Liefde, seks & relatie biechttopic

Inderdaad Caro, dat is zeker zo. Je hebt weer even mogen proeven aan samenzijn en als dat dan niet aan je verwachting doet (een relatie aangaan) dan komt het extra hard binnen. Dat merk ik echt heel erg, het alleen thuis zijn voelt zoveel slechter dan dat het eerst was.

Ik biecht op... ik ga overmorgen trouwen. mijn aanstaande heeft 3 weken geleden zijn vrijgezellenfeest gehad. Ik had van 1 van zijn vrienden gehoord dat ze naar de stripclub wouden en dat hij daar dan een lapdance zou krijgen van een stripper. Ik heb toen aangegeven dat ik me hier niet fijn bij voelde en ze hebben hier rekening mee gehouden. ze hebben nu zo'n wipeout parcours gedaan, en een soort speurtocht door amsterdam met allemaal opdrachten. mijn vriend vond dit ook heel erg leuk. Ik ben achteraf zo blij dat ik heb aangegeven dat ik een lapdance door een naakte vrouw niet fijn vond, ik denk dat ik me dan de hele dag verdrietig zou hebben gevoeld. Een vriendin is vorig jaar getrouwd en haar vriend had wel een stripper gehad en haar borsten ingesmeerd met bodylotion en slagroom van haar tepels gelikt. mijn vriendin heeft zich hier echt rot om gevoeld en zei ook dat ze er op de trouwdag nog steeds aan moest denken.
Is het normaal dat ik me blij voel dat ik heb aangegeven dat ik het niet wou, wat vinden jullie? wat zou je zelf doen? of vind je het aanstellerij en hoort het er bij op een vrijgezellenfuif? ik krijg alleen al buikpijn bij het idee....

Ik snap het probleem geloof ik niet zo. Niemand heeft er een probleem van gemaakt toch? Dit is juist allemaal goed gegaan?

Mijn vriend is voordat we uit NL vertrokken meegenomen naar de bananenbar door z'n vrienden. Daar heeft hij ook een lapdance gekregen. Ik vond het voor die ene keer wel prima maar heb wel aangegeven dat ik het onzin vind om dit nu bij elk feestje te gaan doen.

Goed dat je het aan hebt gegeven maar laat het dan nu ook lekker los en ga enorm genieten van je bruiloft Heel veel plezier!

Biechtje schreef:Ik biecht op... ik ga overmorgen trouwen. mijn aanstaande heeft 3 weken geleden zijn vrijgezellenfeest gehad. Ik had van 1 van zijn vrienden gehoord dat ze naar de stripclub wouden en dat hij daar dan een lapdance zou krijgen van een stripper. Ik heb toen aangegeven dat ik me hier niet fijn bij voelde en ze hebben hier rekening mee gehouden. ze hebben nu zo'n wipeout parcours gedaan, en een soort speurtocht door amsterdam met allemaal opdrachten. mijn vriend vond dit ook heel erg leuk. Ik ben achteraf zo blij dat ik heb aangegeven dat ik een lapdance door een naakte vrouw niet fijn vond, ik denk dat ik me dan de hele dag verdrietig zou hebben gevoeld. Een vriendin is vorig jaar getrouwd en haar vriend had wel een stripper gehad en haar borsten ingesmeerd met bodylotion en slagroom van haar tepels gelikt. mijn vriendin heeft zich hier echt rot om gevoeld en zei ook dat ze er op de trouwdag nog steeds aan moest denken.
Is het normaal dat ik me blij voel dat ik heb aangegeven dat ik het niet wou, wat vinden jullie? wat zou je zelf doen? of vind je het aanstellerij en hoort het er bij op een vrijgezellenfuif? ik krijg alleen al buikpijn bij het idee....

Nee joh natuurlijk is dat niet raar! Heel logisch juist! Ik denk dat jouw vriend er ook niet blij van zou worden als jij slagroom van een mannelijke stripper z'n edele delenl zou likken toch? Ze zijn ee goed mee omgegaan en hebben een leuk feesr gehad. Dan is alles goedgekomen toch?! Of baalt je vriend dat ie dit nu heeft gemist?

Biechtje, goed dat je het hebt aangegeven! Ik zou daar ook niet mee om kunnen gaan en er aan blijven denken. Daarbij vind ik het vreemd dat ze dan ineens nog wel aan een andere vrouw zouden mogen zitten. Ik zou het zelfs als een soort vreemdgaan zien. In dit soort dingen ben ik niet ruimdenkend.

Ik vind zo'n vrijgezellenfeest vooral erg puberaal, maar ik vind ook dat áls je dat dan zo nodig wil doen, je het gewoon binnenskamers moet houden en niet de bruid ermee lastig moet gaan vallen.

Maar het is netjes dat ze het hebben aangepast.

Ik zou dat ook niet kunnen waarderen hoor. Ik vind het heel stom dat zoiets ineens zou moeten kunnen omdat het om een vrijgezellenfeestje gaat.

Ik heb gezegd tegen m'n vriend dat ik dat prima vind, al zal t toch waarschijnlijk niet gebeuren. Maar liever niet bij ons thuis, dat vind ik dan wel een naar idee.

Lapdance okay, maar slagroom van de tepels af likken? No way!

Maar Marin, vind jij dan alles ok? Waar ligt voor jou de grens, of praten jullie daar niet over? Ik vind het altijd zo gek, je gaat trouwen en vlak daarvoor ga je nog even vreemd met een ander, met al je vrienden erbij en dat is dan leuk en hilarisch.

Ik zou er ook niet heel blij van zijn! Mijn vriend zou het gelukkig ook niet eens willen.

Ik zou met alleen een lapdance geen problemen hebben, ook niet als de stripper helemaal maakt is. Met echt lichamelijk contact wel.

Fjell schreef:Ik zou met alleen een lapdance geen problemen hebben, ook niet als de stripper helemaal maakt is. Met echt lichamelijk contact wel.

Precies dit.

Dat is het idee van een lapdance, dat er een naakte vrouw eerst uitdagend gaat dansen en vervolgens op zijn schoot, tegen zijn l*l gaat rijden en haar blote borsten tegen zijn gezicht duwen en dat soort dingen meer. Lijkt me toch vrij duidelijk.

Ik zou er ook geen problemen mee hebben eerlijk gezegd. Misschien heel 'gek' maar zij is ook gewoon een professional. Ik vind een dansje prima, tieten in gezicht geen probleem.. Maar echt het aflikken van slagroom van tepels gaat mij ook wel een stapje te ver.

Ik zou ook niet weten waar ik jaloers op zou moeten zijn? Terwijl ik echt wel jaloers ben aangelegd. Ik zou het erger vinden als hij ineens gezellig met een paar vrouwen naar de kroeg zou gaan.

Het gaat voor mij niet om jaloezie, maar simpel om grenzen die ik heb in een relatie. Voor iedereen liggen die grenzen anders, maar voor mij zijn blote borsten die in zijn gezicht worden gedrukt en een naakte vrouw die met haar edele delen tegen oprijdt wel over die grens.

Dat mag hoor! Ik bedoel iedereen moet lekker weten hoe of wat hij/zij in hun relatie willen en wat niet.

Als ik voor mezelf spreek dan is het vooral jaloezie waar ik niet mee kan omgaan. Nu is het hier makkelijk want mijn man heeft geen vrouwelijke vrienden en is geen flirt ofzo, maar als ik verhalen van vriendinnen hoor dan ben ik heel blij dat mijn man niet zo los is met vrouwen.

Met een professional die danst voor geld heb ik dus veel minder moeite. Ik voel dan ook geen 'strijd' omdat mijn man haar toch niet kiest zou kiezen om haar geweldig leuke personality.

Nu lijkt het mij zelf ook best leuk om eens een lapdance van een vrouw te krijgen hahaha. Zo'n stel tieten in je gezicht, lijkt me best grappig/sexy?. Mijn man vind mij ook echt een idoot als ik dat zeg haha.

Ik zou er ook geen problemen mee hebben, kan me wel redelijk vinden in Marni haar reactie.

Ik vind vreemdgaan zoals Nougat het omschrijft wel wat overdreven eerlijk gezegd.

Haha, jij bent gek

Ik snap wel wat je zegt, maar ik vind de hele situatie en de sfeer die komt kijken bij zo'n show, zo laag, vrouwonvriendelijk en respectloos, zowel naar mij als naar die andere vrouw.

Gelukkig is mijn man totaal niet zo dat hij dat interessant vindt (ja, op zijn 16 e wel, maar hij is nu volwassen geworden), dus ik heb er nooit mee te maken gehad gelukkig.

Ik weet niet of deze biecht eigenlijk in het zwanger/baby topic hoort, maar ik kies toch voor hier. Ik kan heel kort zijn: ik wil kinderen, nu, en mijn vriend nog een paar jaar wachten. We hebben het er enkele jaren geleden over gehad, wat voor tijdsplan we in gedachten hadden. Ik gaf toen aan voor mijn 35e in elk geval een kindje te willen hebben. Waarop mijn vriend zei dat hij er voor die tijd eigenlijk wel twee wilde hebben. Prima, we zaten op dezelfde golflengte. Het onderwerp is daarna niet meer echt langs geweest, er is veel gebeurd in de tussentijd, maar ik ben inmiddels 31 en ik wil eraan beginnen. Ik merk dat mijn wens op dit moment heel erg sterk is, maar mijn vriend kan zich het hele gesprek van toen niet meer herinneren en hij wil nog niet... hij heeft nog zoveel plannen voor zichzelf en hij heeft echt het idee dat zijn leven op pauze gaat als hij nu aan kinderen begint. Hij kan alleen maar redenen noemen om uberhaupt geen kinderen te willen, terwijl hij wel ooit kinderen wil.

Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik word gek van eigen gevoelens, ik kan echt niet lang meer wachten. Ik wil niet bij hem weggaan en bovendien brengt me dat sowieso niet sneller kinderen. Ik probeer het gesprek erover gaande te houden, maar ook om probeer ik mijn vriend te vragen om met jonge papa's in zijn omgeving te praten, hoe zij het ervaren. Maar mijn vriend sluit zich er een beetje voor af. Hij wil het er (nog) niet over hebben, punt. Ik weet dat ik hem niet kan dwingen tot iets waar hij (nog) niet aan toe is, maar andersom kan hij me ook niet zo lang laten wachten op iets wat ik nu heel graag wil. Daarbij speelt mijn leeftijd natuurlijk ook nog een rol. Een paar jaar wachten kan weer allerlei risico's met zich meebrengen en bovendien wil ik helemaal niet zo oud pas moeder worden. Ik weet niet of jullie tips voor me hebben, maar ik ben een beetje opgelucht dat ik mijn verhaal heb kunnen neerzetten hier.

Hoe meer je iemand in een hoekje drukt met jouw wens, hoe minder de ander ervoor open staat. Moet je perse binnen nu en een jaar een kind? Je bent 31, je hebt nog wel even. Je kunt je vriend gewoonweg niet dwingen om nu dezelfde wens als jij te hebben. Ik zou toch echt proberen het onderwerp minstens een half jaar a een jaar laten rusten. Je vriend weet hoe jij erin staat toch?

Dat met jonge vaders praten komt nogal geforceerd over op mij, kan me voorstellen dat je vriend daar echt geen zin in heeft. Ik zou het voor nu echt even laten rusten Biechtje.

Dat hij het nu nog niet wil, dat kan gebeuren, maar ik vind wel dat hij het tenminste aan jou verplicht is om het gesprek erover aan te gaan, het is iets wat jullie eerder hebben besproken en wat jullie ook allebei aangaat. Een houding als 'ik wil nu niet, basta, en je ziet wel wanneer ik het wel wil' zou voor mij aanvoelen alsof hij me aan het lijntje houdt en bovendien is het ook niet echt aardig naar jou toe.

Biechtje schreef:Ik weet niet of deze biecht eigenlijk in het zwanger/baby topic hoort, maar ik kies toch voor hier. Ik kan heel kort zijn: ik wil kinderen, nu, en mijn vriend nog een paar jaar wachten. We hebben het er enkele jaren geleden over gehad, wat voor tijdsplan we in gedachten hadden. Ik gaf toen aan voor mijn 35e in elk geval een kindje te willen hebben. Waarop mijn vriend zei dat hij er voor die tijd eigenlijk wel twee wilde hebben. Prima, we zaten op dezelfde golflengte. Het onderwerp is daarna niet meer echt langs geweest, er is veel gebeurd in de tussentijd, maar ik ben inmiddels 31 en ik wil eraan beginnen. Ik merk dat mijn wens op dit moment heel erg sterk is, maar mijn vriend kan zich het hele gesprek van toen niet meer herinneren en hij wil nog niet... hij heeft nog zoveel plannen voor zichzelf en hij heeft echt het idee dat zijn leven op pauze gaat als hij nu aan kinderen begint. Hij kan alleen maar redenen noemen om uberhaupt geen kinderen te willen, terwijl hij wel ooit kinderen wil.

Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik word gek van eigen gevoelens, ik kan echt niet lang meer wachten. Ik wil niet bij hem weggaan en bovendien brengt me dat sowieso niet sneller kinderen. Ik probeer het gesprek erover gaande te houden, maar ook om probeer ik mijn vriend te vragen om met jonge papa's in zijn omgeving te praten, hoe zij het ervaren. Maar mijn vriend sluit zich er een beetje voor af. Hij wil het er (nog) niet over hebben, punt. Ik weet dat ik hem niet kan dwingen tot iets waar hij (nog) niet aan toe is, maar andersom kan hij me ook niet zo lang laten wachten op iets wat ik nu heel graag wil. Daarbij speelt mijn leeftijd natuurlijk ook nog een rol. Een paar jaar wachten kan weer allerlei risico's met zich meebrengen en bovendien wil ik helemaal niet zo oud pas moeder worden. Ik weet niet of jullie tips voor me hebben, maar ik ben een beetje opgelucht dat ik mijn verhaal heb kunnen neerzetten hier.

Ja,maar natuurlijk kan hij dat wel! Het is ontezettend super rot voor je maar een kind krijgen terwijl je daar eigenlijk nog niet aan toe bent, omdat 'je die ander natuurlijk niet kunt laten wachten' is echt een hele slechte keuze!

Ik ken het gevoel heel goed. Ik was op mijn 20ste helemaal klaar voor kinderen. Ik had een heeeeeele grote kinderwerns en mijn vriend nog langgggg niet. Ik moest natuurlijk echt wachten tot hij er klaar voor was en geloof me, dat vond ik vreselijk. maar ja... er is gewoon geen andere optie. Een kindje krijgen is super ingrijpend en daar moet je echt allebei klaar voor zijn. Echt waar! Want als je vriend er niet klaar voor is zal hij babygehuil en alle drukte die je verder hebt waarschijnlijk gewoon nog niet goed genoeg kunnen verdragen. Je zult dus echt geduld moeten hebben tot hij er ook klaar voor is, en daar valt niks in de forceren.

Maar ik wil je wel heeeeel veel sterkte wensen want het is een ontzettend verdrietig gevoel..

Ik kan er best boos om worden. Tuurlijk kun en mag je je vriend niet dwingen. Maar het is nogal makkelijk gezegd zo, er niet over willen praten en ook niet aangeven wanneer hij dan wél open staat voor kinderen. Een vrouw is niet eeuwig vruchtbaar hoor, en inderdaad hoe ouder hoe meer risico's en je weet ook niet of het meteen lukt. Vind het van hem echt heel egoistisch, hij weet dat hij ze wil, stel het dan niet tot in den treure uit. Zeker als hij eerder al heeft aangegeven voor jouw 35e 2 kinderen te willen.

Ik vind het ook vervelend voor je. Wat ik het aller belangrijkste vindt is dat hij wel eerlijk is over zijn kinderwens. Weet hij diep in zijn hart wel zeker dat hij kinderen wilt? Dan zou ik blijven wachten tot hij er zelf mee komt. Als hij sowieso al twijfelt over zijn kinderwens dan zou ik het heel erg lastig vinden en mezelf echt druk kunnen maken.