RYW schreef:Nyx: dus eigenlijk creëer je zelf het gedoe... Klinkt ergens wel bekend. Waar ben je bang voor dan, dat je zo reageert?
Ik schijn het al langer te doen dan ik met mezelf bewust ben. Een ex zei ruim vijf jaar geleden al 'Ze kwam, ze zag en ze ging weer'. En ergens kan ik me wel voorstellen waarom ik het doe.
Tien jaar geleden ontmoette ik via mijn werk een leuke jongen. Alle meiden waren gek op hem en ik ging er met hem vandoor. Binnen een maand vertoonde onze 'relatie' barsten. Maar met wie ik er ook over praatte, en destijds had ik nog geen internet, iedereen vertelde me hoe zijn gedrag te verklaren was en dat ik hem vooral niet moest opgeven. Mijn alarmbellen gingen van alle kanten af, maar ik vertrouwde over het oordeel van anderen. Ik denk dat ik na de relatie, na het verdriet, leugens die steeds meer uitkwamen, en ik die er steeds meer achter kwam dat ik op mijn eigen alarmbellen had moeten vertrouwen overal alarmbellen ben gaan zien en vrij snel uit een situatie wil stappen. Waarschijnlijk om mezelf een hoop verdriet te besparen.
Ik heb hier in het topic veel over de buurman gesproken en terwijl Tabbie me continu vertelde dat niet zijn, maar mijn gedrag vreemd was, blijft er iets in mijn hoofd afgaan die me zegt dat hij niet te vertrouwen is, dat hij me niet wil, dat hij me niet leuk vindt, dat hij me alleen achterlaat en weet ik wat ik zoal op een dag kan bedenken.
Ergens ben ik zo op mijn eigen alarmbellen gaan vertrouwen, dat ik me soms weleens afvraag of ik ze niet zelf creëer.
Volgens mij best een beetje moeilijk te volgen verhaal. Maar ik zou het ook niet anders kunnen verwoorden.