16 Jul 2014 14:28 door Biechtje
Pff.. ik moet het gewoon even van me aftypen want ik ben al drie dagen af en aan aan het huilen en dat is al niks voor mij. En als mensen mij herkennen, wat ik me wel kan voorstellen, dan graag mijn naam voor je houden. Ik wil het gewoon niet onder mijn eigen naam hebben staan.
Want voor het eerst voel ik me verloren. Ik denk dat ik in die dip zit waar mensen het over hebben waar je in terecht komt na een hoop ellende. Ik zie het gewoon even niet meer, misschien ben ik wel mijn ergste éigen vijand en critici tegelijkertijd.
Ik heb 2,5 jaar lang ellende erop zitten, en de slechte jaren van de relatie daarvoor niet meegerekend. Ben mijn vader verloren en ik ben zo klaar met al het vechten in de tussentijd. Er gebeurde altijd wel iets, was het niet dat de hypotheek niet werd betaald of mijn ex me op een andere manier het me financieel lastig maakte.. was het wel weer iets anders aan de hand. Continue heb ik op scherp gestaan, gevochten, geprobeerd niet af te glijden, heb ik gewoon gewerkt en geprobeerd er nog iets van te maken. Heb ik aardig en lief gedaan als het nodig was, en me terug getrokken als het niet goed met me ging. Maar die periode is nu voorbij, ik hoef niet meer op scherp te staan en taddaa.. daar komen dan toch de tranen die al die tijd misschien vast hebben gezeten.
En nu? Ik weet het gewoon niet zo goed. Wil zó graag vooruit, weg van de ellende, me weer gelukkig voelen maar geluk is niet maakbaar. Dat weet ik en dat snap ik. Maar dat voortdurende drukkende gevoel in me, en verdorie: wanneer mag ik weer eens gelukkig zijn? Verongelijkt doen heeft ook geen zin, ook dat weet ik.. maar soms heb ik er gewoon even genoeg van.
Ik doe nog steeds aardig en lief, lach met de kinderen van vriendinnen die schattig zijn, zorg voor ze, stuur de juiste reacties als kinderen gaan staan, tandjes krijgen, deel vreugdes over nieuwe liefdes, applaudiseer mensen die promotie maken, of een andere baan vinden. Iedereen leeft zijn leventje, wil mensen niet lastig vallen maar áls ik dan aangeef dat ik huil, of het niet goed trek (En trust me.. dat doe ik echt niet vaak) dan is het alsof mensen het wegwuiven. 'ohh maar misschien komt het omdat je nog niet ongesteld ben geworden' NEEHEE.. dat komt omdat ik gewoon continue een snijdende pijn door me heb lopen en ik niet wéét hoe ik daarvan af moet.
Ik loop al bij een psycholoog momenteel om eea te verwerken, ik zal hier ook wel doorheen moeten en zal het een fase zijn. Maar momenteel vind ik nergens een luisterend oor echt.. Mensen zijn druk, hebben veel aan hun eigen hoofd en dat neem ik ze allemaal niet kwalijk. Ik moet het toch met mezelf rooien..
Nieuwe liefdes: ik heb er geen hoop meer op. Schrijf ik me in bij een datingsite, nul reacties. De berichten die ik zelf stuur: iedereen is al aan het daten. En ja, nuchter bekijkend kan ik dat allemaal een plek vinden maar het is gewoon pffffff.. ben er gewoon klaar mee. Láát het dan maar. Alleen dan snijdt het weer: wat is er dan mis met mij? Kan zelf genoeg bedenken hoor, daar niet van, ben hard genoeg om alle tekortkomingen aan mezelf nog eens extra onder de loep te nemen.
Dit is een hoop geklaag en gedoe, en daar hou ik niet van maar ik moest het gewoon érgens kwijt. Ergens even alles eruit gooien..