11 Mrt 2014 11:17 door Biechtje
Waarschijnlijk zullen sommige mensen mij wel herkennen maar ivm meelezers wil ik dit graag niet onder mijn eigen naam op het forum hebben staan.
Ik ben alleenstaande moeder. Sinds een paar weken zit ik thuis met een burnout. Ik kan echt de gekste dingen niet, daardoor. Ik heb moeite met post openmaken, de afwas doen, boodschappen opruimen, naar de pinautomaat lopen, alles kost me bergen energie en het liefste zou ik in bed blijven. Dat kan niet voor de kinderen, en ik wil ook niet verder wegzakken dus ik probeer elke dag even naar buiten te gaan voor iets kleins. Maar het valt me onwijs zwaar, ook de angst/waarschijnlijkheid om mijn baan kwijt te raken aangezien ik een tijdelijk contract heb. Thuiszitten heeft ervoor gezorgd dat de situatie niet verder is gaan verslechteren maar er is ook nog geen herstel eigenlijk. Ik probeer mijn leven cleaner te leiden, mijn huis rustiger en opgeruimder te maken, mijn voedingspatroon te veranderen en ook al heb ik nu geen energie voor sport (ik liep eerst 3 dagen per week), ik probeer toch beweging te krijgen. Ik glijd niet verder weg maar verbeter ook nog niet. Dat heb ik geaccepteerd, dat dat tijd kost.
Alleen nu is er iets bijgekomen. Mijn moeder heeft afgelopen week te horen gekregen dat ze kanker heeft, alweer. Ze had het 10 jaar geleden ook, ergens anders, maar is toen genezen. Nu zijn de prognoses best gunstig, ze is er vroeg bij, maar moet geopereerd worden. Dat gebeurt over anderhalve week. Ze is vreselijk bang en zenuwachtig en ze zoekt afleiding bij mij. Mijn vader praat er niet echt over, dus zoekt ze mij op om mij te helpen. Ze denkt dat dat mij goed doet in mijn huidige situatie. Maar dat is helaas niet zo: het put me uit. Ik probeerde met mijn gezin back to basic te gaan, een nieuw gezond ritme op te bouwen, maar ze lijkt ons nu te zien als een project wat haar afleidt tot aan haar operatie. Die behoefte begrijp ik best maar ze is hier elke dag... Ze neemt mijn rol bijna over tegen mijn kinderen, ze besluit ineens dat we de slaapkamer gaan verbeteren of vraagt continu of ik al een metselaar heb geregeld voor die scheur in de buitenmuur. Ze wil al die dingen ook nú regelen want 'straks is het erger dan gedacht en ga ik dood en kan ik je niet helpen'. Ik begrijp haar angst en wil haar die afleiding echt bieden maar dit legt zoveel druk op me! Het is verdrietig en deprimerend en eng, en ik voel mezelf gewoon weer wegzakken maar ik wil haar ook niet in de steek laten. En ook heb ik het zelf laten gebeuren omdat ik eerder, voor de burnout of in de loop ernaar toe wel hulp heb geaccepteerd.
Ik wou dit even kwijt. Is het voor iemand herkenbaar? Heeft iemand een tip voor me?