Gefeliciteerd! wat een dubbel gevoel zal je dat geven zeg. Ik heb er geen ervaring mee. Wel wat tips: neem hulp aan van familie of vrienden. Als ze vragen wat ze voor je kunnen doen, zeg dat iets. Het helpt je veel en geeft rust. Als is het maar om 18.00 uur een pan warm eten, een boodschap, een stofzuiger door je huis, je strijk doen. Het zijn kleine dingen die ervoor zorgen dat jij je op je gezin kan storten, je kindjes in het ziekenhuis maar ook de kinderen thuis. Gaan je dochters al naar school? Of zijn zij nog geen 4. Dat zou wellicht ook schelen voor jezelf.

1 op school en 1 thuis.

Bij ons was het heel anders, omdat ik geen andere kindjes had thuis.
Ik ging er dus 's morgens heen en 's avonds voor het eten naar huis, en na het eten dan vaak nog een keer met mijn man (die moest gewoon werken).

Vraag echt om hulp inderdaad, om concrete dingen. Ik merkte dat mensen het niet snel uit zichzelf deden, totdat het ineens ter sprake kwam (o.a. hier op het forum) en er toen vervolgens een hele club meiden is komen schoonmaken hier.

Kan de jongste terecht bij oppas/kdv/opa/oma/buurvrouw/vriendin?

Voel je overigens ook alsjeblieft niet schuldig als je een dag niet gaat!!!!
Hoe gaat het ondertussen met je kleine kanjers?

Geen ervaring, maar lijkt me rete zwaar! Hopelijk kan jullie netwerk jullie hierin ondersteunen, dmv oppas, eten koken, schoonmaken... Sterkte morgen!

Ik had geen kind maar een nog behoorlijk zieke man thuis en ik was zelf ook nog heel erg zwak toen ik na een week naar huis 'mocht'. Ik ging twee keer per dag er heen en dan bleef ik telkens wel een hele tijd. Lu. lag op de neonatologieafdeling, dus geen eigen kamer en ik kon daar hoogstens in een redelijk luie stoel liggen. Na verloop van tijd mocht hij naar een eigen kamertje waar ik dan bij mocht/moest slapen. Ik heb een hele week fulltime bij hem gezeten en dat was heel waardevol voor me.

Ik zou proberen te zorgen voor een goede nachtrust voor jezelf, laat de nachten maar aan de verpleging over, zeker in het begin. En verder zou ik wel proberen een tijd in het ziekenhuis te zijn elke dag. Twee keer per dag erheen vond ik heel zwaar, maar ik hield het gewoon ook niet vol om urenlang op een stoel te zitten en in het begin sliep hij zo veel, ik kon een voeding doen en kolven maar verder had ik er gewoon niet zo veel te doen want hij sliep meestal echt tot de volgende voeding. Dus dan ging ik 's ochtends voor een voeding er heen, deed de verzorging, soms nog wat buidelen en meestal ook kolven en dan meestal 's avonds nog een keer. Mijn man was zo beroerd, die ging om de dag mee.

Wij hadden op dat moment ook geen kindjes thuis maar wij gingen vaak 2x op een dag naar het ziekenhuis. Dat 7 weken lang. Slopend is het,het is enorm vermoeiend.
En dan heb je ook nog mensen die zeggen " geniet maar van je rust. Straks als hij thuis is is het over" bah! (Sorry frustratie moment)

Wij gingen vaak rond 11 uur heen zodat we de verzorging zelf konden doen en dan later om 4 uur weer. Wij mochten ook geen uren blijven.. buidelen mocht ook niet altijd. Als dat wel mocht bleven we langer of soms de hele middag. Wij hadden geen kamer voor ons zelf. Mogen je dochters er ook komen?

Ik zou ook vrienden/familie inschakelen. Vooral qua eten. Wij aten soms gewoon niet. Of bestelden eten.

Wij gingen 2 keer per dag naar het ziekenhuis, meestal 's ochtends en 's avonds. Als m'n vriend niet kon, ging m'n moeder of schoonmoeder mee. Gelukkig hoefden wij dit maar 10 dagen te doen, want het is wel slopend.

Fijn dat je wel 24/7 naar ze toe kan en dat ze een eigen kamer hebben. Kun je ook thuis via de webcam kijken?

Wat Lejow zegt, voel je idd niet schuldig als je een keer niet gaat. Tegen mij werd ook gezegd dat ik ook aan mezelf moest denken, je bent wel net bevallen.

Sterkte! Ik kan me het gevoel nog goed herinneren toen ik naar huis ging en D moest achterlaten. Brullen!

Het lijkt me ook zo dubbel! Aan de ene kant wil je graag bij je mannetjes zijn. Maar ook bij je meiden.
Bedenk je goed dat de tweeling in goede handen is. En wat de rest ook zegt, vraag en accepteer hulp! En probeer ook je rust te pakken.
Ooh ik wou dat ik dichterbij woonde. Dan kwam ik je zo vaak helpen.

Jezzie op afstand help je mij al heel goed.

Ik moet er even door heen.
Als ik thuis niet twee meiden had dan zou ik de hele dag hier zitten.
Hoop dat ik snel fit genoeg ben om zelf auto te rijden.
Vanavond een planning maken.
En hulp troepen inschakelen. Vooral voor de oudste uit school halen.

Ik zit echt zo te denken hoe ik je kan helpen. Lijkt me zo moeilijk om nu zo ongeveer te moeten kiezen tussen je kinderen.