Wat een enorm heftig verhaal. Mijn vader heeft de relatie met zijn ouders verbroken toen ik een jaar of 4 was en dat was volgens mij echt een opluchting voor hem. Mijn tante (zijn zus) had het contact al eerder verbroken. In hun thuissituatie was er ook sprake van misbruik en geestelijke mishandeling. Mijn vader is daar altijd erg open in geweest naar mij en mijn zusje toe (zij heeft de ouders van mijn vader nooit gekend) waardoor het voor ons ook niet voelde alsof we een opa en oma misten. Je went als kind snel aan zo'n situatie en je weet niet beter.

Ik hoop dat het je de rust gaat brengen die je verdient. Brieven schrijven kan enorm opluchten, of je ze nou verstuurt, bewaart of verbrandt. Ik zou proberen om niet te veel verwachtingen of wraakgevoelens te hebben en te hopen dat zij gekwetst zullen zijn of dat ze je brief überhaupt zullen lezen. Doe dit puur voor jezelf en geloof in karma. Ze krijgen nog wel wat ze verdienen.

Wat een verdrietig verhaal zeg, wat een vreselijke jeugd heb je gehad. De keuze die je gaat maken kan je alleen zelf maken en wat je ook kiest, het is goed. Jij maakt die keuze op je gevoel en ervaringen van het verleden. Sterkte!

Ik heb het al eerder gelezen maar weet niet hoe hier goed op te reageren. Wat een verschrikkelijk verhaal en wat goed dat je het hier al zo open hebt durven opschrijven. Ik snap je gevoel en kwaadheid heel goed. Ik denk een brief schrijven en sturen een goed idee is, maar inderdaad zorg dat je geen verwachtingen hebt. Maar dat heb je geloof ik niet.
Mocht je er over willen praten, dan weet je me te vinden.

Ik heb afgelopen maandag ervoor gekozen om de brief te gaan schrijven. Gericht aan mijn moeder. Het zijn 6 kantjes geworden en ik heb daarin geen loyaliteit meer in opgebracht. Een brief met inhoud over hoe mijn leven is verlopen en wat dit voor gevolgen voor mij heeft gehad. Maar ook een brief waarin wordt vermeld dat onze wegen gaan scheiden en dat ik mij ook bij overlijden ga onterven. Mijn zus mag dit helemaal op zich gaan nemen.

Dit luchtte zo enorm op! Gek genoeg viel een dag later een brief bij mij op de deurmat. Van mijn vader
Hoe bizar is het dat ik op 1 juli een brief aan mijn moeder schrijf om te breken en op dezelfde dag mijn vader een brief aan mij schrijft dat hij zich enorm schaamt voor zijn falend ouderschap. Dat hij een poging doet om dit uit te leggen en afsluit met "Ik hoop dat ik nog niet te laat ben." Ik heb dit echt even op mij in moeten laten werken.

Voor mijn vader was de deur nog niet helemaal dicht. Ik neem hem ook veel zaken kwalijk. Vooral omdat hij er nooit voor mij was als ik dit nodig had. Dat hij alles heeft laten gebeuren. Dat hij niet voor mij is opgekomen. Maar doordat hij er nooit was, is mijn moeder absoluut de hoofddader in dit verhaal. Poeh ik weet niet goed wat ik hiermee moet hoor.

Misschien nog wel gewoon even niks? Je hoeft niet altijd direct te weten wat je met een situatie aan moet. Laat het op je inwerken. Het is nogal wat, wat er via je vader even terug komt.

De brief naar je moeder kan je altijd nog versturen, ook daar hangt geen datum aan vast. Maar als je je vader nog een kans wil geven, of je vader in je leven wil dan heb je die optie in ieder geval.

Als je besluit de brief naar je moeder te sturen, kopieer hem anders. Dan kan je nog altijd die brief ook aan je vader laten lezen, want hoe dan ook is het jouw levensverhaal. En als je de band wil helen, is het wellicht goed om helemaal open kaart te spelen.

Klopt ik neem mij ook hier echt even de tijd voor. Dit had ik ook helemaal niet meer verwacht zeker omdat hij altijd voor de makkelijkste weg koos. Het is voor eerst dat hij zich kwetsbaar opstelt naar mij dus dat is al heel wat. De brief van mij moeder daar sta ik volledig achter. Deze gaat vandaag op de post. Ik dacht er zelf aan om ook naar mijn vader een brief te schrijven en daarin ook helemaal open kaart te spelen. Maar dat weet ik nog even niet. Dus ik laat het even lopen zoals het loopt.

Wat heftig Blutsj.
Kan je geen tips geven, maar wil je wel sterkte wensen.

Hoe gaat het nu met je Blutsj?

Wat heb jij een heftige jeugd gehad. Bizar dat je ineens een brief van je vader ontvangen hebt. Heb je al besloten wat je ermee wil doen? Zoals andere forummers al zeiden, je hebt niets om je schuldig om te voelen, al kan ik me voorstellen dat zo'n brief veel met je doet. Ik hoop dat als je besluit contact te onderhouden met je vader dat je niet teleurgesteld wordt.

Lief dat je het vraagt. Het is wisselend. Mijn gevoel staat er 100% achter dat ik het contact met mijn moeder verbroken heb. Dat lucht enerzijds enorm op maar anderzijds is er een deel in mij wat zich nu verantwoordelijk ervoor voelt dat ik iemand leed aan doe. Het is geheel terecht maar toch ben ik daar denk ik te loyaal voor.

Vrijdag heeft ze mijn brief ontvangen en diezelfde middag had ik mijn tante al aan de telefoon. Zij is samen met mijn oom de sussers van de familie. Ondanks dat mijn familie compleet verknipt is, proberen zij de touwtjes vast te houden. Hiermee doen ze dus ook alsof het allemaal niks voorstelt wat is gebeurd. Dat vind ik uitermate vervelend en heb ik haar ook meteen duidelijk gemaakt. Mijn keuze staat vast.

Mijn moeder bleek nogal over de rooie te zijn gegaan. Had ik ook wel verwacht deze reactie. Toegeven zal ze nooit doen. Wbt mijn vader, tja lastig. Ik ben nog niet begonnen aan deze brief omdat ik de behoefte er niet voor had. Komt deze week wel ergens.

In mijn brief had ik gevraagd of ze nog baby of kinder foto's van mij had en deze wilde opsturen. Ik heb helaas niks van mijzelf.

Ik kreeg vandaag een aangetekende envelop met 3 hele kinder foto's. Oh en de foto's van mijn kinderen die ze aan de muur had hangen.

Goede keuze gemaakt! Mijn zus heeft gisteren mijn nichtje bedreigd. Die kwam ze tegen en zij heeft een hele tijd terug met haar moeder gebroken om hele andere redenen. Wij hebben soms wel eens contact. Nou heeft mijn zus en haar man haar dus enorm bedreigd. Zo'n type mensen zijn dat. Volop in de drugs handel en vooral grote mond. Ik pas daar gewoon niet tussen.

Jeetje Blutsj. Ik had nog niet gereageerd, maar wat een heftige en moeilijke jeugd, en wat veel verdriet moet jij gehad hebben. Ik vind datje een heel dapper besluit hebt genomen en gezien de reacties erop, was dit ook ‘t enige juiste wat je kon doen.

Jeetje Blutsj, wat naar ook van je zus richting je nichtje.

Pff dat ze ook de foto's van je kinderen mee gestuurd heeft.... Hele goede beslissing inderdaad!!!!

Blutsj, hoe gaat het nu met jou en het contact met vader en/of moeder.
Heeft je moeder nog weer wat van zich laten horen?
Is je vader de woorden in zijn brief ook nagekomen?

Zelf heb ik 13 jaar geleden gebroken met de vrouw die mij gebaard heeft. Het woord moeder is ze niet eens waard. Maar goed, daar heb ik zelf heel bewust voor gekozen na heel veel ellende.

Mijn vader heb ik wel altijd (minimaal) contact mee gehad. Hij heeft een nieuwe partner gevonden na de scheiding met zijn eerste vrouw.
Eerst was dat heel leuk en gezellig, maar ik merk dat alle contact vanuit mij moet komen richting hem.
En net elke keer als mijn man of zoontje jarig zijn is hij op vakantie of kan hij niet. Nieuwe afspraak maakt hij niet... Hierdoor heb ik hem nu al een jaar niet gezien of gesproken.

Vorig jaar op mijn verjaardag is hij nog geweest. Daarna alleen maar afwijzingen of smoesjes gehad. Ik heb ook heel bewust al een half jaar niets van mij laten horen... En ik hoor dus ook niets van hem.
Gisteren was ik jarig en hij heeft niet eens de moeite genomen om een appje te sturen. Hoe belangrijk ben je dan als oudste dochter...

Het is voor mij nu wel duidelijk dat ik nu dus zowel geen moeder als geen vader meer heb. (helaas ervaren mijn broertje en zusje hetzelfde)

Wat zonde Neva. Ik kan het ook moeilijk voorstellen zelfs. Je hebt toch ooit kinderen op de wereld gezet met een partner waar je destijds van hebt gehouden om van te houden? Ten minste ik denk dat de meeste ouders van hun kinderen houden als ze het goed doen in de maatschappij.

Ik vind het ook heel bijzonder hoor.
Ik ben zelf ook moeder, van een zoon van 10, ik kan mij niet voorstellen dat ik geen of slecht contact met hem zou hebben later.

Mijn vader is de laatste 5 tot 10 jaar al aan het veranderen. Hele kleine veranderingen. Vooral opmerkingen die hij maakt.
Zijn nieuwe partner heeft 2 dochters, even oud als ik ben, en die hebben samen 5 kleinkinderen. Mijn vader heeft al eens letterlijk gezegd dat hij die kleinkinderen meer als zijn kleinkinderen ziet dan mijn zoon en het zoontje van mijn broertje.

Terwijl mijn zoon en zijn neefje dus bloedverwant zijn aan mijn vader en die andere "kleinkinderen" helemaal niets van hem zijn.
Mijn zusje is nu zwanger, al 8 maand, en hij heeft haar dus meerdere malen gevraagd of het überhaupt wel gewenst is...

Hoe dan, vraag ik mij dan af

Ik neem aan dat je zusje een normale stabiele relatie heeft. Dan is die vraag inderdaad wel raar zeg.

Verdrietig om te horen dat de relatie zo slecht is, Neva. Heb je er wel vrede mee? Want het klinkt alsof je het er toch best moeilijk mee hebt. En dat is ook begrijpelijk hoor. Maar als je er geen vrede mee hebt zou ik wel een keer met je vader gaan praten. Al is het alleen maar om jouw gevoel te uiten, maar dan weet hij wel wat er in jou om gaat, wat je verwacht en dat je teleurgesteld bent.

Wat klinkt dit naar Neva. Zo eenzaam. Je klinkt nu heel rationeel, maar ik kan me voorstellen dat het je soms toch naar de keel kan grijpen. Die opmerkingen over de kleinkinderen zijn ook niet mals zeg. Ik kan me goed indenken dat je hierdoor bewust afstand neemt.

Ik vind het altijd wel fijn om te lezen dat er meer zijn die definitief met 1 ouder zijn gebroken.
Ik heb 3 jaar geleden definitief met mijn moeder gebroken.
Ik sta nog altijd 100% achter mijn keuze.
Ik heb een verleden met mijn moeder waar ik alleen negatieve punten van herinner.
Iets positiefs kan ik echt niet bedenken.
Ze zeggen wel de negatieve dingen blijven altijd hangen, maar ik was 6 jaar toen mijn ouders in scheiding zaten en ik heb altijd bij mijn pa gewoond.
Ik herinner mij tot 6 jaar weinig en wat ik mij herinner is dat mijn ouders veel ruzie hadden en dat mijn zus, puber toen, ook veel ruzie met mijn moeder had.
Relatie met mijn moeder is altijd als een knipperlicht geweest, maar 3 jaar terug dus echt definitief gebroken.
Ik wil geen oma voor de meiden die 1 van de 2 voortrekt.
Een moeder die mij de schuld in schoenen schuift over de 'kwalen' die zij heeft.
Een moeder die mijn pa voor van alles en nog wat uitmaakt (hij heeft mij opgevoed, hij heeft nooit een kwaad woord over mijn moeder gesproken.)
Ik hoef niet te horen hoe haar leven veranderd is sinds zij bij haar huidige man is ( de man bij wie ze meteen is ingetrokken sinds de scheiding).

Mijn moeder heeft nooit gevraagd hoe ik mij heb gevoeld tijdens scheiding, in pubertijd etc.
Terwijl ze altijd maar zei, dit is de beste stap ever geweest, weglopen bij die vent die jouw vader is.