Aah Elliot, mooi toch dat je het nu je zelf moeder bent, zo inziet. Zeg je het dan ook tegen haar dat je zo trots op haar bent?

Ja zeker! En dat ik zo dankbaar ben voor onze toch nog relatief onbezorgde jeugd, ondanks het verdriet.

Wat een lieve reactie, Poppy.

Sterkte vandaag Elliot. Een sterfdag is altijd weer confronterend. Maar ik vind het wel heel mooi dat door het moederschap de bewondering voor je eigen moeder is gegroeid.

Silver, hoe is het nu met jou? Heb je nog iets kunnen vinden om verbinding te voelen.

Wat mooi omschreven Elliot.
Ik denk niet dat dat gek is, maar dat het komt in welke fase je zit in je leven. Jij bent nu in de fase waarin je moeder nu zat, hierdoor kun je het ook in dat perspectief zetten. Eerder ging het nog alleen om jouw verdriet, nu is er een gezin mee verbonden.

Toen mijn ex schoonmoeder plots overleed, kwamen we er ook achter dat we amper foto's van haar hadden. Ze vond foto's vreselijk. Laat staan filmpjes, waarin haar stem te horen is.
Ik wist altijd dat mijn moeder niet oud zou worden en wilde dit graag anders, zodat ik later als B groot is aan haar kan laten zien wie haar oma was.
Ik heb dus bewust in de periode dat ze nog leefde veel foto's van hen samen gemaakt, maar ook filmpjes. Want hoe leuk foto's ook zijn, door een filmpje vind ik dat iemand ook echt in leven blijft. Je kunt diegene zien bewegen, horen, enz.

Mooi gezegd, Elliot. En fijn ook dat je het daar nu met je moeder over kunt hebben. Superknap van je moeder!

Vandaag wordt mijn jongste 1 jaar. We vieren het morgen pas, maar juist daarom heb ik tijd om er extra bij stil te staan hoe het vorig jaar was. Mijn vader was toen hartstikke ziek, al niet meer helemaal helder, maar wel nog het besef dat hij weer opa werd. En wat hebben we hem gemist afgelopen jaar. Hij zou zo hebben genoten van kleine J. Gek hoor, dat dat allemaal alweer een jaar geleden is.

Jeetje Suus, een jaar geleden alweer wat zal dat vandaag extra confronterend zijn, maar evengoed gefeliciteerd! Denk aan jezelf ook.

Tjee Suus een jaar al? Sterkte deze dagen ?

Dankjulliewel!
En de sterfdag van mijn vader is nog geen jaar geleden hoor, al komt die dag wel snel dichterbij. Hij heeft nog 6 weken van kleine J. mogen genieten ❤️

Ik zocht naar ervaringen en kwam dit topic tegen. Deze week hebben we te horen gekregen dat mijn vader na bijna negen jaar de strijd verloren heeft en binnen twee à drie maanden zal overlijden. Hij heeft prostaatkanker en toen ze dat negen jaar geleden ontdekten, zag het er niet goed uit, maar hij heeft afgelopen jaren veel verschillende behandelingen ondergaan, ook experimenteel en de meesten sloegen goed aan. Hij is ook veel gezonder gaan leven, wat hem fysiek ook ontzettend goed deed. Al die jaren waren er dipjes, maar dan kwam er toch ineens weer een nieuwe behandeling of een studie waar hij aan mee kon doen. Maar nu zijn er uitzaaiingen gevonden in zijn longen en lever en ze kunnen niets meer voor hem doen.

We wisten dat dit moment zou komen, maar toch voelt het zo onwerkelijk. Het idee dat ik over een paar maanden geen vader meer heb komt nog niet echt binnen. Ik ben bang voor de komende periode, ik weet niet wat ik wel niet wil daarin. Ik weet niet hoe Ik onze oudste erop moet voorbereiden dat opa dood gaat. En ik ben bang voor wat het met mijn moeder gaat doen.

Ik heb jullie verhalen gelezen, fijn om ervaringen te lezen. Heftig wat jullie allemaal meegemaakt hebben. En bijzonder dat het voor iedereen anders is.

Wat heftig Niekske, ik heb geen ervaring met jouw situatie, bij ons was het heel plotseling. Veel sterkte!

Ik lees net mijn bericht terug op de eerste pagina, van februari 2020. Inmiddels zijn de vader van mijn vader en de moeder van mijn vader ook beide overleden. Het leven kan raar lopen soms, zo ineens.

Sterkte Niekske, wat verdrietig 😢

Wat heftig en verdrietig Niekske, heel veel sterkte de komende tijd. Hier is mijn moeder ook 9 jaar ziek geweest voordat ze overleed. Die laatste maanden vond ik zwaar, ook door de onwetendheid/onzekerheid.
Kun je er goed met je ouders over praten? Hier heeft mijn moeder ons tot het eind toe willen beschermen, maar heb ik juist ook wel gemist dat ze open en eerlijk was over hoe het met haar ging etc, wat ze wilde na haar dood enzo, dus ik kan je wel aanraden over zulk soort dingen het gesprek aan te gaan, als je daar zelf behoefte aan hebt.

Mijn oudste was net 4 en mijn jongste bijna 2,5 toen mijn moeder overleed. Wij hebben in de dagen voor het overlijden diverse boekjes erover gelezen, als je het fijn vindt kan ik wel even kijken welke. Iig een van kikker en het vogeltje, maar later ook nog wel een andere die heel mooi en duidelijk was. Verder hebben we het maar zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen, in hoeverre dat kan op die leeftijd.
De kinderen zijn meegeweest naar de avondwake en de uitvaartdienst en pikten dat eigenlijk allemaal wel heel goed op. Ze hebben haar ook nog een keer gezien na het overlijden. Mijn man vond dat heel lastig en wilde dat vooraf niet, maar ze gaven beide zo duidelijk aan dat te willen.
Wij zagen vooraf erg op tegen het de kinderen vertellen enzo, ze waren nog zo jong, hoe leg je dat uit, wat snappen ze ervan etc. Uiteindelijk is me dat ‘meegevallen’, bleken ze best wat veerkracht te hebben en konden ze er open vragen over stellen etc.

Heel veel sterkte!

Wat heftig Niekske. Ook dat hij eigenlijk al 9 jaar ziek is, dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten. En dan komt dit moment..

Ik zit met precies hetzelfde. Ik vind zo’n levensverwachting ook erg heftig om te horen te krijgen en te verwerken terwijl het je ook zo niks zegt en zo ongrijpbaar is. Hoe voelt je vader zich en kunnen ze palliatief nog iets voor hem betekenen?

Ik wil je veel sterkte wensen en neem alle tijd die je nog hebt met je vader.

Hier een zieke moeder, mijn zoontje zei van de week ineens oma is ziek terwijl ik hem dat nooit verteld heb. Wel heb ik een keer gezegd dat ze pijn aan haar buik had (was na een ingreep) en ze ligt natuurlijk vaak op bed. Ik schrok best wel dat hij dit zei en vroeg me ineens af hoeveel hij eigenlijk echt mee krijgt. Soms als ik bij mijn moeder ben hebben we ook verdrietige gesprekken en is hij aan het spelen. Het is nooit heel heftig hoor maar ik dacht dus dat hij dat niet mee kreeg maar misschien toch meer dan ik dacht. Wij worden er ook zo verdrietig van dat hij straks geen oma meer heeft waar hij zo dol op is.

Heel veel sterkte, Niekske.

Wat een tot nieuws Niekske.

In december is mijn schoonmoeder onverwacht overleden en we hebben de kleinkinderen (3, 6 en 10) laten tekenen op de kist en bloemen jaren uitzoeken. Dat was best een fijn en waardevol moment achteraf.
We deden dat ik het mortuarium (klein schalig), oma lag op een soort tafel opgebaard en in een andere ruimte hebben de kist gezet en de kinderen laten tekenen en verven en stickers plakken zoals ze zelf wilde. Ook mochten ze, als ze wilde, bij oma gaan kijken.

Mijn advies is: betrek de kinderen er, tot op zekere hoogte, bij. Hun verliezen ook een dierbare en moeten dat ook verwerken.

Veel sterkte!

Wat verdrietig Niekske. Het is precies mijn verhaal. Mijn vader heeft ook 9 jaar kanker gehad en we hoorden in december dat de laatste chemo niet meer aansloeg en hij nog enkele weken had. Half januari overleed hij.

Ik heb de periode naar het overlijden toe het zwaarst ervaren. De dag waarop hij ging slapen (hij had ook voor sensatie gekozen) was voor mij de zwaarste. Die dag namen we afscheid. Het ene moment praat je nog met elkaar en dan neem je ineens afscheid en gaat hij slapen om nooit meer wakker te worden. 2 dagen daarna overleed hij.

Google maar eens op voorrouw. Ik vind dat erg herkenbaar.
Nu, na bijna 3 maanden, begint het gemis zo in te slaan. Ik had inmiddels al zoveel met hem willen bespreken. Ik praat tegen zijn foto en maak me steeds zo’n zorgen om mijn moeder.

Heel veel sterkte allemaal.

Dankjewel voor jullie lieve reacties ❤

Rebecca, ik ben wel benieuwd welke boekjes het zijn. Ik heb kikker en het vogeltje en dag oma pluis besteld, maar ik hoor graag welke boekjes nog meer fijn waren.

Mijn ouders zijn gelukkig erg open, mijn vader is al bezig met zijn uitvaart. Mijn zusje gaat de kaart ontwerpen, een goede vriend van mijn ouders gaat de dienst leiden... raar om daar mee bezig te zijn, maar ook wel mooi dat hij het nu precies kan plannen zoals hij wil.

Ik merk dat ik veel meer bij mijn ouders wil zijn, maar ik vind het moeilijk om met mijn werk (onderwijs) en mijn eigen gezin die keuze te maken. Op mijn werk loopt iedereen al op zijn tenen door corona en over een maand beginnen de eindexamens... Ik vind het ook moeilijk om om ruimte te vragen merk ik 😔 zelfs thuis, om mijn vriend steeds met de kinderen op te zadelen...

Ik wil graag nog wat vragen aan de dames waarvan de ouder een tijdje ziek is geweest voor die overleed. Hebben jullie dit toen ook al aan jullie kinderen verteld/uitgelegd? De termijn is voor mijn dochter nog niet te begrijpen, maar ze zal opa waarschijnlijk wel ziek/bleek/zwak gaan zien. Of is dat iets waar kinderen ook doorheen kijken? En vertel je dan al dat opa dood zal gaan of vertel je dat pas als het moment daar is? Onze jongste zal er nog niks van begrijpen denk ik, ik weet ook niet of we hem straks mee zullen nemen naar de uitvaart.

En vriendinnen zeggen tegen me: 'zeg alles wat je nog wil zeggen en vraag alles wat je nog wil vragen'. Ik snap het advies, maar ik kan hierbij niks bedenken. En dat vind ik stom. Of juist niet, ik denk dat wij altijd open naar elkaar geweest zijn en we hebben een hele goede band. Maar ik wil ook niet achteraf spijt krijgen... hoe ging dat bij jullie?

‘Een boom vol herinneringen’ en ‘ik had je nog zoveel willen zeggen’ zijn ook nog mooie boeken over dit onderwerp.

Onze kinderen wisten wel al dat oma ziek was, ze kon namelijk al heel lang bijna niks meer. Dat ze dood ging hebben we pas verteld toen er al gestart was met de palliatieve sedatie.

Dat meer bij je ouders willen zijn herken ik. Voor mij was dat ook lastig door de afstand (2u enkele reis). Ik heb daarin voor mezelf gekozen en in die periode voor 2 van mijn 3 werkdagen calamiteitenverlof gehad. Zou zoiets (of zorgverlof oid) een optie zijn op je werk? En dan maar even loslaten dat iedereen al op zijn tenen loopt en de examens eraan komen etc. Deze tijd heb je echt maar 1x en voor je het weet is het te laat, kies voor jezelf.

Wat verdrietig Niekske. Sterkte...

Niekske, war verdrietig dat het definitieve afscheid ineens zoveel dichterbij komt. Moeilijk hoor.

Wij hebben de kinderen wel betrokken, alleen was D nog te jong om het echt te beseffen. Naar mijn stiefzoon toe zijn we altijd eerlijke geweest dat mijn moeder ziek was en daar uiteindelijk dood aan zou gaan. Kinderen hebben in mijn ogen het meest aan de waarheid. Ook een aanrader, maar misschien meer voor na het overlijden, is het boekje van Nijntje Pluis: Lieve oma Pluis.

Wat betreft je laatste alinea. Ik heb er destijds bewust voor gekozen om dingen niet ineens heel anders te gaan doen. Dus niet ineens dingen met mijn moeder gaan doen, die ik anders ook niet deed. We hebben nog een paar fijne en hele waardevolle gesprekken gehad, maar die kwamen wel spontaan op gang. Ga niks forceren, dan wordt het zo onnatuurlijk. Je zult merken dat je in het laatste stukje met z’n allen heel dicht bij elkaar komt te staan, dat op zich is al heel waardevol. Ik had achteraf gezien veel meer filmpjes en foto’s van mijn moeder en mij en van haar en de kleinkinderen willen hebben. Dat is het enige waar ik spijt van heb.

Met betrekking tot je werk, zou ik vast uitzoeken wat er mogelijk is aan zorgverlof, betaald of onbetaald. Ik was in de laatste weken voor haar overlijden niet meer in staat tot werken. Ik heb zorgverlof opgenomen en heb de laatste drie weken van mijn moeders leven bijna volledig bij haar kunnen doorbrengen. Daar ben ik heel, heel dankbaar voor.

Ik heb behoefte om even van me af te schrijven

Ik heb meerdere keren jullie reacties gelezen, echt heel fijn dat jullie dit alles willen delen

We hebben de kinderen alles verteld zoals het is. De oudste stelt veel vragen en die beantwoorden we zoveel mogelijk. Ze kan de termijn inderdaad niet plaatsen, ze vroeg of opa morgen dood ging. Nee. De dag daarna dan? Nee. De derde dag dan? Nee. En zo ging ze door tot 12 dagen en toen had ze zoiets van ´oh maar dat duurt dus nog super lang´ hoe de jongste het meekrijgt, kan ik lastig inschatten. Hij praat nog amper, maar als we bij mijn ouders zijn, is hij wel erg lief voor mijn vader. Hij gaat steeds aaien of even bij hem zitten. De oudste vind het vaak erg spannend om bij opa te gaan zitten, maar als er even niemand haar in de gaten houdt, kruipt ze ook bij hem en gaat hem aaien

Mijn vader heeft zijn euthanasie verklaring geactiveerd, hij wil absoluut niet wachten tot hij niks meer kan. Wij staan er allemaal achter, hij heeft al die jaren alles gegeven en is voor ons echt het toonbeeld van doorzettingsvermogen en kracht. Het past dus bij hem om zelf de regie te houden en niet af te wachten tot de ziekte hem echt overgenomen heeft. Op dit moment is hij nog redelijk fit, hij wandelt elke dag nog een paar kilometer buiten. Toch neemt hij best veel pijnstilling en slaapt twee keer per dag nog een uur. Hij voelt zich erg verslagen en heeft er weinig zin meer in. Hij vindt het nog wel erg fijn als wij er zijn en zeker als we met het hele gezin, met kleinkinderen zijn. Dan voelt hij zich echt nog heel trots als hoofd van het gezin en hij is zo gek op zijn kleinkinderen dus dat zijn nog wel momentjes waar hij van geniet, maar tussendoor zegt hij ook wel dat hij soms hoopt om morgen gewoon niet meer wakker te worden.

Op mijn werk vind ik helaas minder medeleven dan ik hoopte. Tot nu toe zijn er nog veel lessen online en die kan ik ook vanuit mijn ouders huis geven, maar soms moet ik dan voor één live les naar school en dan moet ik zelf vervanging regelen als ik die dag naar mijn ouders wil. Vaak is dat nog meer gedoe en te korte tijd om dat voor elkaar te krijgen en dan zitten we nu in examenperiode. Gelukkig staat er een collega standby voor de correctie van de eindexamens, maar voor de lessen wordt er zo enorm moeilijk gedaan. En dan moeten we nu ook weer terug naar het normale rooster, dus dan heb ik door de week geen mogelijkheden meer om naar mijn ouders te gaan. Ik heb nu maar direct P&O benaderd om te vragen naar de mogelijkheden, want via mijn leidinggevende krijg ik alleen een enorm schuldgevoel als ik met dergelijke vragen kom... ik las dat zorgverlof maar maximaal twee weken is, dus dat zijn in mijn geval maar 7 werkdagen, dus ik hoop dat er andere regelingen zijn voor dit soort situaties

Al met al breekt het me aardig op, ik ben of bij mijn ouders, of aan het werk, of thuis bij mijn gezin. Ik sta continu aan en alsof de kinderen dat ook aanvoelen, slapen ze de laatste tijd erg slecht. En ik dus ook. Ergens zou ik de tijd graag een paar maanden vooruit willen spoelen, dat dit allemaal achter de rug is, maar die gedachte vind ik ook wel eng...

Die gedachte is heel herkenbaar. Je wordt ook zo geleefd, en ook al weet je dat het eraan zit te komen, je weet niet precies wanneer.

Wat vervelend dat er op je werk zo moeilijk wordt gedaan . Bij mij op het werk is het als calamiteitenverlof geregistreerd destijds, geen idee of je daar nog iets mee kan?

De kinderen, hoe klein ook, krijgen dan toch meer mee dan je denkt hè, al is de tijd ook nog zo lastig en ongrijpbaar voor je dochter, dat is ook heel moeilijk uit te leggen.
En lastig te ‘snappen’ dat het eind eraan zit te komen, terwijl hij voor nu nog redelijk fit is. Hopelijk kunnen jullie hem op die manier nog een mooie tijd bij je houden. Slim dat hij de euthanasiedingen wel al geregeld heeft. Mijn moeder heeft daarmee gewacht tot het laatst, het is daar ook nooit meer van gekomen. Op zaterdag besluit genomen om maandag er actie op te gaan ondernemen, maar op zondag niet meer helder en gestart met palliatieve sedatie.

Niekske: Ik zou toch meer tijd voor jezelf vrijmaken. Werken kun je nog 30 jaar doen, maar deze paar maanden kun je nooit meer overdoen.

Ook zou ik het gesprek aangaan met je man. Hij is nu degene die thuis zijn taken serieus moet gaan oppakken, zodat jij meer tijd en energie hebt om je op je moeder en op jezelf te richten.

Je schrijft ergens dat je hem niet steeds met je kinderen wil opzadelen, maar het zijn net zo goed zijn kinderen hè? Of zijn de kinderen niet van hem?

Mijn vader heeft de euthanasie aangevraagd, komende week gaat het gebeuren. Steeds meer ongemakken en het weegt niet meer op tegen de fijne momenten. Hij wil niet meer. Wij staan er helemaal achter, maar ik vind het zo moeilijk dat het moment daar is... en ik wil aan de ene kant bij hem zijn, de hele tijd en ook weer niet. Mijn moeder gaf aan dat ze heel graag ook nog wat rustmomenten heeft, gewoon zij en mijn vader alleen en dat snap ik helemaal, het is echt de zoete inval geweest bij mijn ouders afgelopen tijd, ze kennen echt teveel mensen. Het is ook prima denk ik, ik heb ook mijn eigen gezin en de kinderen zijn een heerlijke afleiding nu, dus het is ook fijn om met mijn eigen gezin nu bewust quality time te hebben.