10 Mei 2014 20:17 door Biechtje
Ik wil ook even mijn verhaal kwijt, want ik weet gevoelsmatig niet meer wat ik hiermee moet. Misschien dat sommigen mij herkennen, dat geeft niet, maar ik wil dit niet aan mijn account gelinkt hebben. NIETS QUOTEN AUB!!!
Al sinds het overlijden van mijn vader zijn de verstandhoudingen binnen ons gezin verandert. Of misschien al wel eerder, toen mijn vader ziek werd of toen ik het huis uit ging. Ik weet wel dat het na het overlijden van papa echt heel anders is geworden. Ik zal proberen bij het begin te beginnen.
Vroeger konden mijn broer en ik met elkaar lachen en met elkaar schrijven, maar de laatste jaren begrijpen we elkaar niet meer. Hij maakt keuzes die ik niet kan begrijpen en die absoluut niet goed voor hem zijn. Hij liegt en bedriegt, verdraait dingen en praat alles zo dat het in zijn straatje past. Hij heeft enorme schulden gemaakt en is daardoor diep in de problemen gekomen. Ook financieel. Hij heeft ontzettend veel geld van mijn moeder geleend en nog amper terugbetaald, maar wel al die jaren geleefd alsof er niks aan de hand was. Feitelijk van mama's geld; de erfenis van papa. En nu moet hij met zijn gezin op de blaren zitten. Hierdoor is hij ontzettend bang zijn gezin kwijt te raken, iets wat hij ook nu weer als argument heeft gebruikt om weer bij mama aan te kloppen voor een nieuwe lening.
En dan mijn moeder. Zij is gevoelig voor zijn argumenten. Zij is bang haar kleinkinderen kwijt te raken, bang dat broer inderdaad alles kwijt raakt. Ik denk dat ze ook bang is dat het dan mede haar schuld is, omdat zij denkt dat ze het had kunnen voorkomen door weer bij te springen. En door het overlijden van papa is ze al zoveel kwijt geraakt. Ze heeft er jaren over gedaan weer een beetje te gaan leven.
Nu verwijten ze elkaar keer op keer van alles. Broer verwijt ma dat zij dingen verdraait, ma verwijt broer dat hij altijd zo chagrijnig is en moeilijk doet. Ik hoor van beide altijd andere verhalen die elkaar tegenspreken. De één zegt dit, de ander dat en ik moet maar zien wat ik geloof. En het wordt steeds erger. Broer blijft onverantwoord bezig, ik weet niet meer of ik alles nog wel geloof. Mama blijft hierover mopperen en haar zorgen hierover met mij bespreken. Ik krijg meer en meer het idee dat broer gewoon niet geholpen wil worden. Het ligt altijd aan een ander, een ander doet alles fout. Hij weet wel dat hij een probleem heeft, maar wil het niet zien. Steekt zijn kop in het zand. En ik sta erbij en ik kijk ernaar. Keer op keer hebben mijn vriend en ik de onderlinge problemen op kunnen lossen en kunnen bemiddelen of zorgen dat het niet escaleert.
Ik heb hier geen zin meer in. Ik heb er genoeg van om overal maar tussenin te staan, maar heb het gevoel met de rug tegen de muur te staan. Ik heb zelf al zo veel aan mijn hoofd, echt genoeg aan mijn eigen gezin, want ik heb het ook niet altijd gemakkelijk. Om de lieve vrede te bewaren, probeer ik alles maar op te lossen, want wat moet ik anders? Ik heb het gevoel er tegen wil en dank meer en meer bij betrokken te raken. Vooral ook omdat er vorig jaar iets is voorgevallen, waardoor wij er ook letterlijk bij betrokken zijn geraakt, zonder dat wij er iets aan konden doen. Wij werden door voor ons volkomen vreemden benaderd met een verhaal dat bleek te kloppen. Wederom hebben wij het opgelost, om mijn nichtjes te beschermen. Maar ondertussen vreet het aan me.
Ik kan mama en broer toch niet zeggen dat ze het zelf maar uit moeten zoeken? Voor mezelf kiezen en me er niet meer mee bemoeien. Er zijn ook kinderen in het spel. Ik kan mijn dochters toch niet hun neefje en nichtje ontzeggen, door geen contact meer te willen? Ik wil gewoon van dat gedoe af. Mama durft gewoon niet tegen broer in te gaan, broer gaat door met waar hij al jaren mee bezig is en wil van niks horen.
Tijdens het tikken van dit stuk ben ik al wel tot één inzicht gekomen. In feite doe ik hetzelfde als mijn moeder: een ander zijn problemen willen oplossen, om maar zo veel mogelijk problemen te voorkomen. Ondertussen loop ik mezelf voorbij. Ik weet dat het moet stoppen. Ik weet dat ik gewoon tegen beide moet zeggen hun onderlinge sores samen uit te vechten en mij er buiten te laten. Maar dat is zo verdomde moeilijk.