Nee ik had het ook wel irritant gevonden als ie even lekker zat te surfen. Volgens mij heeft hij z’n telefoon niet meer aangeraakt zodra we in het ziekenhuis waren maar not sure.

Ik kan het me niet herinneren eigenlijk. Volgens mij zat hij erbij en hebben we wat gepraat. Hij heeft op het einde wel eens een nat washandje gehaald denk ik? Hand vasthouden wilde ik niet. Masseren ook niet. Gewoon er zijn en af en toe aanmoedigen?

Ik ben wel ingeleid, had een hele rustige bevalling. Hij was bij het breken van mijn vliezen nog bezig met bellen voor zijn werk. Is toen wel gecorrigeerd door de verloskundige dat hij bij zijn vrouw moest komen en de telefoon weg moest leggen vanaf dat moment. Ik heb het zelf niet als raar of ongepast ervaren dat hij toen nog aan het bellen was. Bevallen voelde als 'mijn' ding en hij kon toch niets doen naar mijn idee.

Wat mij betreft deed hij prima wat hij moest doen, maar kan het me dus echt niet meer herinneren. Tot de 8cm hebben we zitten praten. Daarna kreeg ik te veel pijn om gezellig te doen. Maar dat was dus enkel de laatste 2 uur en de persfase. En 't was ik vooral in mezelf gekeerd.

Bij de eerste was het een spoedkeizersnede. Hij hield alleen mijn hand vast.

De 2e en 3e heb ik met een andere partner gekregen.

De 2e zat ik in mijn bubbel. Hij zat er wel naast, maar kon niet zoveel doen omdat ik in mijn bubbel zat. Ik denk dat hij een spelletje heeft gespeeld op zijn telefoon. Bij het persen heeft hij wel mee gepuft en goed geholpen.

Bij de 3e gekletst en gelachen. En moest hij heel snel de kleding zoeken voor de baby. Want ik was bij de eerste binnen 5 uur bevallen dus de vk dacht dat deze snel zou komen.
Naar de wc geholpen en terug op bed. En toen kreeg ik een weeën storm en moest hij van mij op de bel drukken. Daarna meegepuft en ging het supersnel en was de baby er.

Hij heeft bij beide geholpen met aankleden, wegen etc.

Bij de oudste heeft hij me echt gecoacht met ademhalen, me geholpen onder de douche en af en toe met z’n beste vriend zitten appen (hij wist dat ik lag te bevallen want hij zou voetbal komen kijken toen de weeën begonnen en mijn man hem dus weer naar huis stuurde).

Bij de jongste had ik ontzettende rugweeën en heeft hij zich helemaal lam lopen duwen met z’n vuisten tegen m’n rug om wat tegengas te geven aan de pijn. Dat hielp mij heel goed. Ook heeft ie steeds de spuugbakken vastgehouden en geleegd 😬 Verder heb ik lang onder de douche gezeten en heeft hij met het warme water de weeën wat verlicht. Toen onze dochter eenmaal geboren was móest hij aan de bak. Ze werd direct bij hem gelegd ipv bij mij omdat het met mij niet goed ging.

Tussendoor hebben we beide keren zoveel mogelijk gekletst en heeft ie lopen geinen om me af te leiden.

Bij de eerste spoedkeizersnee waar ik zelf ook niet echt bij was. Hij ging met onze dochter mee en dat wilde ik ook
Bij de tweede moest ik eigenlijk weinig van hem hebben. Voor de ruggenprik toen ik veel pijn had van de weeën drukte hij wel op m'n rug maar steeds net niet goed genoeg. Althans, ik kon de pijn alsnog totaal niet aan. Hij hielp toen uiteraard wel bij alles indien nodig, ging nog ff onder de douche enzo. Geen idee of hij verder (veel) op z'n telefoon zat of wat hij deed. Maakte me ook weinig niks uit ik wilde niemand bij me. Met de ruggenprik heb ik wat gedoezeld nog en hij geslapen. Dat vond ik juist fijn, het was nacht en dan was hij iig iets de fitter de volgende dag wanneer ik hem wel nodig had. En in de eindfase had ik sws steeds 2/3 man medisch personeel om me heen. Er was een vpk die maar dacht dat ze naast me moest staan omdat m'n vriend dat niet deed. Maar die heb ik ook weggestuurd want ik wilde dat gewoon niet.

Hij moest er voor mij zijn. Heel hard in mijn rugduwen en mijn aanwijzingen opvolgen.
Eten of drinken pakken
Begeleiden met het infuus naar de wc
Douchen
Zijn mond houden als ik dat wou

Sommige mensen vinden dit belachelijk, maar mij maakte het echt niet uit; mijn vriend heeft heel veel Netflix zitten kijken op z’n iPad. Ik was helemaal in mezelf gekeerd en wilde met rust gelaten worden. Hij probeerde me echt te helpen, maar ik wilde er niks van weten. In de persfase heeft hij geholpen door achter me te gaan zitten. Dat vond ik wel goed haha. En hij was uiteraard paraat op de momenten dat ik dat wel wilde. O ja en hij deed de communicatie met de artsen, verpleegkundigen etc.

Mijn vriend zat naast me, hielp me mijn rug weeën opvangen, hielp me mee naar de wc, deed af en toe even z’n ogen dicht (toen ik m’n ruggenprik had) en we hebben nog samen voetbal gekeken. Heel de tijd mijn hand vasthouden wilde ik niet, werd ik heel onrustig van. Wel af en toe een knuffel of een kus.

Bij de eerste moest ik onverwachts in het ziekenhuis blijven (blijkbaar was de bevalling begonnen zonder dat ik het door had, haha). Man is toen nog naar huis geweest om spullen te halen. Verder bij me gezeten, beetje gekletst. Tot mijn vliezen braken waren de weeën niet super pijnlijk maar ik lag al wel op een bevalkamer, dus niks te doen. Toen het wel pijnlijk was deed legde hij bv koele washandjes op m'n voorhoofd. Tijdens het persen stond hij naast me en op de baarkruk zat hij achter me om me te ondersteunen.

Bij de 2e duurde het maar een uurtje. Toen stond hij gewoon naast me en tijdens het persen hielp hij een been omhoog houden.

Het is net wat jij op dat moment wil en fijn vindt, maar gaat toch vooral om ondersteunen en een beetje aanvoelen waar jij behoefte aan hebt.

Mijn vriend heeft ook nauwelijks wat gedaan en vindt dat ook heel vervelend aan een bevalling, dat je er zo bijstaat en niets kunt doen. Hij heeft de eerste keer de verloskundige geholpen om het bed klaar te maken en heeft verder met de verloskundige gekletst. Tweede keer zat hij gewoon wat te surfen geloof ik, maar die bevalling ging heel snel, ik had zelf ook niet door dat het al zover was.

De derde keer ging ook snel. We hebben rond middernacht de verloskundige gebeld. Toen zij er was ben ik in bad gegaan en kort daarna werd zoon wakker. Mijn man is toen naar onze zoon gegaan totdat de persweeën begonnen. De verloskundige riep hem erbij en twee persweeën later was de jongste er. Die bevalling was ik grotendeels alleen, want de verloskundige hield zich afzijdig en volgde van een afstandje of het goed ging. Maar ik vond dat juist heerlijk, doe mij nog maar zo’n bevalling.

Mijn man hoeft dus vooral niet teveel te doen, niet aan me te zitten of wat dan ook. Ik kan me overigens goed voorstellen dat het anders is als de bevalling langer duurt, maar hier waren de bevallingen allemaal zo gepiept.

Beide inleidingen dus vooral veel op zijn telefoon gezeten.
Bij de eerste was het laatste uur heftig en toen kwamen ze net met het eten. Ik kon al niet meer eten en mijn man heeft snel gegeten.
Gelukkig op de kamer maar hij kon toch niets voor mij doen. Ik was helemaal in mijn eigen bobbel, ver van deze planeet.
Ow en bij de tweede was hij net daarvoor even gaan douchen op de kamer, ik had hem ondergespuugd 😱
Met een wee begon ik te spugen, dat had ik nog niet genoeg gedaan die zwangerschap 😖

Ik heb nooit echt lange bevallingen gehad, bij eerste grootste gedeelte thuis gedaan toen heeft man nog zijn werk afgemaakt/voorbereid op dat hij er ff niet zou zijn. Ik zat gewoon tv te kijken en liep later wat rond.

In ziekenhuis heeft hij erbij gezeten. Beetje geholpen en gekletst, tegendruk gegeven (rugweeën). Hand vastgehouden en ook wat mee geademd/gecoacht. Ook vast wel even op zijn app gekeken, ik zat ook best in mijn eigen wereld. Het belangrijkste wat hij deed was rustig blijven en communiceren met vk.

Tweede ging zo snel, hij was zoon nog aan het klaarmaken om weg te gaan. Hij zei wel van te voren ik hoop niet dat de bevalling heel lang duurt. Zijn gebeden zijn gehoord 😂. Hij heeft nadien nog wel wat spullen gepakt voor vk en zo.

Ik kan het me ook niet zo goed voor de geest halen, maar volgens mij was hij er gewoon zonder al te veel te doen. Mijn weeën begonnen rond 1.00 uur 's nachts en we hadden nog niet geslapen. Hij heeft geholpen met het timen van de weeën, de verloskundige gebeld en verder tot 7.00 uur mij een beetje in m'n bubbel gelaten en geholpen om wat dingen uit te proberen, zoals onder de douche zitten. Maar ik vond m'n draai niet echt. Daarna begon de ellende pas, want het ziekenhuis waar ik heen zou gaan was vol, dus we gingen ineens ergens anders heen en eenmaal daar had ik al snel persweeën en heeft hij me wel aangemoedigd, samen met allerlei andere mensen van het ziekenhuis. Want ze kwam er niet uit (naar later bleek door een grote cyste die in de weg zat en waar ik maanden later aan geopereerd ben). Gedurende twee uur heb ik geperst, is er een vacuümpomp geprobeerd en weet ik wat allemaal en hij heeft het allemaal aangezien en geholpen waar hij kon. Daarna spoedkeizersnede en toen N eruit was, ging hij met haar mee en mocht hij de navelstreng nog 'doorknippen' (nou ja, voor de vorm dan, want ze was natuurlijk al los van mij).

Wel grappig hoe stellig sommigen hier zijn in dat de man juist wel óf juist niet van alles moet doen. Ik was volgens mij vooral met mezelf en de weeën bezig. Denk dat hij ook wel wat op z'n telefoon heeft gezeten, geen idee wat hij anders steeds zou moeten doen.

Bij onze oudste duurde de bevalling 15 uur.
Het begon om 0:00u te rommelen en heb m’n partner laten slapen. De volgende ochtend is hij ook nog gewoon naar z’n werk gegaan. Rond 9u gebeld dat ie toch maar terug moest komen.
Ik weet gewoon niet eens meer wat hij heeft gedaan! Ik vroeg het hem en hij weet het zelf ook niet meer haha! Of nouja, 1 ding nog wel: hij ging vlak voor de persweeën opeens foto’s maken van down under 🤦🏻‍♀️ Toen heb ik hem flink duidelijk gemaakt dat ie op moest rotten met dat ding 😅 Vervolgens pakte de VK het fototoestel en toen durfde ik niks te zeggen 🙈🤣
Maar verder weten we beiden niet meer wat hij heeft gedaan al die tijd 🤷🏻‍♀️ Ja hij zat wel naast mij op bed. Ik kan mij in ieder geval niet herinneren of hij iets gegeten heeft of iets voor zichzelf heeft gedaan ofzo…

Bij de jongste begon het 15:30u, toen braken mijn vliezen. M’n partner stond toen in kroeg 3 van de 7 van de Bockbier-tocht 😂 Aangezien ik nog maar 36+5 was en de oudste pas met 40+5 kwam, dachten we dat dit nog wel kon.
Om 16u had ik dus een redelijk dronken droppie naast me, 16:30u was de VK er, 17u waren we in het ziekenhuis en 19:05u was onze jongste er al!
Hij ging toen wel eten en koffie halen en had voor mij een saucijzenbroodje mee. Die heb ik nooit meer gegeten, want ik zat opeens al op 9,5cm haha dus ik was nog even in paniek of ie wel op tijd terug zou zijn.

Ik werd bij mijn derde ingeleid. Na het pilletje dat ik kreeg en het breken van m’n vliezen, had ik nog niet echt ergens last van. We hebben samen zitten kletsen, ook met verpleegkundige, verloskundige, gynaecoloog die in en uit liepen. Ook nog samen wat gegeten.
Toen ik weeenopwekkers kreeg, waren mijn weeën meteen heel heftig en heeft hij een koud washandje op m’n hoofd gelegd en dat af en toe onder de kraan gehouden. Verder moest hij me vooral niet aanraken.
Maar dit duurde maar een uurtje, daarna ging de bevalling niet goed en kreeg ik een spoedkeizersnede onder narcose. Mijn man is daarbij geweest en is bij onze dochter gebleven tot ik daar ook naartoe kon.

Oh MissBitchy, wat erg dat ie aangeschoten/dronken was. Ik snap helemaal dat jullie het nog niet hadden verwacht dus dat hij op stap is gegaan, maar jeetje. Gelukkig dan maar dat hij pas in de derde kroeg was en niet al aan het eind. Heb jij er tijdens de bevalling last van gehad??

Ik had al 10cm ontsluiting en persweeen toen man thuis kwam en even daarna de verloskundige, dus toen hij er was heeft het niet lang geduurd

Dus washandje op mn hoofd leggen, hand vasthouden, lief / bemoedigend toespreken en met persen mn been vasthouden.

Nee hoor, gelukkig heeft ie ook geen kwade dronk.
En hij was snel ontnuchterd hoor van de weersomstuit en een flinke pot koffie.

Grappig detail wel was dat toen dus de halve stad wist dat ik aan het bevallen was haha. En nadat onze jongste geboren was, ging m’n partner z’n broertje bellen die dus nog in de kroeg was. Die hele kroeg op de achtergrond juichen en zingen 🤩

Bij de oudste braken om half twee 's nachts m'n vliezen. Heb het hem verteld en gezegd dat hij maar verder moest slapen. Ik kreeg gelijk weeën dus rond vijf uur hem wakker gemaakt en toen is m'n schoonzus nog even op visite geweest. Hij heeft toen heel veel uur koffie gedronken en achter mij aan gehobbeld terwijl ik liep te schreeuwen door het huis. Eind van de middag gingen we naar het ziekenhuis en daar kregen hij en m'n schoonzus (die was er inmiddels weer) avondeten. Toen heeft hij nog even geslapen en na een tijdje was het paniek en moest ik een keizersnede. Daar was hij bij en daarna bij R terwijl ik gehecht werd en alles. Het duurde bijna 23 uur dus hij heeft echt wel op z'n telefoon gekeken enzo. Vond ik prima.

Bij de tweede had ik op een middag opeens buikpijn, ruim twee weken voor de datum van de geplande KS. Na een tijdje het ziekenhuis maar gebeld wat te doen en die dachten aan weeën dus moest gelijk komen. Man gepikeerd want het is nog lang geen tijd en net gekookt en moet ik dan op lege maag mee? Uiteindelijk heeft hij staan stofzuigen terwijl ik de tassen pakte hahaha. Ik had niet enorm veel pijn dus prima. In het ziekenhuis aan de monitor en waren inderdaad weeën dus toen kon ik gelijk naar de ok met m'n man en vlak daarna was D er al. Heel soepel, geen pijn, niet lang gewacht. Prima bevalling.

Het ging twee keer vrij snel. De eerste keer ging de verpleegkundige weg en hebben we niemand meer gezien tot mijn man op de noodknop gedrukt heeft omdat hij vond dat het zo echt niet meer ging ( ik was in mijzelf gekeerd maar het was direct zo heftig en eigenlijk gewoon 1 lange wee). Toen bleek ik persweeen te hebben, 2 uur na de eerste wee, we hadden beide niet gedacht dat het zo snel zou gaan maar mijn man had dus wel heel goed door dat er op dat moment iets moest gebeuren. Van de stress had mijn man toen last van zijn buik/ darmen dus ik herinner me nog dat hij op de wc zat toen de verloskundige zei dat het echt wel tijd was dat mijn man zou komen ik weet nog dat ik daar zelf heel rustig onder was want ik wist dat hij heel dichtbij was.

De tweede keer heeft hij aan het personeel in het ziekenhuis laten weten dat hij zich de eerste keer echt heel machteloos en alleen gevoeld had en dat hij het prettig vond als er regelmatig iemand de kamer in zou lopen. Aan de hand van de snelheid van de eerste bevalling hebben ze toen besloten om continue iemand van het personeel bij ons in de kamer te laten. Ik ben beide keren ingeleid en de monitor om mijn buik registreerde geen weeeen. Toen heeft de verloskundige mijn man die monitor als knop in zijn handen gegeven en gezegd dat hij elke keer moest drukken als hij zag dat ik een wee had. Toen pas zagen ze dus dat ik serieuze weeen had.
De bevalling stagneerde toen door de misselijkheid, doordat de verloskundige in de kamer was, was heel snel via de gynaecoloog geregeld dat ik iets in mijn infuus kreeg tegen de misselijkheid. Waarna ik van 5 cm ontsluiting naar baby en placenta geboren ging in 20 minuten. Ik weet nog heel goed dat ik toen helemaal geen controle meer had en in paniek zijn naam genoemd heb en mijn hand naar hem uitgestoken, ik vond het heel fijn dat hij mijn hand pakte. Verder waren die 20 minuten zo snel voorbij dat mijn man amper tijd had om iets te doen of ergens overna te denken.

Haha oh, als mijn vriend aangeschoten zou zijn zou ik dat ook niet perse erg vinden. Hij is altijd heel gezellig en ondernemend als hij wat gedronken heeft. Ik beviel ook best wel wat eerder dan verwacht dus het had zomaar gekund. Maar ik rook wel duizend keer beter tijdens de bevalling dus een alcoholwalm had ik dan weer niet echt kunnen waarderen.

Ik kan me wel voorstellen dat je dat afvraagt. Mijn bevallingen gingen zo snel dat een partner ook niet veel zou hoeven doen. Maar als het uren duurt en hij kan de pijn ook niet overnemen dan weet ik ook niet goed wat een partner dan doet anders dan machteloos toekijken en steunen.

Mijn bevallingen gingen razendsnel. Bij de tweeling werd ik naar de uitslaapkamer gereden voor een ruggenprik, maar er kwam een spoed door. Toen ik 50 minuten later aan de beurt was, bleek ik volledige ontsluiting te hebben (was overigens wel akelig om van 0 naar 10cm ontsluiting te gaan alleen in een uitslaapkamer, want patiënten worden daar wakker uit narcose en je wil ze niet laten schrikken. Er was ook geen verpleegkundige bij me, ik lag daar alleen op een bed). Maar toen ik teruggereden werd en meteen mocht persen was mijn zoon en binnen 20 minuten en mijn dochter kwam 15 minuten later).

Bij mijn jongste heb ik gebeld bij de eerste wee. En toen hij binnenkwam mocht ik persen en bij de tweede perswee was ze er al.

Mijn man had de avond voor de geboorte van de jongste een speciaal biertje op, hij mag dat biertje nooit meer. Die lucht🤢

Verder moest hij bij alle 3 vooral de VK assisteren met klaar zetten omdat de kraamverzorgster er niet was. Hij hield mijn hand vast en heeft een nat washandje gepakt. Bij je jongste had ik zoveel adrenaline dat ik mijn eigen benen niet kon vasthouden met persen en heeft hij dat gedaan. Hij heeft ook de oudste en de middelste aangepakt.

Aanvankelijk wilde ik niemand bij mijn bevalling maar uiteindelijk is mijn zus erbij geweest. In praktische zin deed ze weinig maar de morele steun was erg fijn. Zij kende ook mijn grenzen en wensen dus kon voor mij op die manier er zijn. Toen bv mijn dochter weggenomen werd bij mij, ging ze met haar mee zoals ik dat graag wilde. Daarnaast is het ook fijn om iemand te hebben waarmee je na kunt praten over je bevalling. Bij mij ging er zo veel mis, was best traumatisch. Soms is het fijn om daar dan nog met iemand over te kunnen praten die er daadwerkelijk bij was.