Dit gaat een lang verhaal worden......

Ik sta op het punt om alle contact met beide ouders te verbreken en ik word mij steeds meer bewust van het feit, dat ik dit veel eerder had moeten doen. Maar toch ontbreekt de kracht en lef om dit te doen.

Mijn jeugd is zeer traumatisch geweest. Ik ben opgegroeid met mijn zus maar was niet gewenst. Enkel wel voor mijn vader en daarom heeft mij moeder mij maar genomen. Helaas ben ik dan ook altijd het buitenbeentje geweest. Mij vader werkte heel veel en mijn moeder maakte schulden. Thuis werd ik voornamelijk emotioneel en mentaal mishandeld. De liefde en genegenheid ontbrak. Mijn zus kreeg echt alles en ook alles voor elkaar. Ik niet. Ik kreeg alle afdankertjes, ik moest smeken om iets te krijgen. Ik regelde vanaf 13 jaar zelf mijn verjaardagsfeestje want anders kreeg ik er geen. Financiën waren er niet. Mijn moeder was verslaafd aan kienen. Daar ging dan ook alle geld aan op. Eten koken was eerder een uitzondering dan gewoonte. Mijn eerste baantje, een krantenwijk, daar heb ik nooit het salaris van gezien.

Ik ben oprecht ook veel kwijt uit mijn jeugd. Ik heb wel veel straf gehad, bonkte dan ook met veel regelmaat met mijn hoofd tegen de muur om de pijn weg te drukken. Tevens ben ik ook slachtoffer van sexueel misbruik en ondanks dat mijn zus deze signalen aangaf, hebben ze mij gewoon naar hem laten gaan. Na 6 jaar is dit pas uitgekomen omdat ik lichamelijk klachten had en de huisarts dit niet vertrouwde. Er is een rechtszaak geweest en hij is vrijuit gegaan, enkel een geld boete. Mijn ouders hebben dit opgemaakt. En dat doet mij echt zo'n pijn. Dat geld wilde ik niet, ik zou het gedoneerd hebben. Maar het feit dat hij met zo'n billige straf is weg gekomen, en mijn ouders ook nog ervan geprofiteerd hebben terwijl ik voor de rest van mijn leven beschadigd ben. Lichamelijk als mentaal. Ze hebben niet ingegrepen en mij geen hulp aangeboden. Mijn zus wel want zij knipperde met de ogen en dat was een teken dat het niet goed met haar ging. Mijn emoties werden wederom niet erkend.
Ik kan zo nog heel lang doorgaan. Het behalen van mijn examen, ik heb zelf de vlag uit gehangen omdat ik trots was. Ik ben alleen mijn diploma gaan halen. Bij mijn zus werd dit allemaal uitgepakt met examen feest erop en eraan. Dit zijn vlagen wat ik nog weet. Op mijn 16e heeft mijn moeder mij dan ook hard handig het huis uit gezet en mij laten uitschrijven bij de gemeente. Geld wat ze wel nog kregen voor mijn vervolgopleiding heeft ze opgemaakt en ik heb zelf alle kosten moeten betalen toen. (Kon ik niet dus schoot mijn buurvrouw mij te hulp)

Maar dan nu, ik heb 8 jaar geen contact gehad. Mijn ouders zijn gescheiden omdat mijn vader inmiddels vrouw is geworden. Beide zijn het hoopjes ellende. Mijn moeder is psychisch labiel en heeft COPD gold 4 en mijn vader is dood ongelukkig met het leven waar hij voor heeft gekozen. Na mijn therapie van een aantal jaren terug heb ik mijn haat gevoel aan de kant kunnen zetten en terug contact opgenomen. Het blijven je ouders zeggen ze dus ik vond dat ik dit verplicht was. In deze 7 jaren is er contact geweest. Ik heb destijds uitgesproken naar mijn moeder wat mijn verleden voor een gevolgen heeft gehad op mij. Zij werd vooral boos. Ik heb het maar gelaten.

Maar nu zijn we zover, ondanks mijn therapie, dat ik pas in zie hoe erg mijn jeugd is geweest. Welke problematieken ik momenteel heb wat het gevolg is van mijn jeugd. Hechtingsproblemen enz. Mijn moeder schenkt nog altijd geen aandacht aan mij. Als ik bij haar ben gaat het altijd over mijn zus en haar kinderen. Voor mij staat ze nog altijd niet open. En toch trek ik aan een "dood" paard. Ze verwijt mij ook, zelfs via mijn zoon, dat ik niet heel vaak op bezoek kom. Ze vind het nodig om mij dit via een sneer mee te geven. Mijn vader? Die laat sowieso nooit iets van zich horen. Ook daar ben ik al vaak geweest maar er komt niks terug. Hij is nog nooit in mijn nieuwe huis geweest waar ik alweer 3 jaar woon. Mijn moeder overigens ook pas 1x.

Ik wil dit niet meer. Ze hebben mij schade toegebracht waardoor ik nu al maanden arbeidsongeschikt door ben. Mijn jeugd is het gevolg van mijn heftige reactie op beide ontslagen. Teleurstelling, verdriet, afgekeurd worden ik ben niet goed genoeg. Mijn gevoelens hierom worden steeds meer los gepeuterd en daarmee krijg ik steeds meer het gevoel dat ik voor eens en altijd moet gaan breken. Maar ik durf het gewoon niet. Bang dat ik weer de schuldige ben, dat de vinger weer naar mij wordt gewezen. Vandaag zijn de 2 oudste jarig (of ja hun feestje) en 1,5 maand geleden heb ik mijn moeder onder andere uitgenodigd. Ik heb niks gehoord en vandaag kregen beide kids een kaartje in de bus wat niet eens door haar geschreven is. Geen contact niks. Daarmee mag ik ervan uit gaan dat ze niet komt?
Mijn zoon is diep teleurgesteld.

Ik wil niet eens een persoonlijke confrontatie aan gaan. Ik durf het niet eens en wil daar mijn energie niet meer in steken. Ik ben dan ook van plan om een brief te schrijven, met de hand, en deze af te leveren. En dan dit boek snel dicht te gooien.
Ik heb geen idee wat ik met dit topic wil? Herkenning? Advies, tips? Alles is prima. Het is al fijn dat ik dit nu even kwijt kon zodat ik vandaag nog kan genieten van onze 2 tieners.