Terecht BM. Ik weet niet wat er later op de avond in gezegd, maar ik vermoed weer een klopjacht vol verwijzingen naar andere forummers. Flauw, maar daarnaast ook erg zonde voor (de essentie van) het biechttopic. Straks wordt het nog minder gebruikt dan het al gebruikt werd.

Viel mee.

Jammer dat het weg is. Als het leest als een verhaal dan ben ik wel extra benieuwd.

Viel mee.

Ik dank dat je er een leuk stukje inspiratie uit kon halen ;)

** Toch te gevoelig

Pm kan niet als we niet weten wie je bent. Leg alles schriftelijk vast en loop weg als hij er weer over begint als je zoon erbij is.
Hij moet er buiten blijven ook al is dat moeilijk.

Ja klopt sorry niet bij stil gestaan.
Hij doet het met name altijd als ik alleen ben. Hij weet dat hij mij in het verleden makkelijk kon overheersen. Dat is nu veel minder en dus doet hij het zo op de meest onverwachte momenten duwt hij mij met de rug tegen de muur.

Ik houd me in ieder geval kalm in deze situatie en laat hem maar zijn ding doen.

Ik heb t wel gelezen en heb je herkent. Ik kan je maar een advies geven: verdiep je in de wet, weet wat je recht en plicht is en communiceer alles via zwart op wit.

Verder vind ik t echt een varken dat hij wil dat jullie zoon bij hem wordt ingeschreven zodat hij geld kan ontvangen. Misselijk word ik daarvan.

Ik heb het ook gelezen en heb je inderdaad herkend. Ik vind het echt oprecht rot voor je dat het nog steeds zo moeizaam blijft lopen. Hij mag zoveel advocaten bellen als hij wil, hij zal zijn gelijk niet krijgen hoor, daar ben ik van overtuigd. Verder eens met ChiQ, ik zou me echt eens in de wet gaan verdiepen. Waar jij zoveel mogelijk de kosten voor jullie zoon betaalt, probeert hij juist om over de rug van jullie zoon geld te kunnen ontvangen, misselijkmakend.

Hallo dames,

Even een biechtje om van me af te schrijven en wie weet hebben jullie tips ofzo. Niet per se noodzakelijk, maar als ze er zijn, zijn ze welkom!

Sinds oktober/november loop ik bij een psycholoog voor o.a. een depressie. Nu gaat het weer wat de goede kant op sinds een paar maanden en na een paar drastische beslissingen zoals bepaalde familieleden aan de kant zetten.

Helaas zit ik nu weer even in een dip. Mijn psycholoog heeft me, zonder echt overleg, ineens eens in de 2 weken gepland en mijn 'tijdstip' al verzegd. Nu gaf ze aan dat ik altijd kon mailen en dit heb ik zondag ook gedaan. Ik baal alleen een beetje dat ze nog niet geantwoord heeft. Ik heb aangegeven ook dat ik baal dat mijn tijdstip niet meer beschikbaar is en ik het idee heb iets aanvullends nodig te hebben om de weken waarin ik niet naar haar toe kan toch iets te hebben.Ook heb ik meer last van mijn chronische ziekte. Ik slaap ontzettend slecht, volgens mij vooral onrustig en moeilijk inslapen, en ben echt gesloopt. Dit merkte ik gisteren toen ik 3 uur niets 'mocht' omdat ik via het infuus medicatie toegediend kreeg.

Nu is het een beetje een drukke hectische tijd.
Ruzie met mijn beste vriendinnetje, mijn vriend die gaat stoppen met werken en bijna overspannen/depressief is. Ik zelf probeer een herkeuring bij het UWV te regelen zodat ik een sociaal activeringstraject op kan starten en kan onderzoeken wat mijn grenzen zijn m.b.t. werken... Het is gewoon een beetje veel.

Ik heb momenteel geen werk, hoe graag ik dit ook zou willen. Mijn vrienden/vriendinnen werken natuurlijk wel of moeten naar school. Mijn weekbesteding bestaat vooral uit het huishouden doen, vechtsport, psycholoog en diëtiste. Soms natuurlijk ook nog ziekenhuisbezoeken erbij o.a. voor medicatie via infusen. En af en toe heeft iemand overdag tijd om af te spreken.

Het is voor mij erg lastig om het voor mezelf leuk te maken/ dingen te doen die ik leuk vind. Waarom weet ik niet. Ik kan het idee om het te gaan doen heel leuk vinden, maar me er écht toe zetten lukt vaak niet. Ik zou dit heel graag wel willen kunnen. Momenteel heb ik het gevoel dat ik een balans moet zoeken tussen dingen die 'moeten' en dingen die leuk zijn, maar juist omdat ik zo moe ben zou ik het liefst even alles laten vallen, al weet ik dat dat ook geen optie is.

Mocht iemand mij herkennen, wil ik vragen mijn naam niet te noemen!

Degene die de moeite hebben genomen dit allemaal te lezen, bedankt

Vaderdag.

Wij vieren dit jaar onze eerste vaderdag als jong gezinnetje en willen daarom als gezinnetje met vaderdag iets leuks gasn doen. (Pretpark,dierentuin) gewoon echt gezellig met zijn drieën zodat we met niemand rekening hoeven te houden.

Allebei de vaders van mij en mijn man vinden het niet meer als normaal dat wij langs komen en zijn hier dus best wel boos over en vinden dat wij dit niet kunnen maken en vinden dit echt heel erg stom!

Op moederdag hebben wij dit al aangegeven dit te willen ook omdat wij het echt heel erge onzin vinden dan een groot dagdeel op bedoek terwijl we zelf iets leuks willen gaan doen.

Op een dag voor vaderdag sturen wij nog een mooie vaderdags kaart met nog een keer de uitleg dat wij het bijzonder vinden als gezinnetje iets te gaan doen en niet de halve dag verplicht op bezoek moeten en dat ze die week nog een keer langs mogen komen als ze dat willen in de avond i.v.m. Werk. In de avond is dat het fijnste met kleine baby dan daar heen gaan.

Wat vinden jullie hiervan ??

Ik vind dat de vaders niet moeten zeuren. Als jullie op vaderdag niet daar heen willen gaan, dan ga je niet.

Jeetje, worden vaderdag en moederdag nu ook al dagen dat mensen van alles van je verwachten? Ik vind het grote onzin dat ze zo'n grote druk op jullie leggen. Het is natuurlijk leuk om iets van je te laten horen, maar een lief kaartje of even bellen zou ook voldoende moeten zijn.

Ik vind ze enorm zeuren. Wat vinden zij er dan van dat ze eventueel bezoek krijgen die eigenlijk liever iets anders was gaan doen?

Nou ik ben vast de uitzondering maar ik vind het ook wel een beetje sneu om niet even bij je eigen vader langs te gaan op vaderdag. Ik zou er zelf voor kiezen om in de ochtend koffie te drinken (misschien kun je beide vaders bij jullie thuis uitnodigen? Dan hoef je niet twee keer op visite), dan heb je de hele middag om iets leuks te doen.

Wij gaan dat vanaf volgend jaar ook doen.
Hekel aan de verwachtingen..

Lastig...Wij worden over 't algemeen ook altijd wel verwacht met vader- en moederdag, alleen mijn vader maakt 't niks uit, die geeft er niks om. Omdat mijn ouders ver weg wonen en mijn vader begin juni ook jarig is, combineren we dat ook vaak. Sowieso is het hier het ene jaar bij de ene ouders, het andere jaar bij de andere (we gaan dan wel nog op een ander moment langs), omdat het op 1 dag gewoon bijna niet te combineren is. Naar mijn ouders is het 2u rijden enkele reis, naar de ouders van mijn man 3 kwartier. Ik kan me voorstellen dat we het volgend jaar ook anders gaan doen, maar daar hebben we het nog niet over gehad.

Depressie maakt alles moeilijker, zelfs leuke dingen doen. Waarschijnlijk vallen je dagelijkse taken je al zwaar en ik snap heel goed dat leuke dingen doen bijna als een extra belasting voelt.

Op het internet zou je opzoek kunnen gaan naar lijsten met 'plezierige activiteiten', zoals ze dat noemen. Hier staan ook hele kleine activiteiten tussen, zoals het drinken van je favoriete drankje en je benen scheren. Probeer hier inspiratie uit te halen. Kleine stapjes maken, maakt het veel makkelijker. Begin gewoon met de kleinste / makkelijkst te realiseren activiteiten en probeer daar voldoening uit te halen. Daarna kun je altijd aan grotere dingen beginnen, maar houd het eerst vooral klein - vooral op de dagen dat je ook al naar het ziekenhuis moet en een berg vaat moet wegwerken, bij wijze van.

Wat ook goed kan werken: 's avonds twee of drie (haalbare!) doelen stellen voor de volgende dag qua nuttige dingen en dan daarnaast een 'plezierige activiteit' inplannen. Je gaat dan slapen met het idee dat je de volgende dag drie of vier dingen gaat doen - zo kun je je er op instellen en je hebt meteen ook een reden om op te staan. Vink je 'taakjes' gedurende de dag af en sta even stil bij wat je bereikt hebt. Groot of klein, maakt niet uit. Je hebt dingen gedaan en dat is top. Vervolgens maak je dan weer een plan voor de volgende dag en op deze manier kun je heel positief je dag afsluiten.

Nog één kanttekening: probeer je op het 'evaluatiemoment' even van je negatieve gevoelens te ontdoen. Ik snap dat je ervan baalt dat je momenteel minder kan en minder doet dan andere mensen, maar vergeet niet: die mensen zijn niet depressief. Dat maakt echt een ontzettend groot verschil. Een ander schrijft misschien een paper en loopt drie verjaardagen af op een dag en jij draait twee wasjes en drinkt een kopje koffie in een koffietentje op de hoek van de straat. So what! Voor nu is dat even voldoende om trots op te zijn.

O en wat betreft je veranderde frequentie in het bezoeken van de psycholoog: vraag haar anders waarom ze hiervoor gekozen heeft (via de mail of bij het eerstvolgende consult). Misschien vindt zij dat er een stijgende lijn in je toestand zit? Of is ze van mening dat je het iets meer op eigen kracht zou moeten of kunnen doen? Wellicht werkt het verhelderend.
Mocht je na haar uitleg nog steeds van mening zijn dat je vaker een consult nodig hebt, probeer hier dan ook echt op aan te dringen. In het geval ze niet 'toegeeft' zou je natuurlijk ook kunnen kijken of je in de andere weken met een maatschappelijk werker zou kunnen praten misschien. Schijnt te kunnen in ieder geval, maar ik weet zo niet hoe je daar terecht kunt komen. Wellicht via je huisarts of via je psycholoog zelf? En heb je geen mensen in je omgeving waar je fijn mee kan praten en die je van goede adviezen kunnen voorzien? Als je uitlegt dat je momenteel met deze situatie zit en je eigenlijk echt even een gesprekspartner nodig hebt op bepaalde momenten, willen mensen je daar vast wel bij helpen.

Wat lief dat je zo uitgebreid antwoordt, Corretto (waarom wilde ik cornetto typen?) .
Er zit ook wel degelijk een stijgende lijn, zeker ten aanzien van het begin, maar ik loop nog steeds tegen een heel aantal dingen aan. Het zou niet nodig moeten zijn dat ik haar in de weken dat ik haar niet zie 2x mail. Jouw tip voor een maatschappelijk werker vind ik wel goed, ga eens kijken wat hierin mogelijk is als dat nodig is. Mijn plekje bij de psycholoog is al verzegd, dus daar kan ik in ieder geval niet meer wekelijks terecht. Ook wordt mijn vechtsport niet meer vergoed, dus wordt dat ook nog maar 1x per maand omdat ik het allemaal niet red anders financieel gezien. Ik baal hier echt van.

Ik vind het heel moeilijk om te praten over wat me dwars zit. Gelukkig heb ik 1 goede vriend waar ik wel terecht kan, maar die zit zelf ook niet zo lekker in z'n vel. En natuurlijk mijn vriend. Met hem heb ik maandag ook afgesproken dat we het vaker over mij zullen hebben aangezien het laatste tijd veel over hem ging.

Vandaag had ik de afwas gedaan en een cadeautje voor m'n zusje gemaakt (die is bijna jarig). Normaal zou ik het knutselen heel leuk vinden, maar nu was ik eigenlijk al kapot na de afwas en haal ik er helemaal geen bevrediging uit. Dat vind ik echt jammer. Dat wat jij zegt over 'plezierige activiteiten' zal ik ook eens opzoeken, wie weet kan ik daar wat mee Het stomme is ook dat ik prima een deel van mijn huishouden kan doen, maar het leuke echt niet wil. Daarin kan ik ook heel streng zijn als ik van het huishouden 1 ding niet redde, maar dat strenge kan ik niet positief toepassen met leuke dingen doen.

Nogmaals bedankt voor je reactie, echt het idee dat ik daar wat mee kan!

Niet per se een biecht, maar ik heb er niet zo'n behoefte aan om er een eigen topic over te openen.

Over twee weken ga ik mee naar de psycholoog met mijn vriend. Hij is sinds kort onder behandeling voor iets en ik ga dus (voor de eerste keer) mee. Het is de bedoeling dat ik zo ook inzicht krijgt in de therapie die mijn vriend krijgt en zijn behandelaar mij ook ziet. Door het gene waar hij mee zit hebben wij ook wat relatieproblemen, dus ik vind het zelf ook belangrijk om een keer mee te gaan. Mijn vriend ervaart dit ook zo en zijn psycholoog moedigt dit zelf alleen maar aan.

Maar ik vind het heel erg spannend en ook wel wat eng. Ik heb zelf nog nooit een gesprek met een psycholoog/maatschappelijk werker/therapeut o.i.d. gehad.

Zijn hier toevallig meer mensen die als partner van een keer mee zijn geweest bij een sessie van de psycholoog? Wat werd er bij jullie gevraagd/gedaan? En hoe heb je dit ervaren?

Ik ben vorig jaar met mijn man meerdere keren meegegaan. Maar dat wil ik eigenlijk liever niet allemaal hier neerzetten. Maar als je me een pb wil sturen mag dat altijd.

Dames, ik moet even van me af typen want ik weet het even niet meer. Even een schets van m'n situatie; ik ben al bijna 1,5 jaar in therapie en ondanks dat ik veel geleerd heb ga ik me totaal niet beter voelen. Ik ben daar terecht gekomen door een terugkerende depressie. Inmiddels veel kennis opgedaan over waar m'n sombere gevoelens vandaan komen. Waaronder een ernstig minderwaardigheidcomplex en ik vermijd emoties en sta ze mezelf niet toe waardoor ze zich opstapelen.
Ik zit er nu echt even doorheen. Ik ben het vechten zo zat en heb even alle moed verloren dat het ooit beter wordt. Regelmatig keert het gevoel terug; ik wil dit leven niet meer. Vooropgesteld dat ik niet suïcidaal ben, heb ik wel veel gedachten aan de dood. Niet dat ik niet wil leven, maar op deze manier trek ik het gewoon niet meer. Ik weet het gewoon echt even niet meer en wil rust in mn hoofd en zou gewoon willen verdwijnen

Sorry voor mn gezeur...