Eerste werkdag na je verlof...

... Moest jij toen huilen toen je de kleine gedag zei?

Ik ben vorige week weer begonnen en ik heb echt staan brullen boven de wieg. En zo'n beetje de hele weg naar het werk toe. Wat een drama die hormonen.

Ja echt wel. En nog steeds voel ik me niet heel vrolijk als ik hem kus als ik weg ga. Vooral als ik 's avonds werk, dan kan ik hem niet voorlezen

Ik moest wel huilen, maar niet omdat B naar de gastouder ging.
Ik moest huilen, omdat de laatste keer dat ik op mijn werk was er nog 'niks' aan de hand was en ik natuurlijk weg ben gegaan op vrijdag, en niet meer terug gekomen ben omdat ik maandag bevallen was.

Nee dat had ik niet, ik had ouderschapsverlof opgenomen en had dus langer verlof dan het gebruikelijke. Maar ik vond het echt meeeer dan prima om weer aan het werk te gaan.

Gehuild op de eerste dag, de tweede dag, de derde dag etc. Nog steeds vind ik het moeilijk om hem uit handen te geven. Dat begrijpen mensen niet altijd, "we doen toch ons best?". Daar gaat het niet om, ik wil gewoon graag met hem samen zijn.

Nee, ik heb niet gehuild. Ik vond het wel fijn om weer te gaan werken.
Wel heb ik me de eerste twee weken zorgen gemaakt om H., omdat ze niet uit de fles wilde drinken. Toen de leidsters mij belden om te zeggen dat ze 80 cc uit de fles had gedronken, was ik zo blij dat die zorgen ook weg vielen.

Mijn knul besloot voor het eerst uit te slapen op mijn eerste werkdag. Hij sliep toen nog bij ons op de kamer. Ik ben eruit gegaan en had verwacht dat hij wel wakker zou zijn voordat ik weggging. Toen ik bijna wegging heb ik onder aan de trap staan luisteren of ik hem al hoorde. Maar nee. Uiteindelijk was dit denk ik wel makkelijker.

Ik heb ook ontzettend lopen brullen toen ik weer moest werken. .
Kwam Denk Ik ook omdat hij de eerste dag naar het kdv ging. Ik wist natuurlijk wel waar hij terecht kwam enzo maar verder hadden we geen ervaring met een kdv. Gelukkig is het allemaal meegevallen. Hogelijk valt het afscheid van deze uk wat meer mee.

Nee, ik heb niet lopen huilen o.i.d.. Moest wel even diepzuchten toen ik weer aan het werk moest en toen ik wegreed om naar mijn werk te gaan. Misschien kwam het ook wel omdat mijn man met name de 1e weken thuis bij de kinderen was als ik moest werken.

Ik hield mezelf de hele tijd voor dat ik niet hoefde te huilen, maar toen ik haar weggaf aan de leidster op het kinderdagverblijf moest ik er echt gauw vandoor, anders moest ik wel huilen. Ik kon het dus nog net inhouden.

Onderweg in de auto wel even een traantje weggepinkt.

Nee, ik heb niet lopen huilen. Had wel een giga brok in mijn keel en zat de eerste dagen ook niet lekker op mijn werk.

Nee, ik moest niet huilen en vond het fijn om weer te gaan werken.

Nee, niet bij het afscheid, wel de avond ervoor. Vond het zó'm naar idee haar achter te moeten laten!

Gelukkig is het redelijk goed gegaan en kan ik haar di. Met een iets geruster hart achterlaten..

Hoe is het gegaan met D. En zijn flesjes?

Huilen weet ik niet meer, maar leuk vond ik het in elk geval niet.

Ik heb niet gehuild, maar ik had meteen op mijn eerste dag tot 's avonds een verplichte cursus en ik vond het verschrikkelijk om hem dan zo lang niet te zien.

Zenna: De eerste dag was echt drama en heeft hij de hele dag alleen maar gehuild maar aan het einde van de week dronk hij zo ineens de fles leeg! En nu gaat het nog steeds goed.

Ik kon niet stoppen me huilen ;) vond het verschrikkelijk! En dat werd eigenlijk niet minder en hebben we besloten dat ik zou stoppen met werken. Beste keuze ever geweest en omdat ik grafisch vormgever ben ik toen voor mezelf begonnen vanuit huis. Echt helemaal super

Nee dat heb ik niet gehad, hij was in goede handen en ik vond het heerlijk om weer aan het werk te mogen.

Nee had ik ook niet. Net niet haha. Zat op het randje.

Nee, helemaal niet. Na al die maanden niks doen vond ik het een verademing weer te mogen gaan werken.

Ik ben wel benieuwd naar die dag. Denk niet dat ik tijd heb om te gaan huilen, want zodra ik het kind heb afgezet bij de opvang, loop ik naar m'n lokaal in hetzelfde gebouw. De eerste kinderen komen daarna binnenwandelen. En in de pauze kan ik dan even gaan kijken hoe het gaat
Oh, wacht, mijn eerste werkdag zal op een maandag zijn en dan gaat hij/zij naar mijn ouders of schoonouders. Ja, dan wordt het toch wel even een ongemakkelijk gevoel denk ik.

Ik kan me absoluut voorstellen dat het heel moeilijk is om je kind achter te laten.

Ik heb niet hoeven huilen, maar dat komt denk ik ook omdat we hem de maanden daarvoor elke keer in het ziekenhuis moesten achterlaten. Daar heb ik wel een paar keer met tranen in mijn ogen het ziekenhuis verlaten, vooral als hij erg onrustig was en pijn had. Soms werden we dan door de arts naar huis gestuurd omdat die aanvallen uren konden duren, wij er vaak al uren waren en ze niet wilden dat wij er onderdoor gingen. De artsen en verpleging waren heel goed en lief voor hem, dus ik wist dat ik hem in goede handen achter liet maar toch .... Daar zijn we door gehard denk ik. Ze belden wel altijd als het weer goed met hem ging en hij lekker rustig lag te slapen.

Bij de gastouder hadden en hebben we nog steeds een heel goed gevoel.
Hij heeft daar een paar leuke uren met andere kindjes en dan komt papa hem weer halen.
(Ik werk vooral late diensten dus breng hem pas om 13:00 uur naar de gastouder en om 17:30 haalt mijn vriend hem weer op)

ik huilde maar meer van bijdschap, vond het heerlijk om weer aan de slag te gaan. M. bleef thuis bij mijn vriend.

Alhoewel ik enorm blij was om weer te gaan werken had ik er bij beiden ook wel moeite mee. dat heb ik nu nog na vakanties haha.