Het is niet iets van de laatste tijd, maar wel dat het steeds meer gaat spelen, perfectionisme.

Mijn dochter van 8 heeft dit en lijkt erger te worden. Afgelopen week een kijkles bij turnen gehad, ze deed echt haar best, maar ze vond zelf van niet.
Oke, niet alles was goed uitgeoefend, maar daar kan ze aan werken. Haar turn juf benoemde waar ze aan moest werken. (Iets met een hele draai, waarbij ze steeds viel, beter was dat ze 2x halve draai zou doen) Nee, mijn dochter zei, ik kan het wel! Vervolgens liep mijn dochter naar mij toe, ik kan het wel! Heb haar gezegd, dat het niet erg is dat soms iets minder goed wil lukken. Niet alles hoeft zo perfect, zoals het in jou koppie zit. Vervolgens liep ze met betraande ogen naar de volgende oefening.
Die avond heeft ze gezegd, als het zo moet, wil ik stoppen met turnen, terwijl ze dol is op turnen.
Nogmaals gezegd, je bent heel goed bezig met turnen, die ene oefening mag dan niet helemaal gaan zoals het eigenlijk zou moeten, maar kijk naar wat je al wel goed kunt.
Nee, het moet en zal perfect.

Op school heeft ze hetzelfde. Alles moet perfect.
Tijdens laatste contactmoment met school zei de juf ook, ze werkt zo netjes en heel rustig dat ze met alles als laatste klaar is. Voor haar is het nooit goed genoeg. Alles moet en zal beter.
Heb mijn dochter wel gevraagd waarom alles zo goed mogelijk moet. Haar antwoord, anders vinden ze mij stom en lachen ze me uit.
Is dit zo? Of denk je dit? Dit denk ik 😳

Vind het als ouder pittig om hier mee om te gaan, maar voor haarzelf is het ook een worsteling.
Meer die dit bij hun kind zien?