Ik up hem even.

Zomaar uit het niets plotseling is mijn moeder overleden. Een klap voor ons allemaal. Ze heeft geen normaal waardig afscheid gehad. We hebben ons best gedaan maar het moest heel erg bekrompen afstandelijk en pijnlijk. Nu begint de rouw. Maar alles wordt door de hele Corona uitgesteld. Heb nu maar een psycholoog in de arm genomen want ik kan bij niemand terecht. Ik hoop dat ik dit topic als uitlaatklep mag gaan gebruiken. Want alles gaat nu opkroppen. ?

Gecondoleerd, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd

Wat heftig Silver, gecondoleerd en heel veel sterkte.

Oooh Silver, wat verdrietig en heftig op deze manier ? heel veel sterkte! En wat goed dat je gelijk hulp hebt gezocht.

Gecondoleerd Silver. Wat verdrietig dat alle maatregelen het zo afstandelijk maakten. Alsof het niet moeilijk genoeg is je moeder zo plotseling te verliezen. Ik wil je veel sterkte wensen en goed dat je dit topic upt. Ik kan me goed voorstellen dat je nu alle steun kunt gebruiken. Heel goed dat je ook hulp hebt gezocht. Ik weet dat het niet makkelijk is om op dit moment te rouwen. Echte knuffels mogen niet, maar hier heb je een virtuele knuffel van mij

Gecondoleerd en veel sterkte. Wat intens verdrietig om je moeder te verliezen. Zo erg plotseling en in deze rottijden waarin je niet op een normale manier afscheid kunt nemen met iedereen die je erbij wilt hebben.

Gecondoleerd Silver. Een ouder verliezen is heel heftig. Zeker in deze tijd en als het onverwacht is. Heel veel sterkte en schrijf maar gewoon van je af! Dat kan je alleen maar helpen!!

Dank jullie wel. Ik vind het zo raar, ik kom niet onder de mensen dus wordt niet steeds met mijn neus op de feiten gedrukt. Gister had ik even zo’n momentje van ik moet haar even een appje sturen. Ownee dat kan niet.... ?
Ik voel mij enkel leeg.

Heel veel sterkte Silver. Klinkt alsof je het niet kunt bevatten, die week na de crematie/begrafenis toe is altijd zo’n week dat je je compleet afsluit van de buitenwereld. Lijkt me zo gek dat dit nu voor jou maar doorgaat en dat je ook geen rust kan nemen omdat je kinderen thuis zitten. En dat het niet op een manier is gegaan die je graag had gewild. Ik denk dat het erg verstandig van je is om met een psycholoog te gaan praten. Het is al super heftig en in deze tijd is er juist meer te verwerken maar minder tijd om rust te nemen thuis.

Hoe gaat het met je kinderen? Snappen zij het? Heb je wel steun van je partner? Sterkte.

Ondertussen zijn we morgen 3 weken verder. Maar toch dat afsluiten van de buitenwereld blijft constant. Ook door de hele situatie eromheen...
volgende week krijg ik bericht van de psycholoog. Gelukkig wou mijn huisarts wel meteen doorpakken..

Ondanks dat je niet mag bezoeken komt mijn vader straks hier wel eten. Ik vind dat hij wel even eruit mag.
De kinderen zijn net wat te jong om het te snappen. En T met zijn autisme maakt er niet veel van.
Mijn vriend steunt mij daar waar mogelijk is, ook als ie aan het werk is mag ik hem gewoon huilend opbellen mijn zegje doen en weer back to business.

Oh Silver wat vreselijk. En dat ook nog in deze tijd. Ik kan me voorstellen dat het je echt naar de keel vliegt, je zit zo in je eigen wereld nu. Als je er iets aan hebt mag je dit topic zeker als uitlaatklep gebruiken! Alleen je verhaal al kwijt kunnen kan soms al opluchten.
Heel fijn dat de huisarts snel heeft doorgepakt. Psychologen spreken soms ook telefonisch af. De mijne stelde dat in deze tijd tenminste voor (ik ga erheen vanwege traumatische bevalling en eerste halfjaar).

Wat een groot verlies, Silver. Heel veel kracht en sterkte gewenst.

Sterkte Silver. Lijkt me echt verschrikkelijk om op die manier en in deze tijd afscheid te moeten nemen.

Wat een verdrietige situatie Silver.
Als ik iets voor je kan doen, moet je het maar laten weten.
Sterkte ?

Wat intens verdrietig Silver.
Sterkte met dit verlies!

We zijn een maand verder. Ondertussen ook nog jarig geweest, dat was een verjaardag met een zwart randje. Mijn vader is even geweest maar toch... Er miste gewoon 1.
En nu kom ik er gewoon achter dat ik mijn moeder gewoon bijna niet op foto’s heb staan. Op alle foto’s die ik heb staat ze of naast mij of achter mij. Poseren voor de foto vond ze altijd onzin dat wou ze nooit. En de spontane foto’s met de kinderen kijkt ze altijd na beneden. Ik heb meer foto’s van mijn oma die recht in de lens kijkt dan van mama. Want ja elke foto van oma kon de laatste zijn......

Fijn dat je vader even is langs geweest op je verjaardag, maar wat zal het rot voelen om te beseffen dat je verjaardag nooit meer helemaal het zelfde zal zijn. Juist op die momenten die je het liefst wilt delen, is het gemis natuurlijk het grootst. Een dikke knuffel voor jou .
Wat rot ook dat je bijna geen foto’s hebt waar zij alleen op staat. Zijn er eventueel andere mensen die wellicht foto’s van haar kunnen hebben? Als ik jou was zou ik even bij andere kennissen en familieleden rondvragen. Het kan best dat ze bijvoorbeeld een keer op een feestje van iemand is geweest waar wel goede foto’s zijn gemaakt.

Ik heb rondgevraagd maar ook bij de anderen die foto’s van haar hebben staat ze met de rug naar toe... zo jammer allemaal.
Ik vraag mij af hoe maken jullie “contact” met jullie ouders? Ik heb nu een heleboel dat ik graag wil “delen” met mijn moeder en heb haar maar een “appje” gestuurd. Vind het ergens wel raar maar ben ik het wel even kwijt.
Na de EMDR sessie moet ik wel zeggen is het trauma nu weggezakt en ben ik nu echt in rouw. De tranen vloeien zo nu en dan (vandaag vooral) rijkelijk.

Wat ontzettend jammer dat anderen ook geen foto’s van haar hadden, Silver.
Maar wel dat de emdr helpt met het trauma. Het lijkt me op zich goed dat je nu in die diepe rouw zit. Ik heb de eerste 2-3 maanden na het overlijden van Y. echt in een waas geleeft. Ergens voelde het alsof ik wel aan het rouwen was, maar eigenlijk kwam het echte rouwen pas hierna. Alsof ik toen pas wakker werd en het veel dieper voelde dan daarvoor. Maar dat gevoel mag er ook zijn want het is zo ingrijpend om iemand die dierbaar voor je is te verliezen. Inmiddels zijn we bijna 7 maanden verder en begin ik nu eindelijk weer wat beter in m’n vel te zitten. Hopelijk ben jij binnenkort ook zover, maar voor nu is het prima om je verdriet de ruimte te geven.
En contact maken kan natuurlijk op verschillende manieren. Je kan praten, misschien een sieraad dragen of wellicht zijn er voor jou nog andere manieren om dat te doen. Een whatsapp berichtje vind ik ook niet gek. Ik kijk heel graag naar een foto waarop ik mijn verbintenis met Y. in beeld heb. Stichting Still heeft bij ons foto’s gemaakt en toen ik haar handje aanraakte is daar een foto van gemaakt. Die aanraking van haar handje met mijn vinger is voor mij echt de verbintenis zichtbaar gemaakt. Ook heb ik een 2de exemplaar van een knuffeltje dat ik naast Y. heb gelegt en die ik vaak tegen me aan houd. Wellicht heb jij ook speciale dingen die je bij je kan houden of een (oude) foto waarin de aanraking tussen jou en je moeder zichtbaar is.

Wauw wat kan jij dit mooi verwoorden! Bijzonder hoe jij dat ziet met de foto’s van Y met verbintenis. Die waas heb ik wel gehad. Iig de week van de begrafenis. Maar daarna moet je verder. Iedereen gaat verder kinderen weer naar school etc..
Thnx voor je tip, ik zal eens kijken of ik een sieraad vind die verbintenis maakt met mijn moeder.

Silver wat verdrietig je mem zo plotseling te moeten missen. Sterkte!

Gecondoleerd, Silver. Ik heb laatst een mooie podcast over rouw geluisterd. Misschien heeft iemand van jullie er ook iets aan. Het zijn gesprekken aan de keukentafel en er zit ook veel humor in. Ik vind het echt een prachtige podcast. Hij heet ‘Dag voor dag’:
https://open.spotify.com/show/30QdLPMzi ... 6ag2e_54aw

Sterkte Silver, rouw is vaak zo ongrijpbaar.
Bedankt voor de tip June. Ben gestart met luisteren, heel fijn om naar te luisteren! Zwaar en luchtig tegelijk en soms ook herkenbaar. Voor mij is het alweer 3,5 jaar geleden dat mijn vader overleed maar soms voelt het opeens alsof hij er gisteren nog was.

Vandaag is het de sterfdag van mijn vader. Ik bekijk op die dag altijd even de foto's die ik van hem heb. Zojuist zag ik ook foto's van mijn ouders toen ze net verkering hadden, en eigenlijk nu pas besef ik hoe heftig het destijds is geweest voor mijn moeder. Ik ben altijd een beetje blijven hangen in m'n eigen verdriet, het gemis van een papa (al had ik een onwijs lieve stiefvader, dus ik miste geen vaderfiguur). En nu ik zelf kinderen heb krijg ik echt een knoop in mijn maag bij het idee om in die situatie terecht te komen, waar mijn moeder toen in zat. Ik ben zo trots op haar, hoe ze het heeft gedaan, hoe ze met haar eigen verdriet wist om te gaan terwijl ze tegelijkertijd zorgde voor een onbezorgde jeugd voor mij en mijn zus. Gek eigenlijk, hoe dat perspectief ineens verandert.