04 Mei 2019 22:14 door Anoniem321
Mijn opa was 22 toen de oorlog begon. Hij heeft zich gemeld aan de verkeerde zijde, bij de Duitsers en heeft een militaire training van 8 maanden gevolgd in Duitsland.
Toen hij weer thuis kwam, (hij was toen nog niet officieel in dienst bij het Duitse leger) bleken zijn vader en broer even daarvoor te zijn opgepakt door de Duitsers omdat zij er achter kwamen dat ze thuis een onderduiker verborgen.
Ze waren naar Scheveningen overgebracht. Mijn opa is daar naartoe gegaan en heeft het op een akkoordje gegooid. Hij bood aan bij het Duitse leger te gaan als zijn vader en broer werden vrijgelaten.
Dat gebeurde en mijn opa heeft zich weer in Duitsland gemeld. Hij heeft zich bij de waffen ss aangesloten en heeft aan verschillende fronten gevochten.
In 1944, een tijd nadat d day plaatsvond bevond hij zich in de Ardennen, waar hij meemaakte dat zijn maat op gruwelijke wijze werd gedood. Dat was een keerpunt waarna hij deserteerde.
Op desertie stond de doodstraf, maar hij heeft het gered. Hij sneed zelf de tatoeage met zijn nummer uit zijn bovenarm (zodat mensen er niet achter zouden komen dat hij voor de Duitsers had gevochten). Hij werd in 1e instantie opgevangen door een boerengezin, waar hij burgerkleding kreeg en meldde zich bij de geallieerden. Daar zei hij dat hij was beschoten. Hij werd verpleegd in een veldhospitaal en kwam na de oorlog in een geallieerden uniform thuis.
Hij heeft zichzelf na de oorlog wel aangegeven en heeft een paar jaar in een strafkamp gezeten. Zijn nationaliteit is hem ook afgenomen geweest.
Nadat hij zijn straf had uitgezeten kreeg hij die terug maar je kunt je voorstellen dat hij in de ogen van de mensen in zijn omgeving er nooit meer bij hoorde.
Hij heeft daarom een aantal jaren in de mijnen in Limburg gewerk voordat hij definitief thuis kwam en met mijn oma een gezin stichtte.
Mijn oma en opa hebben het erg moeilijk gehad maar doordat mijn opa bekend stond als een harde werker en een uitermate vriendelijke man herwon hij langzaam het respect van de mensen om hem heen.
Ze hebben altijd wel gevoeld dat ze dat ook verplicht waren, dat ze zich niet konden veroorloven een 'misstap' te begaan.
Mijn moeder heeft de geschiedenis van haar vader heel lang niet geweten.
Toen ze mij al had, ze was een jaar of 27/28, werd ze er eens op aangesproken door iemand. Mijn moeder wist niet wat ze hoorde en ze heeft mijn opa er meteen mee geconfronteerd. In plaats van ontkenning, wat mijn moeder verwachtte, althans hoopte, bekende hij. Toen nog heel summier.
Pas na het overlijden van mijn oma, toen opa alleen overbleef, is hij gaan praten met mijn moeder. Zo is mijn moeder stukje bij beetje achter het oorlogsverhaal van mijn opa gekomen.
Pas een aantal jaar na het overlijden van opa heeft mijn moeder het aan mij en mijn broers verteld. Ik wist ook niet wat ik hoorde.
Ik heb mijn opa altijd gekend aan een lieve, gulle, beetje gekke man waar ik altijd graag was.
Terugdenkend vind ik het in ieder geval een bijzonder verhaal. Verder heb ik er een beetje dubbele gevoelens bij.