Wauw SummerBeach, wat een geweldige score en wat een goed nieuws dat je een terugplaatsing gehad! Nu maar wachten en duimen idd! Heeeeel rustig aan doen he!
Ohja Weegschaal, in mijn topic van laatst over mijn 2e miskraam gaf je al aan dat je een pup had genomen, hoe leuk. Mijn vriend en ik fantaseren op betere dagen ook over wat we allemaal wel niet kunnen gaan doen als we met z'n tweetjes blijven en puppy's horen daar zeker bij
Om te antwoorden op je vraag: je woordkeuze geeft niet hoor, het is ook gewoon zo. In mijn geval is de afwijking zo groot dat het bijna niet mogelijk is voor een kindje om verder te komen dan... iets van 10 weken? Dat precies weten ze niet, maar wel dat het zo'n grote afwijking is dat het per definitie niet levensvatbaar is dus altijd moet eindigen in een miskraam. De kans is kleiner dan 1 procent (maar dus wel aanwezig) dat het niet vanzelf een miskraam wordt. Wat ik begrijp vanuit verhalen op internet en van de geneticus is dat het best standaard is om een vlokkentest of vruchtwaterpunctie te doen zodra je verder dan 12 wk komt. Dan kun je er nog voor kiezen de zwangerschap af te breken als het per ongeluk toch een kindje is met de 'ongebalanceerde' afwijking.
Diese, ik kan niet zo snel terugvinden waarom jullie IVF+PGD moeten ondergaan. Ontzettend frustrerend dat dat nog zo'n extra afvalrace is he. Althans, ik heb er natuurlijk zelf geen ervaring mee, maar zolang we niet weten hoe groot de kans is dat het ons zelf lukt, willen we het vooralsnog gewoon zelf blijven proberen denk ik. Tenzij ik een eventueel volgende miskraam niet meer aan kan (maar hoe bepaal je dat dan..). Als het goed is krijg je iig wel voorrang in de wachtlijst omdat je al eerder terugplaatsingen hebt gehad toch?!
ALL: vinden jullie dit hele traject ook zo... groots? De meesten van jullie zijn misschien al wat ervarener met dit verdriet, of zijn al wat beter in dit handelen.... maar ik vind het allemaal zo heftig. Dat we nu opeens echt in van die wachtkamers met folders over vruchtbaarheid zitten, dat de ruzies met mijn vriend zoveel intenser zijn en ECHT over iets gaan, over leven of dood, over de reden van ons bestaan, over grootste dingen in de toekomst... Ik ben helemaal niet zo van: niks is meer belangrijk en waar maakt iedereen zich druk om. Helemaal niet, kleine dingetjes van werk, of boodschappen doen etc etc, ik snap heel goed dat dat gewoon doorgaat en vind dat ook logisch. Maar poeh, ik heb er wel wat moeite mee hoe erg dit me raakt, hoe groots het is. Ik heb letterlijk fysiek buikpijn van dit laatste nieuws, nu al langer dan een week. Ik voel me zo leeg, letterlijk alsof mijn buik een kindje nodig heeft; het lukt me niet mijn rug te rechten omdat mijn buik zo'n pijn doet... Pfff.
Ok, sorry dames, volgende post kan ik vast weer vrolijk doen hoor! En jullie helpen en hart onder de riem steken enzo
Wel fijn even van me af te schrijven