Wat je schrijft over dat onderbuikgevoel herken ik heel erg van mijn missed abortion. Ik dacht dat het de klap minder hard zou maken maar dat deed het niet. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je al zo ver in de zwangerschap bent. Nogmaals sterkte!

Wat vreselijk rot. Heel veel sterkte met dit verlies.

Wat vreselijk verdrietig. Heel veel sterkte.

Wat ontzettend heftig en verdrietig. Heel veel sterkte .

Vreselijk voor jullie, veel sterkte toegewenst.

Wat vreselijk. Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte! Wat lijkt mij dat verschrikkelijk.

Ik weet niet of je het bewust doet omdat je het nu op het internet hebt maar je zegt steeds ons kindje. Of je het in privé situatie dus wel hebt over zoon/dochter en de naam. Denk dat concreter beter is voor verliesverwerking?
Hoe oud is jouw dochter? Als je daar ooit nog info voor zoekt, volgens mij heeft Martine Delfos een kinderboek gemaakt over deze situatie.

Vreselijk. Zo erg.
Heel veel sterkte.

Gecontroleerd met het verlies van jullie kindje.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met de begrafenis/crematie.

En veel sterkte voor de tijd erna. Blijf dicht bij elkaar, praat en huil met elkaar.
Laat dit verdriet jullie samen sterker maken en niet uit elkaar duwen.

Wat vreselijk voor jullie! Ontzettend veel kracht en sterkte gewenst.

Dikke knuffel, wat erg voor je. Neem genoeg tijd voor het afscheid.

Wat verschrikkelijk. Wat een klap. Alsof de grond onder je voeten ineens weg is geslagen.
Ik wens je heel veel sterkte komende tijd.

Wat verschrikkelijk..
Heel veel sterkte.

Zoals ik al eerder schreef zou ik later war uitgebreider reageren.

Ik ben mijn dochtertje na een spoedkeizersnee met 26+3 en 8 dagen in de couveuse verloren. Ze was te zwak om de strijd te winnen.
De reden waarom ze het niet meer fijn had in mijn buik is een placenta infarct geweest. De obductie bij haar heeft niets uitgesloten.
Het was eigenlijk domme pech. Veel vrouwen krijgen een placenta infarct, maar bij mij zat het bij de navelstreng en kon er dus geen bloed meer doorheen.

Het is heel lang moeilijk geweest en nog is het soms lastig voor mij. Bij mijn ex kon ik mijn verdriet niet kwijt en andere wilde ik er niet mee lastig vallen.
Ik heb wel een paar maanden bij een maatschappelijk werker gelopen en heb ik veel met een geestelijk verzorger gepraat.(vanuit het werk)

Ik dacht dat alles een plek had tot ik weer zwanger was en ptss kreeg daarvoor heb ik emdr gehad en dat heeft heel goed geholpen.

De adviezen die ik je kan geven zijn blijf praten met je partner accepteer elkaars verdriet en laat elkaar ook op jullie eigen manier rouwen.
Ik had veel aan het boek "altijd een kind te kort".
Ook boeken die over het verlies van een kindje gaan vond ik fijn om te lezen. Gewoon de herkenning vond ik fijn.

Doe alles op jou eigen tempo. Geef het de tijd om te helen.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie.

Wat een vervelend nieuws. Sterkte.

Ik las dit weekend een artikel in de vriendin over een babyuitvaart.
Geen idee of jij (of iemand anders) hier mee wat kan, maar ik vind het heel mooi wat ze doen.
http://www.ima-afscheidszorg.nl/babyuitvaart+

Wat ongelooflijk verdrietig. Heel veel sterkte.

Raven, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Ik heb jouw verhaal destijds deels meegekregen. (Ik ben opgegroeid in hetzelfde dorp als jouw ex en ik heb bij hem op de middelbare school gezeten)

Wat heftig dat jullie dochter nog 8 dagen heeft geknokt voor haar leven maar de strijd niet heeft kunnen winnen!
Ik merk dat ik het zelf nu ook heel moeilijk vind om de juiste woorden te vinden naar jou toe. Eigenlijk hetzelfde gevoel als wat wij ook nu vanuit onze omgeving horen. Maar de ervaring leert dat het eigenlijk niet zoveel uit maakt wat er gezegd wordt, als je maar weet dat er mensen zijn die aan je denken en met je meeleven en je verdriet en het bestaan van je kind erkennen.

Ik herken je gevoel heel erg dat je anderen er niet mee lastig wil vallen. Ik merk dat ik juist de personen die dichtbij ons staan zoals (schoon)ouders liever even op afstand wilde houden. Het kwam voor mij te dichtbij om hen te confronteren met mijn verdriet maar ook om zelf hun verdriet te zien. Vandaag zijn mijn ouders langsgeweest en hebben we wel heel fijn kunnen praten over de situatie.

Ook het stukje dat je schrijft over het zoeken naar herkenning komt mij bekend voor. Het is verschrikkelijk dat er zoveel ouders zijn die dit mee moeten maken maar het geeft mij ook wel heel veel steun om ervaringen te horen/lezen.

Hoe heb jij je tweede zwangerschap/bevalling uiteindelijk ervaren? (Begrijp dat dit heel persoonlijk is en dat je er misschien liever geen antwoord op geeft) Aan de ene kant zou ik het liefst morgen weer zwanger willen zijn maar aan de andere kant zit er ook angst voor een volgende zwangerschap. En we moeten natuurlijk eerst de resultaten van de obductie afwachten. Weet jij nog hoe lang het bij jullie geduurd heeft voordat jullie de uitslagen kregen? Wij begrepen dat dit ongeveer drie maanden zal zijn.

Ik doe dat nu inderdaad bewust. We hebben ons kindje een naam gegeven maar ik vind dat zelf nog heel moeilijk om die naam te gebruiken. Dit had ik overigens ook na de geboorte van onze zoon. Ik vond het zo vreemd dat mensen ineens zijn naam zeiden. Ik heb daar echt even aan moeten wennen voordat het normaal voelde.

Onze zoon is nu 1,5 jaar. Hij begrijpt de situatie niet maar we merken wel aan zijn gedrag dat hij meekrijgt dat er dingen aan de hand zijn. De afgelopen week heeft hij ons veel moeten missen en is hij veel bij opa en oma geweest. Het voelt daar als tweede thuis voor hem maar toch voelt hij het feilloos aan dat wij verdrietig zijn. Hij doet gekke dingen om ons aan het lachen te maken maar is ook weer heel snel geprikkeld/huilerig terwijl hij dit anders totaal niet heeft. We proberen het voor hem daarom nu zo snel mogelijk weer normaal te laten voelen.

Mooi gezegd Okidoki, dat het niet uitmaakt wat mensen zeggen, maar zolang ze maar íets zeggen. Ik hoop dat er in jullie omgeving niet gezwegen wordt, maar dat mensen jullie situatie, de geboorte van jullie kindje 'erkennen'.
Bedenk ook dat wanneer mensen niets zeggen, dit niet betekent dat ze de situatie ontkennen/negeren, maar dat dit waarschijnlijk is omdat ze het moeilijk vinden om de juiste woorden te vinden of om jullie met zo'n intens verdriet te zien.

Wat verschrikkelijk. Heel erg veel sterkte gewenst..

Mijn beste vriendin is haar kindje verloren toen deze te vroeg ter wereld kwam, ze heeft nog 2 dagen mogen leven en toen is ze overleden. Ik mocht daar bij zijn, zoiets heftigs. Zij heeft direct psychologische hulp gekregen. Haar man vond dat ze er te lang in bleef hangen, (dat klinkt cru, maar hij wilde het achter zich laten, zij kon dat niet) ze wilden op een gegeven moment niet meer met elkaar praten en zijn gaan scheiden. Zorg ervoor dat jullie, indien nodig, tijdig hulp krijgen.
Mijn vriendin vond het heel erg moeilijk dat mensen gewoon verder gingen met het leven. Dat begrijp ik heel goed, het is nu 2 jaar geleden en sommige mensen hebben daar op die datum niet meer bij stil gestaan. Zij neemt nu standaard rond die dagen vrij om bewust te rouwen en er opnieuw bij stil te staan maar doet ook leuke dingen om afleiding te zoeken.

Nogmaals heel erg veel sterkte gewenst, voor jou en je naasten.

Wat vreselijk, heel veel sterkte!

Ik heb de quote iets ingekort.

Wat is het een kleine wereld dat jullie bij elkaar op school hebben gezeten.

Het is ook moeilijk om woorden te vinden. Zelf heb ik dat ook altijd als ik zulk nieuws hoor. Ook al heb ik het zelf meegemaakt is het toch moeilijk. En het is idd al fijn als iemand gewoon laat weten dat ze aan je denken of gewoon even naast je zitten als steun.

Het is precies zoals jij het omschrijft het doet gewoon pijn om te zien dat andere er ook zoveel verdriet van hebben.

Ik heb de tweede zwangerschap in het begin als heel angstig ervaren. Ik kreeg paniekaanvallen en was bang dat het weer mis zou gaan. Daarom heb ik met 14 weken hulp gevraagd bij de huisarts. Ik ben zo bij de poppoli in het ziekenhuis in D. en B.osch gekomen.
Daar heb ik zeven weken lang elke woensdagochtend met een paar meiden die ook zwanger waren en angsten hadden een soort van groepsessies gehad.
En ik kreeg ook elke twee weken een gesprek bij de psycholoog tot ik emdr kreeg toen was het elke week.
De emdr was ongeveer tot week 28 en ik ben tot en met week 37 bij de psycholoog langs geweest en daarna heb ik telefonische consulten gedaan.

De bevalling is heel goed gegaan daar was ik echt bang voor en wilde perse geen keizersnede. Die was vorige keer heel traumatisch natuurlijk.
Uiteindelijk ben ik vanaf de eerste wee binnen zeven uur bevallen. Wel in het ziekenhuis vanwege mijn medische indicatie.
Ook heb ik van 12 weken t/M 36 weken bloedverdunner geslikt om herhaling van een placenta infarct te voorkomen.

De uitslag van de obductie hadden wij vrij snel ik geloof al bij het eindgesprek met de gynaecoloog en dat was 6/8 weken na de keizersnee.



Wat SoGood zegt kan ik mij helemaal in vinden. Zo ging het bij ons ook ongeveer alleen dan was het meer andersom. Maar ook als er een belangrijke uitslag kwam en hij gewoon niet thuis kwam dan heeft mij veel pijn gedaan.
Zorg dat je er voor elkaar bent ook al zit je in een andere fase van rouw.

Ook zijn er nog maar een paar mensen die iets laten weten rondom haar geboorte/sterfdag. Zelfs een aantal broers/zusjes laten niets weten. Alsof ze het vergeten zijn.

Heel veel sterkte!
Zo verdrietig om je kindje te verliezen, ik wil je veel kracht toewensen en hoop dat je genoeg mensen hebt om mee te praten.

Kippenvel na het lezen van je bericht. Wat ontzettend heftig! Heel veel sterkte en wat meerdere hier ook al zeggen praat er over en laat je verdriet er zijn.
Er valt een stukje toekomst weg waar je wensen en dromen voor had. Dat is nu niet meer.
Neem de tijd om te rouwen. Je vragen en angsten herken ik heel goed. Wel op een andere manier. Mijn zoon is bijna 3 maanden te vroeg geboren en ondanks dat hij goed uit de strijd is gekomen heb ik het er moeilijk mee gehad.
Wat Raven al zegt het krijgt vanzelf een plekje al kan je je dat nu vast nog niet voorstellen.
Ik hoop voor jullie dat het dikke vette pech is en een volgende zwangerschap wel goed mag gaan.

Van dichtbij heb ik wel meegemaakt dat vrienden van mij kort na de geboorte te horen kregen dat hun kindje niet lang te leven zou hebben. Inmiddels is het alweer ruim 3 jaar geleden en praten we er nog regelmatig over het kindje. Zij hebben in huis een soort altaartje gemaakt. Dit vind ik zelf een heel mooi gebaar.