.
Maar bluuuuuh, ik heb hier zo geen f*king energie voor en zo geen zin in. Het traject kwam al een beetje vroeg, ben nog herstellende van die bijna (of helemaal) burn-out, maar dit gedoe kan ik er eigenlijk helemaal niet bij hebben. Bah bah bah!