De periode van miskramen was de zwartste periode in mijn leven. Ik had er alles voor over een zwangerschap uit te dragen, ik wilde zo graag voor het kindje in mijn buik zorgen, maar mijn lichaam stootte het keer op keer af. Ik dacht dat ik nooit moeder zou worden. Het gevoel dat mijn lichaam geen zwangerschap wilde, terwijl ik, mijn hoofd, niets liever wilde, kon ik eigenlijk niet verdragen. Ik had nachtmerries van wiegjes vol bloed. Of dat ik op kraamvisite was en een baby vasthield die in mijn armen explodeerde. Overal bloed. Na elke miskraam was mijn veerkracht nog een stukje afgebrokkeld. Ik weet ook niet hoe ik er mentaal voor zou staan als het bij miskramen was gebleven. Ik denk niet dat er bij mij ooit volledige acceptatie was gekomen. Alles was toen overschaduwd door een groot verdriet en gemis. Kleine dingen konden confronterend zijn, waardoor ik dagen van slag was. In mijn yogaklasje zat een zwangere vrouw. Al maanden was ze er. En dat ging prima. Aan het eind van een yogales ga je liggen met je ogen dicht. Ik zag dat zij haar handen op haar zwangere buik legde. Ik legde mijn handen op die van mij. Twee dagen ervoor had ik een miskraam gehad. Ik voelde me zo intens leeg. Ik ben daar in zo'n hevig huilen uitgebarsten dat ik mijn matje heb opgerold en de zaal ben uitgerend. Dat soort momenten had ik maandelijks. Zomaar ergens. Dan overviel het verdriet me compleet. Ik kon dat niet relativeren. Maar nu heb ik tegen alle verwachtingen in drie gezonde kinderen. En zij nemen al het verdriet weg. Die zwarte periode is helemaal afgesloten. Ik denk heel soms wel aan hoe die kindjes dan waren geweest. Ik ben zo vaak zwanger geweest. En ik herken wat Zora zegt. Ik ben zo blij, zo gelukkig met mijn kinderen. Ik voel me een gezegend mens. En ik denk dat ik daar dagelijks bij stil sta. Dat ik zoveel geluk heb gehad. Dit is de gelukkigste periode uit mijn leven. Ik heb me niet eerder zo dankbaar gevoeld.

Sterkte MB.

Bijna elke keer ging het voor week 5 mis, één keer voor week 6.
Elke keer even op het geluk wolkje en er vervolgens keihard vanaf vallen.
Ik was niet eens meer blij met mijn positieve testen. Pas als de eerste echo was geweest kon ik blij zijn

Toen ik het zat was en niet verder wou was ik zwanger van onze tweede dochter.
De sterilisatie van mijn man stond al in de agenda.
Toen een paar dagen onveilig gedaan.
3e kindje stond niet op ons verlanglijstje. Maar stiekem hoopte we allebei op een jongentje.
En dat werden 2 jongens.
11 keer een positieve test waarvan 3 keer een echte zwangerschap.
Het verdriet zit diep, maar soms komt weer naar boven
Blij met de kinderen die we hebben. Maar de miskramen staan op mijn lichaam getatoeëerd. Zo zijn ze altijd bij mij.

De eerste vond ik het moeilijkst. Wat waren we blij dat we eindelijk zwanger waren. Was heel het mmm traject niet voor niks geweest.
De dag voordat het begon hadden we nog een echo gehad en het hartje zien kloppen. Wat waren we blij en een dag erna begon ik bloed te verliezen. Het heftigste vond ik nog wel dat ik het vruchtje uit me voelde glijden. Ik heb het toen ook gepakt en bekeken.

Een half jaar later volgde weer een miskraam. Dat was weer verdrietig maar omdat het allemaal heel raar is gegaan (ongesteld geworden, begonnen met spuiten en toen bleek ik toch zwanger). Dit heeft wel een lange nasleep gehad.

Door de onzekerheid en de angst of het ooit zou gaan lukken en geen vertrouwen meer hebben in mijn lijf in combinatie met het hele mmm traject ben ik toen naar de psycholoog gegaan.
Ik dacht klaar te zijn toen ik weer zwanger was en het een goede zwangerschap was maar toch ben ik weer terug gegaan. En heb daar ook mijn hele zwangerschap gelopen.
En nu we voor een 2e bezig zijn merk ik dat het 'oude zeer' nog niet vergeten is. En ga ik er weer heen..

Ik ben wel altijd open geweest over de miskramen en ook het het traject waar we in zaten. Ik wilde mensen voor zijn voordat ze vragen gingen stellen. En daarbij, vond her gewoon fijn dat men het wist.

Wat een verdrietige verhalen. Poeh. Ik kreeg een brok in mijn keel van het flesje in de vaatwasser Bisq. Jemig. Ik kan het me zo goed voorstellen allemaal, die gevoelens als je nog niet weet of het je ooit wel gaat lukken, of je het ooit wel mag meemaken. Ik heb nu het voorrecht erop terug te kunnen kijken, er niet meer middenin te zitten. Ik beschouw het nog letterlijk elke dag als een wonder. Ik hoop zo voor iedereen hier dat het uiteindelijk gewoon goed komt, dat iedereen een gezin mag worden, dat iedereen mag weten hoe het is om een kindje te hebben.