Ohhh Harrison idd zo typisch weer Je bent eigenlijk precies mijn zusje (ben je een middelste kind toevallig?!). Die gaat ook veeeeeel te ver om met iedereen te overleggen wat iedereen het meest fijn vindt, terwijl ze aan het einde geloof ik vaak niet eens meer weet wat ze nou zelf eigenlijk wilde. Beetje overdreven hoor, maar volgens mij mag jij best wel eens een keertje zeggen wat jij wil!

R. wil ook graag een feestje doen toch? Da's wel onhandig haha. 2 jaar geleden waren vriend en ik het helemaal zat en hebben we helemaal niks meer gedaan. Toen voelden we ons op het moment van het vuurwerk wel ietspietsie sneu zo met z'n tweetjes, maar verder was het wel heerlijk, en zonder gezeur

Helemaal eens met Lady. Ik vind het wel jammer dat jou vriendin op die manier reageert en niet het begrip heeft die je eigenlijk zou willen.

Ah lady en Zora jullie hebben wel een beetje gelijk. Ik ben de jongste van twee maar verder klopt het wel haha. Ik voel me al beter want heb aan die vriendin uitgelegd en uiteindelijk bleek dat ze het wel begreep. Ik zit nu op mijn telefoon dus lastig een verhaal typen maar bedankt! Jullie zijn allemaal lief en het komt uiteindelijk ook wel weer goed. Maar soms voel ik me echt verloren tussen wat iedereen wil en vergeet ik wat ik zelf wil.

Ahhw cute ben je haha Maar volgens mij heb je het nu iig voor deze keer goed opgelost en wordt het hartstikke gezellig, en de volgende keer kun je misschien eerst wat beter voor jezelf bedenken wat jou leuk lijkt!

En volgend jaar echt doen wat je zelf wilt Harri. Als jullie een feestje voor anderen willen organiseren, gewoon doen! Als mensen dat leuk vinden, komen ze heus wel!!

En weer ben ik teleurgesteld, weer ben ik zo boos.
Waarom doet hij het steeds weer, mij vernederen, kleineren of vervelende opmerkingen maken.
Weer heeft hij het voor elkaar, ik lig in bed, met mijn moeder zit met een rotgevoel beneden op de bank.
En hij, hij zit doodleuk een film op de computer te kijken, mee te lachen en gunt ons geen blik waardig.
Het blijft pijn doen, het went nooit. En dan gaat het 2 maanden goed, dan hoop ik dat het nu goed blijft gaan en dan BAM, doet ie het weer.
Ik wil ook een vader die onvoorwaardelijk van mij houdt, die er voor mij is en die mij in mijn waarde laat.
Ik ben zo jaloers op de mensen die een goede band hebben met hun beide ouders. Ik moet ook altijd huilen op filmpjes van dochters die met hun vader dansen op haar bruiloft. Dat zal hier nooit gebeuren.

Bah, ik ben er zo klaar mee. Al jaren. Maar het geld ontbreekt gewoon om op mezelf te gaan wonen. Ik was hiervoor goed bezig, totdat ik vanwege de bezuinigingen mijn baan kwijt raakte.

Ik weet dat jullie mij niet kunnen helpen, maar ik moest het ergens kwijt.
Ik weet vrijwel zeker dat het grootste deel van jullie ook wel weet wie ik ben, dat is ook prima. Ik wil alleen ivm eventuele meelezers mijn verhaal niet zwart op wit aan mijn naam gekoppeld hebben.

Wat naar, Biechtje. Maar wat vindt je moeder dan van de situatie? Neemt zij het niet voor je op?

Vaak is mijn vader zo aan het tieren, dat we de kans niet krijgen om wat te zeggen. Ze probeert wel altijd te zeggen dat ie normaal moet doen en te ver gaat, maar dat maakt geen indruk. Ook spreekt ze hem achteraf op zijn gedrag aan, maar ook dat heeft geen zin omdat hij dan weer boos wordt. Want 'hij heeft het altijd fout gedaan en dat is niet waar' is dan zijn reactie.

Zijn commentaar van vandaag heeft mij zo geraakt, dat ik nog steeds kan janken als ik er aan denk en ik heb echt zo'n brok in mijn keel.

En ik weet dat overal wel wat is, maar ik weet ook dat dit niet oke is. En ja, ik weet ook dat ik blij moet zijn dat ik een vader heb want vele hebben geen vader meer. Maar ik kan er niet van genieten, ik kan niet blij zijn.

Die laatste alinea slaat natuurlijk nergens op. Dat staat er volledig los van.

Spreek jij je vader er weleens op aan naderhand? En een weerwoord geven op het moment zelf, lukt dat nooit?

Wat ontzettend naar Biechtje Ik vind het heel lastig advies te geven want mijn vader is ook altijd een heel rare man geweest, waar ik nog steeds lastig mee om kan gaan. Heel afstandelijk, zakelijk bijna. Maar ik wilde toch even op je reageren om je iig te vertellen dat het bij mij een heel stuk beter werd toen ik uit huis ging en er wat meer afstand kwam tussen ons.

Ik denk ook niet dat ik met mijn vader zal dansen op mijn bruiloft, maar ik denk dat hij stiekem wel een traantje zal wegpinken Probeer hem iig niet nu al voor 'altijd' af te schrijven…

Mooi gesproken .

Van mij krijgt ie ook een weerwoord, direct. Ik laat me niet alles zeggen.
Naderhand aanspreken werkt niet, loopt uit op ruzie.

Wel direct aanspreken, niet direct aanspreken, op een rustige manier een weerwoord geven en mijn gevoel uitleggen of het schreeuwend doen, het werkt helaas allemaal niet.
Alles eindigt altijd op dezelfde manier: mam en ik boos en veel verdriet, pap die wegloopt met de mededeling 'ja het ligt weer aaaallemaal aan mij!' Dan loopt ie boos weg en kijkt ons 2/3 niet aan.

Hij flikt dit overigens ook bij mijn moeder hoor, het is niet dat ie alleen ruzie met mij maakt.

Mijn vader is opzich niet afstandelijk, wanneer het nodig is helpt hij me vaak wel, niet altijd. Vorige week heb ik een aanrijding met mijn auto gehad, toen issie wel gekomen om mij met het schadeformulier te helpen. Maar op andere momenten hoef ik niets te verwachten.

Ik vind het gewoon vervelend dat hij gewoon weet waar hij mij pijn mee kan doen en dat ook gewoon kei hard doet. Zogenaamt grapjes maken (terwijl het gewoon vernederend is) is trouwens zijn nieuwste methode. De hele familie is zich doodgeschrokken wat hij 2 weken terug tegen mij zei maar ook dat maakt geen indruk op hem.
Het dringt niet tot hem door, niemand dringt tot hem door.

Zoals mijn moeder en ik altijd zeggen: 'mond vol over anderen, maar als mam en/of ik iets tegen hem zeggen.. Dan berg je maar.'

Ik vind het lief dat jullie reageren June en Zora. Bedankt!

Maar je moeder is wel gelukkig met hem verder?

Mijn vader heeft ook een tijdje grapjes gemaakt over dingen die ik heel vervelend vond, maar toen ik hem daarop aansprak, had hij echt niet door dat hij me daar mee kwetste. Ik wil het echt niet goedpraten wat hij doet, maar is hij er wel van op de hoogte dat jij die grappen niet waardeert?

En verder gewoon een knuffel, omdat het ontzettend rot is als je ouders nare dingen over je zeggen. Dat doet zoveel pijn.

Nee, ik denk niet dat mijn ouders gelukkig zijn maar dat vooral mijn moeder niet weg durft, bang voor alles wat dan komen gaat. Mijn vader heeft nog niet zo lang gezegd dat als mijn moeder niet veranderd mijn moeder kan vertrekken. Toen ben ik heel boos geworden. Hij is degene die negatief veranderd, niet mijn moeder. Daarbij kun je mijn moeder niet zomaar op straat zetten, dan gaat ie maar lekker zelf. Hij is er toch zo klaar mee?! Bah! Mijn moeder weet hier niets van, ik durf het ook niet te zeggen.

Ik heb mijn vader meermaals uitgelegd hoe ik me voel, interesseert hem niet. Mijn moeder heeft het hem ook al vaker uitgelegd. Als kind van 6 zei ik al dat ik een lieve papa wilde, een papa die zegt dat ie van mij houdt en zegt dat ie trots op me is. Maar hij werd alleen maar erger en erger. Ach, ik kan een boek over hem volschrijven.

En nu ga ik toch maar naar beneden. Drastisch nicotine-tekort ineens.

Lastig om je zo te voelen over je vader. Hoe zit het met de banenzoektocht? Als je een baan hebt, is er dan de mogelijkheid tot verhuizen? Misschien ben je ook te oud geworden om daar nog te wonen, waardoor het allemaal nog hoger oploopt dan noodzakelijk is.

Als ik een baan heb, ga ik zsm hoop ik. Alleen is een flatje hier net zo lastig als een baan.
Mijn doel was om in 2014 thuis weg te zijn, dat doel weiger ik bij te stellen.

Ik sta lang ingeschreven, dus het zou moeten lukken. Het zal helaas wel een 1 kamer appartement worden, grotere flatjes zijn duurder en dat kan ik in mijn uppie niet opbrengen.

Ik woon al zes jaar op kamers, het is te doen hoor . Het is gewoon prettig om je eigen plek te hebben! Ik zou bij woonruimte even niet te kritisch zijn als ik je verhaal zo lees. Solliciteer je een ongeluk en neem dan elke enigszins normale woonruimte aan. Dan ben je in ieder geval weg uit een situatie waarin je niet wilt wonen. Heel veel succes!

Als je het fijn vindt dat iemand een keer naar een sollicitatiebrief of je cv kijkt, dan mag je me een PM sturen.

Lief van je June!!! Bedankt voor je aanbod!

En ik weet dat ik qua woonruimte op dit moment niet kritisch moet zijn, maar ik had het gewoon anders voor ogen. Een mooi appartementje waar ik me kan uitleven en me echt thuis kan voelen. Samen met een vent het liefste.
Intussen heb ik gelukkig wel geleers dat dromen mag, maar dat dromen niets voor niets dromen zijn en je deze soms bij moet stellen om ze realistisch te maken.

Wie weet, je kunt altijd nog later naar een mooi appartementje toegroeien! Dus blijven dromen hoor!

Ik heb een vraag wat ik graag anoniem wil stellen.

Een vriendin van mij is een jaar geleden uit elkaar gegaan met haar ex. Samen hebben ze 1 kind.
Als omgangsregeling hebben ze co ouderschap wat over het algemeen goed verloopt.
Hij probeert het haar wel moeilijk te maken en dan vooral op financieel gebied.
Mijn vriendin werkt fulltime om elke maand een beetje fatsoenlijk rond te kunnen komen.
Nu is het zo dat haar ex al een poosje in de bijstand zit, gezien hij naar zijn zeggen geen baan kan vinden op zijn niveau.
Hij heeft nu sinds een paar maanden een nieuwe vriendin die officieel nog thuis woont op papier.
Echter is die meid altijd bij hem, slaapt daar, runnen samen zowat het huishouden. Die meid werkt en samen delen ze de kosten.

Het is zo dat die ex haar financieel geld wilde innen over de rug van het kind. Maar onder tussen leeft hij nogal een lux leventje. Daar waar hij eerst 20 euro had per week om rond te komen, geeft hij nu zelf aan genoeg geld te hebben om goed te leven.
Ik trek zelf de conclusie eruit dat ze dus zo goed als samen wonen. (mijn gedachten, niet zeker wetend)

Dit kan toch niet zomaar? Genieten van de bijstand (zijn woorden letterlijk), thuis zitten niks doen, on officieel samen wonen en kosten delen en toch bijstand blijven ontvangen?
Naar mijn mening is dat fraude. Ik vraag me af wat je in deze situatie het beste kan doen.
Normaal gesproken zou ik zeggen, bemoei je er niet mee. Maar gezien hij het haar goed moeilijk maakt, ben ik bijna geneigd te zeggen, maak een melding.

Wat zouden jullie doen?

Normaal zou ik zeggen niet mee bemoeien en nu zeg ik ook: niet mee bemoeien. Wat de hele geschiedenis, jouw connectie met die kerel en de situatie dan ook is, je hebt er nog steeds niks mee te maken. Wie weet wat dat gaat veroorzaken en hoeveel moeilijker hij het je vriendin dan nog gaat maken. Lijkt me geen goed plan! Het zijn jouw zaken eigenlijk gewoon niet.