Caro schreef:Ik ben er ook nog niet van bijgekomen en mij is het meer de angst: vínd ik uberhaupt nog wel iemand.

Maar goed. Ik ben nog steeds af en toe liever eenzaam & alleen, dan eenzaam & alleen ín een relatie.

Blij schreef:

Caro schreef:Ik ben er ook nog niet van bijgekomen en mij is het meer de angst: vínd ik uberhaupt nog wel iemand.

Maar goed. Ik ben nog steeds af en toe liever eenzaam & alleen, dan eenzaam & alleen ín een relatie.

Dat is echt het rotste gevoel wat ik ooit gehad heb. Naast iemand op de bank, maar heel erg alleen.

Caro schreef:Maar dat ligt compleet aan de financiele situatie natuurlijk. Maar álleen voor de financien bij elkaar blijven schiet ook niet op. Het is gewoon een lastig gebied, laten we het daarop houden :-). En wat voor de één wel een drijfveer is om te blijven, hoeft dat niet voor een ander te gelden.

Artemis schreef:

Caro schreef:Maar dat ligt compleet aan de financiele situatie natuurlijk. Maar álleen voor de financien bij elkaar blijven schiet ook niet op. Het is gewoon een lastig gebied, laten we het daarop houden :-). En wat voor de één wel een drijfveer is om te blijven, hoeft dat niet voor een ander te gelden.

Last ik het anders stellen: als de situatie vóór de scheiding erger is dan de situatie na de scheiding snap ik dat je gaat scheiden.
Maar als de enige reden om te scheiden een wat geromantiseerd beeld van hoe een relatie hoort te zijn en een gebrek aan seks is, dan snap ik niet dat je je kinderen daarmee opzadelt. Wat hebben die er in godesnaam aan dat mama zich nu wel gewaardeerd voelt door d'r nieuwe vriend en dat papa in plaats van maandelijks nu dagelijks een beurt krijgt van zijn nieuwe scharrel?
Want dat houdt wel in dat ze hun huis, hun kamer hun gezin, hun veiligheid kwijtraken.

En hoeveel gezinnen ken jij die na een scheiding het huis kunnen blijven houden? Ik niet veel... De meeste mensen hebben niet een inkomen wat hoog genoeg is om in hun eentje een hypotheek van 200.000 op hun naam te zetten.

Artemis schreef:Bij elkaar blijven voor de kinderen is natuurlijk iets anders dan zorgen dat je weer gelukkig word met je relatie.
gewoon maar blijven zitten waar je zit haalt niets uit en maakt je alleen maar ongelukkiger, en dan heb je na 3 jaar alsnog een excuus om op te stappen.

Maar er écht aan werken, dat kan wel degelijk effect hebben denk ik. En niemand hoeft tegen heug en meug getrouwd te blijven hoor, maar er word wel véél te makkelijk gedaan over het effect op de kinderen. 'Gelukkige ouders, gelukkige kinderen' is een enorme misvatting wat mij betreft.

Dat stel waar ik het over heb, die hadden geen beroerde relatie. Ja, hij vond van wel (ik heb een soort van met hem gescharreld en dat afgebroken toen hij stiekem wilde gaan daten en wilde gaan scheiden, hij is uiteindelijk wel gescheiden ), en hij werd om de haverklap verliefd op een ander. Maar zijn beeld van relaties klopt niet. Ja, de eerste 2/3 jaar zijn ze wel zoals hij denkt dat ze horen te zijn. Vergetend dat dat met zijn vrouw ook zo was en dat hij na 10 jaar met iemand anders op hetzelfde punt uitkomt.... Beetje puberaal, hij wilde spetterende seks, diepe gesprekken over gevoelens en de toekomt en romantiek. En zij vond dat je in een relatie eigenlijk geen moeite meer hoefde te steken, dat je toch al getrouwd was, je had al voor elkaar gekozen , dus je runt samen een gezin en je bent elkaar maatje. Geen seks, en geen intimiteit.
Twee uitersten dus.

En dan wel in therapie gaan, meerdere keren, maar zonder daar écht iets aan te willen veranderen. Meer als excuus om te kunnen zeggen 'ik heb er echt alles aan gedaan, zelfs therapie werkte niet'

Dat is gewoon jammer. En onnodig. En de kinderen zijn er toch echt de dupe van.

Intoxicated schreef:Haha ik had ook gewoon kunnen typen +1 maar ik vond opperman zo'n vervelend woord dat ik het gewoon wilde gebruiken. Daardoor leek het net of ik jou niet begreep, maar ben het gewoon met je eens

Biechtje schreef:\wat hier speelt is niet persé dat het alleen die verliefdheid is. Het is al jaren niet 100% en ik denk niet dat ik een onrealistische verwachting heb verder. Maar sinds de geboorte van de kinderen is hij ook veranderd en dat gecombineerd met dat hij moeilijk praat over dingen en halsstarrig is maakt soms dat ik denk waar doe ik het nu nog voor, maakt toch niets uit. En dat speelt dus altijd al wel. Maar het is door de verliefdheid wel onder een vergrootglas gelegd.

Moontje schreef:

Biechtje schreef:\wat hier speelt is niet persé dat het alleen die verliefdheid is. Het is al jaren niet 100% en ik denk niet dat ik een onrealistische verwachting heb verder. Maar sinds de geboorte van de kinderen is hij ook veranderd en dat gecombineerd met dat hij moeilijk praat over dingen en halsstarrig is maakt soms dat ik denk waar doe ik het nu nog voor, maakt toch niets uit. En dat speelt dus altijd al wel. Maar het is door de verliefdheid wel onder een vergrootglas gelegd.

Ik stuit niet alleen bij jou maar ook bij andere gescheiden stellen wel vaak op deze uitspraak.
Een moeilijke prater heeft ook nooit gepraat aan het begin van jullie relatie of net voordat er kinderen kwamen. Halsstarrig zijn even goed. Dat zit in iemand. Hoe kun je dan na jaren waarin je ... kinderen verder bent ineens zeggen dat mede dat de oorzaak is van een misschien wel eventuele scheiding.

-ED- schreef:Ik weet niet of dat dé echte wereld is. Voor mij niet in elk geval. Mijn échte wereld ziet er gelukkig heel anders uit. Iets met communiceren, respecteren, openheid, vertrouwen en elkaar toestaan. Je hebt de keuze of je voor een man kiest die open is, of voor een dergelijke onbereikbare man. Sommige vrouwen nemen daar kennelijk genoegen mee, dat verbaast mij alleen nogal. Niet dat je er verliefd op wordt hoor, maar wel dat je een lange relatie met iemand onderhoudt die zich verscholen houdt.