05 Apr 2022 19:56 door Pompoen
Triggerwarning: ik heb het in deze post over mijn suïcidale gedachten die ik heb gehad (tussen de —— en ——), als je zelf heel diep zit, dat niet aan kunt of er bang voor bent, sla het dan alsjeblieft over!
Ik lees je topic nu pas, ben ook eigenlijk pas recent weer wat actiever hier. Ik herken veel van wat je schrijft, andere dingen weer niet maar ik vind het vooral echt knap dat jij nu op je nieuwe woonplaats probeert gewoon echt jezelf te zijn. Ik herken dat een masker ophebben heel goed, ik heb je best een aantal keer ontmoet en ik heb helemaal niet het gevoel dat we elkaar echt kennen, ja ik vind je echt een hele lieve meid, zover was me we duidelijk, maar wat jou nou eigenlijk drijft, wat je echt pleziert of echt verdriet doet, dat zou ik echt niet weten. Dat komt denk ik omdat ik ook altijd een masker op heb, dan wordt het lastig om elkaar te bereiken denk ik.
Ik heb eigenlijk al zo lang ik me herinner psychische problemen, in de puberteit heb ik echt mijn eerste heftige periode doorgemaakt, op mijn 14e was ik alleen maar moe en misselijk en wilde mijn bed en de deur niet meer uit. Mijn moeder denkt nog steeds dat het lichamelijk was, ik weet wel beter. Ook daarna heb ik altijd langere periodes gehad dat ik ‘ingestort’ thuis zat. Ik kreeg diagnoses en therapieën en nog meer diagnoses en therapieën maar ik bleef het gevoel houden dat ik altijd maar blijf struikelen over mijn eigen voeten. Ik kreeg bij een eerdere therapeut al antidepressiva omdat ondanks alle therapie ik nog zo somber bleef, dat konden ze niet goed verklaren, het ging in die tijd ook helemaal niet zo slecht met mij.
Uiteindelijk zette mijn huisarts me op het spoor van autisme, inmiddels ben ik bij een autismespecialist in behandeling en blijk ik dat dus te hebben en ook best fors. Het is geen halleluja verhaal, want hoewel er heel veel puzzelstukjes op hun plek vallen is er ook heel veel verdriet en rouw van mijn kant, het is nog heel erg zoeken wat het nou echt bij mij betekend. En helaas kan ik meepraten over hoe het voelt om er niet meer te willen zijn, om te voelen dat alles zo negatief en zwart is dat je zo niet verder kunt en ook niet wilt. Je weet het een klein beetje omdat ik het in de app wel gedeeld heb dat ik opgenomen was, maar ik zal je er nog wat meer over vertellen. Als je wilt kun je het lezen, als het teveel is sla je het lekker over.
Vorig jaar rond deze tijd vond mijn psychiatrisch verpleegkundige dat het beter was als ik even uit mijn situatie zou zijn. Zes weken in een hutje op de hei om te ontprikkelen en bij te komen leek haar op zich wel wat voor mij, maar gezien mijn mega sombere gedachten en gevoelens van eenzaamheid en waardeloosheid leek het ons toch niet zo heel verstandig uiteindelijk. Er werd besloten dat ik een week opgenomen zou worden voor een time out.
Triggerwarning ————————
Eigenlijk stortte ik toen pas echt in, alles wat ik al jaren probeerde op afstand te houden greep me. Ik werd verschrikkelijk angstig, durfde mijn kamer niet af, wist niet wat ik moest doen, ik voelde me somber, wilde er niet meer zijn en kon alleen maar huilen. Na die week werd besloten dat ze me toch wat langer gingen opnemen, ik had duidelijk meer tijd nodig. Besloten werd om ook mijn medicatie eens goed onder loep te nemen. Zeven weken ben ik gebleven, in die tijd heb ik mijn oude antidepressiva afgebouwd en een nieuwe opgebouwd. Het ging daarna redelijk, het leek een heel klein beetje wat te doen en in de kliniek kon ik niet voor eeuwig blijven, ik vond het doodeng maar ik ging, met elke dag zorg naar huis.
En dat ging moeizaam, maar niet slecht en heel voorzichtig zette ik wat stapjes in de goede richting.
Helaas bleek ik met mijn nieuw AD niet te mogen autorijden, dat vond ik echt niet ok, wist ik ook niet toen ik het ging slikken. De psychiater en ik besloten dat het een goed idee was om nu ik nog intensieve zorg had te switchen. Ik begon met het afbouwen van mijn AD en toen ging het heel erg mis. Elke dag werd het slechter, ik kreeg extra medicatie om het te dempen, maar het maakte me vooral nog lustelozer om er iets te tegen te doen. Ik begon behoorlijk suïcidale gedachten te krijgen inclusief concrete ideeën daarover. De crisisdienst werd op een zondag, zes weken na mijn thuiskomst, gebeld door de hulpverlener die zich rot was geschrokken van een tekening van mij. Ze besloten dat ik weer opgenomen moest worden.
In de weken daarna is het nog een stuk slechter gegaan, ik was opgenomen op de open afdeling omdat ze me wel vertrouwden maar er is regelmatig gesproken over dat ik toch naar de gesloten afdeling zou moeten. Dat is uiteindelijk niet gebeurd omdat ik nog afspraken met ze kon maken over of ik het veilig kon houden. Soms durfde ik dat maar voor een uur te beloven. Ik heb ook een hele tijd geen sleutel gehad zodat ik de afdeling niet af kon. Buiten zag ik namelijk alleen maar heel veel mogelijkheden.
Wat ik vooral als heel schokkend heb ervaren is wat mijn brein/gedachten allemaal met mij deden. Er waren momenten dat ik alleen nog maar kon denken aan hoe ik mezelf op de beste manier van kant kon maken. Op die momenten had ik geen gezin of wat dan ook om voor te leven, die waren gewoon non-existant. Terwijl ik op andere momenten echt wel wist dat ik voor mijn gezin wilde blijven vechten. Voor mezelf was nog een ander verhaal, maar voor mijn gezin. Ik ben uiteindelijk nog eens 21 weken opgenomen geweest.
Wat jij vertrelde over wat er met je medicatie gebeurde greep me ook aan. Ik reageer ook erg heftig om medicatieveranderingen, ook als ik een keer een dosis vergeet dan ga ik van de eerste uren nog ok naar zwartgallig en lamlendig in een uur of 3/4 naar totaal wrakkig en niet meer willen in nog een paar uur. Ik moet dat écht niet doen.
Ik ging in het begin van mijn opname nog gewoon wandelen, tijdens mijn eerste opname deed ik dat ook vaak en dat deed me goed. Maar een van de eerste dagen heb ik dus echt aan de rivier gestaan en ik zag helemaal voor me hoe ik daarin zou lopen, het koude water in en dan mezelf gewoon weg laten drijven naar het oneindige. Ik was echt al onderweg, mijn lijf wilde gewoon die kant op. En toen had ik ineens een gedachte uit de realiteit: “Ja maar dan wordt mijn jurk nat” dacht ik. En toen ben ik heel gauw terug naar de kliniek gegaan. Ik was echt doodsbang voor mezelf toen maar ik durfde het niet tegen de verpleging te zeggen. Ik probeerde me nog steeds beter voor te doen dan het ging. De ochtend daarop ben ik naar de verpleging gestapt om een gesprekje te vragen…en toen bleek mijn buurman van de afdeling zelfmoord gepleegd te hebben en werden wij met een smoes de afdeling afgehaald en mochten daar de hele dag niet terugkomen. We wisten allemaal dat er iets ergs was, we wisten allemaal wie er miste tijdens de dagopening.
Dat was zó heftig en heeft me ook echt een enorme klap gegeven toen. Tegelijk besefte ik: “dit wil ik niet, zoveel aandacht wil ik niet.”. Het idee dat ik dan weliswaar dood maar toch zo in de belangstelling zou staan, mensen medelijden met me zouden hebben, kon ik echt niet verkroppen. Het is eigenlijk best een verdrietige gedachte, want ik vind dus niet dat ik die aandacht verdien, maar het heeft me er wel af en toe doorheen gesleept. Dat en een heleboel pillen uiteindelijk, die ik nu nog slik. Daar durft mijn psychiater voorlopig echt niet aan te komen, dan moet ik echt weer een hele tijd stabiel zijn.
————————— einde triggerwarning
Helaas ben ik dat nog niet, ik ben nog steeds uit die ernstige depressie die ik toen had (tijdens de eerste opname werd dat al vastgesteld, dus misschien was het nog wel erger dan dat) aan het opklimmen. De dagen zijn zwaar en ze kosten me moeite om door te komen. Ik kan maar weinig prikkels hebben en hoewel ik dat wel een beetje kan opbouwen zal dat vanwege mijn autisme altijd wel een ding blijven. Ik ben er wel achter dat ernstige overprikkeling voor somberheid zorgt. Ik heb onlangs ook een enorme terugval gehad doordat ik 3 weekenden achter elkaar activiteiten had gehad en te ver over mijn grens was gegaan. Ik wilde al bijna mijn koffertje pakken om terug naar de kliniek te gaan (al heb ik bezworen daar nooit meer heen te gaan, niet naar die kliniek.
Al met al ben ik dus afgelopen jaar er slechter aan toe geweest dan ooit en tegelijk kwam de realisatie dat dat allemaal al heel lang in mij verborgen zat. Ik heb mijn somberheid en al mijn angsten zo ontzettend lang genegeerd. Ik weet soms eigenlijk niet eens wie ik nou echt ben. En er blijkt ook echt wel meer aan de hand te zijn dan alleen autisme. Nee het is echt geen ADHD en ook echt geen borderline, maar ik heb wel allerlei trekken van persoonlijkheidstoornissen. Ik heb een onveilige jeugd gehad waarin ik niet gezien ben en daarna heb ik ook verschrikkelijk veel meegemaakt. Daar moet nog wat mee is nu het idee, als ik opgeknapt ben van de depressie en stabiel ben. Eigenlijk zoals ervoor, toen had ik ook al lang een depressie. En dan is het de vraag wat, EMDR? Schematherapie? Opname voor therapie? Het is nu niet te beantwoorden en dat vind ik heel erg moeilijk. Ik wil gewoon NU aan de slag om me beter te gaan voelen want ik vind dit dus echt bagger. Maar ja, geduld. Ik heb nu twee keer in de week coaching, om heel basaal aan mijn planning te werken, dingen in huis te doen etc. En 1x in de twee weken spreek ik mijn spv’er, dat zijn echt hele fijne verhelderende gesprekken. De andere week ga ik met J. naar een systeemtherapeut. En ik heb dagbesteding, 1 middag in de week. Dat helpt mij om de week een beetje door te komen, zodat ik niet vereenzaam en wegkruip maar ook niet te veel doe zodat ik overbelast raak.
Wie weet heb je wat aan mijn verhaal. Of iemand anders, of niet, ergens ook wel fijn om het eens van me af te typen. Ik hoop echt dat je iets gaat vinden qua therapie wat je wat meer rust en stabiliteit kan geven, ik gun het je zo.
Laatst gewijzigd door
Pompoen op 05 Apr 2022 20:35, in totaal 2 keer gewijzigd.