Oh, en biechtje met eetprobleem, ik herken je gevoel, al is het bij mij dan geen eetprobleem, maar ik herken het wel dat bepaalde posts van mensen je heel veel doen en niet op een positieve manier, al is het van diegene niet zo bedoeld en überhaupt niet op jou gericht. Ik heb dat meer op Facebook dan hier, ik stel het dan zo in dat ik dat bericht niet meer op mijn tijdlijn zie. In jouw geval zou ik die persoon ook (tijdelijk) blokkeren.

Niet echt een biecht, maar wil het niet onder mijn eigen naam hebben omdat dat nogal lullig kan zijn voor evt. Meelezers.
Ik heb saaie ouders. Zo saai dat ik net zo lief geen contact met ze heb. Het contact is nogal 'zakelijk', mijn ouders zijn niet in staat te praten over dingen die er echt toe doen (emoties) en ze zullen ook nooit interesse vragen stellen. Voor mijn gevoel is het dus eigenlijk vooral eenrichtingsverkeer. Het kost me alleen maar energie eigenlijk en het begint een moetje te worden. Helaas willen mijn ouders wel veel contact, liefst een keer of drie per week, en ze zijn ook erg teleurgesteld dat ik daar geen behoefte aan heb. Voor mij zou maandelijks al meer dan genoeg zijn.
Iemand die dit herkent? Of misschien tips om hier mee om te gaan?
Het contact meer verdieping geven is helaas niet mogelijk (vaker geprobeerd, en dat levert enorme conflicten op).

O ik ben benieuwd welke dames het zijn die misschien ten huwelijk gevraagd gaan worden! *ik wil ook*

Hier het biechtje met saaie ouders nog even. Ik besef dat ik hiermee forummers voor het hoofd kan stoten die om welke reden dan ook (overleden ouder, gescheiden ouder of ouder verweg, etc) liever een saaie ouder zou hebben dan ....
Dit is natuurlijk mijn bedoeling niet! Juist daarom vind ik deze kwestie lastig, en ook wel egoistisch van mezelf en vraag ik tips/ ervaringen.

Maar wat is er saai aan jouw ouders? Kun je niet iets leuks gaan doen met ze, om de band beter te maken? Als ze graag contact met je willen hebben? Heb je verder geen broers/zussen?

Ik denk ook van allebei de verlovings biechten te weten wie jullie zijn, leuk!! Maar ik zou ook mijn mond houden denk ik!

Ik baal van mijn beste vriendin, dat trouwens niet de eerste keer is..
Ik ken haar al van kleins af aan,vanaf de kleutertijd tot aan nu. Ik ben tien jaar verleden verhuisd naar n andere plek in Brabant. Vanaf toen zien we elkaar niet elke week maar ach als we bij elkaar zijn is het als vanouds. omdat zij eerder zwanger was en een kindje kreeg en dat bij mij nog niet was vond ik het nooit erg om richting ons geboortedorp te gaan ook al is dat een uur heen en een uur terug, ik had toch de tijd ervoor en meestal plande ik het in zodat ik ook langst mijn ouders kon rijden. Al is het wel zo dat het afspreken altijd meer van mijn kant kwam,wat me wel irriteerde maar ik me nooit echt druk om kon maken als we dan eens af hadden gesproken. Inmiddels is mijn vader anderhalf jaar geleden overleden en in die tijd na zijn crematie had ik eigenlijk wel haar steun nodig. Ze zei ook, als je me nodig heb moet je dat zeggen en ik kom langst. Ik gevraagd of ze dan kon komen, maar nee ze had iets anders, nouja prima dan niet,maar leuk was anders. Zo ook mijn dertigste verjaardag, de eerste zonder vader, kon ze ook al niet.
Ondertussen ben ik ook moeder geworden. En kwam ze ,in het begin,wat meer onze kant op, dus ik dacht ,eindelijk en fijn! Nu gaat het niet goed tussen haar en der vriend, zij houdt niet meer van hem en wil uit elkaar. Sindsdien gaat ze veel stappen, feesten etc met andere meiden. En tuurlijk moet ze doen helemaal leuk voor der.
Nu weet ze dat ik thuis zit (werkeloos) en ook evt n keer mee kan.
Maar het blijft stil van haar kant. Dus heb ik gevraagd wat ze met Koningsdag doet omdat ik naar onze geboorteplaats ga. Maar neetoor ze heeft weer met andere afgesproken en nu ben ik het ff beu. En heb haar gestuurd, hè jammer nu ben ik een keer vrij en zijn we in .... Waarop ze reageert ja jammer haha. Is het dan veel moeite om aan mij te vragen joh wat doe vind je het leuk om met mij mee te gaan.
Ben ik nu een zeur.
Of moet ik eens goed over onze vriendschap nadenken, want eigenlijk is het zo dat het de laatste jaren toch al van mijn kant af komt. Ik weet dat ik wat meer moet uitspreken, vooral naar haar toe. Maar dat vind ik moeilijk.

( sorry voor t lange verhaal)

In dit geval vind ik het van jou kant wel een beetje vreemd. Je vraagt of ze wat te doen heeft zaterdag en het antwoord is ja ik heb plannen en dan ben je teleurgesteld. Wist zij dat jullie daar heen zouden gaan? Heb jij aangegeven dat het je leuk lijkt om een keer mee te gaan. Want werkloos thuis zitten hoeft niet per definitie te betekenen dat je dan direct een keer mee kan stappen.

Bruiloftsbiechtje echt serieus waar maakt die vriendin zich boos over. Dit slaat helemaal nergens op. Alsof jij nog niet druk genoeg bent op het moment.

Mijn vriend heeft een ziekte die soms erger en soms minder erg opspeelt. Wanneer het erger is, wil hij het liefst alleen zijn en met niemand contact, ook niet via whatsapp. Hij is ook depressief al een hele tijd. Wanneer het erger is met zijn ziekte wordt dat ook erger. Lichamelijk en geestelijk voelt hij zich dan heel slecht. Nu is weer zo'n periode en ik weet niet goed wat ik moet doen. Hij wil met rust gelaten worden dus dat respecteer ik. Ik maak me alleen wel zorgen om hem en ik ben een beetje bang voor wat hij doet als hij alleen is. Hij heeft nog nooit iets gezegd in de zin van zelfmoord maar goed, hij is wel depressief en alleen. Ik weet niet goed wat ik ook moet doen om hem te steunen. Ik ben eigenlijk de enige met wie hij erover praat maar nu wil hij dus alleen zijn. Ik heb met hem afgesproken dat ik vanavond even een berichtje stuur om te vragen hoe het gaat. Heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan of wat ik tegen hem kan zeggen? Hij heeft een psycholoog trouwens hij heeft alleen zijn afspraak deze week afgezegd omdat het lichamelijk zo slecht gaat.

Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om al de afspraak te naken om vanavond even een berichtje te sturen. Het is niet goed dat hij zich volledig afsluit, maar aan de andere kant, als hij het gevoel heeft dat nodig te hebben dan zou ik me daarin niet opdringen. Is het misschien een optie dat jij contact opneemt met zijn psycholoog en dit probleem voorlegt? Overleg het wel eerst met je vriend. Je zou tegen je vriend natuurlijk altijd kunnen zeggen dat je het heel moeilijk vindt om ermee om te gaan, maar dat je hem graag op de juiste manier hierin wilt steunen en dat je daarom toch even contact wilt opnemen met zijn psycholoog. Grote kans dat hij het dan wel begrijpt.

Hier weer even het eetbiechtje van laatst. Een tijdje geleden heb ik hier gemeld dat ik bij de huisarts ben geweest en ben doorverwezen naar een psycholoog. Daar heb ik ook de intake gehad begin maart. Hieruit is de diagnose gegeneraliseerde angststoornis gekomen. Ik was erg opgelucht en gemotiveerd mijn issues aan te pakken.

Maar we zijn inmiddels 1.5 maand verder en helaas sta ik nog steeds op de wachtlijst. Ze hadden niet meteen plaats voor mij en het kan nog wel 1 tot 2 maanden duren voordat ik terecht kan.

Er is nu een stemmetje in mij dat zegt: "Je hebt helemaal geen hulp nodig, je kunt het zelf!" Maar nu de diagnose is gesteld wordt mijn probleem en de daaruit voortvloeiende gedachten en gedragingen mij wel steeds meer duidelijk en ik weet dat ik hulp nodig heb om mijn probleem aan te pakken. Het frustreert me alleen dat nu ik eindelijk de stap heb genomen, er (nog) niks gebeurt.

Ik wilde dit even van mij af schrijven, bedankt voor het lezen.

Heel frustrerend zijn die wachtlijsten ja! Succes met wachten, je kunt het
Erg knap trouwens dat je inziet dat je de hulp nodig hebt.

Biechtje, vervelend die wachtlijsten, terwijl je nu juist wil!
Is het een optie om in de tussentijd met een maatschappelijk werker te praten, zodat het niet alleen bij jou blijft tot dat er plek is?

laatste biechtje herkenbaar. Niet voor mijzelf maar voor mijn vriend. Ook wachtlijst en ook eert moeten wachten voor hij geholpen werd. Hopelijk duurt het toch niet te lang en komt de hulp gauw. Ik weet hoe belangrijk het is.
Wel super dat je de stap naar de hulp wel gezet hebt.

Wolfinschaapskleren: ik denk dat ik vandaag maar eens ga bellen met de instantie of ze ook een inschatting kunnen maken hoe lang het nog gaat duren. Als het nog lang is (meer dan 1 maand), dan is een maatschappelijk werker inderdaad een optie.

D'n Ibbel, hoe lang heeft jouw vriend moeten wachten en hoe is hij daar mee om gegaan?

Ik zou je er over willen pmen...maar weet niet hoe dat moet als jij biechtje bent...want dan kan nog iedereen het zien die inlogt als biechtje denk ik?

Ik kan totaal niet overweg met mijn schoonvader. Onze persoonlijkheden liggen elkaar gewoon niet. Mijn vriend snapt mij heel goed, hij vindt zijn vader ook niet de leukste persoon, maar hij is vrij ouderwets opgevoed en er iets van zeggen gaat niet gebeuren. Ik vind het ook niet aan mij om met mijn schoonvader het gesprek aan te gaan waar vervolgens vrij zeker ruzie uit gaat komen. Ik vind het prima dat mijn vriend naar zijn ouders gaat, maar ik heb daar echt geen zin meer in. Zijn familie vindt dat stom en jammer. Zijn moeder is bijvoorbeeld wel leuk, maar die zie ik dan ook niet meer. Naar ons toekomen doen ze namelijk alleen samen en als wij naar hen gaan is zijn vader altijd thuis.

Ik heb me er nu al meerdere keren overheen gezet en toch de ontmoeting aangegaan, maar elke keer erger ik me dood en voel ik me gewoon niet fijn. Mijn vriend dwingt me niet, maar vindt het natuurlijk wel leuk als ik wel mee ga.
Nu heeft zijn vader net (in een gewone mailwisseling met mijn vriend) weer een opmerking gemaakt die bij mij in het verkeerde keelgat is geschoten en ik ben er echt klaar mee nu.

Wat moet ik nu? Kan ik het maken om gewoon niet meer mee te gaan? Het is niet zo dat we nu de deur bij elkaar plat lopen, daar is de afstand te groot voor, dus het gaat maar om max. een paar keer per jaar.

Als het maar om een paar bezoekjes per jaar gaat denk ik dat je je er best overheen kunt zetten.
Je vindt je schoonmoeder wel leuk dus doe het dan voor haar.
Je kunt niet met iedereen een megagoede klik hebben, je kunt wel op een normale manier met elkaar omgaan.

Ik vind mijn schoonmoeder wel aardig ja, maar ook bij haar erger ik me eraan dat zij nooit eens ergens iets van zegt. Ik probeer echt om normaal met hem om te gaan, maar hij maakt veel van die opmerkingen die steken onder water zijn. Dus veroordelend en kwetsend, maar het kan omdat het zijn mening is en hij daar dus voor uit mag komen. Vandaag was weer zo'n opmerking; enorm negatief en veroordelend over een keuze die mijn vriend en ik gemaakt hebben en die voor ons heel erg belangrijk is.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om te verwoorden waarom ik niet met hem om wil/kan gaan, omdat het allemaal kleine dingetjes zijn die opstapelen.

Ik snap best dat je je kunt ergeren aan je schoonfamilie maar vind dat je het echt niet kunt maken tegenover je vriend en zijn ouders om nooit meer mee te gaan. Dus ik vind dat je je eroverheen moet zetten. Of ga eens een rustig gesprek aan met je schoonvader. Als je het niet probeert te praten met hem komt er nooit een oplossing. Zonder je schoonvader had je vriend niet eens bestaan.

Eens met Carrie. Daarbij vind ik dat je er best wat van kan zeggen als hij kwetsend naar jou toe is. Gewoon voor jezelf opkomen, wie weet stopt hij er dan wel mee.

Ik denk dat je beter kunt leren hiermee om te gaan dan ervoor te vluchten.

Ik heb dat met mijn schoonmoeder, dat ik haar vaak uitgesproken veroordelend en negatief vind.
Dat heb ik ten eerste tegen mijn vriend verteld, dat ik daar moeite mee heb en of hij mij wil helpen ermee om te gaan. Dat doet hij: hij komt meer voor mij op, als er een ongemakkelijke, kwetsende situatie is. Zoiets zou je ook aan jouw vriend kunnen vragen.
Daarnaast probeer ik me te focussen op de dingen die wél leuk aan haar zijn.
En ten derde probeer ik zélf assertiever te zijn en me de kaas niet van het brood te laten eten.

Allemaal dingen waar je mee zou kunnen beginnen, voordat je die paar keer per jaar óók niet meer naar je schoonouders toe gaat.

Ik heb het ook wel eens moeilijk met sommige leden van mijn schoonfamilie, maar ik vind het toch belangrijk om contact met hen te onderhouden. Het is de familie van je man/vriend, als je hen afwijst wijs je indirect ook je vriend/man af. Het gaat in het leven niet altijd om jou. Ik zeg niet dat je alle feestjes moet aflopen, maar je kan tenminste een paar keer per jaar naar een verjaardag/feestje gaan en daar een paar uurtjes je goede wil tonen.

Eens met bovenstaande posts. Het is nu eenmaal je schoonvader, die kies je niet, maar ik vind wel dat je het moet proberen. Als je al zelfs een opmerking in een mailwisseling van hem en je vriend al zo op reageert.. Ja dat is lastig, maar je vriend kan je wellicht wel helpen om er niet zo aan te tillen of op te reageren. Hij heeft immers al Jaren te maken met zijn vader.