Hoe bouw je als alleenstaande moeder een nieuwe relatie op?
Het lijkt wel alsof iedereen om mij heen sceptisch en negatief is.
Ik heb een man ontmoet die me met respect , geduld en liefde behandeld , voel me ontspannen en blij met hem. Heb niet alleen maar mijn roze bril op en ben helder genoeg om te weten dat mijn kind op 1 staat.
Ik hoor alleen maar termen als , wat gaat het snel , vergeet niet je vriendinnen , nu al voorgesteld aan je kind? We gaan 2 maanden met elkaar. Maar het voelt gewoon alsof ik niet gelukkig mag zijn..

Niet quoten alsjeblieft

Ik denk dat jij zelf als beste voelt wat goed voelt en dat je dat ook moet uitdragen naar anderen. Het is jouw keuze een relatie te beginnen, het is jouw keuze om hem aan jouw zoon voor te stellen. Daar heeft niemand iets over te zeggen. Mochten ze er over beginnen kun je het afkappen door te zeggen dat zij er van mogen denken wat ze willen, maar dat het jouw eigen keuze is en misschien inderdaad dat je gewoon ook gelukkig wilt zijn. Als dit goed voelt dan voelt het goed.

Twee maanden vind ik trouwens echt niet veel te snel om aan je zoon voor te stellen.

Jammer dat mensen om je heen zo reageren. Wie vragen er dan of je je vriendinnen niet vergeet? Je vriendinnen zelf? Ik vind dat wel erg claimerig overkomen, als het goede vriendinnen zijn zouden ze toch juist blij moeten zijn dat je iemand hebt leren kennen en niet als eerste aan zichzelf denken?

Nou.. wat Susan zegt. Het enige dat mijn vriendinnen tegen mij nu zeggen (ok.. ik heb geen kind) is dat ik er juist van moet genieten en niks wordt tegen mij gezegd dat ik te snel zou gaan. Eerder dat ik nog niet helemaal besef dat dit wel eens een relatie zou kunnen zijn..

Wie zeggen dat inderdaad dat je niet te snel moet gaan etc etc? Ik zou het allemaal maar met eens met een korrel zout nemen. Geniet nu maar van deze nieuwe man.. hou je hoofd op de juiste plek en als je dat doet, dan maak je je eigen keuzes. En niet die van je omgeving.

Als je nu binnen twee maanden gelijk in zou trekken met kind bij een voorheen onbekende man, ja dan zou ik ook zeggen dat het te snel gaat. Maar ik vind binnen twee maanden "ik hou van je" al snel Moet zeggen dat de kleine hier ook weleens gewone vrienden van mij ontmoet, maar dan hield ik "vroeger" (haha) wel rekening dat ik niet klef deed met diegene of iets. Nu zoen ik er gewoon op los haha en is de kennis er dat dat mijn vriendje is en ik smoorverliefd op hem ben. Het enige wat dat doet is leuke kinderopmerkingen en "ik ben ook verliefd op je vriendje". Alleen maar schattig, maar ja, ik heb zeker wel nagedacht in het begin hoe ik dat zou introduceren en vanaf wanneer dat kon.. want tja, een kind Hecht zich er ook aan en dat kan wegvallen. Maar dat kan na 7 jaar ook :S

Ik denk dat het bezorgdheid is. Je zal de eerste niet zijn die zich volledig verliest in een verliefdheid en zich teveel laat meeslepen. Prima als je 16 bent, maar nu heb je de verantwoordelijkheid over een kind. Voor een kind is een stabiele situatie heel belangrijk. Een moeder die van de ene verliefdheid in de andere valt, of gemakkelijk een man toelaat in haar leven, waarvan niet duidelijk is hoe betrouwbaar hij is, om daarna erachter te komen dat hij het toch niet is en weer met een ander aanpapt: dat is geen stabiele situatie voor een kind.

Ik denk dat de opmerkingen die je krijgt hierop berusten, ze zijn bezorgd om jou, maar vooral om je kind. Ik hoop dat je ten alle tijden aan je kind zult denken en de belangen van je kind op 1 zet.

Misschien een beetje voorbarig? Ik bedoel misschien heft ze al in jaren niet eens een gast gezien, laat staan gezoend!

Wel ben ik het eens, dat ze je vast en zeker alle geluk gunnen maar gewoon bezorgd zijn .

Ik vind seks inderdaad te belangrijk, haha! Voor mij zou het ook een afknapper zijn als het niet klikt in bed. Misschien hard, maar op dat gebied moet het sowieso klikken.

Eens! Beetje rare reacties van de omgeving.

Lekker van genieten Biechtje! En trek je niet zoveel aan van de buitenwereld. Alleen jij kunt beslissen hoe jouw leven eruit ziet en hoe snel je gaat.

.

Je bericht komt op mij over alsof je de instemming van je vriend nodig hebt om uit elkaar te gaan. Als jij dat de beste oplossing vindt dan kun je dat toch gewoon eenzijdig beslissen en dan heeft hij zich daar toch gewoon bij neer te leggen?

Ik heb verdriet.

Na een relatie van 7 jaar die over is, ben ik verliefd geworden op een gezamelijke vriend van mij en mijn ex. Ik ken hem al zo lang als ik mijn ex ken en ik schaar hem ook echt onder mijn beste vrienden. Het voelt zo vertrouwd en goed, ik kan met hem praten en er is (volgens mij) ook wederzijdse aantrekkingskracht. Een hele tijd geleden heb ik aan die vriend opgebiecht dat ik gevoelens voor hem heb en ik dacht ook écht dat het wederzijds was. Dit bleek niet zo te zijn....ik was kapot en gebroken. Daarna een paar maanden geen contact gehad, en toen weer voorzichtig aan weer contact opgebouwd (dit kwam van zijn kant). Al die tijd is hij wel in mijn hoofd blijven zitten. Goed, inmiddels is het contact weer helemaal hersteld en hebben we ook het één en ander uitgepraat. Laatst is hij hier geweest en hebben we samen wijn gedronken, ik merkte wel dat hij meer wilde (qua fysiek contact bedoel ik, knuffelen en vasthouden). Daar ben ik toen niet op ingegaan en ik ben alleen naar bed gegaan.

Zaterdagavond hadden we weer afgesproken bij hem thuis. De avond was weer zeer gezellig en we zijn uiteindelijk ook in bed beland, nadat we de hele avond + nacht op de bank hebben zitten praten en knuffelen. We hebben gezoend en wat 'handwerk' gedaan in bed, maar geen sex gehad. Dit hield ik bewust af omdat er bij mij gewoon heel veel gevoelens spelen en ik niet zeker weet of die wederzijds zijn. Ook voelde ik me schuldig naar mijn ex toe en het is ook gewoon een stuk zelfbescherming wat ik deed.
Toen we wakker werden hebben we nog geknuffeld en ik ben rond een uur of 11 naar de bushalte gegaan, want hij had nog een afspraak gisteren. Daar heb ik hem een kus gegeven en dat was het dan......

Ik heb niks meer van hem gehoord daarna. That's it? Wat moet ik denken? Ik krijg hem mijn hoofd echt niet uit en ik voel me er letterlijk ziek van. Ook ben ik boos op mezelf dat ik dit weer heb laten gebeuren. Ik wil zo graag meer en ik hoop ook telkens dat hij dat ook wil, maar dit is de 2e of 3e keer dat ik op mijn bek ga.
Het scheelt wel dat ik al een beetje voorbereid ben op de pijn. Maar toch voel ik me erg eenzaam en verdrietig. Ik hoop gewoon elke keer dat er meer is van zijn kant, en misschien is dat er ook wel, maar waarom zegt hij dat dan niet? Ik neem me telkens voor om afstand te nemen, maar hij betekent gewoon zo veel voor me. Ik word echt naar hem toe getrokken. Ik vraag me echt af waarom het altijd zo gecompliceerd moet zijn.

Dus je bent zaterdagavond en zondagochtend nog bij hem geweest. Het is nu máándag, dat is één dag later, ik vind het vrij logisch dat je dan even niks van elkaar hoort. En trouwens, je kan zelf ook iets laten horen? Ik begrijp het probleem niet.

Ik word onzeker van de stilte, dat is het. Bij een 'normale' date ofzo heb ik er geen moeite mee om afscheid te nemen en daarna niets te horen, maar dit valt voor mij niet in de categorie 'normaal'.

Ik wacht het nog even af en anders app ik hem morgenavond, eigenlijk wil ik hem om duidelijkheid vragen wat hij nou wil.

Het verhaal niet quoten, ik wil het nog weghalen.

Het is je onzekerheid die nu spreekt, de situatie is lastig en je wil even die bevestiging. En dan is er nog de hoop, en de angst van de vorige keren.

Mijn advies.. leg heel even je telefoon weg. je weet dat nu je ratio niet spreekt maar je angst, verdriet en vanalles door elkaar heen. Doe iets anders, en laat even niks van je horen. Alles wat je nu namelijk zegt, is gebaseerd op een rare emotie.

Dat je niks van hem hebt gehoord kan ook 100 redenen hebben. Het kan zijn dat hij druk is, zelf verward, iets anders aan zijn hoofd heeft of of of of. Kortom.. je weet het niet. Daarnaast is het wel zo dat je nu nog geen opsporingsbevel hoeft uit te sturen he ;-). Zoveel tijd zit er nog niet tussen ;-). Laat het heel even gaan.. beter dat je hier komt spuien!

En vraag uiteindelijk wel duidelijkheid. Ik vind het feit dat je ex een goede vriend is van hem, en dat hij dan zo met je (eventueel) zou sollen, niet echt getuige van een geweldige persoonlijkheid. Maar dat doe ik op basis van dat berichtje van je. Als hij worstelt tussen zijn loyaliteit naar een vriend toe, en zijn ontluikende liefde voor jou dan vind ik hem alweer een stuk leuker klinken ;-).

Dankje, Caro. Aan jouw bericht heb ik echt iets. Ik ga het vandaag nog 5x lezen ;-)
Ik denk dat het laatste het geval is. Hij heeft namelijk wel echt een fijne persoonlijkheid (hij kent mij door en door, en zal er voor mij zijn wanneer het nodig is, behalve met dit soort dingen dan.... )

Ik denk zelf dat hij ook niet weet wat hij wil en ook bang is voor de reacties van omgeving en van mijn ex. Ik weet namelijk bijna zeker dat hij wel gevoelens heeft, maar zeker weten doe ik het dus niet. Ik hoop in ieder geval dat het zichzelf snel oplost, want dit gevoel vind ik gewoon heel vervelend.

Hebben jullie al eens een morningafterpil gehad?
Hadden jullie last van bijwerkingen etc?

Ja, heb ik wel eens gehad, maar dat is tien jaar geleden. Ik kan me niet meer herinneren dat ik toen bijwerkingen had.

Dit gevoel is ook heel erg vervelend maar meer door de situatie die het complex maakt, dan wellicht wat er tussen jullie speelt. En weet je.. het is al allemaal complex genoeg, zonder ook nog een keer twijfels of gedoe tussen jullie.

Uiteindelijk zou ik hem wel om een antwoord gaan vragen. Probeer nu gewoon echt niks voor hem in te vullen, niet hoe hij denkt, niet hoe druk hij het heeft of wat dan ook. Accepteer dat je NU gewoon even niks hebt gehoord en probeer iig op redelijk termijn erachter te komen wat er nu is tussen jullie. Want dan kan je verder. Dit niemandsland is niet leuk. Al begrijp ik wel dat het ook comfortabel is om erin te blijven. Want dan heb je misschien nog geen 'nee' gehoord. Lastig! En ergens nog herkenbaar ook ;-)

Maar maak jezelf niet gek met wel of geen berichtjes! En probeer gewoon geen conclusies te trekken..

Yep, en ook geen last gehad van bijwerkingen (en dan nog liever wat extra hoofdpijn of iets ipv een baby)

Ik heb wel 's de MAP moeten slikken en was er misselijk van en had behoorlijk buikpijn. Maar goed, liever dat dan een baby (op 't moment)

Ik heb ook wat op te biechten en vind het een beetje beschamend, vandaar het biechtaccount.
Onlangs ben ik op vakantie geweest. Dit was heel erg lekker en ik heb dan ook genoten. Tijdens mijn verblijf ben ik enkele keren bij een restaurant wezen eten waar een zeer aangename ober werkt.
Eigenlijk weet ik niks van hem, behalve zijn naam. Maar ik zit wel constant aan hem te denken. Iedere keer als ik hem zag kreeg ik toch kriebels in mijn buik. Ik vond het gewoon echt een leuke man om te zien, hoewel hij totaal niet het type is waar ik normaal op val.
Echter ben ik al weer even terug van vakantie, en heb ik alleen de facebookpagina van dat restaurant waar ik af en toe weg kan zwijmelen bij de foto van die ober.
Ik zou graag in contact met hem willen komen, en hem eventueel beter leren kennen. Mits hij natuurlijk vrijgezel is, en mij ook wil leren kenen.
Hoe zou ik dit het beste aan kunnen pakken? Ik heb hem zelf nog niet gevonden op facebook, en er zijn ook nogal veel mensen met de zelfde voornaam, onbegonnen werk dus. Zou ik gewoon een bericht kunnen sturen naar de facebookpagina van dat restaurant? En zo ja, wat zou ik daar dan in zetten?
Het klinkt misschien nogal wat puberaal, maar je moet wat over hebben voor de (mogelijke)liefde toch?

Waarom heb je hem niet op vakantie aangesproken? Volgende keer doen hoor, gemiste kans lijkt mij.

Je kan natuurlijk prima een berichtje sturen naar het restaurant. Echter wat dan? Ga je dan terug op vakantie voor een date?

Verder vind ik het totaal niet beschamend! Een crush is toch heerlijk om te hebben