Laced, fijn dat je in ieder geval je gedachten wel kunt verzetten. Binnenkort een paar dagen naar Berlijn, leuk om naar uit te kijken. Natuurlijk blijft je verdriet wel aanwezig, maar dat is hartstikke normaal. En dat de rest van de wereld doorgaat terwijl jij nog zoveel verdriet hebt is heel herkenbaar. Hier vraagt ook niemand mee aan me hoe het gaat, zelfs mijn zwangere schoonzus (die drie weken verder was dan ik) vraagt helemaal niks. We werken ook nog eens samen dus dat is dubbel confronterend. Ondanks dat ik aan haar vraag hoe het met haar en de baby gaat vraagt ze mij niks. Dat doet pijn. Ik hoop en duim voor je dat er uit jullie onderzoek niks komt, ook al betekent dat ook voor jullie dat jullie twee keer 'pech' hebben gehad. Dikke knuffel!
En Lien, ik denk inderdaad ook dat je alleen weet hoe het voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Ik word eigenlijk ook boos als iemand zegt dat hij/zij het 'vervelend voor me vindt'. Het is niet vervelend, het is verschrikkelijk, heftig, verdrietig en wat al niet meer. Maar zeker niet 'vervelend'. Ik hoop nog steeds voor je dat je snel ongesteld wordt!
Olijfje, ik denk dat iedereen die gedachte heeft er mee te stoppen. Het is ook zo stressvol, maar inderdaad, je weet waar je het voor doet. Ik gun het je zo!
Ik heb zojuist in het ziekenhuis een gesprek gehad met die verpleegkundige. Het was fijn en ze was heel begripvol en ze heeft tegen me gezegd dat ik echt verdrietig mag zijn, dat ons kindje zó gewenst was en dat het ons weer is afgenomen. Over twee weken hebben we weer een gesprek, ik merk dat ik er toch wel behoefte aan heb erover te praten, maar liever met iemand anders die ik goed ken zodat er niet gerelativeerd kan worden door die ander. Ik kan zelf ook heus wel relativeren, maar daar ben ik nog niet. Ik ben nu nog verdrietig, in de rouw en nog volop aan het verwerken dat ik mijn kindje verloren heb. En daar mag ik de tijd voor nemen en ik moet mezelf met mijn verdriet op de eerste plaats zetten. Voelt heel lastig, want ik zet mezelf nooit op één. Moet ik misschien toch maar eens gaan doen.