Ik weet dat iemand die ik ken eens opgenomen is geweest met spoed op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis, omdat haar suïcidale plannen te heftig werden. Ze werd daar in de gaten gehouden, kreeg gesprekken en er werd een vervolg bepaald. Zo werd voorkomen dat ze zelf thuis te ver zou gaan. Ik weet niet of je dit te ver zou gaan, maar zij is toen via de huisarts zo verder gegaan omdat dat op dat moment de beste oplossing leek.

het gaat mij niet te ver, maar als ik het uitspreek dan voelt het alsof ik mij aanstel en ga ik het meteen weer recht praten tegenover diegene. Vind het dus lastig om aan te geven dat het niet goed gaat.

Is er iemand die met je mee zou kunnen aar de huisarts om te helpen duidelijk te maken dat het echt niet goed gaat? Ondersteuning lijkt me goed!

Nee zou niet weten wie. Wil er eigenlijk ook niemand mee lastig vallen.
Houd liever mijn masker op en zeg dat het goed gaat..

Mijn gezin is al weken aan het kwakkelen met ziek zijn met het gevolg dat ik enorm achterloop met het huishouden en het begint te irriteren. En ik ben gewoon echt toe aan een schoon en opgeruimd huis. Ik zit er nu aan te denken om eenmalig een schoonmaakster te laten komen. Op onze dorps Facebook lees ik vaak oproepen van mensen die een poetsadresje zoeken. Maar is dit niet stom om eenmalig iemand te laten komen en dus dat ook in m'n oproepje zo erbij te zetten? En ik wil er eigenlijk maar 10 euro per uur aan kwijt. Is dit niet te min? En hoelang zal ik haar laten komen voor :

- beneden, boven en op zolder stofzuigen
- beneden en boven dweilen
- badkamer grondig poetsen
- beneden 3 grote ramen binnen en buiten lappen
- beneden en boven stoffen/poetsen
- toilet grondig poetsen
- voor onze oprit vegen
- was opvouwen en misschien een mand strijken
- prullenbakken legen

Misschien dat je er gewoon een totaal prijs van kan maken met iemand? Dat je bijv 70 euro biedt, als iemand dit doet? En dan kan diegene zelf bepalen hoelang het duurt en of het de moeite waard is?

Ik vind 10 euro wel heel erg weinig voor de dingen die je wil. Met die lijst die jij hebt is iemand wel een aantal uur bezig. Ik zou dat in elk geval echt niet voor een tientje doen.

10 euro per uur lijkt mij prima en met dat lijstje is ze een uur of 4 bezig schat ik. Mits ze gewoon haar gang kan gaan en er verder niemand in huis is die in de weg loopt.

O per uur, sorry, ik dacht 10 euro in totaal. Per uur is prima.

Het komt nu wel erg dichtbij allemaal.

Al zo lang ik mij kan herinneren, zit ik niet lekker in mijn vel. Periodes dat ik me best aardig voel, worden afgewisseld met periodes waarin het heel slecht gaat. Dit kan per dag verschillen, maar in grote lijnen gaat het niet goed. Ik zou in elk geval niet meer weten wanneer ik me voor het laatst echt goed heb gevoeld. Depressies, mezelf pijn (willen) doen, enorm kort lontje, mezelf altijd en overal de minste voelen, ADHD klachten, er is altijd wel wat.

Enkele maanden geleden heb ik mezelf daarom aangemeld voor langdurig intensieve therapie, van waarschijnlijk meerdere dagen/dagdelen per week. De aanmeldprocedure was lang. Formuliertje hier, nog een formuliertje, nog een compleet kruisverhoor op papier en we zijn weer een poos verder. En nu, nu heb ik eindelijk de afspraken staan voor de intake. Over een paar weken is het zo ver. Eindelijk.

En nu? Nu vraag ik me af of ik hier wel goed aan doe. Ben ik dit wel waard? Zijn mijn klachten wel erg genoeg? Stel ik me niet gewoon aan? Overdrijf ik niet? Moet ik niet gewoon een schop onder mijn gat hebben? Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Heeft het wel nut? Durf ik dit wel? Oftewel: twijfel alom. Ik wil terugkrabbelen, maar toch ook weer niet. Ik vind het doodeng.

Natuurlijk ga ik doorzetten, als ik mijn gevoel uitschakel, weet ik dat dit nodig is om verder te komen, maar oh, wat ben ik bang. Het komt wel erg dichtbij allemaal nu.

Niet quoten alsjeblieft.

Nee per uur. Als ik deze lijst iedere week kon laten doen voor een tientje liet ik wekelijks wel een schoonmaakster komen haha.

Maar ik zat zelf inderdaad ook aan 4 uurtjes te denken en dan is er niemand thuis dus kan diegene haar gang gaan.

Ik zou een wildvreemde niet zomaar alleen in huis laten voor 1x schoonmaken.

Mij triggeren de hulpvraag/suicidebiechtjes nogal; ik herken ze zo enorm.
Al jarenlang heb ik psychische problemen en ik heb al veel hulp gehad, varierend van een opname tot crisishulp en ambulante hulp. (Ik ben dezelfde als het anonieme antwoord biechtje van een paar pagina's terug).
Mijn probleem is nu, dat ik werkelijk niet verder wil leven en dat ik daarom niet verder kom in mijn hulpvraag. Op zich is hulp ervoor om je beter te laten functioneren; ik wil dood. Ook mijn verdere leven zit hierdoor natuurlijk helemaal vast. Ik heb geen vrienden, ben sinds november werkloos en ben alle dagen alleen. Waar doe ik het nog voor? Om vooruit te komen zal ik stappen moeten zetten, maar dat is niet te doen met mijn depressie en al helemaal niet met mijn doodswens.
Mijn psycholoog neemt mij hier erg serieus in, maar de doodswens is zo sterk dat ik geen verbeterpunten meer zie. Momenteel worstel ik de dagen door; elke dag is er eentje minder.

Ik heb bijna geen woorden voor je Biechtje. Het is moeilijk zon bericht toch inhoud te geven, want echte tips heb ik niet voor je. Ik kan je ook niet zeggen dat het leven écht wel de moeite waard is, want zo zie jij dat gewoon niet.

Ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik je bericht gelezen had. En het niet had weggeklikt omdat ik simpelweg niks nuttigs te melden had.

Wat naar voor je Biechtje. Ik heb geen tips, maar het maakt me wel verdrietig om je biecht te lezen. Het is natuurlijk te makkelijk om je te adviseren om onder de mensen te komen en te proberen een doel in je dag te vinden. Ik ga er vanuit dat je dat allemaal wel hebt geprobeerd. Al is het maar naar de kinderboerderij om geitjes te knuffelen.

Gelukkig word je door je psycholoog wel serieus genomen. Hopelijk kan hij/zij je iets aanreiken waardoor je een klein sprankje licht kunt zien. Heel veel sterkte.

Wat lijkt mij dat erg om zo door het leven te moeten. Heel veel sterkte depressieve Biechtjes!

Schoonmaakbiechtje, ik ben een tijd terug opzoek gewwest en hier vroegen ze allemaal 15 euo per uur. Je t proberen om iemand te vinden die je eenmalig wat uren komt helpen, je zou dan een vaste prijs kunnen afspreken ipv per uur.

Depressiebiechtje, jeetje wat verschrikkelijk naar dat je je zo door de dagen moet heen slepen. Ik heb verder geen tips of iets maar wel een voor je. Ik hoop dat er gauw een lichtpuntje in je leven komt waardoor je weer zin in t leven krijgt.

Depressiebiechtje, ik heb jarenlang met depressies geworsteld en had ook in mijn beleving alle hulp gehad; dagbehandeling, opname, ambulant, medicatie, PMT, zeg het maar. Maar inmiddels ziet mijn leven er heel anders uit. Na al die jaren dacht ik niet dat het ooit beter ging worden, maar op een gegeven moment, met nieuwe medicatie en een nieuw perspectief, ging het langzaamaan beter. Het punt is dat je nooit weet wat het dieptepunt is, dus het lijkt alsof het nooit meer beter gaat worden, maar soms gebeurt het toch, terwijl je het eigenlijk al niet meer verwacht. Ik herinner me het gevoel nog goed, en het voelt echt alsof het nooit beter gaat worden, maar ik ben het levende bewijs dat het soms toch wel beter wordt.

Het vreselijke van een depressie is de selffulfilling prophecy, je voelt je slecht, daardoor heb je nergens zin in, je wil niks meer en denkt ook niet dat iets nog gaat helpen, maar daardoor wordt dat ook waar. Hoeveel therapie je hebt gehad is eigenlijk niet relevant, je kunt namelijk prima elke keer komen opdagen en eigenlijk zelf weinig doen, wat meestal met een depressie het lastige is. Therapie ondergaan heeft geen zin, het moet wel iets in je teweeg brengen, het moet je handvaten geven zodat jij zelf aan de slag kunt. Zolang er van zelf aan de slag gaan geen sprake is, is therapie ook vrij zinloos.

Ik heb niet dé oplossing, helaas. Maar ik wil je wel een aantal adviezen meegeven die voor mij doorslaggevend zijn geweest. Ga naar een psychiater om te praten over medicatie. Als je nog geen medicatie gebruikt, begin ermee. Gebruik je al wel medicatie, verander het dan, want blijkbaar helpt het niet. Overweeg ook elektroconvulsietherapie, het klinkt misschien eng, maar er worden goede resultaten mee geboekt bij therapieresistente depressie. Ga iets doen, je zegt zelf dat stappen zetten niet te doen is met je depressie en je doodswens, maar bekijk het eens van de andere kant. Je kunt zomaar iets spannends gaan doen, zo'n boomklimpad of bungeejumpen: je hebt immers niets te verliezen. Erger dan dit kan het toch niet worden. Dwing jezelf om één keer per week iets te gaan doen, erop uit. Dat is te overzien. Hoe ik mezelf in leven heb gehouden op hele slechte momenten, is door te denken: dood kan altijd nog. Je kunt iets proberen, want dood kan altijd nog. Probeer die nieuwe medicijnen, die elektroconvulsietherapie, probeer nieuwe vrienden te maken. Mocht het niet lukken, dan kun je altijd nog dood, dus je verliest er niets mee.

Heel veel sterkte, Biechtje. Blijf vechten, het is niet uitzichtloos, ook al voelt het wel zo.

Biechtje die binnenkort de behandeling start, natuurlijk doe je er goed aan. Sterker nog, je doet er juist goed aan om een traject te starten. Ik vind het goed van je dat je hulp hebt gezocht en dat je nu een traject ingaat, dat is de eerste stap die je kan zetten. En ik snap wel dat je je nu van alles afvraagt, het is ook een ontzettende onzekere en spannende weg die je nu inslaat. Houd voor ogen dat je het voor jezelf doet en voor een betere en fijnere toekomst.

Depressief biechtje, ik vind het zo rot om te lezen dat je je zo ellendig voelt en dat er eigenlijk helemaal geen lichtpuntjes meer in je leven zijn. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik hoop dat je in gaat zien dat het leven ook mooi kan zijn, maar nu ziet het er voor jou helemaal niet zo uit. In ieder geval, maak gebruik van de hulp die je krijgt en houd alsjeblieft het geloof dat het ooit weer beter wordt, ook al kun je je dat nu helemaal niet voorstellen.

Bedankt voor de antwoorden. Ik hoop dat het biechtje even boven mij ook wat aan de tips heeft; ik wil niet het gras voor haar voeten wegmaaien. Haar biechtje moet ook gezien worden en biechtje; ik heb het gezien. Ik weet alleen zelf het antwoord niet...
Wat medicatie betreft: ik heb een aantal psychiaters bezocht. Medicatie helpt bij mij niet; ik heb verschillende soorten geprobeerd. Men heeft het idee dat het meer met mijn traumatische verleden te maken heeft dan met een verstoring in bepaalde stofjes. En ECT doen ze volgens mij niet bij dysthymie (wat ik heb).
Om mijzelf in actie te houden is zeker een goede. Dat doe ik nu ook hoor, maar dan met kleine dingetjes. Ik zorg dat ik er elke dag even uit kom. Boodschappen doen is al een heel ding. Voor de rest is het zeker niet zo dat ik wekelijks naar therapie ga maar er daarna niks mee doe. Sterker nog, ik eis teveel van mezelf. Je moet verslagen schrijven, dus dingen overdenken en proberen er wat mee te doen. Tot november werkte ik fulltime en ik ben mijzelf juist aan alle kanten voorbij gelopen. Mede daarom is de depressie weer zo heftig teruggekomen. Ik maak nu dus een pas op de plaats, maar zie absoluut niet in welke kant ik nou eens op moet. Jezelf pushen naar beterschap, wil zeker niet. Ik weet wat niet werkt; ik weet niet wat wel werkt. Ik heb ook een tijdlang de positieve punten benoemd die je meemaakt in je leven. Dat kan al "een kopje koffie" zijn. Maar als je echt depressief bent, maakt dit soort dingen je alleen maar somberder, want het onbereikbare geluksgevoel, of ook maar IETS van berusting, is zo ver van je verwijderd.
Het grootste wat mij bezighoudt, is dat ik oprecht dood wil en daarom niet in zie, waar ik nog voor moet leven. Ik leef inderdaad elke dag met de gedachte "Dood gaan kan altijd nog", maar ik heb niet eens een gebrek aan visie (van "hoe moet het ooit beter worden"), nee, ik wil simpelweg niet meer. En dat is heel moeilijk.

Ik wil ook laten weten dat ik het gelezen heb, maar ook niet zo goed weet wat te reageren... Ik hoop voor jullie dat er toch lichtpuntjes komen om voor te vechten. Sterkte.

Jeetje, wat een nare biechtjes. Ik weet niet zo goed hoe ik er op moet reageren, wil jullie alleen maar veel sterkte wensen.

Wat naar om te horen. Heel veel sterkte allebei!

Kun je geen to do lijstje maken? Dat je elke dag 1 van bovenstaande dingen zelf doet, desnoods met de hulp van een familielid of vriendin?
Hier is het weekend altijd schoonmaken samen en als het af is halen we daar veel voldoening uit. Of trek je dat echt niet?
Voor de andere biechtjes vind ik het heel erg om te lezen hoe jullie je voelen. Ik hoop oprecht dat jullie je draai gaan vinden ooit. Jullie zijn het waard en je bent niets minder dan een ander.