Dat ligt helemaal aan de situatie en waar het om gaat, maar we hebben tegenwoordig wel kantoor deo. Die hint is wel aangekomen zeg maar.

Maar dat is dus niet met de persoon in kwestie besproken?

Als mijn collega onvriendelijk tegen mij is, dan trek ik me dat erg aan maar durf er waarschijnlijk niets van te zeggen. Als hij naar zweet ruikt zou ik dat in mijn huidige functie niet zeggen (wij doen soms best fysiek zwaar werk dus dat is bijna niet te voorkomen op sommige dagen). Maar toen ik nog in een winkel werkte, had ik dat wel gezegd omdat je niet wilt dat je collega voor schut staat voor de klanten.
Als mijn collega een fout maakt die van belang is, dan zeg ik dat wel (tegen hemzelf).

In mijn vorige baan in een winkel begon ik een keer in de middag en zag direct dat mijn collega haar blouse binnestebuiten aan had. Dat heb ik toen meteen gezegd. Ze was de hele ochtend al met onze baas aan het werk, maar die had er niets van gezegd (hij had het ook niet gezien, bleek toen).

Ik heb een collega met wie ik dat heb. Ik heb 1x gereageerd op een opmerking van hem (wat ik zelf vrij normaal vond, hij stelde iets voor waar ik het mee oneens was). En toen hoorde ik via mijn teamleider dat hij dat niet prettig had gevonden. En dat hij het idee had dat ik zijn werk niet serieus nam.

Sinds toen doet hij heel neerbuigend als ik een fout maak. Weglopen en dan heel hard zeggen 'sjonge jonge' of laatst aan de telefoon 'Jij maakt echt veel fouten de laatste tijd'.. Ik kan die man nou echt niet luchten maar voel me niet op mijn gemak bij hem om daar zelf wat van te zeggen, want dan weet ik dat ik echt bitchy ga reageren.

Ik heb het nu aangegeven bij mijn teamleider (wij vallen beide onder hem) maar die stelde voor dat ik hem zelf apart nam en hem aansprak op zijn gedrag en dat ik dat niet fijn vind. Maar hell no dat ik dat ga doen. Dat voelt voor mij gewoon niet 'veilig' genoeg nu. Dus ik laat het nu rusten. Wie weet voel ik me ooit mans genoeg of komt er een moment dat ik uit m'n slof schiet haha.


Inmiddels 3x mijn tekst aangepast hahaha. Spelfouten. Ben het forummen verleerd denk ik

Ligt idd aan de situatie en waar het om gaat. Op een gegeven moment werd een collega ook een vriendin van me, ja met haar besprak ik zeker andere collega's. Met anderen deed ik dat niet heel snel. Als het om fouten op het werk ging waarmee ik ook te maken kreeg, sprak ik desbetreffende college zelf aan.

Ik ben niet zo handig in lastige situaties goed bespreekbaar maken zonder soms ietwat bot en onvriendelijk over te komen, en vind het altijd wel even prettig om het eerst met een ander erover te hebben. Meestal is dat trouwens wel één en dezelfde collega waarvan ik weet dat ze het verhaal niet verder verspreid.

Ik was altijd heel direct. Dat werd mij niet altijd in dank afgenomen. Ookal verwoorde ik het netjes. Er werd dan juist achter MIJN rug weer over gepraat. Daar ben ik een beetje klaar mee. Mis eigenlijk wel mannen op mijn werk haha
Sindsdien hou ik dingen voor mij. Roddelen hou ik niet van.

Frankie, vind ik echt slecht van je leidinggevende overigens, want dat is ook aan hem om daarin te middelen, vooral als jij aangeeft dat je het zelf lastig vindt.

Binnen ons kantoor ben ik degene die dit soort dingen ‘moet oplossen’.
Laatst een collega die nogal naar zweet ruikt hier op aangesproken. Super moeilijk om te doen vind ik dat.
Maar ook conflicten tussen collega’s onderling los ik op. Collegas komen met dit soort dingen altijd bij mij.
Veel dingen laat ik collega’s onderling oplossen maar soms moet ik ze er op aanspreken.

Hee hoi Frankie!!

Het was niet 1 persoon helaas. In de pauze gingen ze tafeltennissen en kwamen daarna stinkend terug. Er is toen in de algemeenheid gezegd dat er daarna echt deo gebruikt moet worden.

Tegen 1 collega zeg ik ook gewoon dat hij deo moet gebruiken en dat vind hij ook niet erg. Twee andere collega's ruiken gewoon altijd een beetje vies, daar zeg ik het niet tegen. Maar die gebruiken iig middags de deo wel.

Frankieeee! Hoe is het meid? Up je huistopic even voor een update joh!!

Ontopic: ik ben sindskort veel assertiever op mijn werk. Als het me niet aanstaat zeg ik het sneller. Ik laat me zeker ook niet meer voor een karretje spannen. Als ik er zelf geen hinder van ondervind dan zeg ik het niet snel. Als iemand stinkt zou ik dat ook niet durven zeggen geloof ik.

Ik vind dat wel moeilijk. Ik probeer het vaak wel te benoemen maar niet direct genoeg denk ik.

Mijn voornemen is het direct te bespreken. Echter heb ik één collega die steeds woorden verdraaid en medestanders zoekt. Dus daar laat ik alles links liggen. Ik zie andere collega's dat ool doen, dus echt constructief voor het team is het niet.

We zijn toch allemaal volwassenen, ik vind het erg kinderachtig om niet eerst mijn collega aan te spreken maar het direct hogerop te spelen. Dat doet de collegiale relatie geen goed. Gelukkig heb ik hele leuke collega's en speelt dit op mijn werk niet. Mocht het voorkomen dan zou ik het wel tegen diegene zeggen, moet toch kunnen? Ligt er echt aan hoe je iets brengt.

Het ligt eraan wat.
We hebben een collega en die kan echt enorm boos worden om niks eigenlijk. Heb dat wel eens gezegd op zo'n moment dat ik niet prettig vind hoe die reageerde.
Maarja daarna eigenlijk niks veranderd, momenteel negeer ik zoveel mogelijk..hoewel daar de sfeer ook niet beter op wordt. Vooral niet omdat steeds meer collegas zich dus aan diegene begint te storen
Maar diegene hoest al maandenlang enorm hard, heb een keer gezegd van"misschien maar eens naar de dokter, klinkt niet zo heel goed?" en daar niet echt op reactie van gehad.

In principe altijd rechtstreeks. Hoewel ik collega's heb waarbij het of niet aankomt als ik het doe, of diegene kan niet op een normale manier reageren. Dan mag mn teamleider het gesprek aangaan.
Verder doe ik het zelf, ook al vinden ze me een zeikerd of whatever, je komt om te werken en niet om wat aan te klooien en de hele avond te zitten lullen en niks doen.

Ik ben heel erg direct. Dat brengt me wel eens in de problemen, maar vaak helpt het ook.
Maar er is 1 uitzondering: prestatie. Ik durf mijn collega's niet aan te spreken over hun werkethiek. Misschien hinten pof grapje maar ik denk dat ik daar wel mijn leidinggevende voor zou inschakelen, hoe naar dat eigenlijk ook voelt.

Ik zeg het direct tegen mijn collega's als ik voel dat de druppel bereikt is. Ook was ik een keer woedend op mijn directeur. Dat was toen ik ziek thuis zat en aan de telefoon een beetje liet doorschemeren dat hij het niet geloofde. Twee weken daarna had ik een gesprek op kantoor met hem en heb meteen flink de waarheid verteld, wel op een nette manier maar toch heel duidelijk. Het gesprek viel hem goed en hij was blij dat ik het zo besprak. En na het gesprek was het ook weer goed.
Ik denk als ik dit niet besproken had ik altijd met een wrok was blijven zitten. De beste man was zich namelijk van geen kwaad bewust.

Ligt aan de situatie. Ik heb een collega die regelmatig te laat komt, in de klas altijd met haar telefoon speelt en altijd klaagt hoe druk ze het heeft en binnen onze sectie zich altijd probeert te drukken voor extra taken. Over dat laatste zeg ik wel iets als sectiegenoot, maar de rest zijn mijn zaken niet. Daar heb ik geen last van, ook al vind ik het een slecht voorbeeld.

Dus meestal zeg ik het wel direct als iets me niet aanstaat, maar ik merk dat niet alle collega's dat doen en dat stoort mij wel. Wij hebben bijvoorbeeld een directe in-/uitgang aan de personeelskamer en een paar weken voor de kerstvakantie hing daar een briefje op dat ie ivm kou dicht moest blijven. Docenten moeten nu omlopen of via de gymzalen, maar die deur zit vaak op slot of via dezelfde ingang als de leerlingen, maar dat is ontzettend druk. En omdat die deur nog nooit dicht is geweest tijdens de winter, waren genoeg docenten het er niet mee eens en maakten die deur gewoon open. Zo ontstond een soort 'kamp open' en 'kamp dicht' maar na de vakantie was de deur echt afgesloten en kon je er niet meer door. Ik was die dag toevallig de eerste die de deur probeerde open te maken en enkele collega's die daar zaten begonnen te protesteren. Toen heb ik iets gezegd dat ik het onzin vond dat die deur dicht moest en daarin niet de eerste enige was. Met mijn huidige hormonen vond ik het echt onredelijk en ben toen weggelopen. Blijkbaar heeft een van die collega's dit aan mijn leidinggevende verteld. Ik weet niet wie en dat wil ze ook niet vertellen maar ik vind het zo kinderachtig! Ik kan zelf best direct zijn en ik heb dus ook liever dan men dat tegen mij ook is, achter de rug om vind ik heel naar.

Roddelen doe ik niet. Dus of ik zeg het tegen de persoon zelf of ik hou het voor mezelf. De laatste keer dat een collega me irriteerde zei ik dat ik hoofdpijn van haar kreeg. Vond ze grappig. Tja, het was toch echt zo.

Ik ben op werk vrij assertief. Dus als er iets bij mij gebeurt dat ik onprettig vind bespreek ik dat zeker, meestal meteen, soms kom ik er later op terug. Er komen ook regelmatig mensen binnen om hun verhaal te doen als er iets gebeurd is (HR) en dan is mijn eerste reactie ook altijd: heb je het al met diegene zelf besproken?

Als ik Frankie's leidinggevende was geweest had ik dat trouwens ook gezegd, bespreek het eerst zelf. Ik ben niet van mening dat een leidinggevende er is om te bemiddelen in eerste instantie, zeker niet als die er nooit bij is als dit soort dingen voorvallen want dan is het hear say. Als Frankie dan aangeeft dat ze dat lastig vindt dan zou ik voorstellen om het samen te doen. Het lijkt me beter als mensen het eerst zelf proberen op te lossen en als dat niet werkt "in te grijpen". Ik zou het echt heel ongemakkelijk vinden als mijn leidinggevende als een soort doorgeefluik zou moeten werken. Daar krijg je dan juist ook weer ongemakkelijke situaties van of misverstanden.

Ik ben recht voor z’n raap. Als ik het ergens niet mee eens ben of ik vind iets vervelend spreek ik dat gelijk uit. Ik ben altijd heel eerlijk, open en breng dat ook altijd wel met respect.

En jij Pippa? Het klinkt alsof er zich een situatie heeft voorgevallen of was het zomaar een vraag?