Overspannen
Eind 2017 en heel 2018 was voor mij niet makkelijk. Lichamelijk heb ik veel ingeleverd, chronische ziekte diagnose maar ook 2x mijn baan hierdoor kwijt raken. Dit heeft er letterlijk op ingehakt. Ik heb dan wel mijn baan weer terug gewonnen maar dan heb je ook alles ermee gezegd. Het team en de wijk waar ik nu zit is prima. Ze doen hun best mij welkom te laten voelen. Het werk zelf is ook leuk. Ik heb nu ervaren dat ik toch wel in de zorg wil blijven. Of althans dat ik er geen afkeer voor heb gekregen wat ik 5 weken geleden wel had. Maar ik trek het niet meer. Iedere dag uit bed komen, iedere dag er tegen aan gaan, voor de kinderen zorgen.
Mijn zintuigen staan zo onwijs op scherp dat alles mij veel te druk is. Ik ben moe zo ontzettend moe en mijn hele lijf doet pijn. Mijn concentratie is bagger en ik twijfel zo ontzettend. Ik kan gewoon geen keuzes meer maken. Normaal is dit voor mij geen issue want ik doe het gewoon en zie wel waar ik terecht kom. Maar nu, alles wordt in twijfel getrokken. Grote dingen maar ook alle kleine dingen. Om moedeloos van te worden. Ik voel me letterlijk een emotioneel wrak. Mijn paniek en angsten komen weer terug. Een lift b.v. de angst daarvoor is erg hevig toegenomen. Tijdens mijn werk, ook al moet ik 11 hoog zijn in een flat, ik loop de trap wel op. Terwijl ik dat lichamelijk weer eigenlijk niet trek.
Ik ben pas begonnen bij een gezondheidscentrum. Daar krijg je begeleiding voor zowel het lichamelijke als psychische. Morgen de laatste intake fase waar vooral het verleden ingedoken gaat worden. Tot heden zijn de uitslagen van de vragenlijsten onder andere en gesprekken al vrij verontrustend. En als ze mij dit dan laten zien, zit ik te lachen. Ha ha kijk mij eens stoer doen. Maar diep van binnen raakt het mij keihard.
Afgelopen vrijdag waren de kinderen voor mijn gevoel best druk en ik kon het niet meer aanhoren. Naar meerdere malen verzocht te hebben of ze alsjeblieft rustig konden doen. Op dat moment plast de hond ook nog binnen en ik? Ik ben voor het eerst emotioneel in huilen uitgebarsten. Ik kon het gewoon niet meer tegenhouden.Ik krijg ontzettend veel begrip van mijn vriend en hij ontlast mij met alles.
Ik durfde mij niet ziek te melden op mijn werk want ik heb al niet zo'n beste naam daar uiteraard. Maar zelfs autorijden trek ik gewoon even niet meer. Alles gaat maar op de automatische piloot. Ik heb het uiteindelijk dus toch gedaan en moest mij direct dezelfde dag melden op kantoor. Daar heb ik alles moeten vertellen en ondanks dat ik aangaf dat het echt niet meer ging, dat ik rust aan mijn hoofd wil en mij vooral wil richten op mijn herstel waar ik nu mee ga starten, kreeg ik te horen dat ze mij dan ipv 28 uur wel 20 uur zouden inplannen. Ik heb gesmeekt om naar de arbo arts te mogen gaan. Uiteindelijk viel dat kwartje en a.s. woensdag moet ik daar naar toe. Mijn manager gaat erbij zijn en ik weet helemaal niet of ik dit wel wil. Hij heeft dit gewoon zo besloten.
Nou een heel war verhaal. Ik ben benieuwd of het herkenbaar is en er tips zijn hoe ik goed de dag door kan komen zonder mij in een diep gat te laten vallen. Want ondanks het bovenstaande, ben ik niet van plan mij weg te laten glijden maar juist te vechten om weer de persoon te worden die ik altijd was. Energie vol, aanpakken, sociaal enz. Daar is nu even niks meer van over.
Skal vi sammen, samme vej
Og når I morgen får øjne, og natten hviler sig
Skal vi for evigt måske samme vej