goed voor jezelf opkomen? dat vind ik juist nu lastig..
Heb vanmiddag weer cursus over depressie, werd mij aangeraden om te volgen.
Cursus slaat alleen nergens op, het is een powerpoint presentatie met alle info die je in een boekje vind over depressies. Meneer verteld wat er op het scherm staat en dat is het..
Twijfel nu of ik wel of niet zal gaan.

Ik heb mij vandaag ook ziek gemeld op werk, heb de HR afdeling een mail gestuurd dat het de laatste dagen slecht gaat en dat ik mijn hoofd er niet bij kan houden. Zij adviseerden toen dat ik mij ziek zou melden en dat ik eerst even aan mijzelf ga denken ipv werk.
Wat ik erg lastig vind want mijn collega is net op vakantie voor 3 weken en nu is er niemand die mijn en haar taken over kan nemen. Ben nu dus alsnog met werk bezig

Hier het andere suïcidale biechtje weer; ik antwoord nu even vanuit het Anonieme Antwoord account. Dat is misschien iets minder verwarrend (en ik ben trouwens diegene zonder sociaal vangnet).

Biechtje, hoe gaat het nu met je?
Ik vind het ook nogal... typisch hoor, dat je in de psychiatrie juist stevig in je schoenen moet staan om goede hulp te krijgen. Wat dat betreft ben ik wel blij met mijn huidige psycholoog. We hebben een heel goede klik en zijn het over de oorsprong (en optie tot behandelen) van een depressie eens. Dat scheelt al.
Het hoe-en-waarom verschilt per individu, maar de meeste behandelingen gaan ervan uit dat je bij een depressie zoveel mogelijk bezig moet blijven. Moeten sporten, moeten hobby-en, dit moet, dat moet. Terwijl het ook zo kan zijn, dat een depressie een uiterste break (noodrem) van je lichaam is om aan te geven: "Het is genoeg geweest!" En dan werkt het juist averechts om zoveel mogelijk te moeten. Om jezelf ook nog te "verplichten" om te gaan fucking hardlopen, omdat dat zo goed voor je is. Maar als je depressie maar zwaar genoeg is, kún je dat niet eens meer. Ik heb niet meer de concentratie en rust om rustig te zitten, rustig te lezen. Ik zit helemaal vast. Mijn psycholoog heeft me gezegd: "Je Moet Even Niks." Maar ja, dan is daar het gesprek met UWV vrijdag waar ik heel erg tegenop zie...
Vandaag hebben mijn psycholoog en ik besproken of het raadzaam is dat ik opgenomen ga worden; we gaan het uitzoeken (ik ben al eens eerder opgenomen, maar dat was eetstoornisgericht).

Biechtje, als je denkt verder geen baat bij 113online te hebben, zou ik er niet zoveel meer mee doen, hoor! Want het kan ook averechts werken. Door alleen nog maar te surfen op dat soort fora, door zelfmoordideeën uit te pluizen, kun je jezelf ook verder de goot in helpen. Weet ik uit ervaring. Ik heb zelf even zitten neuzen op 113online, maar dacht voor mezelf: "Misschien brengt het ook teveel onrust mee." En aangezien het in mijn hoofd al één chaos is, is het misschien handig dat ik één behandelaar heb (momenteel) en niet dat één of andere psycholoog van een website wellicht heel andere dingen gaat roepen, waardoor ik weer uit m'n evenwicht (dat ik toch al niet had) getrokken word. In uiterste noodgevallen: bel 112.

Ik weet hoe hoog een drempel kan liggen, maar ik zou toch willen adviseren om contact te zoeken met je psycholoog over je suïcidale gedachten.
En het klinkt misschien een beetje raar, maar omdat ik er zelf ook zoveel mee bezig ben: de meeste slaap- en kalmeringspillen zijn er zo op ingericht, dat je er niet aan dood gaat. Je wordt hooguit wakker na een X-aantal dagen en waar ik dan altijd bang voor ben, is: "Stel dat dát gebeurt, wat heeft het dan met mijn verstandelijke vermogens gedaan?" Ik hoop niet dat naar aanleiding hiervan tips komen van "Nou, die-en-die gebruikte dit en ging toen wel dood", ik zeg alleen: ik ben zelf ook nogal uitzoekerig en wat mij tot dusver heeft tegengehouden, is de misluk-kans en die is bij slaappillen behoorlijk groot, juist uit voorzorg.
Knuffel van mij biechtje, en een virtuele krachtwens dat je je psycholoog durft te bellen!

Wat een lief antwoord Anoniem Antwoord.

Knuffel voor jullie allebei.

Ik heb even een ander biechtje. Ik heb een probleem waar ik erg mee zit. Ik heb altijd mijn financien goed op orde, heb nog nooit rood gestaan en altijd spaargeld gehad. Begin dit jaar heb ik een dure reis geboekt en betaald. Nu blijkt dat ik door een fout 4000 euro moet terugbetalen aan de belastindienst! Om niet herkend te worden kan ik niet teveel details geven deze aanslag zag ik niet aankomen. Als ik de reis toch maak heb ik nog maar heel weinig op mijn rekening over. Als ik de reis annuleer ben ik mijn aanbetaling kwijt. Ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan dat ik die reis geboekt hebt, ik weet niet wat ik moet doen.

De keuze ligt bij jou. Met welke optie ben je de meeste onrust kwijt voor jezelf? Ga je op die reis, geniet je met volle teugen en bouw je vanaf daarna weer je spaarrekening op. Of juist de andere optie: jammer van de aanbetaling, maar dat het je rust brengt als je juist je financien op orde houdt op die manier.

Ik kan niet vóor jou beslissen wat het meeste belang heeft voor jou. Als de financiele rust je meer rust brengt, dan twee weken met je kont op Bali te zitten (ik roe maar iets) dan moet je dat zeker doen. Van de andere kant kan ik me voorstellen dat je ook wel erg hebt uitgekeken naar die vakantie en dat je jezelf dat wel gunt.

Of je spaart nu weer opnieuw en maakt dan alsnog volgend jaar die reis. Hoe dan ook: je moet echt doen wat je het meeste rust oplevert. Het is zuur dat je dat geld kwijt bent aan de belastingdienst maar dat verandert niet meer. Dat moet je hoe dan ook betalen.

En dat vind ik weer lief, Carra.

Als je een fors bedrag kwijt bent als je annuleert dan zou ik toch gaan, anders ben je nu geld kwijt aan niks en ben je, als je die reis volgend jaar maakt, in totaal meer kwijt. Dan zou ik daarna gewoon weer gaan sparen.

De belastingdienst in termijnen terugbetalen zodat het niet te hard in 1 keer inhakt op je rekening?

Vervelend zeg, wat een bedrag! Weet je zeker dat het klopt?

Inderdaad wat Alibi zegt, achterop de beschikking staat info over hoe je in termijnen kan betalen.

Persoonlijk zou ik gewoon gaan en me zelfs nauwelijks druk maken, ik heb standaard eigenlijk niet of nauwelijks spaargeld. Zie er geen risico in omdat ik toch geen heel dure spullen heb die ik dus duur zou moeten vervangen als ze kapot gaan.

Dat is inderdaad vervelend Biechtje die onverwachte belastingaanslag.
Ik zou net als wat Susan zegt wel op reis gaan anders is je geld op gegaan aan niks.

Zou ook kijken of je in termijnen kan betalen.

Ik zou ook gewoon gaan. Ik weet niet wat je verdere situatie is waar je je spaargeld voor nodig hebt. Ik heb eigenlijk ook nooit spaargeld. Ik spaar voor iets en maak het op haha.

Ik zou gaan, belasting in termijnen betalen en rekening houden met mijn vakantiegeld wat ik zou krijgen. Hoe zit je dit jaar met de belasting? krijg je normaal bv geld terug? Ik gebruik bv mijn vakantiegeld en jaarlijkse belastingteruggave ook voor de vakantie (kan gelukkig). Wanneer moet je rest bedrag van de vakantie betalen? Lukt dat dan? Alleen hoe rood sta je als je toch gaat? Kom je dan echt maandelijks in de problemen? Loop je dan kans dat je je boodschappen/huur/hypotheek niet meer kunt betalen?

Ik kreeg net te horen dan een familielid na jaren zwaar depressief te zijn geweest, verschillende opnames en pogingen de rust heeft gevonden die werd gezocht. Bij mijn ouders was de geschiedenis bekend, bij mij niet en het komt harder aan dan verwacht. Zeker omdat ik niet zo heel veel met die persoon heb. Zo raar om de geschiedenis te horen en de berusting die de achterblijvers hebben. Zeker omdat het blijkbaar al jaren speelt, er vele nachtelijke zoektochten zijn geweest en er eigenlijk al jaren afscheid werd genomen van het leven.
Door dit verhaal snap ik nu wel veel beter hoe mensen die in zo een situatie zitten beter. Dat ze tot zo een daad over gaan en daarbij ook de achterblijvers minder tot last zijn. Want die leven constant in angst of de persoon nog wel gevonden gaat worden.

Ik weet dat er hier dames zitten met dezelfde gedachten. Maar zie dit niet als een zetje, blijf vechten om beter te worden want dat is het leven zeker waard. Als ik zie wat deze persoon achterlaat is dat echt een mooi gezin die het leven zeker waard is. Plus een hoop vrienden en mensen die onvoorwaardelijke steun geven.

Wat heftig om dat van zo dicht bij mee te maken! Sterkte.

(Ik ben één van de suïcidale biechtjes).

Ik hoop inderdaad dat jouw familielid zijn (haar?) rust gevonden heeft.
Wat ik alleen - oprecht - niet begrijp, is wat het leven dan zo mooi maakt. Wat is het dan waard om voor te vechten? Mijn familie bekommert zich niet om me en ik heb geen vrienden; ik leef geïsoleerd. Voor mijzelf hoeft het niet zo, voor wie dan wel? Of voor wat?
Therapie-gewijs probeer ik inderdaad om te zoeken naar wat dan wel mooi is, maar hoe meer je zoekt, hoe meer het je ontglipt. Als je zo depressief bent, zit het hem ook niet in de kleine dingen. Ik kan bijvoorbeeld kijken naar mijn kopje koffie, het zonnetje dat door het raam schijnt en me toch intens, echt inténs kut voelen omdat ik me zo zwart/somber/verdrietig voel van binnen. Voor nu denk ik dat dit het is; dat het niet beter wordt. En zo leven... dat is geen leven.

Wel wil ik je condoleren.

Tja, je moet voor jezelf leven en voor niemand anders. Dat kan ik mijn vader dus echt niet kwalijk nemen. En na iedere tegenslag die ik weer incasseer, besef ik me dat deze wereld helemaal niet zo'n leuke plek is om te leven.

Hoe is het nu met de suïcidebiechtjes?

Ik ben 1 van die biechtjes.

Ik heb me op 6 maart (na bezoek UWV) ziek gemeld.
Verder heb ik wekelijks een gesprek met mijn psychotherapeut, maar ik zoek intensievere therapie. (Ik wil wel vaker naar deze therapeut, maar het kost bijna 100 euro per sessie... slik). Met de therapeut ben ik dus op zoek naar iets anders/aanvullends; dagbehandeling of opname. Daarvoor heb ik een doorverwijzing nodig, maar mijn huisarts is twee weken met vakantie. (Jawel). Ik moet daar dus eerst op wachten en vervolgens zal het vervolgtraject ook wel weer op zich laten wachten (als ik kijk bij een " concurrerende" instelling van waar ik heen wil, zit je zo op tien weken).
Zo is het dus gesteld met hulp. Wachten. Doorverwijzing. Wachten. Nog langer wachten. En jezelf ondertussen in het gareel houden. (Klink ik heel cynisch?).

Hier het andere suïcidale biechtje.. Zit nu in de wachtkamer bij de psycholoog..

Ben in behandeling bij een psycholoog en psychiater.. En ben gister begonnen met antidepressiva.

Het gaat tot nu toe heel erg met ups en downs.. Afgelopen nacht wel weer erg zwaar gehad en bang geweest dat ik mezelf niet onder controle kon houden. Dit zo maar bespreken met mijn psycholoog.

Ik ben gestopt met werken, heb morgen een gesprek met de Arbo arts en kijk daar wel tegen op.

Ik snap dat het heel rot is dat de hulp zo langzaam op gang komt, maar ik ben wel blij om te lezen dat jullie beiden hulp hebben gezocht en proberen om weer op te klimmen. Ik hoop echt dat het leven weer zonnige dingen voor jullie in petto heeft en dat jullie leren in te zien dat het leven het waard is. Sterkte allebei

Laatste biechtje, geef anti depressiva 2 weken om te werken, hou dat in gedachten, het wordt beter, echt!

Ik ben al 25 jaar depressief (dysthym), dus heb niet de hoop en verwachting dat het ooit beter gaat worden. Ook is dit niet mijn eerste hulpvraag (ben eerder opgenomen geweest, heb ambulante hulp gehad, crisishulp, noem maar op).
Ik hoop dus niet op vooruitgang, maar meer op beheersbaarheid. Ik verwacht niet dat het (leven) ooit leuk gaat worden. Dat legt ook veel te veel druk op me. (Ik bedoel dit niet zo fel als het er staat hoor, alleen veel mensen blijven denken dat het iets is dat ooit over gaat -> dat verwacht ik niet meer).

Ik vind het trouwens wel risky business om in suïcidale staat in de thuissituatie te starten met anti-depressiva. Ik weet uit eigen ervaring van vorige keren dat mijn klachten in het begin erger werden, dus ook de suïcidale klachten! Ik heb mezelf moeten vastpinnen op de bank. Ik heb tegen mijn ouders gezegd: "Zorg dat ik hier niet vanaf kom." Achteraf onverantwoord.

.

Hier weer het 2e suicidale biechtje.

Heb vanmiddag met mijn psycholoog het gehad over hoe slecht het ging gisteravond (Ben in auto gestapt in badjas met idee om ergens tegen aan te gaan rijden of water in te rijden)
Nadat ik haar dit verteld had heeft ze er een psychiater bij gehaald. Met hem zelfde verhaal weer besproken en verteld over mijn gedachten e.d.

Nu moet ik morgen weer naar mijn eigen psychiater, voor nu hebben we een alarmkaart gemaakt en heb k het telefoonnummer van de crisisdienst. Opname vond de psychiater niet nodig omdat hij denkt dat ik er weinig aan ga hebben. Dat een opname mij alleen tegenhoud om tot actie over te gaan en dat het verder niet mij helpt met mijn gedachten.

dit morgen dus weer bespreken met mijn eigen psychiater. Ik word zo moe van mijzelf, ik slaap al 2 weken slecht en weet zelf ook niet meer wat ik met mijzelf aan moet.

Opname klinkt aan de ene kant fijn omdat ik dan ''rust'' heb en niks moet vanuit de buitenwereld en dat ik daar alleen met mijzelf bezig ben. Maar door wat de psychiater zei ben ik daar ook weer aan gaan twijfelen..
Sorry voor het warrige verhaal..