Mag ik even zitten?
Zou je daar überhaupt iets van vinden? Zou je weigeren? Zou je uitleg willen? En op zo'n warme zomerdag als je zelf ook graag wilt zitten? Hoe zou je dan reageren?
Ik moet van mezelf (al maaaaandenlang) eigenlijk meer gaan vragen om hulp op dit vlak, maar iets houdt me tegen en ik denk dat dat voor een groot deel de onzichtbaarheid van mijn handicap is. Ik grap met mijn zus al wel eens dat ik wellicht een kruk mee moet gaan slepen in het dagelijks leven omdat dat een stuk makkelijker zou zijn.
Bottomline is: ik heb door mijn long covid nog steeds forse dysautonomie. Ik kan met name niet stilstaan. Mijn hartslag gaat van 60/70 bij liggen en zitten naar minstens 130 en vaak zelfs nog veel hoger. Na een minuut of 2 word ik beroerd en ga ik van mijn stokje als ik niet ga zitten. Langzaam wandelen kan wel en ik ijsbeer dus veel tijdens het wachten op OV als de bankjes bezet zijn, maar in het ov of in de rij of op een feestje is dat niet altijd mogelijk en ook nu met de warmte kan ik het op perrons en dergelijke eigenlijk niet aan. Ik moet dus gewoon meer gaan vragen aan mensen of ik mag zitten. Maar ik vind het lastig, want aan mij zie je ook niks, dus wie zegt dat zij niet ook die zitplek nodig hebben?
En wie vraag je het dan? Of vraag je het aan meerdere mensen tegelijk? Hoe pak ik dat aan? Wat doe ik überhaupt met een rij waar ik wel in moet staan (gelukkig ben ik dan meestal met zus of vriendin en dan haalt diegene bijvoorbeeld een drankje oid. maar ik onderneem om die reden ook minder alleen en dat vind ik ook jammer).
Iemand tips ook hoe ik hier wat mondiger in kan worden?