Hoe reageer jij op heftige situaties?

Soms denk ik dat ik het stress gen mis ofzo.
Vandaag gehoord dat mijn vader toch een open hart operatie moet ondergaan. Minstens 4 aders hebben 'hulp nodig'.
Ik daarentegen ben de rust zelve.

Toen we mijn dochter kwijt waren ook. Ik was heel kalm, rationeel en ging heel zakelijk te werk.

Zo kan ik nog wel meer situaties benoemen.
Soms vraag ik me af of dat niet gek is. Waarom paniek ik niet? Waarom huil ik niet? Waarom blijf ik lachen en ga ik door?

Hoe gaan jullie om met heftige situaties?

Heb je niet dat het dan na afloop komt Lejow?

Heftig wat er gebeurt zeg, misschien dat je systeem automatisch in zo’n houding gaat, juist om alles nog wat te overzien?

Ik reageer ook heel rustig. In paniek situaties kan ik ook heel rustig zijn en goed relativeren en zoeken naar oplossingen. Maar ook toen mijn dochter net geboren was, was ik heel rustig en qua emoties zelfs helemaal vlak (hoewel dat mogelijk ook met de morfine te maken had). Verdriet kon ik wel voelen in de vorm van triest zijn, maar dat verdriet kwam zeg maar niet los. Pas later kwamen bij mij de tranen, maar op het moment zelf wilde ik haar alleen maar vasthouden en knuffelen terwijl ik mijn eigen emoties leek te blokken. Ik moet ook zeggen dat ik dat oké vond omdat het juist heel mooi en sereen was en ik had ook echt niet een huilend wrak willen zijn in de momenten dat ik nog bij haar kon zijn.

Ik ga in de regelmodus. En als ik dan later alleen op de bank zit ga ik even huilen.

Hugo schreef:Ik ga in de regelmodus. En als ik dan later alleen op de bank zit ga ik even huilen.

Ik ook ja, neem graag de leiding in stressvolle situaties. Daarom vind ik mijn werk in de acute zorg ook zo leuk.

Hugo schreef:Ik ga in de regelmodus. En als ik dan later alleen op de bank zit ga ik even huilen.

Ik ook.

Hoe gestresster mensen om me heen zijn, hoe rustiger ik word. Als alles meer onder controle is of ik alleen ben, breek ik eventueel.

Ik ga volledig in overlevingsstand/regelmodus. En omdat ik dat doe, voel ik vervolgens de heftigheid ervan niet meer. Ook niet als het voorbij is.

Toen ik op de SEH belandde werd mij gevraagd of ik wilde blijven, want dat vonden zij verstandiger. Maar ik wilde het echt niet, omdat ik aan de maanden met mijn man dacht toen hij in het ziekenhuis lag. Ik ging tegen beter weten in naar huis. En dan pas merk ik dat het me toch echt meer heeft aangegrepen dan ik dacht.

Ik ben tot nu toe een paar keer iets echt heftigs tegengekomen en mijn lijf gaat dan in de vluchtstand. Zodra die eerste reflex weg is, ga ik helpen en/of denk ik weer rationeel na. Maar in eerste instantie altijd op afstand dus.

Ik schiet eerst kort in paniek en stress, blaas dan ff stoom af en word rustig en kalm en ga dan praktisch te werk.

Ik reageer ook altijd heel rustig,los eerst alles op,blijf kalm voor alle betrokkenen etc. Maar zodra dat het dan voorbij is breek ik vaak en ben ik dagen van slag.

Joey schreef:

Hugo schreef:Ik ga in de regelmodus. En als ik dan later alleen op de bank zit ga ik even huilen.

Ik ook.

Hoe gestresster mensen om me heen zijn, hoe rustiger ik word. Als alles meer onder controle is of ik alleen ben, breek ik eventueel.

Dit. Ik ben dan ook BHV'er op mijn werk en erger me dan ook altijd dood aan de andere, paniekerige, BHV'ers ?

Bij mij ligt het eraan of ik controle kan krijgen in de situatie. Als ik geen controle heb word ik vaak vooral onrustig. Dat wil ik alles weten, om rationeel dingen te kunnen plaatsen. Maar emotioneel ben ik dan onrustig en dat komt er later vaak uit.
Als ik wel controle kan krijgen/nemen ga ik in de regelstand en schakel ik emoties min of meer uit. Dat komt dan op een later moment wel terug.

Ik kan heel snel, adequaat en rustig reageren op heftige situaties. Mijn hersenen worden ook scherper en neem ook graag de leiding dan.

Met 1 grote uitzondering: mijn zoon. We hebben in zijn 3 jaar 3 keer gedacht hem kwijt te raken. En ik blokkeerde volledig, hyperventileren, weg willen rennen en complete paniek. Mijn man wist niet wie hij voor zich had: die vrouw die iedereen altijd helpt, bijna gek is op bloed en operaties, zakte nu volledig in elkaar. Ik vind het ontzettend vervelend dat ik hier zo reageer, júist omdat ik de andere kant van mezelf zo ken.

Mijn vader had 2 jaar geleden hartstilstand en vorig jaar kanker en daar kan ik dan, zelfs zo op afstand, heel rustig mee omgaan. Stress ook nul vanwege het virus nu.
Maar heb dus wel zwakke plek.

Ik reageer normaliter altijd snel, adequaat en zonder emoties.
Maar als het mijn kinderen betreft dan bevries ik en doe ik letterlijk niks behalve soms gillen (de eerste tijd dan, als ik eenmaal van de schrik bekomen ben wel). Echt vreselijk slecht maar ik kan er niks aan doen.
Gelukkig zijn mijn kinderen in die situaties altijd nog gered en getroost door omstanders...

Toen m'n vader een hartstilstand kreeg ging ik meteen in de regelstand. Ik moest sowieso m'n moeder kalmeren, die was helemaal van het padje en in het ziekenhuis heb in m'n tantes gebeld, eenmaal thuis meteen lijstjes gemaakt met wat geregeld moest worden, midden in de nacht. Dus ik ga in de regelmodus. Heb ook amper een traan gelaten om de hele situatie terwijl het echt m'n grootste nachtmerrie is een van m'n dierbaren te verliezen. Heel raar en onwerkelijk.

Ik ga handelen. Denk dat mijn werk dat ook mee brengt. Probeer meteen overzicht te krijgen en ga regelen. Toen ik laatst in Amsterdam was en een scooter daar wilde remmen voor een fietser maar de weg glad was door de regen en onderuit ging met de scooter en daarmee alsnog die fietser onderuit tikte en deze op de weg klapte ben ik meteen uit de auto gesprongen 112 gebeld. Mensen met paraplu boven de dame laten houden. Iemand had een regencape deze over haar heen gelegd en tegen haar blijven praten tot de ambu er was. Zo ook de scooter rijdster nog in de gaten gehouden. Deze had niets.

Ben wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben daarin.
Toch dat stukje fight, flight of freeze dan..

Mijn stukje slaat trouwens alleen op levensbedreigende situaties. Als een kind zijn kin compleet open heeft staan (ja, je kon gewoon naar binnen gluren) omdat het is gevallen, of omdat het een brandplek heeft of een scheur in de wenkbrauw, dan ben ik wel in staat om direct te handelen. Maar wanneer er plots een heel nare, levensbedreigende situatie is, zoals een auto ongeluk, dan is het absoluut vluchten en neemt mijn primitieve brein me volledig over. Gelukkig is dat nog maar een paar keer gebeurd. Ik zou dus echt niet op de SEH kunnen werken.

Dee schreef:

Joey schreef:Ik ook.

Hoe gestresster mensen om me heen zijn, hoe rustiger ik word. Als alles meer onder controle is of ik alleen ben, breek ik eventueel.

Dit. Ik ben dan ook BHV'er op mijn werk en erger me dan ook altijd dood aan de andere, paniekerige, BHV'ers ?

Herkenbaar!

Ik eerste instantie doe ik alles om te helpen, mocht dat nodig zijn. Blijf rustig, weet wat ik moet doen. Als het allemaal achter de rug is stort ik in, net dat het dan mag van mezelf of zo.

Ik heb gelukkig nog maar zelden écht heftige situaties meegemaakt, zoals zware ongelukken, hartstilstand oid, maar wel een paar keer met spoed iemand naar het ziekenhuis moeten brengen/sturen.

Ik ga vaak ook eerst in de overleving stand. En regel alles. Pas als ik alleen thuis ben komt alles eruit.

Toen mijn vader 10 jaar geleden in het ziekenhuis kwam reed ik een dag later in de auto en hoorde toen een liedje en toen kwam alles eruit. Ik kan dat liedje nog steeds niet luisteren zonder te huilen.

Mijn broers zijn beide heel anders vooral mijn oudste die word echt emotioneel en kan niks meer. Ik ben de jongste maar in moeilijke situaties met mijn ouders dan komt alles op mij meer.