13 Apr 2022 15:48 door Pompoen
@Giselle. Het is ook lastig hoor om de juiste hulp te krijgen. Maar het feit dat je al meerdere therapieën gevolgd hebt en het dus niet helpt is natuurlijk een beetje kort door de bocht. Wel is het zo dat als je inderdaad iets van ASS blijkt te hebben er beter gekeken kan worden naar welke therapieën dan wél geschikt zijn.
In mijn geval is er nu ook een beetje zo’n kip/ei verhaal, want die depressie kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Een hele tijd had ik het gevoel nú iets te moeten doen en ik was ook echt tot alles bereid op dat moment. Maar mijn behandelaars vanuit de specialistische ggz op het gebied van autisme bleef maar aangeven dat ik dan eerst moest herstellen. Dat heeft voor heel veel onrust gezorgd omdat ik het gevoel had dat we dus niets gingen doen en gewoon gingen zitten wachten tot het beter werd. En dan is ook nog eens onduidelijk wat daarna komt.
Maar zo is het niet echt gegaan, ik voelde het vooral zo. Ik heb ondersteunende medicatie (meer dan me lief is) gekregen, een opname om tot rust te komen en die medicatie goed in te stellen. En nu heb ik weer gesprekken met haarzelf. Een tijdje geleden heeft ze heel duidelijk op papier gezet over welke deelgebieden we het moeten hebben. Het gaat echt inhoudelijk over mijn leven, welke dingen liggen er nog, welke dingen kan ik zelf oplossen en welke dingen heb ik hulp bij nodig. Ze is nu enorm bezig met mijn altijd bezige (piekerende) hoofd te structureren, er is wel degelijk een doel. Namelijk dat ik nog meer leer over het autisme en wat dat bij mij teweeg brengt, maar ook samen inzicht krijgen in wat er nog meer nodig is. Want ik heb ook een niet al te prettige jeugd gehad, met ouders die waarschijnlijk ook vormen van autisme hebben, misschien zelfs borderline. En dan heb ik ook nog eens veel meegemaakt, seksueel misbruik in mijn jeugd (waarvan ik altijd dacht dat het wel meeviel en dat ik zelf gewoon stom was geweest, maar in de kliniek kwam alles omhoog), pesten op de basisschool en natuurlijk ook de ziekte van A., Lu.’s vroeggeboorte en alles er omheen, F. Die een herseninfarct kreeg. Al die dingen hebben zich al die jaren opgestapeld. En verder ik ben er overprikkeld van geraakt en heb in de hele achtbaan geen kans meer gehad om echt weer bij te tanken. Inmiddels weet ik: overprikkeling zorgt bij mij voor somberheid en boosheid. Dus is het ineens veel duidelijker waar dat vandaan komt, dat de oorsprong dus in mijn autisme ligt. En daarnaast dat ik een kwetsbaarheid heb door hoe ik ben opgegroeid en wellicht ook wel genetisch. En als we dan die puzzel een beetje compleet hebben, dán kunnen we kijken naar wat er nog meer aan therapie nodig is.
Ik heb dus nog eigenlijk helemaal geen therapie gehad, niet voor de depressie en alles er omheen. Maar mijn behandelaar was daarin wel mijn bewaker, de gene die me bleef steunen en de gene die aan bleef geven wat ik wel en niet kon en wat belangrijk was. Zij heeft uiteindelijk gezegd dat ik écht meer rust nodig heb, dat als ik chronisch overprikkeld blijf ik niet goed kan functioneren. Helaas is echt rust vinden in een druk gezin heel moeilijk. Maar doordat ze daar heel duidelijk over was is er nu wel meer mogelijk, ook gewoon doordat mijn man het beter kan accepteren en doordat ik beter leer die rust te pakken als het kan.
En dan hoop ik heel hard dat ik daarna, als ik dus hersteld ben van die depressie, door middel van rust en de gesprekken, dat ik dan in therapie kan. Er bestaan ook mogelijkheden voor individuele schematherapie, dat past door het autisme wellicht beter, we hebben ook gesproken over een opname in een kliniek voor mensen met cluster C persoonlijkheidsstoornissen, want door het autisme heb ik daar ook veel trekken van. Maar de voorwaarde was dan wel dat ik leerbaar ben, daar wilden ze bewijs voor door de resultaten van mijn vorige therapie op te vragen. Op zich is dat geen probleem, ze waren daar laaiend enthousiast over mijn inzet en zo. Maar de vraag is of ik van een opname echt beter wordt. En dat is dus iets waar ze nu geen antwoord op kunnen geven. Omdat de depressie nog zo veel aandacht vraagt.
Ook emdr is wellicht nog een optie, maar dat moet dan wel gebeuren door iemand die heel goed weet hoe het autisme werkt, want herinneringen worden wezenlijk anders opgeslagen en het is soms erg moeilijk om daar bij te komen via de normale wegen.
Maar het is dus niet zo dat er niets gebeurd, dat heb jij ook nodig, dat er wel iets gebeurd en als ze dan niets doen, dat je ook weet en begrijpt waarom en daar wat mee kunt. Dat gun ik je ook echt. Hopelijk kom je met de POH verder.
Mijn huisarts had me trouwens naar Indigo gestuurd, een basisggz instelling, want daar konden ze ook onderzoeken doen. Maar vervolgens bleken ze niet zo goed te weten wat ze met de uitkomsten moesten en durfden ze geen diagnose te stellen. Toen ben ik overgestapt naar een in autisme gespecialiseerde GGZ en daar kwamen ze heel snel tot de conclusie dat ik echt wel autisme heb, ‘fors autisme’ zelfs schijnt mijn behandelaar tegen mijn coach gezegd te hebben. Maar goed, dat heeft dus echt een hele tijd geduurd voordat het zo ver was. Het is en blijft een zoekplaatje dat GGZ-land.