Ik ben een beetje voorbarig met dit topic maar ik merk toch dat het me veel bezighoudt dus here we go.

Mogelijk heeft mijn vriend een genafwijking. Dit heeft een hersenziekte tot gevolg. We hebben nog geen uitslag, dat duurt allemaal nog wel even maar dit betekent dat als wij aan kinderen willen beginnen dit niet op de normale manier zal zijn maar we in een embryo-selectie traject terechtkomen.

Nu hebben wij (nog) geen enorme kinderwens maar denk ik dat we er uiteindelijk wel voor willen gaan. Ik ben inmiddels bijna 33.
Ik zie uiteraard enorm op tegen het traject. Allereerst al vanwege het feit dat we niet de mogelijkheid krijgen om toe te groeien naar het idee van zwanger worden en de maandelijkse spanning of het gelukt is ja of nee. We worden dan echt direct in een medisch traject gegooid.

Daarnaast merk ik dat ik ook wel principiële bezwaren heb. We maken zoveel mogelijk embryo's en alleen de 'goede' plaatsen we terug. Alsof de rest er niet mag zijn. Ik begrijp ook wel dat dat juist de bedoeling is met he selecteren van embryo's, maar dat is niet iets waar ik heel makkelijk overheen stap.
En dan heb ik het nog niet eens over wat er allemaal lichamelijk met mij gaat gebeuren. Ik heb nu al maandelijks migraine. Laat staan als ik vol word gestouwd met hormonen.

Zijn er hier meiden met ervaring met embryo-selectie zonder dat je eerst op de normale manier hebt geprobeerd zwanger te worden? Mag ook gerust via pb.

Hoe heb je het traject ervaren? Wat gebeurt er allemaal en krijg je psychologische begeleiding bij zoiets?
Misschien een beetje onsamenhangend en ja, ik kan googlen, maar dat wil ik juist nog even niet doen. ;)