SoGood schreef:Oh fijn die herkenbaarheid Carrie! Ja, en wat denk je van de transfertijd? En inderdaad, wanneer en waar slaapt ze dan? Dat is toch gewoon super moeilijk? Super dat julli volgend jaar naar Ibiza gaan, dan is ze ook wat ouder hè, vast weer makkelijker! Nee, we zijn nog niet geweest maar mijn man krabbelt al terug. Die wil in Nederland blijven. Die van ons slaapt ook niet in de kinderwagen, dus ik vind een lange reis gewoon vervelend voor haar. Ze slaapt overigens wel in de auto. Ander bed vindt ze ook niks, alleen bij opa en oma. Dan slaapt ze zelfs uit.

Carrie schreef:Ik weiger hoor Geel. Ik ga alleen winkelen zodat ik zelf kan bepalen wanneer we naar huis gaan. Playdates doe ik ook niet, want die zijn niet te plannen. Geen idee of ik morgen om 13.00 in het park kan afspreken, want dan slaapt ze misschien wel. Ik ben dus niet per se bang voor het ritme, maar vind het gewoon sneu als mijn kind wakker en moe loopt te zijn omdat ik een hele middag wil gaan winkelen met een vriendin. Heeft ze helemaal niks aan, en ik ook niet omdat ik dan niet ontspannen ben. Als ze moe is moet ze gewoon lekker kunnen slapen.

Geel schreef:Nog iets: ik mis het best wel dat er steeds een limiet zit aan de lanterfanttijd die je kunt hebben. Ik kan (kon) heel goed urenlang niks, internetten, bellen, in huis rommelen etc. Nu kan dat steeds een half uur, hooguit een uur, want dan moet er alweer gekookt worden, even opruimen, was vouwen en dan is M alweer wakker. Het idee dat het niet zo lang kan wanneer en als ik het belief, vind ik vervelend. Bijna elke dag voel ik dat. Maar dat hoort erbij, dat wéét je als je een kind wilt, dus ik zeg het eigenlijk nooit. Geen zin om iets te horen te krijgen wat ik zelf ook heus wel weet. Of mensen die dan zeggen: joh, je hebt er nog maar eentje, nu ik er 2/3/4/9 heb, begrijp ik niet waar ik me toen druk om maakte.

Zeker fijn idee, Carrie!

Elliot schreef:Natuurlijk heb ik in het verleden wel eens dingen gezegd waarvan ik nu denk: Oh, zo zwart/wit is dat eigenlijk niet. Maar toch zou ik alsnog nooit de 'wacht maar tot....' opmerking maken. Simpelweg omdat ik het een dooddoener vind en het vind overkomen alsof je jezelf 'superieur' (tussen aanhalingstekens, bij gebrek aan een beter woord) voelt aan de gesprekspartner zonder kinderen. Maar desalniettemin merk ik wel dat het me milder heeft gemaakt, het moederschap. Ik ben minder hard in mijn meningen over dingen die andere moeders doen. Dus die stelligheid ben ik wel kwijt.

En, hoewel ik het wel begrijp hoor, dat je het vraagt, vind ik het toch een soort van irritant dat je nu dit topic aangrijpt om je 'gelijk te halen', ook al is het vast niet zo bedoelt.