Ik denk dat er echt geen pijl op te trekken is. Om eerlijk te zijn zou ik zeggen: ga morgen eerst gewoon proberen. Ik snap dat je er tegen op ziet, zag ik toen ook gigantisch (om op te gaan bouwen), maar vaak viel het wel mee. Zo niet, geef het aan! Zorg voor regelmatig overleg met een leidinggevende daarover. Ik besprak iedere vrijdag hoe het die week gegaan was, dat deed ik uit eigen initiatief.

Om antwoord te geven op je vraag: ik heb nooit 100% in de ziektewet gezeten maar 50%. Wilde zelf niet minder werken maar wel andere taken, want ik was bang dat ik anders helemaal niet meer naar mijn werk zou durven. Na ongeveer een half jaar werkte ik weer mijn oorspronkelijk uren. Mijn taken heb ik nooit meer volledig opgepakt want dat was gewoon veel teveel voor 1 persoon, gelukkig zag mijn werkgever dat toen ook.

Ik heb inmiddels een gesprek gehad. Verliep best oke. We hebben nu afgesproken dat ik voor een paar weken vooruit een planning maak en die met mijn leidinggevende bespreek plus ik plan gesprekken in met mijn leidinggevende. Ik krijg best veel vrijheid daarin, dus dat is wel fijn. Ik ga dus nog meer opbouwen, maar op een tempo waarvan ik denk dat nu gaat. En dan kunnen we dat altijd nog bijstellen mocht het beter gaan dan verwacht, of natuurlijk als het minder gaat dan verwacht. Hopelijk geeft dit wat meer rust.

@Ise hoe gaat het nu, lukt het wat met werken.

Ik had afgelopen week, 3 dagen achter elkaar gewerkt. De eerste dag met een invalassistente. Wat veel energie koste maar opzich best goed ging. De 2 e dag met mijn eigen collega die erg gestrest was en wat ik me dan weer erg aantrek. De laatste dag ook met mijn eigen collega maar stond als apothekersassistente. Ik was zo moe die dag en alles koste me heel veel moeite. In de middag ook behoorlijke hoofdpijn. Vroeg naar bed gegaan want was afgepeigerd
Vrijdag een vrije dag en toen werd ik terug geroepen door een migraine aanval waar ik nog van moet bijkomen. Gelukkig niet zo heftig als 6 weken terug.

Gesproken met mijn werkgever en die wil volgens mij het liefst dat ik mijn opleiding stop. En ik moet thuis kijken wat er anders kan.
Mijn moeder en vriend die helpen al waar ze kunnen, en ja we hebben nou eenmaal een samengesteld gezin en dat is druk.

Ik vroeg aan hem of ik maandag vrij kon krijgen omdat ik dinsdag een examen heb.. en daar draait hij dan weer omheen.

Ik snap het wel zijn praktijk moet draaiende blijven en hij wil natuurlijk niet dat ik wegval. Maar echt meedenken wil hij ook niet. Ik moet mijn opleiding maar meer uitsmeren en in de thuissituatie dingen anders aanpakken...

We verwachten een tweede nestje kittens deze maand en ja dat kost natuurlijk ook tijd.

Maar ik zei dat vind ik ook leuk om te doen.. mijn leven draait nu alleen om werk, school en huishouden. De energie voor sociale contacten of wat leuks doen met de kids is er al niet.
En ik geniet heel erg van onze katten en ook van een nestje kittens wat we verwachten.

Ik krijg net een berichtje dat ik maandag vrij ben... dat is fijn!

*

Wat goed dat je het van je af schrijft Ava!
Waar denk je dat die schaamte vandaan komt? Of misschien is de vraag meer: waar schaam je je precies voor?

Ik vond het vooral zwak van mezelf. Want waarom kan een andere wel tegen de drukte, stress enz en ik niet? Nu is de schaamte wel een stuk minder hoor maar ik praat er nog steeds niet graag over. Ik heb er ook nooit mee te koop gelopen. En ik heb het ook alleen maar tegen mensen gezegd die iets aan mij merkte. Ik was een stuk rustiger natuurlijk en ik zei feestjes en etentjes bijvoorbeeld af. Normaal ben ik daar altijd voor in dus het viel wel op bij sommige mensen.

Jeetje Aha, klinkt erg heftifg. Goed dat je het van je af schrijft. Hopelijk werkt dat voor jezelf ook een beetje in de verwerking van alles.
Fijn dat alles nu in een wat rustiger vaarwater is en je ook ouderschapsverlof hebt kunnen opnemen.

Wat heftig ava! Ik wil je even zeggen dat je je niet hoeft te schamen en dat ik het knap vind dat je het geschreven hebt hier op het forum. Dit kan echt iedereen overkomen en dat je dan zo ineens plots omvalt is alleen maar een teken van hoe lang je hard gewerkt hebt om alles goed te doen voor iedereen. Doe rustig aan en let goed op jezelf!

Goed van je Ava dat je het toch hebt durven op te schrijven!

Blijf goed aan jezelf denken, en ja dat is moeilijk. Ik stuur je even een pm

*

Even een UP voor dit topic. Ik ben gisteren naar de HA geweest en ik hang tegen een burnout aan of zit er in.
Ik ben dus ook heel bang voor het gesprek met de bedrijfsarts, mijn manager lijkt heel begripvol maar tussen de regels door is hij dit niet. Hij heeft mij alleen deze week van het rooster gehaald terwijl de HA duidelijk gezegd heeft de komende twee weken thuis zijn en niet bezig zijn met werk. Ik heb mijn manager gezegd dat ik me aan het advies van de HA ga houden en daarop zei hij dat hij de bedrijfsarts erbij wil halen. Dat wilde ik zelf al, dus dat is fijn. Volgens hem neemt die deze week al contact op, telefonisch.
Ik ben vanochtend twee uur bezig geweest mij hij elkaar te rapen om ontbijt te maken, aan te kleden en een rondje met de honden te gaan.
Ik had een afspraak met de letselschadeadvocaat, ik kon daar geen parkeerplek vinden en drie doelloze rondjes gereden tot ik weer kon denken. Het gesprek heeft heel veel van me gevergd en zit nu dus weer als een zombie op de bank.
Mag ik dit topic gebruiken om ervaringen te delen over een burnout en straks het traject van bedrijfsarts etc?
Ik weet heel goed waar m'n probleem ligt, namelijk grenzen stellen.

Heftig Kira. Hopelijk zorgt snel contact met de bedrijfsarts ervoor dat er daarna echt rust kan komen.

Kira een BO is heel heftig. Wel fijn dat je de oorzaak kan erkennen. Dat scheelt al heel veel. Het is een lange weg. Ik kan nu wel zeggen dat ik er zoveel beter uit ben gekomen.

Ah wat rot Kira, ik heb 5 jaar geleden ook een burn-out gehad. Je mag me een pm sturen

Heel veel sterkte lieve Kira!

Rondjes rijden, in de war zijn en op de bank zitten als een zombie, dat klinkt allemaal heel normaal voor iemand met een (bijna-)burn-out. Ik weet hoe moeilijk het is, maar probeer er niet van te schrikken en eraan toe te geven. Je zult de mensen in je omgeving moeten vertellen dat ze even helemaal niks aan je hebben Je hebt al je focus nu voor je gezondheid nodig. Eten, drinken, wandelen, rusten, slapen. Meer even niet.

Zal ik doen als ik wat energie heb, dankjewel!

Ik ben gisteren totaal ingestort, waar ik dacht dat het redelijk ging gister ochtend
Heb een rondje door het park gewandeld, benedenverdieping gepoetst en een vriendin is een uurtje langs geweest. Toen ze weg was kon ik letterlijk niks meer, heb verdwaasd een rondje door de tuin gelopen en daarna op de bank gaan liggen. Steenkoud, hoofdpijn, hartkloppingen, hele lijf gespannen. Ben met m'n hoofd onder de deken gaan liggen wachten tot het overging. Zoon heeft nog een extra deken erbij gelegd. Heb na een paar uur geprobeerd de was uit de wasmachine te halen maar kon niet eens op m'n benen staan. Zoon heeft gekookt, heb proberen aan tafel te eten maar het ging niet. Om 21u ben ik naar bed gegaan, maar de hartkloppingen stopten niet. Raakte in paniek en wilde bijna de huisartsenpost bellen. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en helemaal nat van het zweet wakker geworden. De hartkloppingen zijn nu weg gelukkig maar heb 't nog steeds steenkoud. Gelukkig komt m'n moeder straks.
Wat een ellende 😔
Vandaag doe ik dus echt helemaal niks.

Och Kira wat naar!!
Ik herken veel van wat je eerder zei en ook uit deze post. Toen ik (jaren terug) erkende dat het niet goed ging werd het eerst een hele tijd erger. Zo moeilijk vond ik dat want 'ik nam nu toch rust?!'. Ik vond het zo uitzichtloos. Ook veel paniekaanvallen (lijkt op wat je omschrijft) en angstklachten gehad. Heb me hier een hele tijd tegen verzet wat het erger maakte. De komende tijd zal niet makkelijk voor je worden. Maar uiteindelijk zal je er echt weer bovenop komen. Heel veel sterkte deze tijd.

Wat een hel is dit 😔

Misschien kan je iets kalmerends vragen aan de huisarts wat je kunt nemen als je heel erg last hebt? Heel veel sterkte, het klinkt echt heel naar!

Jeetje Kira wat klinkt dat heftig. Ik herken het ook uit die eerste periode van mijn burn out bijna vijftien jaar geleden met die paniekaanvallen en echt niks kunnen doen. De afwasmachine of wasmachine is dan al te veel. Dat voel ik nog steeds wel, het lukt me wel maar in moeilijke tijden worden dat soort dingen snel zwaar.

Ik wil je ook veel sterkte wensen. Rot dat je hier doorheen gaat. Fijn dat je je lieve zoon bij je hebt.

Jaaa zou dit sowieso met de huisarts bespreken. Dat is ook iets waarvan ik achteraf zeg dat ik dat echt had moeten doen ipv lange tijd denken dat ik het zelf wel oplos/erdoorheen moet.

Kan ik daar ook voor bellen? Moet volgende week maandag terug naar de HA maar ik trek het echt niet.

Zeker kun je daarvoor bellen! Misschien hebben ze zelfs een poh ggz in dienst? Mijn huisarts bijvoorbeeld wel. Dan heb je al wat achter hand. Ik zal eind deze maand weer beter zijn na een burn out. Ook mijn probleem was(is want blijft altijd een valkuil) grenzen stellen. People pleasen. Perfectionisme enz. Ik heb 1 jaar en 2 maanden in de ziektewet gezeten en werk en privé waren de problemen. Je mag me eventueel een pb sturen als je daar behoefte aan hebt. Veel sterkte. Denk aan jezelf, makkelijk gezegd weet ik. Hoorde van de week een liedje op de radio en moest er spontaan van huilen. Die tekst kwam zo binnen. Waterdicht van Hannah mae.