Hoe vergevingsgezind ben jij?

Ik herken je situatie trouwens nog steeds heel erg. En krijg een benauwd gevoel als ik het lees. Kan je misschien met iemand gaan praten, een coach of zo? Zodat je leert je eigen grenzen te bewaken. Want die zaak is heel belangrijk, maar het is wel maar een zaak. Jouw mensenleven, waarden en normen, grenzen en jullie zoon zijn een stuk belangrijker dan die zaak. Er wordt niet respectvol met je omgegaan en daar moet je zelf iets aan doen.

Lilou schreef:Ik sluit me volledig aan bij de reactie van Susan en het lijkt me heel verstandig dat je bij man de vraag hebt neergelegd hoe hij dit verder vorm wil gaan geven. Is het een optie (financieel, woningtechnisch etc) om je terug te trekken en het bedrijf toch niet over te nemen? Dat is een hele stap, maar eerlijk gezegd klinkt het als de enige stap om je huwelijk en je gezin te redden en vraag ik me af of je die zakelijke verbintenis op deze manier überhaupt nog wel moet willen. Denk je eens in hoe jullie gezin, de zaak en het contact met de schoonfamilie er over 1, 3 of 5 jaar dan uit zal gaan zien als jullie op deze voet verder gaan....

Daarnaast zou ik echt eens goed gaan nadenken waar jouw eigen grens ligt en wat jij zelf wil. Want je geeft aan dat je man inziet dat hij je in de steek gelaten heeft het afgelopen jaar en nu wel voor je op probeert te komen, maar ik ben het er eigenlijk wel mee eens dat het als halfslachtige pogingen klinken waarbij hij zich dus uiteindelijk veel meer aantrekt van zijn familie en zakelijke verbindingen, dan van zijn eigen vrouw en kind. Waren de contacten met deze familieleden altijd al zo? Of is dit pas ontstaan na jullie verhuizing en start bedrijfsovername?

Sterkte. Het klinkt als een ongelooflijk moeilijke situatie.

Eens, ik vraag me ook af of jullie dit überhaupt nog moeten willen.
Een bedrijf kunnen overnemen van familie klinkt als een fijne buitenkans, maar dat is het in de praktijk gewoon niet, want de prijs die jullie moeten betalen is als het erop aankomt alleen maar hoger dan wanneer je een bedrijf zou overnemen van mensen met wie je buiten het zakelijke om niks te maken hebt. Ik kan me voorstellen dat je man had gedacht hier makkelijk in te kunnen stappen, juist omdat het familie is, maar in de praktijk werkt het niet zo en gaat zijn gezin eraan kapot. Ik mag toch hopen dat zijn prioriteit bij jullie ligt en niet bij dat restaurant.

Ik hoop overigens niet dat jij je schuldig voelt als het uiteindelijk niet gaat lukken. Jij hebt je meer ingezet dan iemand van je had mogen vragen, meer gepikt dan redelijk is om dit maar op rolletjes te laten lopen. Je hebt echt je best gedaan.

Wow, Heftig Gijs. Heel veel sterkte, zit je ergens op een mooi eiland en dan kan je er nog niet van genieten. Ik hoop echt dat er betere tijden voor jou aankomen met of zonder je man. Maar ik sluit me aan bij Susan, Geel en HG jij bent niet de gene die altijd maar het boetekleed hoeft aan te trekken. En je man moet echt meer achter je gaan staan en voor je op komen.

Ooh Gijs, ik krijg het letterlijk benauwd van je berichtje. Je zit gewoon in een situatie waarin je constant moet vechten maar alleen maar keer op keer onderuit geschopt wordt. Ik vind het voor je zoontje sneu maar vooral voor jou. Trek dat boetekleed niet aan, laat je man die confrontatie met zijn familie maar eens aangaan. Jij hebt genoeg gedaan, nu is hij aan de beurt.
Eerlijk gezegd klinkt het allemaal niet erg hoopvol, sorry. Je gaat dit gewoon niet volhouden joh!
Heeel veel sterkte, hoe lang blijven jullie nog?

Wat heftig Gijs. En wat naar om zo met ze op vakantie te zijn. Hoe lang blijven jullie nog weg? Heel veel sterkte met alles

Lotus schreef:
Maar waarom ga je dan? Daar ben ik wel benieuwd naar

Omdat niet gaan de onderlinge verhoudingen ook op scherp zet (misschien nog wel meer).

Kan je met iemand praten? Kan je jouw familie bellen of een vriendin?

Jeetje Gijs wat een rot situatie waar je in zit. Helemaal nu je op vakantie bent en zo op elkaars lip zit.

Ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Wat zit je in een onmogelijke rot situatie. Ik wil je veel sterkte toe wensen. Verder kan ik mij volledig vinden in de reacties van Quikster, Susan en Marin.

Hoe gaat het met je? Ik heb echt zo met je te doen en hoop dat je je ok voelt daar... :S

Susan schreef:

Lilou schreef:Ik sluit me volledig aan bij de reactie van Susan en het lijkt me heel verstandig dat je bij man de vraag hebt neergelegd hoe hij dit verder vorm wil gaan geven. Is het een optie (financieel, woningtechnisch etc) om je terug te trekken en het bedrijf toch niet over te nemen? Dat is een hele stap, maar eerlijk gezegd klinkt het als de enige stap om je huwelijk en je gezin te redden en vraag ik me af of je die zakelijke verbintenis op deze manier überhaupt nog wel moet willen. Denk je eens in hoe jullie gezin, de zaak en het contact met de schoonfamilie er over 1, 3 of 5 jaar dan uit zal gaan zien als jullie op deze voet verder gaan....

Daarnaast zou ik echt eens goed gaan nadenken waar jouw eigen grens ligt en wat jij zelf wil. Want je geeft aan dat je man inziet dat hij je in de steek gelaten heeft het afgelopen jaar en nu wel voor je op probeert te komen, maar ik ben het er eigenlijk wel mee eens dat het als halfslachtige pogingen klinken waarbij hij zich dus uiteindelijk veel meer aantrekt van zijn familie en zakelijke verbindingen, dan van zijn eigen vrouw en kind. Waren de contacten met deze familieleden altijd al zo? Of is dit pas ontstaan na jullie verhuizing en start bedrijfsovername?

Sterkte. Het klinkt als een ongelooflijk moeilijke situatie.

Eens, ik vraag me ook af of jullie dit überhaupt nog moeten willen.
Een bedrijf kunnen overnemen van familie klinkt als een fijne buitenkans, maar dat is het in de praktijk gewoon niet, want de prijs die jullie moeten betalen is als het erop aankomt alleen maar hoger dan wanneer je een bedrijf zou overnemen van mensen met wie je buiten het zakelijke om niks te maken hebt. Ik kan me voorstellen dat je man had gedacht hier makkelijk in te kunnen stappen, juist omdat het familie is, maar in de praktijk werkt het niet zo en gaat zijn gezin eraan kapot. Ik mag toch hopen dat zijn prioriteit bij jullie ligt en niet bij dat restaurant.

Ik hoop overigens niet dat jij je schuldig voelt als het uiteindelijk niet gaat lukken. Jij hebt je meer ingezet dan iemand van je had mogen vragen, meer gepikt dan redelijk is om dit maar op rolletjes te laten lopen. Je hebt echt je best gedaan.

Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten. Wat er nu op deze vakantie is gebeurd, toont precies aan hoe de situatie in elkaar steekt. Jij en je gezin zijn ondergeschikt, zelfs zover dat je álles door hun laat bepalen: van welke berichten je wel of nie top FB post tot het zelfs verwijderen daarvan. Vóór hun. Ze dicteren jullie leven, je zoon heeft nu al een scheldtirade over zich heen gekregen en of dat nu wel of niet terecht was, of dat nu wel of geen opbouw van frustraties was: dat doet er niet toe. Als je met respect met elkaar omgaat, dan praat je dit uit als volwassenen. En niet in het bijzijn van kinderen die je nota bene uitscheldt.

Susan verwoordt volkomen hoe je man ook op mij overkomt. Als een klein mannetje dat daar maar probeert alles goed te doen, maar de prijs die jullie aan het betalen zijn is te hoog. Echt te hoog. Jouw eigenwaaarde gaat eraan, de toekomst gaat eraan, je gezin, en waarvoor? Voor een paar centen? Zoek dan ergens een baan waar jullie wél gelukkig worden en waar je wél jezelf mag zijn. Dat is niet bij deze mensen. En deze mensen zijn ook als het dadelijk wél geregeld is allemaal nog steeds een rotte appel in jullie leven. Dat verandert niet.

De overname wordt nu keer op keer gebruikt om hun zin door te drukken en om jullie te manipuleren. Het is naief van je man te denken dat dat ophoudt als de papieren nu eenmaal zijn getekend.

Jij wordt ondertussen monddood gemaakt en je man laat dat keer op keer gewoon toe. Zelfs dat zijn kind wordt uitgescholden laat hij toe. En vervolgens moet jij alsnog de boel redden en het boetekleed aantrekken? Hoe oneerlijk is dat?

Och Gijs, wat een egoïsme en machtsvertoon zeg door je schoonfamilie. Ze lijken jullie helemaal in de greep hebben. De sleutel om jouw welzijn en het welzijn van jullie gezin te redden ligt inderdaad nu bij je man, door duidelijke grenzen aan te geven. Loyaal zijn is één ding, maar je kind laten uitschelden en je vrouw laten kruipen vind ik van een héél andere orde. Ik voel je machteloosheid en je boosheid. Laat ze er alsjeblieft zijn, want als je dit soort dingen blijft opkroppen en niet mag uiten dan gaat het op een gegeven moment niet meer.

Je lijkt me zo'n lieve vrouw, geloof in jezelf en laat niet over je heen lopen meisje.

Heel veel sterkte en wijsheid!

Als ik heel eerlijk ben vind ik hem op dit punt ook egoïstisch. In elk geval wel als er nu niks verandert, als hij dit zo laat gaan. Ik snap dat hij dat restaurant graag wil en dat het belangrijk voor hem is, maar dat mag niet ten koste gaan van je partner.

Ik heb meer het idee dat hij is lamgeslagen en denkt dat het wel allemaal over gaat zodra de overname rond is. En ik denk dat dat naief is, want die mensen verdwijnen dan niet stel op sprong uit jullie leven.

Nou ja, hij verwacht wel heel veel van haar om de lieve vrede te bewaren en daarmee zijn kans op succes te vergroten. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat zelf totaal niet door heeft. Zelfs al zou het tijdelijk zijn, dan nog vind ik eigenlijk niet dat hij dit van haar kan vragen, hoe lastig de situatie voor hem ook is.

Bedankt voor jullie reacties, jullie hebben helemaal gelijk. Vlak voordat we weg gingen is thuis de bom gebarsten en heb ik gezegd dat ik niet bij hem wil blijven als hij van mij verwacht dat dit de rol is die ik op mij ga nemen. Gek genoeg heb ik juist een hele sterke mening en persoonlijkheid, dus deze vorm van onderdanigheid past me ook helemaal niet. Ik heb het gevoel dat ik continu een kunstje aan het opvoeren ben. Hij heeft mij beloofd dat hij het vaker voor mij op gaat nemen, maar ik weet zelf niet of het nog op tijd is. Het moeilijke vind ik dat hij zegt dat hij zonder mij de overname niet meer wil doen, en dan voel ik me ook weer verantwoordelijk daarvoor en voel ik me schuldig om dat voor hem kapot te maken. Ik zeg dan wel tegen hem dat het allemaal niet afhankelijk zou moeten zijn van mij, maar hij wil dit alleen samen doen. Voor mij is het geen droom en ik zou ook nooit in de zaak mee gaan doen en helemaal niet met die hele familie erbij...
Ik weet het gewoon even niet. Ik wil mezelf gewoon weer belangrijk vinden en ook het gevoel hebben dat ik weer wat respect heb voor mezelf, dat is het afgelopen jaar echt ver te zoeken geweest.

We zitten hier tot en met zondag en hebben ze de afgelopen dagen flink ontweken. Op momenten dat we samen zijn doen we alsof er niets aan de hand is. Ik tel de dagen af!

Niet schuldig voelen, lieve Gijs, jij maakt het niet kapot. Zijn familie maakt het kapot. Niet jij. Jij hebt je uiterste best gedaan, en zou alles normaal verlopen, dan zou je nog steeds je uiterste best doen. Aan jouw intenties ligt het echt niet. Het enige wat jij doet (of hopelijk gáát doen) is je grens aangeven en dat ben je ook gewoon aan jezelf verplicht, anders ga je eraan onderdoor.

In een normale situatie zou je dit dilemma helemaal niet hebben. Het heeft er echt, echt niks mee te maken dat jij hem dit restaurant niet gunt, want dat doe je wel, je bent er zelfs voor naar de andere kant van Nederland verhuisd. Maar je moet nou eenmaal wel jezelf in bescherming nemen.

Dat hij die zaak niet wil overnemen als het zonder jou is lijkt me trouwens niet meer dan gezond. Jullie zijn een stel, jullie hebben een gezin en als het erop aankomt en dit werkt niet meer zo dan kiest hij voor het gezin. Ik zou het verontrustender vinden als hij had aangegeven het koste wat het kost te willen, met of zonder jou.

Echt, niet schuldig voelen. Ik snap dat het heel rot is en dat dat gevoel de kop opsteekt, maar het is niet terecht, het is niet jouw schuld.

Eens met Susan, zijn familie moet zich schuldig voelen en niet jij! Jij hebt echt niets misdaan!
Ik denk dat jullie de overname op een laag pitje moeten zetten en eerst moeten werken aan jullie relatie.
Wil jij daar überhaupt nog wel wonen? Dicht bij schoonfamilie wat niet goed gaat maar ver weg van jouw familie? Heb je daar vriendinnen? Is er iemand met wie je kunt praten.
Sterkte! Maar voel je vooral niet schuldig, kom voor jezelf op!

Vanavond kreeg mijn man een berichtje van zijn oom dat hij hoopt dat we dit in Nederland achter ons kunnen laten (hij had zich op het strand door mij genegeerd gevoeld omdat ik niet direct naar hem toe was gekomen toen ze aankwamen en dus dacht hij dat ik nog boos op hem was. Uiteraard deed ik dit niet bewust, maar was ik gewoon mijn kinderen in de gaten aan het houden en ben ik later gewoon naar ze toe gegaan ) en daar kunnen beginnen met een schone lei. Mijn man vraagt nu aan mij of ik dat ook wil proberen , omdat dat volgens hem wel nodig is voor een goede samenwerking. Ik vind dit zo moeilijk. Natuurlijk wil ik me volwassen opstellen en vergeven, maar ik kan dit gebeuren gewoon niet loslaten. Het is voor mij dan natuurlijk ook geen opzichzelf staand incident, maar een opeenstapeling van heel veel moeten incasseren.
Ik snap dat mijn man dit van mij nodig heeft, omdat hij er niet tussenin kan staan. Maar ik wil er ook gewoon niet meer in betrokken worden. Het is hun samenwerking en ik wil daar buiten staan. Maar dat is waarschijnlijk niet reëel...
Het hele idee van de overname laten varen hebben we het wel over gehad, maar mijn man wil het sowieso nog een jaar proberen omdat dit een jongensdroom van hem is en hij het anders ook lullig vindt voor zijn oom omdat die zoveel voor ons gedaan heeft (en daar zit voor mij ook precies het probleem. We doen alles uit een soort dankbaarheid, maar hij ziet niet meer hoeveel wij er zelf voor moeten doen en ook vooral laten)

Och Gijs, wat een narigheid. Fijn dat jullie vandaag naar huis gaan, wat een ellendige schoonfamilie zeg.. Ik kan me voorstellen dat je mee wil gaan in de overname omdat je man dit graag wil. Ik denk alleen dat dit van jou ook heel wat vraagt. Vergeet je jezelf niet? Het lijkt me echt een rotsituatie om deels afhankelijk te zijn van zulke nare mensen. Het is jouw gezin en jouw geluk. Niet dat van je schoonfamilie! Praat er goed over met je man en stel duidelijk grenzen/afspraken en laat dit nooit ten koste gaan van jullie gezinsleven. Ik hoop dat jullie er samen uit komen, bah ik vind dit zo verdrietig voor je! Sterkte en succes voor de komende tijd. Oja, en voor je man: schuldgevoel is een slechte raadgever, daarbij mag je jezelf bedenken, zeker nu hij weer met zijn neus op de feiten is gedrukt afgelopen vakantie. Zijn gezin staat nu op het spel. Ik heb het idee dat die familie een manipulatief spelletje met hem speelt en vooral voor de buitenwacht leeft. Omdat je voor iemand (kinderen en vrouw notabene) opkomt, betekent dat niet perse dat je ondankbaar bent natuurlijk.. Ik word er zelf al helemaal boos van, wat een rotsituatie!

Dus oom draait zich in een slachtofferrol (want boehoe, Gijs kwam niet direct naar me toe, etc) en jij moet je dan maar gaan 'gedragen'?

Kijk, ik zeg niet dat jullie je boeltje moeten pakken en vertrekken, maar ik vind ook niet dat met name jij naar hun pijpen hoeft te dansen. Of die van jouw man. Het beeld wat je man heeft van de situatie zal niet zo snel veranderen aangezien hij niet ziet welke offers jullie brengen. En als hîj die offers wilt brengen prima, maar hij heeft nu wel een gezin om rekening mee te houden. Kun jij dit überhaupt nog een jaar aan? En wat vindt hij daar dan van?

Verder ben ik het met Susan eens. Je hoeft niet altijd de lieve vrede te bewaren.

Ergens heeft die oom dus wel in de gaten dat er vanalles niet lekker loopt hè? Want waarom anders 'met een schone lei beginnen'?
Ik vind dat überhaupt altijd een rare uitdrukking want gedane zaken nemen geen keer, en iets wat gezegd is kun je niet meer 'ontzeggen'. Die vrouw heeft jullie zoon uitgescholden en dan ook nog op een lage gemene manier en mag zich kennelijk ook gewoon als een driftige kleuter gedragen en dat wordt meteen goedgepraat, maar jij (terwijl je reden genoeg hebt met puur dit voorval, laat staan de opeenstapeling) moet dan maar vergeven en vergeten, zand erover en gezellig weer door.

Ik snap echter ook dat die overname belangrijk is, en jullie hebben niet voor niets alles opgegeven om deze nieuwe stap te zetten. Maar tegelijk denk ik, toen wist je niet wat je nu allemaal weet.

Misschien kun je voorwaarden stellen, naar je man toe vooral, maar algemeen geldend?
Bijvoorbeeld dat een overname geen chantagemiddel, geen pressiemiddel en geen aalmoes is. Want nu lijkt het alsof jullie door de goede goedheid van oomlief dit mogen proberen, maar zo is de werkelijkheid niet. Jullie hebben er minstens zoveel voor ingeleverd. Dus geen dankbaarheid meer, geen je hoofd buigen want 'de heilige overname'.
Daarnaast zou ik een excuus eisen van de vrouw die je zoontje heeft uitgescholden, in welke vorm dan ook. Dat had nooit mogen gebeuren en zij mag daar zelf excuus voor aanbieden, al stuurt ze maar even een berichtje.
En ik zou je man heel duidelijk maken dat jullie gezin op de eerste plek komt, altijd en overal. En dat jullie best bereid zijn veel tijd met hem op te geven voor die zaak die hij kan overnemen, maar als er iets voorvalt hoort hij aan jouw kant te staan en niet de boel steeds te gaan sussen 'want de heilige overname'.
Immers, als jij er alleen had willen voorstaan kun je ook met de kinderen terug verhuizen naar een buurt waar jij je wel lekker voelt.

Wat een gedoe, lieve Gijs...
Ik hoop dat je ergens ook mensen hebt die er voor jou zijn.

Je man is dus wéér op jou in aan het praten om alles in te slikken. En dat jaar proberen, dat lijkt me ook maar betrekkelijk als dat betekent dat van jou dan wordt verwacht dat je het ook nog een jaar probeert. Het kan dan wel een jongensdroom zijn, maar dat is nou precies het hele punt: hij is geen jongen meer. Als je een jongen bent is alles simpel, dan krijg je volwassen conflicten vaak nog niet zo mee, dan zie je je familie gewoon als leuk en gezellig en het belangrijkste: je hoeft alleen nog rekening te houden met jezelf. Hij is nu volwassen, alles is niet meer zo ongecompliceerd als vroeger, hij heeft een partner en twee kinderen met wie hij rekening moet houden, hij kan niet langer verwachten dat alles om zijn jongensdroom draait.
En ik vind het ook ergens niet zo eerlijk als hij het steeds op die manier naar jou verwoordt, als hij steeds het woordje 'droom' in de strijd gooit, want jij hebt al genoeg (onterechte) schuldgevoelens hierover.

Niet dat het trouwens gek is dat hij die overname wilde, want in heel veel families zal zoiets wel in normale harmonie kunnen, maar dat is hier dus niet en dat zal hij toch onder ogen moeten zien. Die zogenaamde jongensdroom is in de realiteit compleet anders. En voor jou misschien wel niet leefbaar. Alles achter je moeten laten om ergens anders opnieuw te beginnen is al pittig, dat is extra pittig als het niet eens echt jouw wens was en als je man, eenmaal ter plaatse, meteen in een familiebedrijf gaat werken waardoor jij naast je baan thuis overal voor opdraait, maar als je daar dan ook nog eens slecht wordt behandeld door je nieuwe omgeving en je eigen man - de enige vertrouwde volwassene die je op dat moment nog om je heen hebt - staat niet eens als een blok achter je, dan is het gewoon een heel eenzame en eigenlijk niet haalbare onderneming. En dat moet hij toch echt eens onder ogen gaan zien.

Dus ik zou me, als ik jou was, zeker niet laten vastpinnen op dat jaar, en het gewoon eerlijk aangeven als je het al eerder niet meer trekt. Want het klinkt nu misschien als een klein offer dat hij van je vraagt, 'geef het een kans, geef me één jaar om het te proberen' maar een jaar is gewoon láng, zeker als je je zo ongelukkig voelt en het gevoel hebt dat je er alleen voorstaat. En dat mag hij in mijn ogen dus ook eigenlijk niet van je vragen. Het gaat zolang het voor jou nog gaat. En daarna niet meer.

Ik zou na de vakantie met alle betrokken om tafel gaan. En dat gesprek hebben jij en je man dan al voorbereid, jullie hebben dan samen besproken wat jullie willen en hoe jullie het willen.

Ik denk dat jullie wat stelliger moeten zijn in wat jullie willen/ jullie wensen zijn. Ik heb het idee dat er vooral wordt gedaan wat de rest wil en dat jullie daar maar in mee gaan.

Als het nog steeds de intentie van iedereen is dat jullie de zaak overnemen dan moet je gewoon stelliger zijn in hoe je dat wilt en niet om in een slachtofferrol te gaan zitten maar gewoon omdat het voor jullie als gezin, voor jullie relatie en voor jullie toekomst ook haalbaar moet zijn.
Wil niemand hier aan mee werken of loopt dit gesprek totaal niet en worden er geen concrete afspraken gemaakt die op papier komen te staan, dan zou ik er denk ik mee stoppen (met die hele steunende rol in de overname) Ik geloof dan namelijk niet dat jij er gelukkig van wordt en dat het goed is voor jou en je gezin.

Inderdaad ja, blijkbaar liggen de verwachtingen van je schoonfamilie en in elk geval van jou, maar hopelijk ook van je man, nogal uit elkaar. Als die in zo'n gesprek van beide kanten expliciet naar voren worden gebracht, kunnen jullie beoordelen of het mogelijk is om samen in die zaak te zitten of niet. Dan ben je van deze aanmoddersituatie af. Wanneer het mogelijk lijkt te zijn, inderdaad zwart op wit vastleggen wat afgesproken is. Bijvoorbeeld dat jij niet in die zaak zit en daar dus niet komt opdraven.

Wel heel belangrijk dat je eerst met je man op een lijn komt en dat hij ook daad bij woord voegt. Dus niet schipperen en proberen iedereen tevreden te houden, want dat kan niet in deze situatie. Denk dat zo'n gesprek alleen kans van slagen heeft als jullie beiden er echt hetzelfde in staan.

Ik herken ook wel wat in deze situatie, mijn voormalig schoonmoeder had ook nog wel eens haar meningen en verwachtingen richting mij. Dat ventileerde ze dan bij mijn ex die het weer aan mij vertelde / bij mij neerlegde, wat voor onzin het ook was. Dat herken ik ook wel in deze situatie, ook uit de eerdere topics die je had. Achteraf gezien snap ik niet dat ik zo gek ben geweest überhaupt ergens op in te gaan of het me aan te trekken. Mijn ex had me gewoon back-up moeten geven in plaats van steeds de lieve vrede proberen te bewaren. Hoop dat jouw man ook het licht ziet wat dat betreft, voor het te laat is om de relatie nog te redden.