Oh, nee zo las is het niet.

Huh? Dat zegt ze toch helemaal niet?

Nouja, ze denkt wel aan 'alles opgeven'. Waarom zou je daaraan denken wanneer het gaat om een avondje biljarten dat je hebt gemist met je vrienden?

Ik denk dat de post van Biechtje te summier is om er conclusies uit te trekken. Wellicht dat ze zelf meer duidelijkheid kan komen geven over wat ze nou precies bedoelt met 'verkeerde keuzes'.

Ik doel meer op dat ik niet gelukkig ben in mijn vriendschappen. Ik heb het gevoel dat ik veel meer investeer in anderen en er weinig voor terug krijg, mijn vrienden te weinig zie waardoor ik me vaak erg alleen/eenzaam voel. Ik doe erg mn best, maar het lukt gewoon niet om meer af te spreken. Ook op mn werk, ik voel me daar zo vaak genegeerd en onbelangrijk, wat doe ik er nog? Het is ook helemaal niet wat ik leuk vind om te doen. Maar ik kan ook niks anders doen en voor een opleiding heb ik geen geld. Qua liefde sta ik op het punt om veel zekerheid op te geven voor mijn relatie, maar doe ik daar wel goed aan? Wat als het mis gaat? Dan ben ik al mijn zekerheid kwijt en heb ik geen rooie cent en geen onderdak meer.

Ookal is dit het biechttopic, graag niet quoten!

Biechtje: zo te horen twijfel je over alles en iedereen op het moment. Een periode die iedereen in zijn leven meer dan eens tegenkomt. Zet alle voor en tegens voor bepaalde zaken eens op een rijtje en volg je gevoel.
Daarnaast denk ik dat al die negatieve gevoelens die in jouw zitten eens uitgesproken moeten worden tegen iemand die jouw hierin op weg kan helpen, denk aan een vorm van hulpverlening. Uitspreken en bespreken kan je al op weg helpen om dingen op een rijtje te krijgen en anders te gaan zien.

Ik biecht op dat ik al jarenlang last heb van m'n schaamlippen, maar er niet mee naar de dokter durf.
Ik draag bijna geen spijkerbroeken, omdat dat altijd zo schuurt. Verder heb ik er ook veel last van met fietsen en nu zelfs af en toe gewoon met lopen. Het lijkt wel alsof er altijd wat 'in de weg zit', daar beneden.
Ik heb nu de stap genomen om over 2 weken naar de dokter te gaan ermee, maar ik schaam me er voor. Niet eens voor de mening van de dokter, dat maakt me weinig uit. Maar voor mijn omgeving. Ik ben heus niet van plan om het rond te bazuinen, maar stiekem denk ik wel van 'Wat als ik geopereerd moet worden? Hoe ga ik dat dan uitleggen aan m'n familie enzo?'.
Voel me er echt stom over, maar daarom durf ik dus al niet naar de huisarts.

Mijn man is zzper maar heeft sinds half augustus geen werk meer en het lijkt er op dat er komende maanden ook geen klussen meer zijn. Nu heeft hij zich ingeschreven bij uitzendbureau's ( maand geleden ) maar hij wacht maar af en wacht maar af tot er misschien een baan op zijn pad komt. Hij is er verder helemaal niet actief mee om werk te zoeken.... De tijd begint wel te dringen want we hebben geen inkomen, ja mijn karig loontje van 700 euro en dat nog met 2 kids. Het grootste probleem is dat hij er gewoon niet actief mee bezig is en dat ik het 100 keer tegen hem moet zeggen, en ik kan er niet meer tegen. Dit heeft ons al meerdere fikse ruzies opgeleverd en we zitten ook nog eens allebei thuis ( zit nog in mijn zwangerschapsverlof ) ik kan niet optimaal genieten van mijn verlof en alles omdat hij geen werk heeft en er te laks in is. Ik heb constante spanning en hier in huis is de spanning ook om te snijden. Bah! Nu heeft hij wel op een functie gesolliciteerd maar dat is flexibel werk van 24-40 uur en dan ook flexibele tijden ( 's nachts en in het weekend ) ja sorry het is een hele leuke baan waar ik voor 2,5 jaar geleden heb gesolliciteerd maar achteraf niet kon vanwege de kids maar hier schieten we ook niet echt veel mee op. Pffff ik loop gewoon even helemaal over van alles bah!

Als jij straks ook weer gewoon gaat werken en hij werkt 24-40 uur, dan is dat toch prima? Ik neem aan dat jouw zwangerschapsverlof niet nog jaren duurt?

Daar kunnen wij niet van leven. Ik verdien maar 700 euro. En dan nog iets,deze baan is maar tot februari.

Alles beter dan niets, tegenwoordig. Ik denk dat je niet je zinnen moet zetten dat hij een baan móét vinden van 40 uur, dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. En het is kiezen of delen, verdient hij te weinig, misschien kun jij dan wel meer uren maken. En vanuit die flexbaan kan hij altijd nog verder zoeken.

En jij dan? Kun jij niet meer gaan werken? Ik vind het nogal vreemd dat jij maar 700 euro per maand binnenhaalt en dan boos wordt op je man, omdat hij tijdelijk geen werk kan vinden.

Eens. Tenzij je gezondheidsproblemen hebt, zou jij prima meer of ander werk kunnen gaan doen waardoor er meer geld binnenkomt. Dan kan je man huisvader zijn totdat hij een andere baan heeft gevonden.

Ik kan niet meer werken, anders had ik dat allang gedaan. Maar ik ben niet boos op mijn man maar gewoon geirriteerd om het feit dat hij eigenlijk totaal niet bezig is om ander werk te vinden ( toevallig kwam hij deze baan dan tegen vandaag ) terwijl we ons op dit moment behoorlijk de schulden in werken. En hij begint ook prikkelig te worden omdat hij zich verveelt en dat gaat op ons werken. Dan denk ik, ga op zoek naar een baan.

Ik snap trouwens wel dat je het heel vervelend vindt dat hij niets lijkt te doen. Maar dan loopt hij vanzelf tegen de lamp, want hij heeft een sollicitatieplicht. Voldoet hij daar niet aan, dan merkt hij dat vanzelf wel aan z'n uitkering.

Hij heeft dus geen uitkering, dat is het ellendige eraan. Als zzper heb je geen recht op een uitkering....

Ohja, klopt,dat had ik gelezen. Ik zou het in elk geval wel toejuichen dat hij nu op die flexbaan solliciteert, alles is beter dan helemaal niets.

Hij heeft al gesolliciteerd en hij is al opgenomen in de selectie procedure. Nu afwachten. Maar het is gewoon een hele vervelende situatie omdat we behoorlijk wat schulden oplopen en ik niet optimaal kan genieten van mijn verlof omdat de stemming hier in huis gewoon op dit moment niet fijn is.....

Hebben jullie geen recht op andere vormen van (bijzondere) bijstand of toeslagen vanuit de gemeente, dan? De bijstandsnorm voor een gezin is geloof ik 1200 euro, dat zitten jullie 500 euro onder. Of kun je als ex-zzp'er ook geen aanspraak maken op bijstand?

Dat is ook nog zoiets, hij wil zich absoluut nog niet in uitkeringen verdiepen, want hij is er zo van overtuigd dat hij zo werk heeft ( ondanks dat hij haast niet eens zoekt ) Ik heb het hem al tig keer gezegd dat hij dat maar wel moet doen. Ik heb zelf ook al wel het 1 en ander gezocht maar hij wil er niet aan geloven.

Tja, zo werkt dat helaas niet, been there, done that. Hier duurde het 13 maanden, en dan nog is de zoektocht naar werk niet voorbij, want dit is ook niet waar hij gelukkig van wordt.

Edit: wat is overigens jouw rol hierin? Hij moet dan misschien op zoek naar werk, maar jullie dragen samen de verantwoordelijkheid voor jullie gezin. Wat als jij nou eens ging uitzoeken waar jullie recht op hebben wb uitkeringen/bijstand?

Nee, maar elke keer als ik dus hierover begin ( uitkering, banen zoeken ) krijg ik te horen. 'Begin je er nou alweer over?!' 'Hou daar eens mee op'. Tja wat moet ik dan? En zo krijgen we elke keer ruzie. Pffff Het is echt niet leuk hier op dit moment En dan hebben we ook nog 2 kids hier in huis met daarvan 1 pasgeborene.....

Dan pak jij de papieren bij elkaar en maak je vanmiddag nog een afspraak bij de gemeente, dan ga je zelf daarheen. Laat hem maar werk zoeken en dan zoek jij de rest uit.

Dat gaat toch niet via de gemeente?