Vroeggeboorte zonder overlevingskansen
Heel heftig om je broer huilend aan de telefoon te hebben.
Ik zou zo graag iets voor ze willen doen, maar ik kan niks doen denk ik. Het voelt hol en leeg.
Wie heeft dit meegemaakt en wat vond jij fijn wat iemand voor je deed of kon jij voor iemand iets doen?
Ze wonen niet naast de deur. Ze hebben daar ook familie die kan ondersteunen waar nodig in praktische dingen.
Mijn makke is dat mijn hoofd op volle toeren gaat om iets liefs voor ze wil doen en dat is ook mijn manier om het te verwerken geloof ik. Ik wil een soort slaapzakje maken voor het baby'tje. Niet om direct te geven, maar dat is voor nu een manier voor mij om er mee bezig te zijn. De kans is zo groot dat het een miskraam wordt. Bestaan er een soort gedenksteentjes?
Beetje warrig maar goed. Zo voelt het nu ook.