Naja, het laatste jaar klopt dat best aardig... Denk een keer of 4 of 5 nu in 2020. Maar dat komt dus omdat het die paar x is dat ik dit soort dingen doe..... Het eerste jaar was het zeker wekelijks, maar toen ben ik dus steeds meer stil gaan zijn denk ik...

Meh, waarom verzin ik NU pas de comeback: 'Misschien moet je minder tegen je plafond bonken, dan komt het stucwerk vast ook niet zo snel naar beneden als er hier een keer een peuter rondloopt'.

Hahah, ok niet grappig maar dat zou inderdaad een briljante reactie zijn. Maar jeetje wat een mens zeg.

Al moet ik zeggen dat ons huis ook echt mega gehorig is. Er een flinke laag isolatie in ligt en af en toe denk ik ook wtf is J aan het doen. Over de wasmachine maar niet te spreken. Als die op Max centrifugeren staat dan land hier een helicopter voor je gevoel. Maar ja kan moeilijk de wasmachine niet aanzetten of J op zijn bed vast binden. Wel lastig hoor zo’n mens onder je.

Andere vraag heb je al een nieuwe huisgenoot?

Hehe Whatever ?

Dat mensen überhaupt bonken joh. Dacht dat alleen in Amerikaanse films gebeurde.

Joh, het zou mij niets verbazen als de zus van mijn buurvrouw onder jou woont.
Tegenwoordig gaat het goed hoor, nadat we haar heel netjes maar heel duidelijk hebben gemaakt dat wij er niets aan kunnen doen als ze in de zomer, als je met je ramen open slaapt, je een keer een kwartiertje een baby hoort huilen bijvoorbeeld (daar kwam ze serieus over klagen).
Ze heeft zelfs de ventilatieroosters boven de ramen allemaal dichtgemaakt omdat ze helemaal gek werd van het gepraat van langs lopende mensen op de stoep. En dan wonen we dus in een dorpje van 1600 man waar het echt altijd uitgestorven is op straat..
We zijn ondanks haar geschreeuw en gevloek altijd heel rustig en netjes gebleven en heel duidelijk, het spijt ons dat je dat als overlast ervaart maar het kan gewoon gebeuren dat je eens wat van je buren hoort. Wij houden altijd rekening met onze omgeving maar aan sommige geluiden ontkom je gewoon niet.

Wat ontzettend vervelend Whatever. Ik zou echt niet van te voren aan gaan geven wanneer je gasten verwacht. Zo geef je haar nóg meer controle dan ze nu al heeft, of meer vingers. (Als in, je geeft een vinger en ze neemt je hele hand). Ik zou geen rekening meer met haar houden zoals je dat nu doet. Ook niet de aso buur gaan uithangen maar vanaf nu gewoon je leven leven. Die brief schrijven en en klaar. Genoeg geweest, het is toch nooit genoeg.

@ Minx: ja en nee! Hij heeft net getekend enzo en hij komt dus per 1 november. En mijn vorige huisgenoot is afgelopen 5 weken maar 2x thuis geweest om iets op te halen, dus het is stiekem wel genieten van alle rust en ruimte in mijn eentje! Wordt weer dubbel wennen als mijn nieuwe huisgenoot komt!

@ Saga: echt ongelooflijk he... Ik denk ook gewoon dat het iets psychisch is ofzo. En dat het daadwerkelijke geluidsniveau niet eens echt het verschil maakt, maar dat het in essentie gewoon iets is van totaal niet om kunnen gaan met een prikkel die je irriteert. En dat die er altijd zullen zijn. Een andere vriendin vertelde ook zo'n buurman gehad te hebben en dat die naar texel was verhuisd.. en dat ze een paar jaar later vroeg hoe het beviel 'en dat de meeuwen wel echt heel veel overlast gaven met het gekrijs'. Ik heb ook zoiets van ga ergens vrijstaand buiten de stad wonen, maar waarschijnlijk neemt ze het probleem gewoon met zich mee. Vooral omdat ze dus nog geen 3x per jaar normale leefgeluiden al helemaal niet trekt. Die tolerantiedrempel schuift dan alleen maar verder op.

@ Carrie: thanks. Ik ga idd een brief schrijven en verder geen rekening meer met haar houden. En uitzoeken hoe ik de deurbel uit kan zetten. Want als haar gebonk geen effect heeft gaat ze dus aanbellen, dus dat moet ik even tackelen.

Wat Carrie zegt, ga alsjeblieft weer je eigen leven leven en dus ook gewoon een uurtje dansen en visite ontvangen.

Ik zou in die brief dan wel echt de nadruk leggen op het feit dat jij geen rare dingen doet en normale leefgeluiden niet vermeden kunnen worden. Dus niet zozeer op haar gebonk.

Maar je weet zeker dat je een goede ondervloer hebt? Want ik vind het wel vrij bijzonder dat het getrippel van kindervoetjes kennelijk zo gehorig is.

Ik weet het in die zin zeker dat het eerste jaar dat ik hier woonde ze echt wekelijks dit gedrag vertoonde en ik er toen ook contact over heb gehad met andere buren en makelaar en dat het een bekend probleem was, dat er met meerdere buren voor mij mediating geweest is, dat makelaar vloer vervangen heeft, dat er daarna ook nog door buurtbemiddeling opnieuw metingen zijn uitgevoerd. En dat het basically was: het is bekend dat zij erg lastig is, probeer gewoon je leven te leiden.

Ik hoor de bovenburen overigens voor Amsterdamse maatstaven ook helemaal niet erg. Je hoort soms inderdaad iemand lopen, de wasmachine hoor je, bureaustoelen die verschuiven nu met thuiswerken, stofzuigen bijvoorbeeld. Als ze in het trappenhuis lopen. Dat soort dingen maar echt niet storend, naar mijn mening valt dat toch echt gewoon onder normale leefgeluiden bij het wonen in een appartement in oue amsterdamse huizen (die wel heel goed gerenoveerd en geisoleerd zijn), maar waarbij je nu eenmaal bepaalde geluiden altijd een beetje hoort. En dan inderdaad met name dingen als lopen, meubels schuiven, stofzuigen en dingen die vallen. Dat dreunt gewoon toch enigszins door.

Het is denk ik een beetje mijn conflictvermijdende persoonlijkheid geweest dat ik elke keer toch maar minder ging doen en dingen uit voorbaat maar niet deed omdat ik al wist dat ze dat wellicht zou kunnen horen. Ik moet er niet aan denken dat ik hier zelf een kindje zou hebben, dat zou echt niet te doen zijn met haar.

Ik snap trouwens niet helemaal wat je bedoelt met dat ik de brief moet schrijven zonder de nadruk te leggen op haar gebonk? Dat is toch juist hetgeen dat ik moet vragen of zij daarmee op kan houden?

Ik wil juist niet opnieuw de discussie gaan starten over waar en hoe ik minder lastig voor haar kan zijn. En dus absoluut niet het gesprek voeren over of mijn leefgeluiden wel of niet normaal zijn. Het probleem is vooral dat zij vindt dat ze een paar x per jaar best mag bonken (en dat dat waarschijlijk weer vaker gaat worden als ik niet meer 24/7 op mijn tenen ga lopen) en dat ik vind dat dat uberhaupt geen normaal gedrag is.

Dan moet ik toch ook juist daar de focus op leggen? Want het laatste wat ik wil is dus opnieuw gesprek aangaan/discussie voeren over of mijn leefgeluiden wel of niet acceptabel zijn. Omdat dat dus geen redelijk gesprek kan worden. En dat ik vooral wil aangeven dat qua bonken/aanbellen/conflict mijn grens nu echt wel bereikt is. En dat ik wil vragen om op te houden. Ik bedoel, als ik zelfs conflict krijg na 3.5 jaar letterlijk op mijn tenen lopen in mijn eigen huis en geen bezoek meer ontvangen en al helemaal geen feestjes geven. Dat ik zelfs ruzie krijg als ik op een zondagmiddag mijn beste vriendin met haar bizar rustige en welopgevoede peutertje van 1.5 een middagje over de vloer heb, ongepland omdat haar vriend weg moest (want normaal zou ik dat al niet doen > dat gaat toch al VEEL te ver?) en die nog geen 5 minuutjes door de kamer 'rent'.

Hoe zou jij een brief formuleren dan? Ik denk echt dat ik het om moet draaien. Dat zij degene is die overlast veroorzaakt voor mij met haar gebonk en of ze daarmee op kan houden en dat ik haar vanaf nu ook niet meer te woord ga staan als ze aanbelt. En als ze ECHT zoveel last heeft moet ze OF bij de makelaar zijn OF bij een psycholoog (wat ik vermoed aangezien het proces makelaar-ondervloer-metingen etc. dus al is geweest > maar dat zal ik niet zeggen hoor).

Wat een lastige situatie!
Hoe moeilijk misschien ook: ik zou proberen het briefje zoveel mogelijk bij mezelf te houden. Hoe (niet) lief je ook vraagt of ze wil stoppen met bonken, dat zal ze toch niet doen. Ik zou zeggen dat als ze klachten heeft, ze maar naar de verhuurder moet gaan.

Hmm... Ik had juist het idee dat ik dat duidelijk aan moest geven, want als ik nu besluit om 'weer gewoon te gaan leven' en zij dat nog meer gaat horen, dan ben ik bang dat we in een bonk-wedstrijdje gaan belanden. Omdat zij het vast persoonlijk op gaat vatten als ik over een week of 3 mijn beste vriendin en haar zoontje weer eens uitnodig.

Ik denk dat zij echt totaal niet beseft dat zij mijn woongenot verstoort en dat heb ik ook eigenlijk nog nooit gezegd. En iedere keer als ik aangeef wat ik allemaal al doe om rekening met haar te houden, neemt ze dat enkel als argumentatie dat ik die paar x per jaar dat ik nog wel iets doe het dus blijkbaar ook stiller kan doen. En ik dacht dat het daarom wellicht verstandig was om voordat ik 'zomaar' weer meer 'overlast' ga geven, ik ook richting haar een duidelijke grens aangeef (bonken is onacceptabel, spreek me op een later moment aan of bel de makelaar of politie als je vindt dat het acuut overlast is + als jij blijft bonken is dat voor mij overlast en zal ik daar op dezelfde manier mee omgaan). Juist VOOR ik weer normale geluiden ga maken en ze me dus vast ineens weer veel vaker dan 3x per jaar gaat horen en dat dan een wedstrijdje gaat worden wie het vervelendst kan doen. Ik hoop dat te voorkomen zeg maar.

Maar jullie denken dus dat ik daarmee juist conflict vererger?

Ik betwijfel of ze in dit stadium nog ergens voor openstaat. Wellicht zou je in de brief kunnen zetten dat je openstaat voor (buurt)bemiddeling? In haar hoofd ben je nu waarschijnlijk de slechtheid zelve, ik denk dat een normaal gesprek, als zij niet op punt van ontploffen staat het meest kansrijk is. Mits ze daarvoor openstaat natuurlijk, maar dan heb je dat tenminste geprobeerd.

Zelf ervaar ik ook snel overlast. Niet meer sinds ik hier woon, maar in gehorige flats wel. Nu had ik ook buren die om 2 uur 's nachts op bongo's gingen meppen. Of keffertjes alleen thuis lieten, die dan de hele dag of nacht aan het blaffen waren op het balkon. Oefenen met hun band op volle sterkte tot diep in de nacht. Ik zou echt dolblij geweest zijn met een buur die een afgebakend uurtje geeft. Het stressvolste van overlast vond ik dat ik nooit wist wanneer het begon en op zou houden. Dan kom je thuis van je werk dan is het maar de vraag of je die avond kunt slapen of ontspannen. Dat onzekere vond ik het ergst.

Ja precies, en de een is gewoon gevoeliger voor geluid dan de ander. En dat is echt heel vervelend, maar even heel cru gezegd is dat natuurlijk wel haar probleem. En dan moet ze bijv. verhuizen (nieuwbouw of de stad uit - middenin Amsterdam heb je nu eenmaal oude panden en veel buren), psychologische hulp zoeken of urgentie aanvragen. Een vriendinnetje van me heeft een burn out gehad en daarbij is haar tinnitus doorgeslagen in hyperacusis en die kan ook niet meer in haar huis zijn en heeft een heel psychisch traject en nu urgentieverklaring gekregen hier in Amsterdam. Ik moet natuurlijk eigenlijk de gewone dingen ook gewoon doen (en dan ben ik nog echt een makkelijke buur inderdaad zonder kinderen, huisdieren, feestjes of instrumenten). Die dingen die jij noemt zou ik echt al nooit doen bijvoorbeeld.

En dat onvoorspelbare snap ik ook heel goed. Dat had ik bijvoorbeeld met mijn thuiwerkende huisgenoot met videocalls tot half8 's avonds. Dat je inderdaad nooit wist wanneer en hoe lang is dan al een heel groot onderdeel van de stress.. Maar ik denk dat dat bij haar dus en al niet werkt (aangezien tijdens full lockdown 1 uurtje per week al niet bespreekbaar was) en dat ik dan vastloop in alles aan haar "moeten" doorgeven en het daardoor dan alsnog niet doen. Met mijn huisgenoot ben ik toen ook gewoon aan het begin van de week even gaan bespreken welke dagen wie werkt en wie thuis is en wanneer je bijv. een presentatie hebt. Ik heb liever dat ik af en toe een middag of een avond van tevoren weet dat jij zit te videobellen in de woonkamer, dan kan ik me erop aanpassen. En toen was het gelijk voor mij ook veel beter behapbaar.. Maar ikvrees dat dat bij haar niet echt de oplossing gaat zijn en dat ik dus sowieso eigenlijk bij de verkeerde mensen soms te ver ga in dat aanpassen.

Het open staan voor buurtbemiddeling is een goeie ja! Ik heb gisteren ook al op de site van de gemeente gekeken. Al stond er wel al bij dat ze ivm covid (zowel qua afstand houden als qua toegenomen overlast) enkel spoedeisende meldingen in behandeling nemen haha en alleen op afstand gesprek voeren. Maar ik kan het er in ieder geval inzetten om mijn bereidwilligheid te tonen.

Ik zou niet meer meebewegen maar aangeven dat haar gebonk ook jouw woongenot aantast en leefgeluiden niet te vermijden zijn. Bezoek ontvangen hoef je niet van tevorenaan te kondigen en ik zou aangeven dat je niet meer op haar geklaag ingaat op deze manier. Dat je bij dezen besluit om normaal je leven te gaan leiden en wanneer zij hier last van heeft kan ze klagen bij de daarvoor bestemde instanties.

Hou het kort bondig en zakelijk.

Lijkt me heel moeilijk ja Whatever. Ik hoop voor je dat je dit echt los kunt laten nu, hoe moeilijk ook. Je leeft haast in een gevangenis zo als ik hoor hoe erg je letterlijk en figuurlijk op je tenen loopt. Ik zou er ook geen hele lange brief van maken trouwens, ik weet hoe je van schrijven houdt Gewoon kort en bondig mededelen, aan heel veel details heeft ze denk ik niks. Je bent ook niet meer dan een korte uitleg aan haar verschuldigd.

Wat Fantine zegt ja! Zou zeker benoemen dat ze moet kappen met haar kutgebonk maar dan op een nettere manier

Idd hoe meer tekst hoe meer ze hier ook weer op kan reageren.

Haha thanks meiden! Daar kan ik wel wat mee. En inderdaad, vooral het stukje 'ik ben haar helemaal geen uitleg verschuldigd'. Ik ga het heel kort en feitelijk houden!

Goed zo! Heel veel succes.

Je kunt je tekst altijd even hier plaatsen? Kunnen we evt tips geven of meedenken.

Ik vind de inhoud van Fantine heel sterk!

Ohh wat irritant. Ik ben het eens met Carrie. Niet téveel woorden aan vuil maken maar wel aangeven dat dit het is vanaf nu.

Onze bovenbuurman is ook zo, terwijl je hier echt niet veel van elkaar hoort. Ik hoor de buren alleen als hun kinderen keihard krijsen bijvoorbeeld. Op een gegeven moment hebben we ook gezegd van joh je hebt echt niet veel last van ons, we werken allebei fulltime, zijn veel weg en geven nooit dikke feesten. Dit zijn normale leefgeluiden/gevolgen (het ging bij ons niet alleen over geluid) en daar moet je het maar mee doen. Dat hielp wel echt want hij klaagt nooit meer. En ik probeer hem ook wel tegemoet te komen door wat vaker het stoepje te vegen en het trappenhuis te zuigen.

Ik bedoel ook niet dat je ruimt voor discussie moet laten, maar juist duidelijk zijn dat jij je al genoeg aanpast en dat zij normale lefgeluiden te accepteren heeft. Wat anderen ookzeggen dus.

Als je juist als insteek van de brief haar gebonk neemt dan open je juist de discussie denk ik omdat je dan een ja maar reactie kan verwachten.