Liefde, seks & relatie biechttopic #2

Ik moet dan altijd denken aan de zin dat mannen seks nodig hebben om zich verbonden te voelen. En dat vrouwen verbintenis nodig hebben om seks te hebben. Uitzonderingen daar gelaten.
Ik denk dat dit een logische mannelijke reactie is. Dat hij dat nodig heeft om zich weer verbonden te voelen met jou. Alleen jammer dat het voor ons als vrouw zijnde meestal niet zo werkt.
Dat is wat ik denk. En daar zul je over moeten praten.

Ja eens met JustMeDaan. Jij stelt je niet aan, maar je vriend reageert ook niet per definitie stom.
Wat betreft jullie verdere situatie. Ik denk dat het goed is om je te realiseren dat als je beide niet in een stabiele situatie zit, het moeilijk kan zijn om in een relatie te zitten. Je bent dan erg bezig met jezelf en hebt weinig ruimte voor (problemen van) anderen. Hier kun je op verschillende manieren mee omgaan. Je kunt concluderen dat het voor jullie beide nu niet handig is om een relatie te hebben en er een punt achter zetten. Of je kunt uitspreken dat dit nu eenmaal de situatie is, maar dat het vast beter gaat als (een van) jullie weer wat stabieler zijn. In dat laatste geval is het wel handig om je verwachtingen tov de ander wat te temperen. Doordat jullie beide niet in een stabiele situatie zitten, verwachten jullie wellicht beide iets wat de ander nu niet kan geven. Dat hoeft niet einde relatie te zijn, maar ik denk dat het wel belangrijk is om te realiseren en uit te spreken. Zodat je niet in cirkeltjes elkaar steeds van alles gaat verwijten.

Ik voel me kut. Mijn relatie loopt momenteel echt niet lekker en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, wat ik nog kan doen. Hij is het hele weekend af en aan boos ergens over geweest, waarover weet ik niet precies, hij wil er niet over praten maar liet zijn boosheid wel steeds merken waardoor ik me enorm rot voelde. Onze communicatie is al tijden moeizaam (we zijn 15 jaar samen), we hebben het daar vaker over gehad en allebei de punten benoemd waar we aan zouden werken. Maar hij vertikt het om in dit soort situaties naar zichzelf en zijn eigen manier van communiceren te kijken, alles ligt bij mij en daarom is het blijkbaar gerechtvaardigd om volledig over mij heen te walsen. Hij gooit alle communicatie dicht, elk gesprek wordt ruzie, elke uitspraak van mij door de dag heen valt verkeerd en na een weekend waarin elke avond ruziën was en ik vannacht uren wakker heb gelegen, is hij zonder een woord vertrokken naar zijn werk. We hebben twee kinderen samen, ik heb jarenlang oud willen worden met deze man ondanks de ups en downs die we gekend hebben. Tegelijk voel ik me al heel lang onzeker en onbelangrijk in onze relatie, er zit zoveel boosheid en verdriet. Ik voel me door hem in de steek gelaten maar zie in hem ook nog steeds degene waar ik verliefd op werd, waar ik een gezin mee wou, waar ik trots op ben en die ik waardeer om zijn mooie kanten. Maar ik heb het gevoel dat hij al heel lang niet meer die liefde en waardering voor mij kan vinden, ik er niet meer toe doe, dat hij gewoon ook niet in staat lijkt om een verandering te maken en zo egocentrisch in de wereld wil blijven staan. Uit elkaar gaan is mijn allergrootste angst, ik ga heel ver om dat te voorkomen. Maar het voelt alsof ik hem eigenlijk al kwijt ben....

Wat rot voor je Biechtje. Is het geen optie om eens een keer samen een weekendje weg te gaan? Even uit de dagelijkse sleur, kindloos zijn en gewoon even leuke dingen doen samen zoals uit eten, sauna enz. Misschien dat er dan in dat weekend iets los komt waardoor hij gaat praten over wat hem dwars zit. Ik snap heel goed dat dit behoorlijk aan je knaagt en je daar ook erg verdrietig en onzeker van wordt.

Dank je wel voor je reactie Ava. Een weekend samen weg zit er jammer genoeg niet in (geen oppas), het klopt dat het ons ontbreekt aan af en toe eens even met z'n tweetjes eruit / iets leuks doen. Zou heel fijn zijn en tegelijk weet ik niet of het ons veel zou helpen. Dit probleem in onze communicatie zit dieper en heeft al verschillende keren onze relatie op scherp gezet. We hebben ons daar altijd doorheen gesleept. Ik dacht ook echt dat we daar een weg in gevonden hadden voor we aan kinderen begonnen samen. Sinds de komst van de kinderen hebben we het echter niet makkelijk gehad, naast de invloed van het ouderschap op ons leven, onszelf en onze relatie ook nog allerlei omstandigheden die lang stress opleverden. Ik heb het gevoel dat we elkaar daar in kwijt geraakt zijn en erger nog; dat ik daar vaak op gewezen heb, hij dat ook wel wist en toch bewust afstand genomen heeft en er zijn kop bij in het zand gestoken heeft. Volgende week hebben we toevallig, voor het eerst in heel lange tijd, een dag met z'n tweeën. Ik stelde vorige week voor om dan wat leuks samen te gaan doen en het werd direct al duidelijk dat hij die dag liever dingen voor zichzelf wil doen. Even samen ergens gaan lunchen kon dan nog wel. Ik hoop dat het geruzie van dit weekend hem toch doet inzien dat we wel wat tijd samen kunnen gebruiken. Overigens ben ik niet onschuldig in dit verhaal, ik ben geen makkelijke geweest en ben denk ik best wel wat veranderd. Maar ook op punten die hij juist heel positief vond, tot dat hij merkte dat die veranderingen in mij ook doorwerken in onze relatie. Ik word er zo verdrietig van dat degene die het dichtste bij me staat me nu zo af lijkt te wijzen, dat we na zoveel jaren samen en alle overwonnen hobbels dan nu zo tegenover elkaar staan.

Wat een lastige situatie Biechtje! Het klinkt alsof jullie absoluut niet meer op 1 lijn zitten met elkaar. Het lijkt alsof jij nu vooral toenadering zoekt en hij jou juist vooral wegduwt, klopt dat?

Zou relatietherapie iets voor jullie zijn? Misschien kan een professional jullie helpen om (weer) met elkaar te communiceren en vanuit daar verder werken aan een toekomst samen.

De situatie is inmiddels gelukkig wel iets rustiger geworden. Hij zoekt weer wat toenadering, er kan weer gelachen worden, maar bij mij zit dit nog wel in mijn hoofd. Het blijft onuitgesproken ergens 'hangen'. Voor mijn gevoel zoek ik inderdaad toenadering en duwt hij me weg Girli. En dat uit zich vooral op momenten dat we ergens anders over denken, er ergernissen zijn etc. In de communicatie gaat het dan gewoon mis, ook omdat we heel erg tegengestelde karakters hebben. De echt inhoudelijke gesprekken over opvoeding, onze relatie, emoties gaan heel moeizaam wanneer er geen ruimte is voor eerlijk elkaars mening onderzoeken, je in de ander kunnen verplaatsen, wederzijds respect en compromissen sluiten.

Ik twijfel of ik relatietherapie moet opperen, of hij daar open voor staat of alleen het idee hem alweer in de weerstand drukt. Volgende week gaan we een dag met z'n tweeën iets leuks doen en de rust opzoeken om wat langer met elkaar te kunnen praten. Ik hoop heel erg dat die rust en ruimte ons helpt om dingen uit te kunnen spreken en uit te vinden hoe we verder willen.

Iedereen maakt veranderingen door als ze ouder worden, ik snap ook nu pas echt hoe dat 'uit elkaar groeien' kan gebeuren. In de hectiek van het dagelijks leven, werk, gezin etc. zijn er vergeleken met eerder in onze relatie veel minder momenten waarop we écht met elkaar praten, de verbinding zoeken, de tijd nemen voor elkaar en wat er allemaal speelt. Ik vraag me wel eens af hoe andere mensen in een lange relatie dat doen.

Ik heb nu 10 jaar een relatie waarvan 5 jaar getrouwd en 3 kinderen.
Voor ik mijn man leerde kennen, had ik een 'friend with benefit'. Hij was mijn beste vriend maar wij hadden geen relatie. Ik hield van hem en hij van mij. Ik denk dat als ik toentertijd meer actie had ondernomen, ik uiteindelijk met hem getrouwd was en wij samen kinderen hadden. Ik heb absoluut geen spijt dat het anders is gelopen.
Waarom het niet meer werd, weet ik niet maar toen ik mijn man leerde kennen ben ik een relatie met hem aangegaan.
Ik heb geprobeerd om contact met hem te onderhouden als vrienden maar hij had daar geen behoefte aan. Hij hield nog steeds van mij en ik heb hem gekwetst.
Mijn man en ik hebben een goede relatie en ik houd heel veel van hem.
Echter blijf ik aan die andere jongen denken, ik heb een zwak voor hem. Ik ben hem laatst tegengekomen en hij heeft een nieuwe vriendin na al die jaren. Het gaat goed met hem en hij is gelukkig.
Maar hoe krijg ik hem uit mijn hoofd? Ik wil absoluut geen relatie met hem, ik zoek hem niet op, ik houd echt ontzettend veel van mijn man maar ik blijf aan hem denken.
Ik heb afgelopen nacht weer over hem gedroomd.

Ik moet hem vergeten maar hoe doen?

Volgens mij heb je nooit de kans gehad om het juist af te sluiten met de ander. Jij wilde vriendschap, daar was hij niet voor in. Misschien is het een vorm van onbewust 'schuldgevoel'? Of de wens dat hij nog steeds een goede vriend van je was? Ik zou er niet teveel aandacht aan besteden. Je bent gelukkig in je leven en ondanks dat je graag had gewild dat hij ook nog steeds onderdeel was van je leven, is dat niet meer. En ja, dat kan ervoor zorgen dat je erover droomt. Maar ik zou er echt niet teveel aandacht aan besteden.

Mn man en ik denken er aan om iemand in te huren voor een trio . Iemand ervaring mee?

Geen ervaring maar dat is dan een prostitué denk ik? Ik zou dan eerder een derde persoon zoeken in een parenclub of een erotisch feest oid. Makkelijker gezegd dan gedaan hoor maar dan heb je iemand die er ook daadwerkelijk plezier aan beleeft en niet iemand die het doet om de huur te betalen.

Ik heb ook geen ervaring maar ik heb wel juist het tegenovergesteld van Blunt. Ik zou juist kiezen voor een escort omdat die ervaren is dus zij/hij er wel voor zal zorgen dat niemand zich buiten de boot voelt vallen. Plus dan heb je ook veel minder kans op gevoelens die mogelijk ontstaan van welke kant dan ook.

Jada schreef:Ik heb ook geen ervaring maar ik heb wel juist het tegenovergesteld van Blunt. Ik zou juist kiezen voor een escort omdat die ervaren is dus zij/hij er wel voor zal zorgen dat niemand zich buiten de boot voelt vallen. Plus dan heb je ook veel minder kans op gevoelens die mogelijk ontstaan van welke kant dan ook.

Ja, dit. Lijkt me ook schoner op de een of andere manier.

Ook eens. Zou ook liever iemand hebben die er al aan 'gewend' is, die jullie door de eerste spanningen en onwennigheid kan slepen en waarbij je ook je eigen wensen/grenzen kenbaar kan maken. Zoals 'ik wil niet dat je met hem zoent, of hem oraal bevredigt', of welke andere wens je ook mag hebben.

Ik heb al een tijdje leuk contact met een mannelijke collega. Het vriendschappelijke contact wordt inmiddels steeds meer flirterig en ik begin hem echt leuk te vinden. Een paar dagen geleden heeft hij gevraagd of ik met hem uit eten ga en ik heb dit een beetje afgedaan met een grapje. Ik zou het echt graag willen maar voordat mijn relatie was verbroken ongeveer 1.5 jaar geleden had hij een seksuele relatie met een andere collega. Zij vond hem echt leuk, maar hij wilde niet in het openbaar met haar gezien worden en belde haar echt alleen maar wanneer hij zin had (haar verhaal, wat ze nogal regelmatig aan mij deed...).
Alhoewel er echt een klik is tussen ons maakt dit ook wel dat ik me afvraag of het verstandig is. Het hoeft tussen ons helemaal niet hetzelfde te gaan natuurlijk, maar ik wil hem ook niet de kans geven om dit te doen. Hij geeft mij nu helemaal niet dit gevoel hoor, wil met mij wel in het openbaar eten bijvoorbeeld en tagt me overal in op Facebook. God dit klinkt echt vreselijk, haha maar ahh ik wil hem niet eens leuk vinden. Wat vinden jullie? Zal ik het een kans geven?

Ja natuurlijk! Ga lekker samen eten en kijk hoe het loopt. Ik zou wel op tijd aan de rem trekken als je het gevoel hebt alleen voor de pleziertjes goed genoeg te zijn.
Maar ook zulke mannen vinden, meestal, ooit iemand waarmee ze wel serieus zijn.

Dankjewel voor je reactie kees, misschien moet ik het ook niet zo overdenken... Eens kijken of ik nog een balletje kan opgooien na mijn subtiele afwijzing ;) ik ga mijn biecht ook even verplaatsen trouwens, staat in het verkeerde subforum.

Allereerst even dit: ik kan me voorstellen dat ik herkend word. Dat is geen probleem, maar ik plaats dit met een reden als biecht dus het zou fijn zijn als je eventuele herkenning voor je houdt. Ik wil dit verhaal later ook weer weghalen, dus zouden jullie het niet willen quoten? Bedankt!

Mijn man heeft een paar jaar geleden besloten te stoppen met het werk waar hij voor heeft geleerd. Sindsdien heeft hij inmiddels enkele totaal verschillende banen gehad, maar niets is echt wat hij zoekt. Vorig jaar heeft hij plots zijn baan opgezegd (zonder overleg met mij). Hij heeft toen wel op tijd iets anders gevonden, maar het heeft wel iets gedaan met mijn vertrouwen. Ik vind dat je in een relatie (zeker met kinderen) zo’n beslissing niet alleen neemt.

Afgelopen weekend kwam ik erachter dat hij heeft gesolliciteerd op een nieuwe baan. Weer totaal iets anders, maar wel aansluitend bij zijn hobby/vrijwilligerswerk. Hij heeft het wel vaker benoemd, dat hij van zijn hobby zijn beroep wilde maken. Ik wist dat er iets speelde waarmee dit werkelijkheid kon worden (d.w.z., ik was op de hoogte van de vacature), maar hij heeft zonder overleg gesolliciteerd en ik kwam er bij toeval achter, omdat ik bij hem stond toen hij gebeld werd omdat hij werd uitgenodigd voor een arbeidsvoorwaardengesprek.

Inmiddels is het gesprek geweest en ben ik op de hoogte van de voorwaarden. Het is allemaal best positief, maar het zou wel om wisselende diensten gaan. Ochtend- of avonddiensten. Gelukkig geen nachtdiensten. We hebben zoals gezegd kinderen en ik vind het best pittig om de ochtenden of avonden helemaal alleen te doen. Als hij de baan zou aannemen zou het betekenen dat ik iedere week of de ochtenden, of de avonden alleen doe. Daarbij is het een geregel met opvang, want wisselend rooster, en heeft het ook wat financiële consequenties. Het verdient iets meer (met name door de ORT), maar de opvang wordt duurder en man heeft geen auto van de zaak meer (wat in ons geval betekent dat we een tweede auto moeten aanschaffen). Per saldo zal het niet heel veel schelen, maar het zijn wel allemaal dingen waar mijn man niet eens bij na heeft gedacht.

Ik voel me nu zo in een nare positie gezet. Ten eerste heeft hij weer iets achter mijn rug om gedaan, ik begrijp niet waarom hij niet gewoon bij mij komt en dingen bespreekt. Zeker omdat dit dus al de tweede keer is. Daarbij zegt mijn man nu: ik doe het alleen als jij erachter staat. Op zich heel goed bedoeld misschien, maar nu ben ik altijd de ‘boeman’. Als ik zeg dat ik het niet wil doet hij het niet, maar dan ben ik degene die hem misschien zijn droombaan ontzegt. Als ik zeg dat hij het wel moet doen, sla ik mezelf misschien over een paar maanden voor mijn kop omdat ik veel meer alleen zit en er dus veel qua huishouden en kinderen op mij alleen aankomt.

Ik weet gewoon niet zo goed wat nu te doen. Ik wil niet boos blijven, maar kan hier ook niet zomaar overheen stappen.

Iemand tips hoe ik het gesprek aan moet gaan en hoe we samen tot een goede beslissing komen?

Ik heb zo een afspraak bij de huisarts, omdat ik klachten had. Nu zijn ze eigenlijk alweer over. Hoe zeg ik netjes dat het waarschijnlijk gewoon door een te wilde (of in den beginne te droog) vrijpartij was?
(Ik zit er overigens ook voor nog iets anders hoor en dus niet voor niks)

Laatste zou ik niet vermelden. Gewoon zeggen dat daar de pijn al over is of zo.

Biechtje schreef:Ik heb zo een afspraak bij de huisarts, omdat ik klachten had. Nu zijn ze eigenlijk alweer over. Hoe zeg ik netjes dat het waarschijnlijk gewoon door een te wilde (of in den beginne te droog) vrijpartij was?
(Ik zit er overigens ook voor nog iets anders hoor en dus niet voor niks)

Je kan gewoon zeggen dat je wss last had van wrijving ofzo en dat dat al over is.

Biechtje met de man van de sollicitaties.

Ik zou wel aangegeven dat je jr gepasseerd voelt. En dat er ivm de kinderen zulke beslissingen samen gemaakt moeten worden. Omdat voor hun de zekerheid wel belangrijk is.

Nu zou ik het zelf niet erg vinden de middag en avonddiensten. Die heeft mijn man ook en dat gaat goed. Als jou man van dir baan echt gukkig wordt zou ik hem wel die baan laten aannemen met de voorwaarden dat hij er nu wel blijft en niet weer binnen 5 jaar gaat wisselen

Biechtje schreef:Dankjewel voor je reactie kees, misschien moet ik het ook niet zo overdenken... Eens kijken of ik nog een balletje kan opgooien na mijn subtiele afwijzing ;) ik ga mijn biecht ook even verplaatsen trouwens, staat in het verkeerde subforum.

Oke ik had zaterdag teveel gedronken en flink met hem geappt en nu hebben we komende week een date. Veel te spannend.

Biechtje met sollicitaties.

Ik snap dat het voor jouw een enorme omschakeling is en daar zullen jullie dan goede afspraken over moeten maken. Maar jij geeft aan dat jij het gevoel hebt dat er meer op jou terecht komt qua huishouden, dit zou denk ik niet nodig hoeven zijn, als je vriend savonds werkt is hij in de ochtend vrij en kan hij dan toch ook huishoudelijke taken doen?

Ik zou wel het gesprek met hem aangaan waarom hij niet eerlijk is over zijn sollicitaties en dat dat iets doet moet jouw vertrouwen.

Ik snap heel goed dat je je gepasseerd voelt Biechtje. Kan hij ook uitleggen waarom hij het niet heeft gezegd tegen je? Schaamt hij zich dat hij weer wat anders wil? Durft hij het niet goed aan te kaarten? (hoe is hij verder qua communicatie en past dit wel bij 'm?) of is hij het een beetje vergeten te zeggen (wat ook niet echt goed is natuurlijk). Het is zo gek dat hij zoiets bedenkt zonder echt de gevolgen te overzien, dat blijkt ook al uit dat hij niet echt na heeft gedacht over jouw invulling door zijn onregelmatige diensten, tweede auto, dat soort dingen. Het is op z'n minst gewoon gek dat ie't niet heeft gezegd en ik snap je gevoel hierin.

Kan je, als je dat gevoel opzij zet, er wel goed samen over praten? Misschien kunnen jullie samen echt even goed zitten en een lijst maken met alle voordelen en nadelen en dingen die veranderen en geregeld moeten worden. Dan hebben jullie beide duidelijk voor ogen wat er allemaal gedaan moet worden. En als je dan beide daar het gevoel bij hebt dat het haalbaar is, kan je samen een beslissing nemen.

Daarnaast zou ik ook zeker kijken naar de lange termijn. Een droombaan (of iig een hele leuke baan) op de lange termijn is echt heel wat waard natuurlijk. Meer dan elke paar jaar wisselen omdat hij het ergens niet meer naar z'n zin heeft. Hij heeft dat nu een paar jaar gedaan maar dat is het dus ook niet. Dus in die zin is dit wel echt een mooie kans.

Anderzijds is de onregelmatigheid ook wel iets om over na te denken voor de lange termijn. Dat moet hij wel echt zeker weten dat hij dat wil en kan, niet alleen qua vermoeidheid maar ook qua sociale dingen missen, z'n gezin missen. Is dat het allemaal waard? Dat zijn wel echt vragen waar hij over na moet denken.

Natuurlijk gun jij hem heus wel een echt leuke baan maar je bent inderdaad beide volwassen en hebt verantwoordelijkheden naar elkaar en als gezin dus dat moet hij wel echt meenemen in zijn beslissing.