Het algemene-het-is-hier-mis-topic

Tuttebel, ik weet niet meer in welk topic je vroeg over je menstruatie na je bevalling, maar toen had ik gereageerd dat ik na de miskraam ook nog niet ongesteld was. Inmiddels is dat wel zo, heeft 66 dagen geduurd. Echt lang dus!

dat is wel lang, ja. Ik ben inmiddels ook weer ongesteld geweest en zou nu in de vruchtbare dagen kunnen zitten. Maar we gaan er nog niet voor. Eerst willen we duidelijkheid hebben. Hopelijk duurt het niet al te lang meer.
Heb jij al iets gehoord van uitslagen of zit je ook nog op het wachtbankje.

Hopelijk hebben jullie snel alle duidelijkheid!

Nee wij hebben ook nog geen uitslagen. Volgende week moet ik nog bloedprikken voor het bloedstollingsonderzoek.

Ik ben na 42 dagen weer ongesteld geworden, voelt ook lang. De zwangerschap was natuurlijk maar heel pril.

Wat wordt jullie geduld op de proef gesteld met het wachten op de uitslagen.

Klopt Teada, met dit soort testen moet je echt een engelengeduld hebben. Gisteren was ik nog even bij de huisarts en heb ik gelijk gevraagd of hij in het systeem al iets kon zien. Helaas is dat nog niet het geval, maar hopelijk duurt het nu niet al te lang meer.

Savi, jij hebt deze week je stollingsonderzoek toch? Is dat wel een test waar je snel uitslag van hebt? Of duurt dat ook vrij lang?

Inmiddels hebben we de voorlopige resultaten gekregen van het DNA onderzoek. Onze dochter had een stofwisselingsziekte waardoor de groei en ontwikkeling al tijdens de zwangerschap werd beïnvloed. de laatste tests worden nog afgerond omdat het een nieuwe variant is. Dit loopt nu door het corona gebeuren vertraging op, maar als alles achter de rug is krijgen we nog een gesprek met de dokters.

(Aangepast wegens privacy)

tuttebel schreef:Savi, jij hebt deze week je stollingsonderzoek toch? Is dat wel een test waar je snel uitslag van hebt? Of duurt dat ook vrij lang?

De uitslagen van mijn stollingsonderzoek zijn goed. Heb ik toevallig vandaag net gezien in het portaal van het ziekenhuis.
Chromosomen zijn denk ik ook binnen want er staat een memo icoontje bij, zal volgende week eens bellen. Hopelijk kan dat gewoon besproken worden in een telefonische afspraak.

Wat goed dat je extra informatie hebt gekregen en wat heeft jullie meisje een prachtige naam!
Het is inderdaad goed dat dit haar bespaard is, dat lijkt me geen leven, voor niemand niet.

Mogen jullie er nu wel voor gaan? En willen jullie dat ook?

Spannend Savi! Hopelijk kan het inderdaad met een telefonische afspraak besproken worden en blijkt het bij jou ook domme pech te zijn geweest.

Voor nu gaan we nog wel even wachten met een volgende zwangerschap. Waarschijnlijk gaan we in augustus verhuizen dus dat lijkt me niet zo prettig om dat zwanger te moeten doen.

Wat een prachtige naam Tuttebel, en wat fijn dat er meer duidelijkheid is nu.

?

Dank je Zora! Net echt even een flinke huilbui en ontlading gehad. Aan de ene kant heel fijn dat we nu meer duidelijkheid hebben, maar het blijft verrekte moeilijk. Heb alle informatie wel 10 keer gelezen maar het blijft moeilijke materie.

Fijn dat je nu meer duidelijkheid hebt Tuttebel, en dat het waarschijnlijk dus echt pech is geweest. Mooie passende naam heeft jullie meisje ❤️

Volkomen logisch van die huilbui! Het is deels afsluiting en ook deels komen er emoties vrij omdat je nu wat meer zekerheid hebt.

Hele mooie naam! Sterkte nogmaals!

Bedankt. Het is inderdaad een ontlading van al maanden in onzekerheid en spanning zitten. Hoewel ik mijn verdriet de afgelopen tijd weer een beetje naar de achtergrond had geduwd, komt het hierdoor ook opnieuw weer los. Ik laat het maar weer over me heen komen.
Vanwege privacy heb ik de vorige berichten weer aangepast.

Ik heb gemist wat er is gebeurd Tuttebel, maar uit de berichten maak ik op dat jullie door een heftige en verdrietige tijd gaan. 'fijn' dat er nu duidelijkheid is!
Sterkte!

Volgens mij is mijn miskraam toch op natuurlijke wijze op gang gekomen. Erg fijn natuurlijk ook al heb ik erg veel (buik) pijn. Hoe lang duurde dit proces bij jullie?

En hoe ging je partner met de miskraam etc. om? Ik merk dat mijn man er nogal nuchter in staat. Ik op zich ook wel, maar ben toch ook best verdrietig (we hebben het donderdag gehoord). En hij vindt het nu wel lang genoeg geduurd, hij zei het wel wat tactischer ;-)

Ik kan je alleen maar waanraden om alle emoties rondom je miskraam toe te laten en de tijd te nemen voor je verdriet. Mijn miskraam is al ruim 9 maanden geleden, en ik ben zelfs weer 27 weken zwanger, maar heb het er mentaal helaas nog steeds heel moeilijk mee. Mijn man was ook heel nuchter, vond en vind vooral mijn verdriet moeilijk, maar geeft mij wel alle tijd en ruimte.

Ik ontdekte dat het niet goed zat bij de eerste echo, toen was ik denk ik 7,5 week maar kwam de meting op 5.6 uit en was er geen hartactie, de week erop bleek inderdaad dat het echt niet goed was en kreeg ik voor de echo al wat krampjes, thuis werd dat erger en nam het bloedverlies ook toe. Begin van de avond kreeg ik echt een soort van weeën en rond 20 uur ben ik toen alles verloren. Ik vond het wel heftiger dan ik vooraf in kon schatten, veel bloedverlies en stolsels.

Veel sterkte gewenst!

Wat verdrietig Juliet...bij mij was het bij mijn eerste miskraam ongeveer zoals Puck omschrijft, dus vanaf buikpijn/krampen (einde van de middag) tot het einde van proces (ong 19:00) zou ik gokken op 2,5 uur. Ik hoop dat het al achter de rug is voor je.

Logisch dat je verdriet hebt, je hebt het donderdag gehoord en zit nu midden in je miskraam of je hebt die net achter de rug. Mijn man was bij de eerste miskraam vooral om mij bekommerd (bezorgd dat ik veel pijn zou hebben) en bij de tweede (bij 15 weken) heeft hij het zelf heel moeilijk gehad. Ik meen me wel te herinneren bij de eerste dat toen het fysieke deel van de miskraam voorbij was, hij ook heel nuchter was, zoals jouw partner. Hopelijk kun je ondanks jullie verschillen toch je ei bij hem kwijt. Veel sterkte.

Ik up deze even voor Marsy. Hoe is het nu met jullie?

Ach Tuttebel, ik had meteen een brok in mijn keel, hoe lief ben jij?!?

Ja, eigenlijk fijn even te schrijven hier. Ik ben echt zo zo zo ziek steeds. Al vanaf week 1 van de zwangerschap, maar toen hartje klopte had ik dat er nog voor over. Maar nu hartje dus al week gestopt is, vind ik het gewoon bijna geen doen meer. Het zijn een soort van non stop weeen: in mijn buik en rug. Alsof er een elektrische band om mijn buik zit. Mijn ontlasting zit ook 100% vast en hoewel ik daar medicatie voor krijg, helpt het nul. Ik ben misselijk, kan vrijwel niks eten en die pijn maakt me gek. Ik heb vandaag besloten tot a D&C (operatie dus, weet niet hoe het heet in Nederlands). Morgen afspraak huisarts, hoop dinsdag of woensdag terecht te kunnen in ziekenhuis. Wil het persé nú. Ik ben vrijdag jarig en maandag over een week ga ik paar nachtjes weg met vriendin. En ik wil me gewoon niet mee zo voelen. Bijna 2.5 maand nu dat ik zo ziek ben. Alsof de baby me vanaf de binnenkant aan het vergiftigen is, zo voelt het.
Had net 2 druppels bloedverlies dus ergens hoop ik dat het zelf op gang komt, maar zo niet, dan ziekenhuis. En zo snel mogelijk.
Zoontje vraagt ook steeds: is baby al weg mama? Omdat ik de hele dag lig te krampen en kermen op de bank. Arm kind.

Och Marsy. Wat ontzettend rot dat je je zo voelt. Ik hoop dat het snel en vanzelf op gang komt en dat het ziekenhuis niet nodig zal zijn. Het lijkt me ook echt rot om er zo ziek van te zijn als je weet dat het niet goed zit. Ik kan me goed voorstellen dat je het snel achter de rug wilt hebben. In ieder geval fijn dat je er met je vriendin even tussenuit gaat. Het is in ieder geval iets fijns om naar uit te kijken en hopelijk helpt dat om even je gedachten te verzetten. Is het met de zelfde vriendin die ook haar kindje heeft verloren?
En kinderen kunnen inderdaad heel plastisch over dit soort dingen praten. Ik vind het eigenlijk heel bijzonder dat kinderen er soms juist heel makkelijk over denken, maar dat is het natuurlijk niet. Sterkte!

Ach wat naar Marsy! Sterkte. Hopelijk is dit gauw voorbij.

Wat betreft je zoontje: naast zijn logische, primaire, reactie: kan hij dit aan, deze wetenschap? Het lijkt me best wat dat hij dit op deze leeftijd moet verwerken. Of zou het nog te abstract voor hem zijn om er echt een emotie bij te voelen? Hoe gaan jullie daar mee om? Voel dit alstjeblieft niet als waardeoordeel, want zo zou het over kunnen komen, maar zo bedoel ik het niet. Ik zie gewoon direct jullie zoon voor me door bovenstaand verhaal.

Lief Tuttebel! Het is inderdaad dezelfde vriendin (die overigens de afgelopen dagen me elke dag heeft opgevangen, heb er vanaf woensdag elke middag doorgebracht).
Exo: nee ik denk dat we het goed aanpakken zo. Heb natuurlijk wel wat ervaring met kinderen en hij weet de dingen in kindertaal. Hij is dan nog maar 3, maar hij weet al prima hoe kindjes gemaakt worden etc. En snapt het begrip doodgaan ook erg goed (en heel plastisch). Maar wil gewoon voor hem me beter voelen ook. Vanaf januari moest mama 7 dagen per week de hele dag werken (PhD afsluiten), toen mama zwanger en was ik te ziek om maar iets te doen en nu is de baby overleden en kan ik nóg niks. Hij is er verder niet mee bezig hoor. Maar was vooral mijn schuldgevoel naar hem toe toen hij dat zo zei (en ik het ook met hem eens ben: ga dan ook weg baby!).

Sterkte Marsy!

Wat naar dat je je lichamelijk zo verschikkelijk ellendig van voelt. Ik herken het gevoel dat ‘het’ eruit moet en het liefst zo snel mogelijk.
En dan ook een lichaam dat je zo voor de gek houdt met de symptomen.

In Nederland noem je die operatie een curettage. Ik heb heb daar geen pijn van gehad.

Sterkte hopelijk is er snel plek voor je!

Heel veel sterkte Marsy! Het is mij echt enorm tegengevallen qua pijn mijn miskraam. Ik had op een gegeven moment gewoon zowat weeën verschrikkelijk.

Ik zou ook een curetage krijgen, denk dat je dat bedoelt. Maar bij mij is het gelukkig spontaan op gang gekomen een dag van tevoren.

En nu ben ik voor het eerst weer ongesteld waar ik ook eigenlijk wel blij mee ben, mn lichaam doet weer “normaal”.

Knuffel voor jou Marsy.
Ik heb ook een curettage gehad, na een week stond ik weer op de werkvloer. Maar dat was achteraf (mentaal) te snel.