Hier ook een dame die dat doet/deed. Op leeftijd van jou dochter was het ongeveer op z'n ergst en daarna gelukkig minder geworden. Nu doet ze 't nog maar soms.
Ik denk dat het ook soort van uiting van frustratie is omdat ze zich niet communicatief kunnen uitdrukken nog. Toen ze beter ging praten ging dat beter.
Wat wij deden was negeren en haar uit de situatie halen zodat ze werd afgeleid. En mezelf daarbij vooral voorhouden dat ze zelf wel zorgt dat ze niet al te veel pijn heeft, omdat ze dat wel leert van eerdere ervaringen. Maar goed, dat was wel erg lastig hoor, want ze zijn nog zo klein en ze liep toch regelmatig met flinke blauwe plekken op het voorhoofd.
Nouja, niet echt goed advies voor je dus. Maar het gaat dus wel beter als ze gaan praten.

Mijn zoontje heeft dat ook een tijdje gedaan. Ik wist toen ook niet goed wat ik moest doen en heb het maar gewoon per keer bekeken. Een paar keer genegeerd, paar keer boos geworden, dat maakte geen verschil, die aandacht wilde hij toch. Hij is er vanzelf weer mee opgehouden. Hij heeft zichzelf er ook echt wel een paar keer flink pijn mee gedaan, door op een rand of punt te gaan bonken. Echt naar.

Bedankt voor jullie reacties, fijn om herkenning te lezen. Het gaat met praten best rap, dus hopelijk is het van korte duur en stopt het als ze zich beter uit kan drukken. Ze wordt helaas echt pas rustig in mijn armen tijdens zo'n bui.