Mijn bevallingsverhaal
Woensdag 10 mei gebeurde me precies hetzelfde: weer ‘s morgens wat nattigheid na het plassen langs mijn benen. Maar paar druppeltjes maar toch. Ik ben die middag gewoon gaan lesgeven en toen ik de leerlingen ophaalde van hun gewone school raakte ik aan de praat met een moeder die toevallig arts is. Zij schrok van mijn verhaal en dwong me meteen ziekenhuis te bellen voor consult. Ziekenhuis vroeg me die middag nog langs te komen. Man kon wat eerder weg van zijn werk, ouders van leerlingen kwamen eerder thuis en op naar het ziekenhuis. Daar gingen ze testen of mijn vliezen gebroken waren en… jawel!
Vervelende was dat dat dus waarschijnlijk al op dinsdagochtend gebeurd was en vanwege infectie gevaar voor de baby, werd ik meteen aan de antibiotica gelegd en moest ik in het ziekenhuis blijven om de ochtend erna meteen ingeleid te worden. Omdat ik mini aderen heb moesten ze me wel 5 keer prikken met als gevolg dat mijn handen en polsen donkerblauw zijn nu haha.
Donderdagochtend kwam mijn man al vroeg en werd ik naar de bevallingskamer gereden. Een geweldig leuke en lieve verloskundige (van nog maar 24 jaar!!) met ontzettend veel ervaring zou mij begeleiden. Ik werd aan de opwekkers gezet en de weeen kwamen rustig op gang. Mijn beste vriendin was intussen ook gearriveerd en we hebben rustig zitten kaarten met z’n 3en. Ik had een heerlijk bad met sterke stralen op mijn kamer maar mocht er geen gebruik van maken omdat ik aan apparatuur zat – ZO jammer (ik ben gek op badderen). Ik kon de weeen goed opvangen en mijn ontsluiting werd gemeten: 2 cm. Great - not. Omdat ik zo goed reageerde op de weeen maar de ontsluiting zo langzaam gebeurde, werd besloten om de weeenopwekking te verhogen. Maar dat was een grote inschattingsfout van ons allemaal. Ik schoot van draagbare pijn naar een ontzettende weeenstorm die elke minuut kwam en door mijn hele lichaam ging. Ik kon ze niet meer opvangen en vroeg om gas. Zo stoned als een garnaal werd ik daarvan en omdat ik evenwicht stoornis heb, werd ik er helemaal duizelig van. Dus buiten de weeen, moest ik er ook nog op letten dat ik niet omviel. Dit ging niet werken en mijn concentratie op de pijn was helemaal weg. Toen de verloskundige me, na me onderzocht te hebben, vertelde dat ik pas 3 cm ontsluiting had en het waarschijnlijk nog een uur of 4 zou duren (ik was intussen al een uur bezig met de heftige weeen), besloot ik tot een ruggenprik. Die kreeg ik vrijwel meteen (nadat ik bijna van het bed gevallen was door het gas, mijn man ving me net op) en de pijn was vrijwel meteen weg. Voor de zekerheid gingen ze me nog eens onderzoeken op ontsluiting (was 20 min na de vorige keer) en… 10 cm. Oh shit. Dus ik zat net lekker in de ruggenprik, moest die eerst weer uitwerken. Na ongeveer een uur was hij genoeg uitgewerkt en mocht ik pushen. Na 40 minuten kwam kleine R.afi op de wereld.
We warden naar onze kamer gebracht en ik mocht borstvoeden. Je mag hier het ziekenhuis pas verlaten als je baby zijn eerste poep heeft gedaan. Normaal is dat na max. 24 uur maar R.afi had na 36 uur nog niet gepoept. Dus ik ging naar de ‘sick ward’ om hem daar te laten onderzoeken. De dokter daar pakte hem op en hij bewoog opeens niet meer; hij hing slap in haar handen. Omdat mijn vliezen zo vroeg gebroken waren, waren ze meteen bang voor sepsis (geen idee of dat Nederlands is); een gevaarlijke infectie. Meteen werd een poging tot infuus gedaan maar meneer is net als zijn moeder: aderen te klein. Dus hem ook helemaal lek geprikt, ZO vreselijk zielig. Hij reageerde ook helemaal niet op de prikken wat natuurlijk nog extra zorgelijk was. Mijn kraamtranen kwamen lekker op gang, dus ik was echt een wrak. Man was ook enorm aangeslagen. Ze hebben R.afi meteen antibiotica gegeven en bloed opgestuurd. Uitslag zou 48 uur duren. Tot die tijd moest hij daar blijven, mocht ik terug naar de kamer en werd ik elke keer gebeld als hij wakker was en gevoed moest worden. Intussen kreeg hij poedermelk om zijn darmen op gang te brengen want dat was toen ook al 48 uur niet gebeurd. Echt, wat een nachtmerrie. Zo’n makkelijke zwangerschap en relatief makkelijke bevalling en dan opeens dit!
We hebben hier natuurlijk geen familie maar man, wat zijn onze vrienden geweldig geweest. Onze vriezer zit vol met eten, huis werd verzorgd en de was gedaan en ze kwamen allemaal langs met lekker eten want ziekenhuis eten was niet te doen. Niet dat ik heel hongerig was maar het was welkom.
Die nacht mocht mijn man bij mij blijven op de kamer omdat ik echt niet alleen wilde zijn en elke paar uur ging ik voeden. Na de laatste voeding lagen we net weer te slapen toen een zuster ons wakker maakte. We schrokken ons dood maar ze had goed nieuws: 2 volle luiers. Gelukkig maar.
De volgende dag was er nog steeds niks bekend, het duurt even voordat de bloeduitslagen er waren. Dus weer een slopende dag met heen en weer naar de baby ziekenboeg etc. Onze kleine baby zo fragiel, niet leuk. Maar toen, aan het eind van de middag, kregen we te horen dat hij alleen een kleine Staph infectie had gehad en geen scepsis! Uiteindelijk was dus het hele circus met antibiotica en misprikken niet nodig geweest, dus mijn arme kleintje heeft het voor niks gehad, maar wel fijn dat het zekere voor het onzekere werd genomen.
Vanmorgen is hij nog 1 keer gecontroleerd, zijn ontlasting is nu helemaal up to date, hij is 100% weer aan de borstvoeding (dankzij een fantastische verloskundige die mij zodanig heeft laten borstvoeden dat het volledig op gang was toen we naar huis mochten) en we mochten om 13.00 uur naar huis. Het is hier nu avond, heb weer een voeding achter de rug en een gelukkig mannetje. En wij zijn ook onwijs opgelucht. Hart vervuld van liefde naar mijn man, die een geweldige naturale papa is en me onwijs veel uit handen neemt. Omdat R.afi 2 weken ‘te vroeg’ is was veel nog niet op orde maar hij heeft alles geregeld en zorgt ervoor dat we ons echt een team voelen. 5 dagen oud is de kleine nu, het voelt net alsof hij er al weken is. Wel gek vanavond in mijn eigen bed slapen met een kleintje ernaast en niet in het ziekenhuis!
Lichamelijk lijk ik er vrijwel niks aan over te hebben gehouden. Mijn buik is al vrijwel weer plat (yay) en ik heb ook geen last met zitten of lopen. Dus ik kijk enorm uit morgen stuk te gaan lopen met de kinderwagen. Volgende week woensdag komt mijn vader en mijn man is ook nog paar weken vrij. Alles lekker langzaam aan. Ik ben officieel nog niet met verlof van de universiteit maar als ik morgen de laatste dingen aanlever, ga ik daar ook vervroegd. Dan kunnen we ons echt richten op ons gezinnetje. Ben vooral erg opgelucht en kijk met een ontzettend goed gevoel terug op de bevalling.
Omdat ze ons zo super begeleid hebben heb ik nog even chocola en waarderingskaartjes achtergelaten voor het team in het ziekenhuis en ik wilde dat jullie hier woonden zodat ik jullie dit ziekenhuis kon aanraden.