Ik mis het haasten niet.
Haasten voor school, haasten met eten, haasten naar sportclubjes, snel haasten zodat ze optijd in bed liggen.

Heel erg, maar ik mis (nu) eigenlijk niks. Ik gedij blijkbaar heel goed op deze rust, ik wil alleen graag het ritme voor de kinderen terug.
Ik kom echt tot bijzondere inzichten door deze situatie. Uiteindelijk wil ik natuurlijk wel gewoon graag mn vrienden enzo weer zien.

Ik mis het eerder opstaan en auto rijden niet.

Ik merk dat ik er echt aan gewend ben geraakt dat ik niet meer wekelijks uiteten ga of borrelen of ergens lunchen etc. Hoe we nu leven is het nieuwe normaal geworden en onze focus ligt op ons nieuwe huis. Het komt eigenlijk wel goed uit om weinig afleiding te hebben van ons sociale leven onderhouden en alles wat daarbij hoort. Eigenlijk mis ik het niet zo erg als ik had verwacht maar dat komt echt omdat het huis zo'n groot ding is waar we dagelijks mee bezig zijn.

Het schudden van handen.

Ik mis bijna niets, alleen sociale contacten zoals op het schoolplein, even op bezoek gaan of het praatje bij de boodschappen.

Ik mis niet het rennen van hot naar her, vroeg op, naar werk, naar huis, snel eten, naar dansles, weer naar huis om om 11 in bed te liggen want weer om 6 op. Ik heb duidelijk meer rust in mijn hoofd, maar dat komt wel ook vooral omdat ik maar 1-2 dagen werk per week heb dus ook gewoon bijna alleen maar vrije tijd en ja, nu lukt het wel om mijn was en huishouden bij te houden. Alleen ga ik voorlopig niet afstuderen en verdien ik ook nog niet eens mijn huur. Maar goed, de drukte van het gewone leven proberen bij te benen, dat mis ik dus niet echt.

Maar als ik heel eerlijk ben eigenlijk toch ook wel haha. Want ik had best niet vroeg op of niet druk op werk of iets meer rust in mijn dag gehad. Maar ik word echt heel verdrietig dat ik vrijwel niet kan dansen en merk ook lichamelijk dat ik bijna elke dag weer hoofdpijn heb omdat ik dat stukje ontspanning en beweging mis (En blijkbaar werkt sporten en yoga niet voldoende). En studie/afstuderen/werk/toekomst denk ik maar liever helemaal niet over na. Eigenlijk mis ik dus vrijwel alles en dat ene kleine stukje dat ik ervoor teruggekregen heb (rust) lever ik graag weer in. Want met mijn ADD is het toch nooit echt rustig in mijn hoofd, zelfs nu niet.

De drukte op de wegen... Het is heerlijk rustig op de snelweg!
De hoge prijzen aan de pomp... Vandaag was de benzineprijs maar 1.46 per liter. Ik denk als straks alles op gang gaat komen de hoger benzineprijzen ook weer terug gaan komen.

Ik mis ook de stress en drukte van alle dag niet. Soms heb ik het gevoel er een heel leven bij te krijgen: 's morgens geen stress, einde van de middag tijd, rustig aan eten en daarna ook nog een hele avond vrij! Eerlijk gezegd vind ik het wel moeilijk om te realiseren dat dit straks weer over is...
Maar er is ook veel wat ik wel mis! En vooral om er 'gewoon' even op uit te kunnen, ergens een koffie drinken, naar een museum, dat soort dingen!

Dit! Heerlijk, geen gejakker tussen bso, vso, school, werk, sport. En dat als mensen vragen wanneer je kan voor een (FaceTime) borrel, je geen agenda hoeft te trekken maar gewoon kan antwoorden met ‘vanavond’

Er is een hoop ander gejakker en drukte voor in de plaats gekomen dus verwacht van mij geen lofzang over lekker onthaasten met Corona.

Oh ja, de praatjes pot bij de koffieautomaat en op het schoolplein mis ik ook niet.

Voor mij is er niet zoveel anders dan anders. Ik voel me niet beperkter dan anders, ben niet eenzaam en verveel me ook niet. Ik zie mijn collega's nog irl, ga regelmatig het huis uit voor werk of een rondje lopen/rennen/paardrijden. Ook bezoek ik mijn ouders en broer en zus, uiteraard op afstand, nog. Het enige dat anders is, is het ontbreken van een groep kinderen in de klas en dat mijn eigen kinderen thuis zijn.

Ik mis het handenschudden niet, het verplichte sociaal doen, de drukte op de wegen, de haast van alles en iedereen, het hebben van avondvergaderingen waarbij ik op vrije dagen naar het werk moet kachelen...

Het hele dagritueel van opstaan, douchen, ontbijten, naar werk gaan, de werkdruk, naar huis gaan, verzinnen wat we gaan eten, koken, huishouden en dan inmiddels alweer bij sbedtijd. En de volgende dag opnieuw. Die sleur. De dagen van nu vind ik heerlijk relaxed. Het werk zelf mis ik trouwens wel. En de sportschool ook, nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, haha. Maargoed dat was de vraag niet.

Ik mis het meeste wel. Zelfs de dingen waarvan ik niet dacht dat ik ze zou missen, omdat ik er in het normale dagelijks leven niks aan vind, maar nu mis ik ze omdat ik dat normale dagelijks leven mis. Ik wil zo graag dat alles weer normaal is en ik vind het zo beklemmend dat dat voorlopig niet zo gaat zijn.

Ik mis de wekker om 6uur en de reistijd niet.
Handen schudden en iedereen zoenen op verjaardagen ook niet trouwens, haha. Niet dat we nu naar verjaardagen gaan, maar toch ?

De wekker

Een kind door de supermarkt loodsen

Mensen die te dichtbij komen, handen geven

Mis ik allemaal niet!

Ik mis het autorijden niet en het veel onderweg zijn. Ik heb mijn auto bijna niet gebruikt. En dat mag wat mij betreft zo blijven.

Verder hier ook geen onthaast en tot rust komen ervaring. Ik vind het juist onrust geven dat ik niet weet hoe de aanpassingen gaan zijn en hoe ik me daaraan ga aanpassen. Ik hoor 6 mei pas hoe de shifts van school eruit zien en kan dan pas mijn werkschema en de opvang van de jongste erop aanpassen. Dat soort dingen geven heel veel onrust bij mij.

De FOMO haha!! Ik ben zoveel rustiger als we niks doen. Voelt echt enorm fijn.

Verder het late thuiskomen van vriend vanwege reistijd. Heerlijk! En het niet haasten voor de kinderen, altijd en continu.

Inderdaad, die FOMO! Wij zijn al veel thuis met 2 kleine kinderen en ik mis dus helemaal niks nu.

A weigert de fles. Vind ik geen wereldprobleem, maar nu al helemaal niet. Want waar zou ik heen moeten zonder baby. Tegen de tijd dat we weer dingen mogen eet ze vast al een hoop meer vaste voeding.

Het vroege opstaan om J naar de speelzaal of gym te brengen. Nu slapen beide dames vaak uit tot halfnegen. Fijn!

Mijn dagelijkse leven is min of meer hetzelfde. Maar is mis inderdaad het handen geven (nu met bouwers in huis wel prettig) niet. En wat mij betreft mag dat zo blijven en ook met vieze klef drie zoenen op verjaardagen.

Ik mis bijna niks. Het haasten niet, mijn werk niet, de stress niet.
Geef m'n leerlingen via Zoom les, hoef alleen maar naar boven naar de muziek kamer te lopen.
Wat ik wel mis is de vereniging, de contacten en het muziek maken, verder vind ik dit kalme rustige leven heerlijk.

Het 'verplichte' kusrondje bij verjaardagen etc. van collega's

Iets wat ik echt niet mis; Nekhijgers en duwers in de supermarkt.

Met stip op 1: lunchtrommels maken.

Oh en strakke broeken! Ik leef in leggings.

Ik mis het opstaan om 6 uur niet en het daarna moeten opjutten van mijn dochter omdat ze niet vooruit te branden is en ik wel op tijd op mn werk moet zijn haha. Maar verder heb ik ons leven al vrij rustig ingedeeld dus heb niet het gevoel dat we verder veel moeten haasten gelukkig.