Ik werk al sinds 9 maart bijna volledig thuis. Ben sindsdien nog 2x op kantoor geweest. Mijn vriend werkt nog wel op een leeg kantoor waar hij geen mensen tegen komt. En voor onze relatie is dat ook beter. Beiden zijn we heel erg druk op het moment en moeten veel bellen. Ik ben dus ook 8 uur op een dag productief aan het werk. Verder merk ik dat ik er heel erg last van begin te krijgen dat we veel minder vrijheid hebben. En dat is wel een ding. Nu is hij dan wel extra lief voor mij dat is wel fijn.

Het gaat eigenlijk veel beter dan we beide hadden gedacht haha.

Het thuiswerken blijft een ding als je beide gewoon je uren moet maken, maar goed, we doen ons best.

Het thuiszijn met z’n allen vinden we wel heel relaxt en gezellig. We hebben geen stress van het wegbrengen en ophalen van de kinderen, geen spitsuren in de ochtend en avond en we hebben tijd om wat klusjes in huis te doen.

Daarnaast geniet ik er ook wel van dat we geen sociale verplichtingen hebben. Normaal gesproken is dit een periode met veel verjaardagen in de familie waar we dan stad en land voor af moeten reizen. Dat hoeft nu dus niet.

De kinderen genieten daarnaast ook zichtbaar van het feit dat mijn man veel meer thuis is dan anders. Daar geniet hij ook van.

Al met al vind ik dit een heel bijzondere en waardevolle periode. Hoewel ik natuurlijk liever had gezien dat het virus er niet was.

Wij werken beiden volledig thuis nu. We werken allebei fulltime. Dat lukt best aardig en het scheelt denk ik dat we qua werk in dezelfde sector werken bij een andere werkgever. Waar ik normaal over korte vragen even snel overleg met een collega, doe ik dat nu met mijn man en andersom.

De zorg voor onze dochter (3 jaar) doen we samen tussen de bedrijven door. En het helpt ook zeker dat zij het zo goed doet. Ze vermaakt zichzelf grotendeels, komt soms lekker bij ons zitten en dan gaat ze ook ‘werken’ (lees: kleuren of puzzelen). Ze weet dat als wij aan het bellen zijn, dat ze stil moet zijn en dat doet ze echt top.

Qua relatie en irritaties merk ik weinig verschil. Die zijn er bijna niet. Wel hebben we er beiden wat moeite om het werk letterlijk en figuurlijk af te sluiten nu alles in huis is. Om die reden hoop ik ook dat het snel weer normaal is. En dan kunnen we ook het sociale leven weer oppakken, dat is wel echt een gemis.

Mijn man werkt nu al 2 en een halve week thuis. Hij heeft een werkkamer op zolder. Ik heb geen werk en ben (vooral) beneden met de kinderen. We vinden het heerlijk samen en genieten erg veel met en van elkaar. Dat deden we al maar het is nu echt 100% zeg maar. De eerste thuisweek was ik wel angstig (niet voor onze relatie maar het hele coronagebeuren) maar hij was echt mijn rots in de branding. We vonden het voorheen al heerlijk om zoveel mogelijk samen te zijn. Het wegvallen van de sociale dingen is wel heel jammer, maar voor onze relatie maakt dat totaal geen verschil.

Naast elkaars partner zijn we elkaars maatje. We houden beiden van gamen, dezelfde soort series/films (ik kijk in mijn eentje de zoetsappigere dingen en hij kijkt in zijn eentje de actie/horror dingen waar ik geen behoefte aan heb). We doen graag spelletjes of we zitten over van alles en nog wat te kletsen. Natuurlijk is er her en der wel eens een snauw maar dat is ook zo weer voorbij.

Het helpt nu denk ik ook dat wij niet zo'n turbulent leventje leiden. We gaan niet echt vaak op vakantie, en al helemaal niet ver weg. Dagjes weg komen ook niet vaak voor, zo af en toe. Nu de kinderen wat groter worden zouden we dat wel meer willen gaan doen. We zijn tevreden met de dingen om ons heen. De kinderen vinden het nog steeds heel erg leuk om gewoon door het dorp te wandelen en daar naar de speeltuintjes te gaan. Of in het dorp van mijn ouders wandelen. Mijn man en ik zijn samen ook niet zo outgoing. We zijn vaak dolblij als we op de bank kunnen neerploffen aan het einde van de dag, met een serietje.

We hebben wel vaker vrienden over de vloer, gezellig borrelen/spelletje doen/lekker samen eten. Dat missen we natuurlijk, maar dat komt wel weer. We doen ook dingen los van elkaar doorgaans. Hij gaat wel eens naar het theater, en hij heeft een groepje waarmee hij verschillende grotten ingaat (altijd op een vrijdagavond, een aantal keer per jaar). Hij heeft bijna zijn eigen certificaat als gids, maar nu moet dat even wachten. Ook hebben we een vriendengroepje waarmee we spelletjes doen. Ik ben de enige vrouw, dat wel, maar dat valt niet zo op.
Ik heb een meidengroepje dat regelmatig samenkomt en heb ook nog losse afspraken met vriendinnen.

Ik zeg wel dat we niet zoveel te doen hebben, maar op het moment dat de thuisisolatie begon heb ik flink in de agenda moeten strepen besef ik me nu. In ieder geval, voor onze relatie ben ik totaal niet bang. Dat zit wel snor ;)

Wij kunnen beide niet thuiswerken en werken dus gewoon nog op locatie. Daarin is er voor ons nog niets veranderd. Alleen dat de kinderen nu volledig thuis zijn, dat is niet altijd even fijn voor de stemming in huis. Ze maken veel ruzie en er is veel strijd met de jongste. Die heeft een (verstandelijke) beperking en heeft het heel moeilijk in deze tijd.

We hebben er nu 1 week beide thuiswerken opzitten. Vind het wel pittig maar hoe verder in de week hoe beter het ging. Als ik in de ochtend even een 1,5u/2,5u met E weg ben zodat hij lekker door kan werken verwacht ik dat ergens die dag ook wel een beetje terug. Niet dat hij ze dan persee mee moet nemen maar dat hij dan even een tijdje op haar let en met haar speelt.
Ook dat het fijn is dat als iemand even met E weg is dat de ander even snel de stofzuiger door het huis haalt .
Naarmate de week vorderde ging dit allemaal gelukkig beter.

Op sommige dagen lijkt alles normaal. Voor alle maatregelen sloten we onszelf al 3 weekenden op omdat de trap opgeknapt moest worden. Dat gaat vrij traag met twee kleintjes, om beurten werkten we daaraan, terwijl de ander op de kinderen paste.

Nou, en toen ineens niemand meer naar buiten dus. We zijn maar gewoon doorgegaan met klusjes. De garage opgeruimd, kleine dingen die er al maanden lagen gefikst. Dat voelt bevredigend en geeft een beter humeur.

Ik ben wel prikkelbaar soms omdat ik nu 24/7 aan sta met kinderen. Zo nu en dan probeert mijn vriend me daarin een uurtje te ontlasten. Hij werkt boven en dat werkt prima. Soms komt hij even thee halen en lunchen doet hij met mij en de kinderen. Hij zou wel meer mogen bewegen, hij slaapt daardoor slecht. Dus hij moet maar regelmatig even kinderen uitlaten, heb ik ook eventjes een halfuurtje rust.

Het gaat goed. Wij zitten vaak al samen in onze bubbel. We willen wel terug naar ons oude leven
Dat heeft vrijheid, is vertrouwd.

Wij hebben er nu 2 weken thuis werken opzitten en her gaat wel, maar we gaan toch wat veranderingen aanbrengen aangezien er wat irritaties ontstaan. Mijn man en ik werken beide bij hetzelfde bedrijf, dezelfde afdeling en dezelfde manager. Alleen voorheen hadden we een eigen kantoor en nu zitten we aan de eettafel samen. En dat werkt niet. Niet alleen het geluid van steeds (video) bellen, maar ook dat we nu een soort van echt directe collega's zijn geworden bij elkaar "op de kamer" en dat is niet goed. We gaan dus de logeerkamer uitruimen en dan weer "gescheiden" werken. Buiten het werken vinden we het wel fijn om veel bij elkaar te zijn, om samen te lunchen en op tijd avondeten

Ik merk hier wel dat er wat vaker irritaties zijn, maar dat lijkt me niet gek als je 24/7 op elkaars lip zit. Heeft vooral met het werk te maken, we werken nu beide thuis en ik moet vaak bellen met klanten maar dat is lastig als je allebei aan het werk bent in de woonkamer. Ik heb nu een bureau besteld, hopelijk komt hij deze week nog zodat ik dan boven kan werken.

Wij hebben geen kinderen en dat maakt het wel een stuk makkelijker.

Hier bevalt het goed. Beide een eigen werkkamer naast elkaar, halen thee voor elkaar, hebben elke dag wat lekkers bij de lunch. Ook het samen savonds eten bevalt me goed. Normaal eten we een paar keer per week samen door al het gesport, maar nu hoeven we niet te rennen en vliegen naar de verenigingen en sportschool.

Voor de rest heb je elkaar savonds weinig meer te vertellen, tv kijken of op de bank zitten houden wij niet van en komen altijd erg graag bij vrienden of familie. Dat missen we wel enorm. Vooral m’n vriend vraagt elke dag; wat gaan we vanavond doen? Zullen we bij die en die langs? En dan zeg ik; nee kan niet. En dan doen we het niet.

We wandelen dus maar heel veel samen om de avonden te vullen

Wij moesten de eerste week echt heel erg wennen, ik zit thuis en mijn vriend werkt thuis. We vinden het heerlijk om samen te zijn, maar moesten nu echt even schakelen omdat het nu gewoon allemaal anders is dan anders. Nu hebben we onze draai gevonden en gaat het eigenlijk best prima.

Hier verandert er eigenlijk weinig. Man en ik werken beiden op locatie en kunnen niet thuis werken. Behalve dat ik de afgelopen twee weken behoorlijk ziek ben geweest waardoor als man thuis kwam wel direct alles op zijn schouders viel. Maar verder doen we eigenlijk altijd al veel samen. Enige irritatie die we hebben is het gehang van de kinderen en de kinderen die hun energie niet kwijt kunnen omdat we gewoon niet naar buiten kunnen omdat ik ziek was en nu de rest.
Nu is man ook ziek geworden dus zal de komende tijd alles op mij komen.

Wij hebben in ieder geval al wel door dat we gewoon de lat niet te hoog moeten leggen. Huishouden en andere dingen komen later wel. De dagen doorkomen met de kinderen zijn nu het belangrijkste. Merk wel dat de kinderen nu relaxter zijn dan de eerste week. Ze wennen aan de situatie.

Hier is er niks veranderd in ons werk, man werkte al 95% van de tijd thuis (heeft een eigen kantoor)en ik werk in de zorg.
Wel hebben we in het begin moeten schakelen aan de oudste 2 kinderen volledig thuis. Nu afgesproken dat de oudste boven werkt en man om hulp vraagt, wel moet man dan tijd hebben anders moet zoonlief zelf even eerst iets anders doen.
Ik houd beneden de peuter bezig en help de middelste met haar school werk. Na een halve week hadden we dit ritme te pakken, eigenlijk door de kinderen zelf omdat ze niet samen konden werken (elkaar van het werk af houden).
Wel zijn we hierdoor beide aan het einde van de dag op en kunnen dan weinig hebben van elkaar.
Ik ben 'blij' soms te mogen gaan werken, even iets anders als mama,juf,vrouw,politieagent.

Wij kunnen prima samen thuis zijn. Vind het vooral pittig met de kinderen erbij. Sowieso werken wij natuurlijk allebei gewoon, ik fulltime en mijn man bijna fulltime.

Vandaag had ik echter een enorme baaldag en dan kan ik hem maar slecht om me heen verdragen. Maar goed, hij is de hele dag bezig geweest met het vervangen van onze schutting en dat trok ik ook weer slecht. Conclusie is dus dat ik vooral erg moeilijk was vandaag..

Mijn man werkt vanuit huis, ik werk gewoon en daar ben ik zó blij om, want ik denk dat wij na een paar weken met z'n allen thuis een echtscheiding moeten aanvragen. We zijn allebei heel erg op tijd alleen gesteld, dus als we ineens hele dagen met elkaar doorbrengen wordt het een dolle boel (en niet in de gezellige vorm). De oudste klaagt dat ze weer naar school wil, dus ik geloof dat zij het ook wel zat is, haha!

Het valt me vooralsnog erg mee hoe het gaat tussen ons haha. Af en toe een kleine irritatie, maar een gevoel van 'samen staan we sterk' overheerst en dat is fijn.

Wij werken allebei nu twee weken thuis, we werken allebei 32u per week en hebben 2 kinderen van 3jaar en 1 jaar. Gelukkig nog geen huiswerk voor de kinderen, maar ook nog te jong om langer dan 10minuten zelf en rustig te spelen. Dat maakt dat we nooit tegelijk kunnen werken, dus we wisselen elkaar af.
We moesten wel echt zoeken naar een ritme en het fulltime thuis zijn met z'n allen zorgt wel voor wat spanningen tussen mij en mijn man. We hebben het gelukkig ook heel fijn en gezellig met z'n allen, maar zo nu en dan barst er wel even een bommetje ?

Sinds afgelopen woensdag heb ik een project gekregen waarvoor ik met regelmaat op mijn werk aanwezig moet zijn (project over capaciteit van de zorg, ik werk in een ziekenhuis). Dat maakt het voor mijn man thuis nog wat zwaarder, want als ik weg ben moet hij voor de kinderen zorgen en kan helemaal niks doen aan zijn werk.

Wel interessant dat je daaraan kan bijdragen GP! Tof!

Ik werk thuis en ben met G, mijn vriend is 'gewoon' aan het werk. Het gaat hartstikke goed. Beter dan verwacht, maar dat komt ook voornamelijk door G, die heerlijk TV kan kijken. Dan kan ik prima werken.

Van het weekend eindelijk eens goed kunnen praten. Ook kunnen vertellen wat mijn probleem was (bezig met revalideren wat nu dus gestopt is en bang om weer terug te vallen, bang voor het corona virus voor mijzelf, mijn man en vooral mijn kinderen, bang dat mijn (schoon)vader het krijgt want hun behoren tot de risicogroep en ben bang dat ze eraan overlijden).
Gelukkig ziet hij het nu en afgesproken hoe hij mij hierin kan helpen, ook met de kinderen.

Ik ben volledig thuis door m’n zwangerschapsverlof en mijn vriend werkt nog bijna alle dagen op kantoor. Ik vind het vooral veel door alleen maar bezig te zijn met de kinderen en niet naar buiten te kunnen. In het weekend is vriend veel bezig met huis verkoopklaar maken, gister wel gezegd dat ik van 7 dagen per week alleen maar de kids een beetje gillend gek wordt en de oudste ook behoefte heeft aan aandacht van papa dus hij heeft de oudste toen mee de tuin In genomen om deze schoon te maken en op te ruimen. Dus op zich gaat het wel goed maar moet wel aangeven wat mijn behoeftes zijn

Ik ben net voordat we de socialdistance ingingen gaan samenwonen en ik moet zeggen het gaat nog goed.
Ik was wel 'blij' dat mijn vriend vorige week één dag naar kantoor moest voor zijn werk. Ook al waren zijn kinderen hier, het was toch even eigen ruimte.
Daarnaast geef ik onderwijs op afstand en dat is vooral in de ochtend en daarna ben ik in de tuin bezig of ik ga een stuk wandelen.
Zodat we niet 24/7 bij elkaar op de lip zitten. Maar het is hier nog heel erg zoeken, als eerste naar het samenwonen en als tweede dat we thuis werken.

Hier gaat 't qua relatie prima, mijn man moet gewoon werken dus we zitten niet continu op elkaars lip. Op de dagen dat hij thuis is neemt hij de kinderen veelal voor z'n rekening zodat ik kan werken. Ik heb meer moeite met de continue aanwezigheid van de kinderen. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik hou van ze en ik vind deze tijd ook wel heel bijzonder omdat je alles meekrijgt, maar omdat man dus gewoon werk komt het overgrote deel van de zorg op mij terecht en ik vind dat gewoon écht zwaar, nu ze nog zo klein zijn. Gelukkig merkt mijn man ook goed op dat ik het af en toe niet trek, hij heeft al wat diensten geruild zodat hij iig de avonden meer thuis is en hij gaat ook geregeld even met ze wandelen zodat ik wat tijd voor mezelf heb. Heel fijn dat hij zo met me meedenkt!

Elliot ik begrijp echt wat je bedoeld hoor. Ik heb mijn vriend en J gister ook echt even weggestuurd. Ik had echt even tijd voor mezelf nodig. Je staat gewoon continu aan. Ik hou heel erg veel van J en moet er niet aan denken om hem minder te zien maar 24/7 is ook wel een beetje te intens.