Ik beantwoord gewoon even de vraag, ik ga niet in discussie
Ieder zijn ding.
Bij de oudste had ik totaal geen voorgevoel of voorkeur. Hoewel ik in mijn jeugd een droomberld van eerst jongen dan meisje had, heb ik dat losgelaten toen ik de eerste keer zwanger was. Ik was zo blij, boeiend wat het geslacht was. Na twee miskramen, was dat boeiend gevoel alleen maar sterker. We waren wel stiknieuwsgierig en hebben enkel daarom een geslachtsbepaling laten doen. Ik had geen voorgevoel, Peter zei meisje en het bleek een jongen. Beiden dolblij.
Bij de jongste had ik een mini-voorkeur voor een meisje. Het leek me met name leuk om de verschillen te ervaren, hoewel er natuurlijk sowieso verschillen zouden zijn qua karakter. Ik had zelf geen voorgevoel, alhoewel mijn zoon het continu over een meisje/zusje had. Ik 'geloofde' hem en ging er qua gevoel in mee. Uiteindelijk bleek hij gelijk te hebben en sloeg bij mij de schrik om het hart haha! Ik heb ervaring met ern jongetje, voel me niet echt heel vrouwelijk (ik heb express een makkelijk kapsel en ben niet echt van make-up en tierelantijnen of winkelen, een beetje stereotype maar ok) en dus voel(de) ik me eigenlijk meer een jongensmoeder. Ik moest echt wel even wennen aan het idee.
Gezondheid is altijd het belangrijkst, maar ik vind wel dat je mag dromen. En je mag ook best even moeten wennen aan het idee. Het mooie is dat je dit soort details nooit aan je kinderen hoeft te vertellen, dus zij ook nooit hoeven te weten dat je misschien een (lichte) voorkeur had.